[adventure] Osamotniona Trixie [Z] [slice of Life] [adventure]

[Jakubas18]

Napisałem fanfiction pt. "Osamotniona Trixie", akcja dzieje się po wydarzeniach z odcinka 5 serii 3 "Pojedynek na Czary". Akcja ma miejsce wydarzeń w lesie Everfree, Fillydelfii i trochę Ponyville

Link do całego fanfika: Osamotniona Trixie.docx

 

Link do całego fanfika

[Cahan]

Brak tagów obowiązkowych, fanfik nie został również poprawnie opublikowany i udostępniony - na forum obowiązuje publikacja w dokumentach google. Czas na poprawę wynosi 2 dni.

 

Jakby co: w nazwie tematu powinien być tytuł fanfika i tagi.

Edited February 21, 2018 by Cahan

[Cipher 618]

18 minut temu, Jakubas18 napisał:

Napisałem fanfiction pt. "Osamotniona Trixie", akcja dzieje się po wydarzeniach z odcinka 5 serii 3 "Pojedynek na Czary". Akcja ma miejsce wydarzeń w lesie Everfree, Fillydelfii i trochę Ponyville

Link do całego fanfika: Osamotniona Trixie.docx

To ja pomogę

 

1. Zmień nazwę tematu na nazwę opowiadania. Nie zapominaj o tagach. Całość powinna wyglądać tak:

Osamotniona Trixie [tag 1] [tag 2]

2. Tekst udostępnij w google docs. 

3. Listę tagów znajdziesz tutaj

Spoiler

https://tinyurl.com/ybt5os9d

4. Nie jesteśmy ślepi. Czcionka 28 to "lekka" przesada. Arial 11 w zupełności wystarczy

Edited February 21, 2018 by Triste Cordis

[Król Etirenus]

Wygląda na to, że nie tylko ja stosuję ten sam program do pisania (Libre Office).

[Jakubas18]

Czy teraz jest poprawione?

[Cipher 618]

Przed chwilą, Jakubas18 napisał:

Czy teraz jest poprawione?

Dodaj jeszcze tag. Nazwa tematu powinna wyglądać tak

Osamotniona Trixie [One Shot] [Adventure]

 

Bez tagów nie wiadomo co to jest. Sam tytuł nic nikomu nie powie. 

[Jakubas18]

A teraz?

[Ylthin]

Tag [PL] jest dla tłumaczeń. Fiki napisane po polsku dostają [Oneshot] (dla pojedynczego opowiadania) lub [NZ]/[Z] (dla fików wielorozdziałowych nieukończonych/ukończonych). W dziale wisi regulamin z listą tagów, przeczytaj go jeszcze raz, tylko ze zrozumieniem.

[karlik]

Zajrzałam do dokumentu i niestety wygląda kiepsko i po prostu źle się to czyta. Trzeba poprawić parę rzeczy.

1. Jak już napisał Triste, zmniejsz czcionkę. Zwykle używa się Arial 11 lub 12 albo Times New Roman 12.

2. Wyjustuj tekst (masz tę opcję do góry, w pasku narzędzi, aktualnie masz ustawione wyrównanie do lewej).

3. Każdy kolejny akapit (dialogów też to dotyczy) powinien się zaczynać od wcięcia, najlepiej robić je tabulatorem.

4. Dialogów nie zapisuje się w ten sposób, polecam przeczytać ten poradnik.

5. W ustawieniach dostępu wybierz opcję "Każdy może komentować". Wtedy ludzie czytający opowiadanie będą mogli zaznaczać błędy ortograficzne, interpunkcyjne itp. (a widzę, że takie tam są).

[Cipher 618]

Przeczytałem to i... Ech. Na początek chciałbym coś pochwalić, ale nie za bardzo wiem co. Może pomysł? Nawiązanie do Houdiniego? Brak rażących błędów ortograficznych ("usmy", "żeka" itp)? Niestety, ale reszta jest po prostu fatalna (lepiej być szczerym). Wymienię to wszystko w punktach.

 

1. Za duża czcionka. 

2. Dodaj możliwość komentowania tekstu.

3. Bardzo słabo od strony technicznej:

- tekst powinien być wyjustowany. 

- brakuje przecinków (sam nie jestem mistrzem, ale tego nie da się czytać)

- niepotrzebne "uwagi". Masz tak napisać opowiadanie, żeby nie odsyłać czytelnika do jakiegoś odcinka. A co, jeśli ktoś go nie oglądał (lub zapomniał co w nim było)?  Jeśli już musisz to zrobić, to daj krótką wzmiankę w przypisie dolnym.

 

A teraz o samej treści. 

 

1. Fabuła:

- Luna pomaga Trixie w zdobyciu magicznego pudełka i armaty. I to wszystko?

- Jakim cudem ktoś nie zauważył tej kradzieży? 

 - Czy Trixie ma amnezję? Luna niepotrzebnie przypomina jej co zrobiła. Miałoby to sens gdyby Luna "komentowała" te wydarzenia, mówiła o konsekwencjach. Przykład: "twoje kłamstwa i chęć zaimponowania innym doprowadziły do tragedii. Zamiast podziękować Twilight za uratowanie życia i ocalenie miasteczka przed Małą Niedźwiedzicą, poprzysięgłaś zemstę". 

- Historia staruszki jest całkiem niezła, ale nic z niej nie wynika. Wystarczyło zakończyć to gadką o nie poddawaniu się, dążeniu do celu itp.

- Trixie niczego się nie nauczyła :/ A przecież chciała... chyba. 

2. Zero opisów. Jak wyglądała staruszka (była zielona, niebieska, biała? Jednorożec, pegaz, "ziemniak")? Jak wygląda ulica po której spacerowała Trixie? 

3. Źle napisane dialogi (patrz wyżej). Tekst wygląda jak jakiś skrypt. 

4. Dziwna konstrukcja zdań. Niektóre czytałem kilka razy, żeby zrozumieć "co autor miał na myśli".

 

Być może jeszcze coś dopiszę (trochę mi się spieszy). A póki co:

- przeczytaj kilka opowiadań, zobacz jak to powinno wyglądać

- nie poddawaj się. Wyciągnij wnioski i nie popełniaj więcej takich błędów (też dostałem niezłe baty zanim ktoś, coś pochwalił). Pisz dalej, praktyka czyni mistrza. Na początek wystarczy napisać ten tekst jeszcze raz, poprawnie  

[Hoffman]

Jeżeli jest cokolwiek pozytywnego, co mogę powiedzieć o tym opowiadaniu, to to, że jest to dobry wybór dla osób słabiej widzących. Dzięki odpowiednio dużej czcionce, każdy może się przekonać, jak raczej nie powinno pisać się fanfików

 

Niestety, wszystko w tym tekście jest nie tak i mimo usilnych prób, nie jestem w stanie znaleźć w nim niczego pozytywnego ponad to, o czym już wspomniałem. No, może jeszcze jego gabaryty, które powodują, że nie trzeba wiele czasu, ani skupienia, by zapoznać się z tekstem w całości. Z drugiej strony, w tym samym czasie można np. wykonać speedrun „Super Mario Bros” na NESa i co by nie mówić, będzie to czas lepiej spędzony.

 

Przede wszystkim, minęło trochę czasu, a ja nadal nie wiem, skąd to osamotnienie w tytule, skoro fanfik bynajmniej tej tematyki nie podejmuje, wręcz przeciwnie – Trixie z niczym nie została sama, najpierw pomaga jej Luna, a potem odznaczone kolejnymi numerkami kucyki (a przepraszam, bodajże jednego kuca poznajemy z imienia, drugiego z profesji), które kierują ją na trop tego, czego poszukiwała, już zdążyło mi wylecieć z głowy, co to takiego było, tak bardzo ubogi pod kątem wykonania okazał się ten fanfik. Nad czym mimo wszystko ubolewam, gdyż koncepcyjnie, wydaje się to ciekawe – kontynuacja wydarzeń z „Magic Duel”, zahaczająca o to, jak to się stało, że Trixie dowiedziała się o Hoofdinim i skąd miała instrukcje, jak wykonywać jego popisowe numery, no i wreszcie, jak się tych sztuczek nauczyła. To mogłoby płynnie zaprowadzić bohaterkę do etapu sprzed „No Second Prances”, zaś fanfik mógłby posłużyć za pomost między wymienionymi odcinkami i w tym sensie uzupełnić kanon.

 

Niestety, otrzymaliśmy coś, co udaje, że jest wielorozdziałowcem, nie oferując jednak ani należycie opisanej fabuły, ani kreacji postaci, ani klimatu, w ogóle, czegokolwiek, co pozwoliłoby się wczuć, odnieść wrażenie, że to przemyślana historia, w której realizację włożono bodaj minimum wysiłku. Właściwie, jest to zbiór dialogów, okazyjnie opatrzonych źle napisanymi didaskaliami dającymi znać, że w tle słychać szelest albo czyjś głos jest tajemniczy. Wiecie, że niby nie wiadomo, kto to jest  Przypomniało mi to okna dialogowe oraz teksty postaci z gier wykonanych w RPG Makerze, ale tych „moich pierwszych, proszę o wyrozumiałość”, bazującymi na RTP, długimi na parę minut.

 

Narracja chyba miała być pierwszoosobowa. Forma leży, tak się nie pisze ani akapitów, ani narracji, ani dialogów  No, chyba, że miały być to RPG Makerowe textboxy, gdzie można zadbać o to, by poszczególne kwestie zostały podpisane imieniem osoby mówiącej. Przewija się ilustracja, w postaci znaczka poznanej przez protagonistkę znaczka, co samo w sobie jest nawet ładne, ale do fanfika wnosi niewiele. Czyżby autor nie wiedział jak ów znaczek opisać, toteż pomyślał, że mały obrazek wyrazi więcej? Nawyraźniej.

 

Fabularnie, wygląda to bardzo ubogo. Mamy odniesienia do dwóch, klasycznych już epizodów, w których mieliśmy okazję podziwiać Trixie, cobyśmy nie zapomnieli co się jej przytrafiło. Ni stąd, ni zowąd, pomoc oferuje jej księżniczka Luna we własnej osobie, jednak nie ma ona zbyt wiele do powiedzenia. Ubóstwo fabularne próbowano zamaskować kolejnymi lokacjami, takimi jak Fillydelphia oraz dodatkowymi kucykami, które spotyka bohaterka, a także próbę (chyba) zbudowania napięcia, nuty niepewności, czy aby na pewno jej się powiedzie. Niestety, wszędzie brakuje wszystkiego – opisów, scen z prawdziwego zdarzenia, kreacji postaci, wiarygodnych dialogów oraz należytej narracji, w ogóle nie czuć, że Trixie ma problem do rozwiązania, że wskazówki Luny w czymkolwiek jej pomagają, że coś się z nią dzieje (z Trixie, nie Luną) i że do czegoś to zmierza. Tekst błyskawicznie wylatuje z głowy, poza tą czcionką, nie ma w sobie niczego, co byłoby warte zapamiętania. A wielka szkoda, gdyż, jak wspominałem, koncepcyjnie przedstawiało się to interesująco, gdyby napisać to porządnie (forma Oneshota powinna wystarczyć), być może wyszedłby z tego dobry, serialowy, klimatyczny fanfik, do którego mile by się wracało 

 

Niestety, „Osamotniona Trixie” (tak naprawdę to nie) okazała się zmarnowanym potencjałem, zrealizowanym tak, jakby w ogóle nie był to fanfik. Nawet nie półkrwisty, ani nie ćwierćkrwisty. Niema w nim rzeczy charakterystycznych dla dowolnego, poprawnie napisanego fanfika, bardziej przypomina to szkic, luźną koncepcję, wizualnie przywodzi na myśl gry RPG Makerowe i to takie z niższej półki. W sumie, tempo, skakanie między lokacjami, dialogi i to, jak niewiele wysiłku trzeba, by dotrzeć do końca, jak nieabsorbujące i nijakie to jest, tym bardziej przypomina podobny twór, nie wspominając już o błędach.

 

Tekstu nie polecam. Trixie dostaje wskazówkę, że powinna dokądś się udać, dokąd zresztą się udaje. Następnie, ma odnaleźć i przejąć coś ważnego. Pyta o to losowe kucyki, po czym wypełnia swój cel. I tyle. Hoofdini wspomniany przelotem, co tylko przypomina czytelnikowi o tym, że mogło wyjść z tego coś dużo, dużo lepszego. Niestety, może innym razem, może spod pióra kogoś innego. Wielka szkoda – zabrakło warsztatu, zabrakło (najwyraźniej) chęci, zabrakło wiedzy o tym, jak pisać i jak formatować. Cóż, nie po raz pierwszy i jak znam życie, nie po raz ostatni 

[Ziemniakford]

No to jedziemy. 

 

Mam serdeczną prośbę do autora, by przeczytał moją opinie do końca (jeśli jeszcze żyje w ogóle), bo chociaż jest negatywna, to starałem się być konstruktywny w swej krytyce (czy wyszło to nie mi oceniać xd). Nie zrażaj się i nie poddawaj.

Ostatnio tak źle czytało mi się „Panią Bovary", którą osobiście przezywałem panią Browary, bo tylko w ten sposób ta książka była jakkolwiek dla mnie ciekawa (i tak jej ostatecznie nie przeczytałem).

Akcja gnająca na złamanie karku, zły zapis dialogowy, dziwaczne zdania, często nielogiczne lub mające mniej sensu niż moje życia...

Dobra, może uporządkujmy to. 

Po pierwsze, na prawdę, nie ma potrzeby stosowania tak gigantycznej czcionki. Nie wiem, z czego to wynika. 

Po drugie, forma. Mamy tu jakiś dziwny typ opowiadania, który może sam w sobie nie byłby zły i mógłbym go nawet potraktować jako jakiś dziwny eksperyment, ale to, jak chaotycznie jest całość napisana i jak często zdarzają się literówki różnego typu, nagminne braki przecinków i ogólnie niski poziom całości niczego nie ułatwia czytelnikowi. Jeśli masz problemy z językiem, lub nie jesteś pewien jak coś napisać, warto po prostu zapytać. Osobiście często używam stron typu ortograf.pl, gdy mam jakieś wątpliwości co do napisanych przeze mnie słow. Ogólnie forma trochę przypomina mi dramat.

 

Po trzecie, fabuła, która też może nie była by jakaś najgorsza, gdyby nie to, jak ekspresowo przebiegają wydarzenia. Na 13 (!) stronach mamy tu:

 

Spoiler

Wspomnienia Trixie o Twi, odwiedziny Luny w śnie tytułowej bohaterki, podróż do „Fillydelfii" (serio, sprawdzenie nazwy w wiki nie kosztuje), znalezienie jakiegoś ogrodu i rozmowa z jego średnio rozgarniętą właścicielką (w tym oczywiście opowiedzenie historii jej życia [i, by nie było za mało nawiasów, w tym jak wplątała patykowilki w winorośla]), przepytanie się 3 kucyków o kogoś znającego się na iluzji, wysłuchanie historii o tym kimś, znalezienie pudła i armaty i powrót do Ponyvill mijając wcześniejszy ogród.

 

Także jest chaotycznie i nic dziwnego. Forma nie nadąża za treścią, której jest za dużo na raz. 

Dalej, czwarta sprawa, dialogi... istnieją. Tak jakby tyle o nich mogę powiedzieć dobrego. Nie są ani poprawne językowo, ani nie mają żadnego realizmu czy klimatu.

Podsumowując, bardzo dużo minusów. Czy są jakieś plusy? Tak, opowiadanie jest krótkie. 1/7, nie polecam. 

 

Pozdrawiam.