[Pawlex] Przepraszam, ale pańskie zęby tkwią w mojej szyi

[Pawlex]

Pete odwrócił się, gdy Jone posłał strzałę w kierunku Aug. Odetchnął, że chciał ją tylko przepędzić a nie zabić. Tak będzie najlepiej. 

Wampir zbliżył się do łowcy. Wzrok miał cały czas spuszczony w dół. Czuł się jak pies, który postanowił uciec na kilka dni z domu, aby potem zostać znalezionym przez zdenerwowanego pana. 

- Mówiła że już jutro powinienem się posilić - Odezwał się, idąc za resztą. Nie był gotowy na tak błyskawiczny obrót spraw. Teraz mógł jedynie modlić się, by po przekroczeniu progu siedziby nie zastała go jedynie śmierć. 

Jedynym, czego teraz pragnął Pete, to przed śmiercią dowiedzieć się, co było w tej cholernej kasetce... 

[Arcybiskup z Canterbury]

Jone po wspomnieniu o pożywieniu się krwią zmierzył Pete'ego wzrokiem, ale zaraz opanował się i wzruszył ramionami. 

- Znajdzie się jakiegoś rabusia, mordercę albo inne ścierwo. O to się nie martw. Ale już to widzę, widzę to dobrze. Przetrwasz głód, bo jesteś łowcą, a nie losowym wypierdkiem i potem ze zdwojoną mocą będziemy ich niszczyć. I to nie tylko tych młodych, ale i starych. To byłoby przecież... Jak zaznanie spokoju - stwierdził łowca jak w amoku. Nie zwracał już uwagi na Pete'ego, tylko snuł swoje fantazje. 

[Pawlex]

Kiedy Jone zaczął zatracać się w swoich myślach, Pete zmierzył go wzrokiem od kamaszy po czuprynę. Owszem, zgadzał się z tym, ale Jone brzmiał przy tym jak jakichś szalony czarnoksiężnik, podczas tworzenia superbroni. 

- Tak. Taki jest plan - Powiedział niepewnie, zerkając na resztę towarzyszących im ludzi. Zastanawiał się, czy oni również mieli do tego tak fanatyczne podejście. 

- Jone. Powiedz mi, czy kiedy zniknąłem, znaleźliście kogoś innego na moje miejsce? - Zapytał zaciekawiony. 

[Arcybiskup z Canterbury]

-... A potem, kiedy już żadnego... Zaraz, co? Mówią, że każdą dziurę da się wypełnić. Cóż, nawet jeśli to dziura po tobie została całkiem spora i zdaje się, że trzeba czasu żeby wytrenować kogoś nowego o takiej skuteczności. Była całkiem niezła - odparł, drapiąc się po brodzie. - Mam nadzieję, że będzie jeszcze lepsza. Po to pozwoliłem ci żyć. Po to prowadzę cię do Wielkiego Mistrza i mam nadzieję, że on... Cóż, pozwoli żyć samemu sobie. Mój plan jest dobry. Tylko głupiec by tego nie zauważył, a głupiec nie zasługuje na miano Wielkiego Mistrza - dokończył wywód. I w przypadku tego łowcy nie były to żarty. Świat Jone był czarno-biały i jeśli ktoś nie zgadzał się z jego wizją, to zwyczajnie nie miał racji. 

[Pawlex]

Jone zawsze przejawiał w swoim zachowaniu odrobinę szaleństwa. Teraz jednak wydawało się, że zaczyna z nim być coraz gorzej. Pierwszy raz usłyszał, aby Jone porównał Mistrza do głupca...

Pete miał coraz większe obawy, czy aby na pewno postąpił słusznie. Nie ma co ukrywać, przy Aug czuł się o wiele bezpieczniej, niż przy dawnych towarzyszach. Co będzie gdy dotrą na miejsce? Może Jone widzi w nim narzędzie, które można wykorzystać do mordowania wampirów, ale inni mogą być innego zdania. Dużo łowców to taki typ, który atakuje wampira bez żadnego słowa, wymiany zdań czy czegokolwiek. Sam Pete też taki był...

Wampir lekko się uśmiechnął, kiedy to łowca przyznał, że jego umiejętności w zwalczaniu wampirów były znaczne. No ale widocznie nie dość znaczne, skoro sam został tym, na co polował.

- A co słychać u reszty? Ktoś inny również podziela twoje zdanie, co do tego kroku w przyszłość? Jaką mam gwarancję że na wejściu nie zostanę odstrzelony? 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Wyobraź sobie, że nie byłeś jedynym tematem rozmów. Nie wiem,  nie pytałem. Pewnie jak zobaczą że nic ci nie jest poza zmianą stron, będą chcieli cię zabić. Pewnie tak. Nie można powstrzymać instynktu łowcy. Ale wiesz co? Mało kto mi się sprzeciwia. Wszystkim wydaje się, że jestem szaleńcem. Zabawne, co? - zapytał. 

I oto niedaleko wykwitła siedziba łowców. Budynek z szarego kamienia odgrodzony murem od ulic miasta, dość wysoki, przypominający miejskie budynki administracyjne. Tyle, że w przeciwieństwie do reszty budynków sięgał głęboko w dół - miał całkiem rozbudowany system lochów połączonych z kanałami pod miastem. To często służyło łowcom za element zaskoczenia. 

Podeszli do bramy. Jone otworzył skrzydło drzwi - nigdy nie było zamykane, bo też każdy wiedział, że wejście tam nie ma sensu jeśli nie liczy się na przykre konsekwencje. Póki co na dziedzińcu nie było nikogo. 

- Spietrany? - zapytał Jone. 

[Pawlex]

- Ta. Zabawne...

Im bliżej siedziby byli, tym Pete odczuwał coraz większy opór. Jakby coś coraz mocniej odpychało go od wejścia. Musiał mocno się zmusić, aby przekroczyć przez bramę. 

Mimo iż na dziedzińcu nikogo nie było, eks-łowca zaczął mieć paskudne uczucie, jakby naglę znalazł się na oczach wszystkich w pobliżu. Jakby teraz każdy, najmniejszy jego ruch był śledzony. 

Kiedyś, kiedy przechodził przez tą bramę, czuł że był w najbezpieczniejszym miejscu na świecie. Teraz było dokładnie odwrotnie. Zaczął patrzeć wszędzie gdzie tylko mógł, w każdą możliwą stronę. 

- Może trochę - Ledwo z siebie wydusił. Z nerwów aż ściskało go w gardle, a serducho zaczęło tak mu łomotać, że nawet Jone mógł to usłyszeć. 

[Arcybiskup z Canterbury]

I jak na zawołanie otworzyły się drzwi i wyszedł przez nie... Torn. 

Jone nie przejął się zbytnio, przynajmniej z początku. Torn natomiast wprost przeciwnie. Gdyby Pete go nie znał, broda zakrywająca większość twarzy uniemożliwiłaby odczytanie emocji. Ale były drobne symptomy zdradzające osłupienie, a zaraz potem przerażenie. Krasnolud nie był dobrym aktorem, ale zaskoczenie w tym wypadku pomogło. 

- Pete, ty żyjesz! - rzucił, starając się żeby brzmiało to wiarygodnie. Starał się trochę za bardzo. - Też mi niespodzianka, ty stara dupo, gdzie cię poniosło, co? - zapytał. Eks-łowca mógł być niemal pewien, że pod hełmem Torn zaczynał się pocić. 

- Daj spokój, Torn. Widzisz, że nie do końca żyje. Ale nie przejmuj się, wyjdzie na łowcę - wyjaśnił Jone, prąc do przodu. Torn rzucił Pete'emu pytające spojrzenie. 

[Pawlex]

Kiedy oczom wampira ujrzał się krasnolud, Pete nagle zapomniał o jakimkolwiek strachu czy nerwach. W ich miejsce za to przyszło zdziwienie. Wielkie, wielkie zdziwienie. 

Chłopak patrzył na Torna tak, jakby karzełek miał od dawna nie żyć, i nagle postanowiłby mu się objawić. Zauważył też, że Torn patrzył na niego w podobny sposób.

- Ach tak, żyję. Jeszcze żyję - Odparł bez namysłu, również próbując brzmieć wiarygodnie. Ledwo co się powstrzymał, by niechcący zapytać o to, co tu robi, skoro niby porzucił bycie łowcą.

- Miałem małe problemy z zadaniem, no ale oczywiście niezastąpiony Jone przybył mi z odsieczą...

Kiedy Jone polazł naprzód, Pete pośpiesznie podążył za nim. Wcześniej jednak zdążył Tornowi posłać taki przerażony wzrok, który wręcz krzyczał o pomoc. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Torn spojrzeniem wyrażał podobne przerażenie do tego towarzyszącego Pete'emu. Po chwili jednak kontakt się urwał, bo weszli do środka. 

Niemal za każdym razem kiedy tylko kogoś mijali, reakcja była taka sama. Najpierw zaskoczenie, raczej pozytywne; potem nagła zmiana nastroju i ochłodzenie atmosfery. Tyle, że większość łowców była w terenie albo w swoich siedzibach, więc Pete nie widział zbyt wielu "braci".

Szli korytarzem oświetlonym pochodniami aż do holu. Jone zaczął wspinać się po schodach w stronę pokoju w którym rezydował Wielki Mistrz. I wreszcie nadeszła ta chwila. Łowca zapukał, zza drzwi odpowiedział mu zachrypnięty głos. 

- Czy twoje jedzenie musi żyć? - zapytał jeszcze łowca, nim otworzył drzwi.

 

[Pawlex]

Pete starał się nie nawiązywać wzroku z nikim, kogo mijali. Często tylko szybko na kogoś zerknął, a potem zwieszał łeb w dół. Nie musiał nawet widzieć, że nastawienie każdego do niego gwałtownie się zmieniało. Na gorsze. Zresztą nie mógł spojrzeć nikomu w oczy po tak sromotnej porażce. Im dłużej przebywał w siedzibie łowców, tym wampir coraz częściej żałował że przeżył tą całą cholerną przemianę. A najlepiej mógł trzymać gębę na kłódkę i tamtej nocy nie wyzywać tamtej wampirzycy. Do niczego by w tego prawdopodobnie nie doszło. Sam sobie winny...

Im bliżej pokoju Wielkiego Mistrza byli, tym coraz mocniej Pete zaczął oblewać się potem. Za chwilę miało się okazać, czy to jego ostatnie chwile życia czy też nie. Próbował uspokoić się, powoli oddychając. 

- Hę? - Pytanie Jone nieco zmieszało wampira. - Nie wiem? Byleby tylko krew była świeża. Może być martwe... góra dzień? Dwa? - Odparł, po czym wstrząsnął ramionami, starł pot z czoła i poklepał się po policzkach. Bardziej gotowy już chyba być nie mógł. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Dobrze wiedzieć. Witaj, Mistrzu - powiedział Jone, kiedy już pchnął drzwi. Przyklęknął na jedno kolano, w ten sposób pokazując Mistrzowi szacunek. Był to stary wśród łowców zwyczaj. 

Przy wielkim, dębowym biurku siedział sobie starzec. Wielki Mistrz miał siwą brodę, łysą czaszkę i przenikliwe spojrzenie. Mało kto z łowców dożywał starości, tym bardziej nie należało staruszka bagatelizować, zwłaszcza, że do niedawna prowadził czynną służbę. 

- Tak, tak, witaj Jone. I... czy moje oczy dobrze widzą? Pete. Podejdź tu do mnie, chłopcze. Pokaż się. No już, co żywo. - Machnął chudą, kościstą ręką, nakazując Pete'emu zbliżenie się. 

[Pawlex]

Kiedy weszli do pokoju, Pete przyklęknął nawet szybciej od Jone'a. W ogóle się nie odzywał. Podnieść wzroku oczywiście też nie raczył. 

Gdy Wielki Mistrz kazał mu podejść, wampir powstał niepewnie, i powolnymi, nieśmiałymi kroczkami powędrował do biurka. Ręce trzymał złączone na brzuchu, gdyż nie wiedział co z nimi zrobić.

Kiedy już się zbliżył, zabrał włosy z twarzy i w końcu podniósł wzrok na starca. Jeżeli Wielki Mistrz jeszcze nie zauważył, że jest wampirem, to teraz z pewnością zobaczy. A wtedy okaże się, co eks-łowcę czeka.

Pete wciąż się nie odzywał. Patrzył na starca z obawą, czekając na jego słowa, albo reprymendę. Albo jeszcze gorzej, na osąd. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Cały i zdrowy, cały i zdrowy... Choć w nieco innej formie - stwierdził swoim monotonnym, spokojnym głosem i kaszlnął. - Spójrz na mnie, chłopaku. No już. Udowodnij, że wciąż jesteś łowcą i nie brak ci odwagi - Tu już pojawił się ton ojca nadającego reprymendę nieposłusznemu dziecku. Jone został z tyłu, nie otrzymawszy innego rozkazu. Atmosfera była nieco luźniejsza, choć przecież i tak nie dało się oczami wyobraźni przywołać Wielkiego Mistrza wpadającego w szał. 

- Miałem kiedyś przyjaciela, wiesz, Pete? Łowcę. Jednego z najstarszych i najskuteczniejszych. Reputacja lepsza nawet niż ta od Jone. I pewnego razu... Stało się to, co dzieje się zawsze. Trafił na silniejszego. Ale wampir nie dał mu umrzeć. Nie wystarczyła mu jego krew. Ugryzł go, dając mu nowy początek, jako wampirowi. Wiesz co zrobił, jak już się obudził? 

[Pawlex]

Nastawienie starca do niego było... spokojnie, i dokładnie takie, jakie Pete chciał, by było. Teraz nie brakło mu odwagi, co to to nie! Słowa Mistrza, mimo iż zawsze wypowiadane spokojnie, zawsze potrafiły zachęcić do działania. 

Pete zacisnął pięści i strzelił szyją. Chciał już teraz udowodnić, że wciąż jest jednym z nich. Teraz mógłby wyskoczyć do pierwszego lepszego wampira! 

Wampir wysłuchał uważnie starca. Na jego twarzy w końcu pojawiło się zdecydowanie, znowu zaczynał wyglądać jak prawdziwy facet, nie jak wystraszony kundel. 

- Postanowił wykorzystać swoje wampirze umiejętności w walce przeciwko innym wampirom, tak jak ja to zamierzam zrobić? - Zapytał z nadzieją i podnieceniem w głosie. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Mistrz spojrzał na Pete'ego niemal współczującym spojrzeniem. Podniósł stary sztylet leżący na blacie. Był inkrustowany srebrem, poczerniały i miał długą historię. Przez dziesiątki, setki lat przekazywany od Wielkiego Mistrza do Wielkiego Mistrza jako dowód uznania i symbol najwyższej pozycji w bractwie. Mistrz zaczął oglądać sztylet, przyglądając się szczegółowym wzorom na ostrzu. 

- Walczył zawsze dwoma nożami. Oba były pokryte srebrem, tak jak to czynimy tradycyjnie z naszą bronią, srebro bowiem działa na wampiry wyniszczająco. Otóż miał ze sobą papier, na którym to napisał list. Położył list, zabrał jedno ze swoich ostrzy i dźgnął się nim w serce - odpowiedział i spokojnie odłożył sztylet z powrotem na biurko, znacząco patrząc na Pete'ego. 

[Pawlex]

Odpowiedź Wielkiego Mistrza nie była tą, na jaką Pete oczekiwał. Przez to ten cały jego zapał natychmiastowo się ulotnił, a na jego twarzy zagościła kwaśna mina. Patrzył to raz na starca, raz na sztylet który trzymał.

- Czyli że co? Też mam napisać liścik pożegnalny i się zabić? - Uniósł brew. - Nie ma mowy!

Przecież w końcu nie po to cierpiał kilkanaście dni, by teraz tak po prostu wziąć i odebrać sobie życie. Byłoby to kompletnie bez sensu... 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Może być bez liściku pożegnalnego. Widziałeś tu kiedyś łowcę, który byłby wampirem? Ja widziałem. I dla dwóch innych nie skończyło się to dobrze. Eksperymentowałem. Chciałem przyjąć go z powrotem, bo równie żarliwie jak ty dalej chciał je zwalczać. Ale nadszedł głód. Chłopcy nie zdążyli się przygotować, bo ufali mu jak dawnemu koledze, którym już nie był. Po wszystkim zostały dwa pozbawione krwi trupy i jedna obrzydliwa plama na podłodze. Miałeś już fazę głodu? - zapytał.

[Pawlex]

- Jutro! - Wykrzyczał natychmiast. - Mam posilić się jutro! Przecież jeżeli mam obracać się w towarzystwie ludzi, to chyba muszę wiedzieć o tak podstawowej rzeczy jak faza głodu, prawda? - Zapytał, nerwowo się śmiejąc. 

- Poza tym nie przyszedłem tu po to, by nagle zwariować i rzucić się na kogoś by go zeżreć, nie? Jeżeli trzeba to zamknijcie mnie w lochu! - Mówił dalej, próbując wymyślić cokolwiek, co tylko Wielkiego Mistrza by zadowoliło. 

- Skoro tamtym odbiło i rzucili się na swoich braci, to widocznie na zasługiwali na taką szansę! Ale nie ja, o nie! Ja nie popełnię takiego błędu, mowy nie ma! Gdy tylko przejdę tą całą fazę głodu, to wszyscy na tym skorzystamy, zobaczycie! Będę mordował wampiry jednego po drugim! 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Po co go tu przyprowadziłeś? - zapytał Mistrz, wychylając się i patrząc jakby przez Pete'ego, do Jone'a. Nie dał mu niestety odpowiedzieć. 

- Wiesz, dlaczego wciąż żyję? Ja również nie popełniam dwa razy tego samego błędu. Nie ważne ile człowieczeństwa w tobie zostało, nie zgodzę się, żebyś wrócił. Bo nawet twoje człowieczeństwo nie uchroni nikogo przed twoim głodem, głupcze. Daję Ci więc wybór, jako dobremu łowcy którym byłeś. Zrobisz to sam, albo ktoś ci pomo... - Urwał, bo dalsze mówienie znacząco utrudnił krótki bełt, który wbił się głęboko w oczodół. Z otwartych w zdziwieniu ust mistrza wydobył się długi jęk. Przewrócił pozostałym okiem, zadrżał i odchylił się do tyłu na krześle. Martwy. 

- No - podsumował Jone. W jego głosie brzmiała satysfakcja. - To kwestię twojego pozostania mamy załatwioną. 

 

[Pawlex]

Pete zacisnął pięść i zęby ze złości.

- Głupcze? Posłuchaj mnie ty stary... - Nie dokończył, z oczywistej przyczyny. Szczęka mu zadrżała i w małych odstępach, nerwowo wypuścił oddech. Nawet przymrużył oczy i lekko pochylił się na przód, nie mogąc ogarnąć co się właśnie stało.

Błyskawicznie odwrócił się w stronę Jone'a, a potem znów powrócił wzorkiem na martwego już Wielkiego Mistrza. A potem jeszcze raz odwrócił się do Jone'a, tym razem z uniesionymi rękoma.

- Jone?! Co do chuja?! - Wykrzyczał zmieszany. Zrobił parę kroków w przód, jakby chciał upewnić się czy aby na pewno starzec skonał. Zatrzymał się jednak i patrzał się na to truchło jak na coś nienaturalnego. 

Wampir złapał się za głowę obydwoma rękoma, kompletnie zrezygnowany. 

- Kurwa! - Wycedził przez zęby, powoli powoli, po raz kolejny odwracając się do towarzyszącemu mu łowcy. - Jeżeli ktoś to odkryje, jak myślisz, kogo uznają za winnego? Mnie czy ciebie? Myślisz że wtedy ktoś zgodzi się, nawet mimo twoich wpływów, by wampir trzymał razem z nimi? Twój mózg jeszcze jest zdolny do przetwarzania informacji czy spieprzył się na amen?!

[Arcybiskup z Canterbury]

Zdolność Jone do szybkiego przemieszczania się była zaskakująca. Szybkimi, sztywnymi krokami zbliżył się do Pete'ego, a potem chwycił go boleśnie za szczękę. 

- Zawrzyj pysk, Pete. Czy masz jakieś nowe informacje dotyczące wampirów z bełtami zamiast zębów? Tak? Musisz mi koniecznie o nich opowiedzieć, musimy wynaleźć sposób na zniszczenie ich! Spójrz tam!

Siłą odwrócił jego głowę na martwego Mistrza. 

- Czy ktoś wypił jego krew? Czy ktoś go ugryzł? Czy ktoś powiedział ci, że nie zamierzam ogłosić, że to ja go zabiłem? To z pewnością nie byłem ja. To co zrobiłem było konieczne, Pete. Konieczne, jeśli bractwo ma przetrwać! Czy masz wątpliwości co do tego, że moje działanie było słuszne? Mów śmiało. Jako nowy Mistrz jestem otwarty na propozycje - wycedził z paskudnym uśmiechem na ustach. Jone był znacznie bardziej krwiożerczy niż większość wampirów, a z tym swoim obrzydliwym uśmiechem węża wydawał się być również gorszy od nich. 

[Pawlex]

Jone zdecydowanie był bardziej doświadczonym łowcą od Pete'a. Na pewno był też od niego szybszy. Jeżeli jednak chodziło o siłę, to Pete górował. Zwłaszcza że teraz jako wampir, mimo iż zaraz po przemianie, to i tak był silniejszy od przeciętnego ludzkiego chłopa.

Młody wampir mocno się powstrzymywał, by tego wariata nie poskładać raz dwa, tylko dla tego że ten wciąż był uzbrojony. Jeżeliby mieli kiedykolwiek walczyć wręcz, Jone latałby po ścianach.

Zamiast tego chłopak uszczypnął szurniętego łowcę za policzek, i zaczął tarmosić nim tak, jak to zwykle ciocie które przyjadą w odwiedziny mają w zwyczaju. 

- Ależ oczywiście że nie mam wątpliwości, mistrzuniu ty mój! - Powiedział tak mocno irytującym, przesłodzonym głosem. - Jestem przekonany że wszyscy zareagują pozytywnie na tak szybką i nagłą zmianę mistrza, dokładnie tak jak ja! Także mistrzuj nam, mistrzu! Jak brzmi twój pierwszy rozkaz? - Pete nawet byłby zdolny uklęknąć przed tym wariatem... gdyby tylko był tak łaskaw puścić jego szczękę. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Twarz Jone'a rozjaśnił uśmiech triumfu. Puścił Pete'ego, podszedł do ciała i bez zbędnych ceregieli zrzucił je z krzesła.

Truchło bezwładnie opadło na podłogę z nieprzyjemnym plasknięciem. 

Jone zasiadł z satysfakcją na krześle, rozparł się i położył nogi na blacie. 

- Idź i ich zawołaj - rozkazał, trochę za bardzo wczuwając się w nową rolę. Najgorsze, że to mogło się udać przez cholerny tupet Jone'a, jego pewność i autorytet. Tyle, że to nie będzie dobre. 

[Pawlex]

Kiedy tylko Jone był odwrócony, Pete patrzył na niego tak, jakby samym wzorkiem chciał rozerwać go na strzępy. Kiedy wracał na niego ten obłąkany, zwariowany wzrok, wampir zmuszał się by wyglądać bardzo pogodnie, i na pewno nie prowokująco. 

Chłopak stwierdził, że to teraz Jone, nowy Wielki Mistrz będzie priorytetowym celem do jak najszybszego ukatrupienia. Wampirza dziwka i jej kasetka mogą poczekać. Ten człowiek był zbyt szalony, by zostawić go przy życiu. Nie był zagrożeniem tylko dla Pete'a. W zasadzie to stanowił zagrożenie dla wszystkich z osobna. 

Słysząc rozkaz, wampir zdziwił się. Przekrzywił głowę i wskazał na siebie palcem.

- Ja? Przecież większość jeszcze mnie nie widziała! Jak im się pokażę tak nagle, w dodatku jako wampir, taki bełt w oko to nic, w porównaniu z tym co mi zrobią! - W tym wypadku ciężko byłoby nie przyznać wampirowi racji.