Multisesja: Altar of Sacrifice

[Pawlex]

Zachary wchodząc do stacji medycznej dokładnie się po niej rozejrzał. Przez wypadek dużo narzędzi medycznych walało się po podłodze. Przypominając sobie o rannym położył go na stole operacyjnym.

- Stary wyglądasz jak....gówno - Powiedział patrząc na w pół żywego człowieka. Obok stołu leżała całkiem imponująca piła do kości. Zachary podniósł ją po czym zaczął jej się przyglądać.

- Wiesz co? Kiedyś interesowałem się chirurgią, ale moi "opiekunowie" nawet nie pozwalali mi się zbliżać do rannych...tym bardziej z jakimś ostrym przedmiotem jak ta ślicznotka - Rzekł spokojnie do rannego coraz bardziej się uśmiechając.

- Może czas najwyższy nadrobić zaległości hmm? 

[kameleon317]

- Lucky Strike, Lucky Strike, Lucky St... - sięgnąłem po 2 paczki - są. Teraz trzeba iść do kapitan. Może już się namyśliła - po drodze znowu obejrzałem się za niewolnicą. To na prawdę wymaga terapii i to długiej. 

- To co? Jakieś rozkazy - spytałem wyciągając zippo z pentagramem na obudowie. Zapaliłem papierosa czekając na odpowiedź Victorii.

Edytowano Sierpień 19, 2013 przez kameleon317

[Arcybiskup z Canterbury]

Statek jest wielkości większego samolotu pasażerskiego (Mniej więcej), tyle że ma wdolny, górny i środkowy pokład. A załogi było 12 luda.

__________________________________________________

 

- Rozkazy? Musimy wyjść na zewnątrz. I chyba kogoś zostawić tu, na wszelki wypadek. Sądzę też, że... - wypowiedź przerwał trzask gdzieś pod podłogą. Trzask mogący świadczyć o czymś bardzo dużym, co postanowiło się zepsuć. Podłoga się zatrzęsła, po czym wszystko ucichło tak szybko, jak się zaczęło. Victoria spojrzała na medyka okrągłymi jak spodki oczami.

- Albo i nie zostawiać tu nikogo i szybko się ewakuować, jeśli nie dojdziemy do tego, co się dzieje.

[Pawlex]

Trzęsienie lekko zaburzyło równowagę Zacharego przez co piła mocno przejechała rannemu po szyi.

-...Ożesz kurwa! - Powiedział zły, patrząc na konającego członka załogi. Szybkim krokiem wyszedł ze stacji medycznej, kierując się do ocalałych.

- Co to do cholery było Burton?! - Krzyknął ciskając zakrwawioną piłą o ziemie. 

[Ohmowe Ciastko]

Jone zwrócił uwagę hybrydy lekką trącając ją w ramię.

-Słuchaj, czy ktoś odpowie - Odchrząknął i zwrócił się w stronę korytarza. - Jest tu ktoś ranny! - krzyknął najgłośniej, jak umiał.

[kameleon317]

Spojrzałem na Zacharego:

- Na chuj ci ta piła - spytałem podnosząc głos. - Co z pacjentem? Jeśli coś mu się stało to... - zgasiłem papierosa. - To zabiję cię. Dla "dobra" załogi - uśmiechnąłem się ponuro po czym wolnym krokiem ruszyłem w stronę stacji medycznej.

[Dżuma]

Kiwnęła porozumiewawczo, od razu nasłuchując jakichkolwiek odpowiedzi od rannych. Jedyne co wyczuła to lekkie trzęsienie oraz usłyszała kilka trzasków. Lekko się tym zaniepokoiła, ale zaraz po tym wróciła do wcześniejszego nasłuchiwania. 

[Pawlex]

Zachary zerknął na Conrada który szedł w stronę stacji medycznej. Nie czekając wyciągnął rewolwer po czym strzelił w panel kontrolny, na stałe zamykając drzwi do stacji.

- Ojć moja wina - Rzucił lekko chichocząc.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie mam pojęcia co to było! Zabierzcie rannego i wynosimy się ze statku! Niech każdy weźmie jakąś broń! - zarządziła, po czym ruszyła wypełnić swój rozkaz. Tymczasem odpowiedzi od rannych nie było, a nawet gdyby były, trzaski które znów się pojawiły wszystko zagłuszały. Pokład zaczął lekko drgać.

[kameleon317]

- Pracuję w tej stacji od kilkunastu lat - podszedłem do panelu po czym otworzyłem go na dole. Wyciągnąłem kombinerki i zacząłem kombinować przy panelu.

- Wiem, że nie żyje. Ale wypadało by go spalić czy pochować. 

[Pawlex]

- Z tym że... - Kolejne trzaski były trochę głośniejsze niż poprzednie, natomiast trzęsienia bardziej odczuwalne. - Z tym że nie ma czasu na pierdoły! - Zachary szybko podbiegł do Conrada po czym złapał go za ramię.

- Nie widzisz co tu się dzieje? Musimy się stąd wydostać!

[kameleon317]

- Przynajmniej umrę z czystym sumieniem. Czy możesz powiedzieć to samo - spytałem spokojnie. - I zabierz tą brudną łapę. Boje się, że wsadzisz mi nią coś między żebra - spojrzałem na Jacoba, który zniszczył panel.

- Rozjebanie tego statku nie jest najlepszym pomysłem. Później wszystko może się przydać - wszedłem do stacji i przerzuciłem trupa przez ramię po czym pobiegłem w stronę wyjścia.

[Ohmowe Ciastko]

Jone widział nijaki wyraz na twarzy hybrydy, więc niczego nie powiedział, tylko zaczął schodzić. Walić to. Potrzebuję zapasów, a nie prawie-trupów. 

Zszedł na środkowy pokład akurat, by usłyszeć o szybkiej ewakuacji. A takiego! Mam coś innego do zrobienia.

Olewając to, że inni poruszają się w innym kierunku skierował się do siebie. Wywalił z torby kilka drobiazgów takich jak listewki usztywniające, słabe środki przeciwbólowe itp., by zrobić miejsce na bandaże, odkażacze, kilka kieszonkowych filtrów wody i amunicję. Podbiegł do sejfu i wziął z niego swój cholernie drogi nóż taktyczny, mogący podobno wytrzymać wybuch statku, galwanizowany, z tytanu, całkowicie stworzony ręcznie, z piękną linią ostrza i piłki do drewna, o wygodnej rękojeści. Z namaszczeniem założył pasek z nożem w skórzanej pochwie. Wyjął też nie mniej drogi pistolet elektromagnetyczny - broń tak nieprzydatną, aż cholera może wziąć człowieka, ale piękną w swoim wyglądzie jednolitej bryły. Ale miał on tą zaletę, że jeśli już się go wyciągnęło, to strzelał prawie z prędkością karabinu maszynowego, a pocisk miał siłę pocisku z konwencjonalnego karabinu snajperskiego. Niby dwie rzeczy, a wydał na nie tyle, ile zarabiał w ciągu roku, co kosztowało go dwa lata wyrzeczeń, ale gdy je ujrzał od razu ich zapragnął i w ciągu tych lat nie miał nawet chwili zwątpienia.

Opasł się pasem od ładownicy z magazynkami do obu pistoletów i przesunął go na plecy. Spojrzał się jeszcze raz na gabinet, utrzymując równowagę na drgającym pokładzie dzięki oparciu się o ścianę.

Sądził, że ma wszystko. Torbę z najważniejszymi przedmiotami, swoje skarby. Ale nadal coś mu nie pasowało. Spojrzał się w bok. W końcu wiedział co - na wieszaku wisiało ubranie polowe, a obok leżały wysokie buty pamiętające jego służbę w wojsku. Wiedział, że teraz ma nóż na gardle. Ubranie przewiesił przez torbę, a buty, dość ciężkie, jak zauważył, zawiesił na szyi. Tak objuczony wybiegł. Czuł się prawie jak w wojsku - prawie, bo zamiast plecaka miał torbę. 

[Dżuma]

"Czy Ci ludzie nie potrafią niczego załatwić spokojnie?" przewróciła oczami przyglądając się kilku chwilom trwającej sytuacji. W końcu ruszyła się idąc do magazynu, biorąc stamtąd torbę, spakowała do niej większą ilość filtrów do wody oraz prowiantu oraz koc i ubranie. Więcej się nie zmieściło, oprócz broni krótkiej oraz naboi do niej. Wróciłą później szybko do grupy. 

[Pawlex]

Zachary nie martwił się złym stanem statku. Spokojnym spacerkiem udając się do wyjścia ze statku zahaczył o arsenał. Oblizując wargi zabrał z niego tylko naboje do swoich rewolwerów, pare granatów oraz nóż bojowy na wypadek gdyby coś się stało z tomahawkiem. Wychodząc z arsenału zaczął owymi granatami żonglować, co sprawiało mu dużo radości.

[Arcybiskup z Canterbury]

Kapitan statku wbiegła do kokpitu pilota. Rozejrzała się szybko, po czym zanurkowała pod panel z urządzeniami niezbędnymi do kierowania statkiem. Wyjęła stamtąd lniany plecak, wyglądający na wymęczony swoim życiem. Kobieta wstała i spojrzała na trupa leżącego obok. Jak się spodziewała, jego pozycja nie zmieniła się. Obeszła fotel i wyjęła drugą torbę. Potem podeszła do jednej ze ścian i ze schowka wzięła apteczkę, po czym opuściła pomieszczenie przy akopaniamencie trzasków i ciągłych wstrząsów. Gdyby przyjrzała się zwłokom poprzedniego kapitana bliżej, z pewnością zobaczyłaby cztery maleńkie punkciki na jego szyi. Ale się nie przyjrzała...

Victoria stanęła przy drzwiach i czekała na pozostałych.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie, nie zrobisz tego - odpowiedziała z jak największym spokojem i odwzajemniła uśmiech. Miała gościa dosyć. Przeszkadzał jej prawie tak bardzo jak Zachary i na sam tylko widok Jacoba mogłaby w niego rzucać nożami. Gdyby tylko miała wystarczająco noży, a ten warunek akurat pozostawał niespełniony.

[Pawlex]

Zachary zbliżał się do drzwi przy których Stała Victoria i Jacob. Z braku lepszej rozrywki cały czas wyciągał zawleczkę z granatu, po czym po paru sekundach tuż przed wybuchem znów ją wsadzał. 

- Jestem trzeci? Dostanę brązowy medal? - Zapytał żartobliwie Panią kapitan. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Obawiam się że nie, ponieważ takowego nie mamy. Możesz za to dostać brązową kulą w łeb. Tym środkiem dysponuję. To jak? Skorzystasz? - zapytała pani Kapitan.

[Pawlex]

- A ja ma granat - Pomachał ładunkiem przed oczami Victori. - Zobacz jaki on jest ładny, jaki drogi, jaki....odbezpieczony - Odparł odbezpieczając granat i lekko stukając nim o ścianę.

[Ohmowe Ciastko]

-Włóż debilu tą zawleczkę - wtrącił się Jone, który właśnie pojawił się przy drzwiach. - Cholera - Położył torbę na ziemi i zaczął zmieniać buty na te zawieszone wcześniej na szyi.

[Pawlex]

Zachary był zaskoczony nagłym zjawieniem się Jone'a. Nic nie mówiąc zabezpieczył granat po czym go schował.

- Dobra, skończyłem szaleć...na razie - Rzucił beznamiętnie, po czym oparł się o ścianę czekając na resztę.

[Dżuma]

505 bez rzadnego zbędnego słowa stała z tyłu grupy, obserwując ich niepotrzebne kłótnie.

Za każdym razem gdy Zachary odbezpieczał granat, dźwięk towarzyszący przy tym przeszywał dziewczynę do szpiku kości. Dalej jednak nie opuszczało ją poczucie, że jest kolejne źródło niebezpieczeństwa.

[kameleon317]

Z przewieszonym trupem na plecach podszedłem do kapitan.

- Przepraszam za spóźnienie. Musiałem iść po moją torbę. Przy okazji wlokąc trupa - uśmiechnąłem się.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Dobra, wychodzi... Gdzie Red? - zapytała. I kiedy pani kapitan chciała się zerwać żeby pobiec szukać bądź opieprzyć zaginionego, trzaski przerodziły się w poważne pęknięcia, a pokład przekrzywił się na prawy bok.

- Wyłazić! - zawołała Victoria. Hałasy nie ustawały.

 

* * *

 

Dym który unosił się nad statkiem nie tworzył już chmury. Rozwiewał się w atmosferze planety i słabł. Jego źródło zaś, otoczone zewsząd tutejszymi, wysokimi, drzewopodobnymi roślinami lekko zapadało się w grząskim podłożu. Wszędzie wokół widać było zniszczenia: nadpalone kawałki metalowych części, szczątki organiczne. Kilka kroków dalej leżał człowiek. Nie ruszał się.