Życie w środku lasu, czyli dołącz do wielkiej rodziny [Human] [Fantasty]

[Parabellum Edge]

Kain wierzy w naukę. Chęć pomocy była miłym gestem, lecz ból zelżał jedynie i to dlatego, że wątroba oczyściła większość krwi. Mimo to kiwnięciem głowy podziękował.

-Choć miałem okazję próbować, to... nie smakuje mi. Zajmijmy się narazie ławami. -  Odparł obserwując Zygfryda. Pół biedy, że nie czyta w myślach...

[Dead Radio Man]

- No nic - Po czym łyknął zdrowo z butelki. Gdy podeszli do kaplicy Seraph wskazał zniszczone ławy - Dało by radę je naprawić bo jeżeli nie to można je dać na opał i zrobi się nowe. - Reszta która była w stanie używalności była ustawiona po lewej stronie kaplicy a te zepsute po prawej. Kot zeskoczył i wskoczył na mównice po czym ułożył się i zasnął. - To jak dasz radę naprawić?

[Parabellum Edge]

Kain oglądnął mokre i przegnite drewno i pokręcił głowa na znak,że z tych kawałków już nic nie będzie. Jego uwagę skutecznie rozpraszała "przekąska", śpiąca teraz i soczyście zwinięta w kłębek.

-Zapewniam, że te trzy ławki w zupełności wystarczą. Nie ma tu zbyt wiele bytów chętnych do odsłuchania mszy. W ogóle mało się tu dzieje. - Rzekł i wrócił do fascynacji stworzeniem.

[Dead Radio Man]

- Hmmm więc tak uważasz - Powiedział Seraph - Pani tego domu powiedziała że jest tu wiele rodzajów stworzeń, czym jesteś bo ja jestem pół aniołem pół człowiekiem. - Ponownie łyknął wina mszalnego. 

[Parabellum Edge]

-Tak... Niewątpliwie jesteś... Widać charakterystyczne cechy, które odziedziczyłeś po przodkach. - Mówił, powoli podpęzając w stronę Zygfryda. - Jestem naukowcem, jeśli chodzi o zawód. Mój gatunek zaś nosi nazwę naga. Choć byłem człowiekiem. - Zatrzymał się na chwilęi spojżał na Serapha. Przewęził źrenice, uniósł wargę ukazując uzębienie oraz rozchylił fałdy skórne ciągnące się od głowy, po nasadę szyi, upodamniając się do kobry. Był to pełny wachlarz, jeśli chodzi o zmiany morfologiczne, nie licząc ogona. Wrócił do podkradania się i kontynuował: - Szkoda, że większość moich braci i sióstr myśli jedynie, o pełnym żołądku i reprodukcji... Naprawdę szkoda,bo mają potencjał. jesteśmy inteligentnymi zabójcami, lecz natury leniwymi. We mnie jednak wciąz siedzi ta... Ludzka część. - Posmutniał nieco, ale wreszcie stał blisko zdobyczy. Wpatrywał się w nią czując już ten egzotyczny smak. W ostatniej chwili zauważył, że stoi nad kotem z rozdziabioną paszczą śliniąc się. Zauważył też pytający wzrok Serpha i powstrzymał się wracając do pionu i zapytał: - Potrzebujesz jeszcze, bo są świetną przekąską? -  Podczas podróży zasmakował w mięsach świata, a na terenie Rumunii po raz pierwszy spróbował koto-wampirów. Smak ten był nie do opisania. Kain po prostu nie znał słów, w żadnym z dziewięciu znanych mu języków słów na poprawne okreslenie doznań dostarczanych, przez to charakterystyczne mięsiwo.

[Dead Radio Man]

- Ej no, myślałem że będę miał kolejnego przyjaciela a tak naprawdę chciałeś go zjeść - Seraph posmutniał - Zyg do mnie - Kot się obudził i podleciał do Seraphiela na swoich skrzydłach - Dziękuje ci za pomoc, jeśli jesteś głodny to masz dobranoc. - Rzucił Kain'owi paczkę opłatków, po czym wyszedł z kaplicy do pokoju obok który był jego pokojem i przymknął jedynie drzwi. - Ehhh a myślałem że udało mi się zdobyć przyjaciela, może to przez to że jestem mieszańcem. Ehhh. - Seraph usiadł w rogu pokoju obok swojego plecaka który dostał w pewnym seminarium od jednego z księży. Było już późno, pani domu nie wołała chyba jeszcze na kolacje. - Chyba zjem dzisiaj sam - Wyjął miskę i nalał dla kota mleko oraz rozciął sobie palec tak żeby kilka kropel krwi wpadło do mleka po czym uleczył ranę anielską magią. - Proszę Zygfrydzie - Kot zaczął pić a w tym czasie Seraph wyjął stary kawałek chleba i zaczął zajadać.

[Elizabeth Eden]

Aurora zwlokła się z łóżka i pobiegła do kuchni.

Zapadała noc.

Przygotowała kolacje złożoną z jajecznicy, kanapek z serem i ogórkiem, owsianki i ciepłego mleka.

Wysłała patronusy do wszystkich domowników, bo nie chciało jej się szukać. Ostatnio stale była słaba i zmęczona.

- Co jest ze mną nie tak? - pomyślała i usiadła do stołu.

 

{Możecie se jeść sami, ale ja i tak kolacje i śniadanie i obiad robię : P}

Edytowano Grudzień 3, 2013 przez Elizabeth Eden

[Arcybiskup z Canterbury]

Topielica dotarła nad zbiornik wodny i po krótkim zastanowieniu weszła do wody.

Miała nadzieję, że w krótkim czasie ktoś zdecyduje się odwiedzić jezioro. Nie mogła się doczekać, żeby w końcu zaznać trochę rozrywki. Te kilka lat  spędzonych w mulistym dnie nie działało na nią pozytywnie.

[Parabellum Edge]

Kain spoglądnął opłatki. Świetnie... Ten się obraził, nici z przekąski, a tym nijak się nie najem. Nagle jego prośba o posiłek została spełniona, gdyż do kapliczki wleciał posłaniec z wiadomością, ze kolacja gotowa. Odłożył opłatki na ławę i ruszył szybkko do domu, lecz w kuchni czekało na niego rozczarowanie. Spróbował kanapki z serem, lecz odwykł od smaku chleba i wyplół posiłek odkładając nadgryzioną kanapkę na stół. Ogórki, owsianka, jajecznica... Serio!? GDZIE MIĘSO!? Znów zaczynał być głodny i nie podobało mu się to. Wiem! Jezioro! Topielica - jak miała na imię... Liza! - ona ma w jeziorze ryby! No ale są za małe... Najwyżej na coś większego zapoluję w lesie.Pęłzł w stronę akwenu, lecz na brzego Lizy nie było. Tym razem wypadało chociaż zapukać, więc uderzył dłonią kilkukrotnie w taflę wody i czekał

[Arcybiskup z Canterbury]

- Słucham, słucham, bez nerwów tylko, tutaj jest strefa ciszy! - warknęła po wynurzeniu się z wody. Nie było sensu straszyć Kaina, Liza była o tym przekonana. Widząc go na brzegu, podpłynęła bliżej.

- Czego sobie Waćpan życzy?

[Parabellum Edge]

Czuł jak zaczynają mu się trząść ręce, aźrenice mimowolnie się zwężają. Pomijając wszelkie formalności wpełzł do wody i chwicił za ramiona topielicę:

-Ryb! Dużo ryb! JEŚŚŚŚŚŚŚŚŚĆ! - Nie czekając na zezwolenie wskoczył do wody i popłyną przed siebie po jedzenie, połykając wszystko po drodze co nie zdążyło przed nim uciec. Nie mógł już nad sobą panować.

[Arcybiskup z Canterbury]

Bardzo nie podobało jej się takie zachowanie i nie zamierzała tego ukrywać, o nie.

Usiadła na brzegu i czekała na intruza, żeby pokazać mu swoje niezadowolenie.

[Parabellum Edge]

Więcej. Więcej! WIĘCEJ! - Płynąc tak szybko jak tylko mógł zjadał każde napotkane stworzonko. Ich soczysty smak zaspokajał jego żądzę, a każdy skurcz i rozkurcz mięśni wyzwalał falę adrenaliny. Wreszcie głód ustąpił, lecz żądza pozostała. Wrócił na brzeg, gdzie czekała topielica. Już chciała na niego krzyczeć, lecz Kain szybko znalazł się przy niej i przysłonił jej usta dłonią, przerywajac nie zaczętą wypowiedź. Patrzył głęboko w jej oczy. Czegoś chciał i z każdą chwilą uświadamiał sobie co to jest. Chcę... Strachu... Jej... Nagle jego źrenice wróciły do normalności. Cofnął się o krok i spojrzał na swoje dłonie przerażony. Uciekł znad jeziora do domku. Wpadł do środka, z impetem, który mało nie wyrwał drzwi z zawiasów. Pognał do siebie na górę. Kor i Shiba siedzieli przerażeni w kącie, bo czuli co się dzieje. Kain przerzucał fiolki jedna z drugą. Zaglądnął do szafki, lecz żaden z pojemniczków nie zawierał odpowiedzi. Gdzie to do cholery jest! - Wrzasnął. Przypomniał sobie, że to czego szuka ma w kitlu, który przemoczony wisiał na nim. Włożył rękę do kieszeni i skaleczył się. Fiolka była rozbita, a żólty proszek wewnątrz zamienił się w rozmokniętą papkę. Zdjął z siebie ubranie trzęsącymi rękami i koniuszkiem języka próbował wylizywać lek. Lecz było go za mało. Jego ciałem zaczęły wstrząsać dreszcze, a mięśnie miękły. Dopełzł do połowy schodów, gdy stracił kontrolę nad dolną częścią ciała. Zaczął się podciągać rękami, aby dostać sie do rośliny rosnącej w ogrodzie, ale było za późno. Świat zawirował mu przed oczami i padł bezwładnie w przedpokoju.

[Arcybiskup z Canterbury]

Zastanawiała się, co za zdarzenie miało przed chwilą miejsce. Miała wrażenie, że Kain był przerażony, i to bardziej od niej, bo Liza nie zdążyła się przestraszyć. Wszystko stało się chyba trochę za szybko jak dla niej. Teraz należało całą sytuację wyjaśnić. Jak powszechnie wiadomo, szczera dyskusja potrafi zdziałać cuda. Jeszcze więcej potrafi porządna awantura, a Lizie nie podobało się kilka spraw. Zebrała się w sobie i ruszyła do domku. Coraz bardziej wzrastał w niej gniew. Nie pozwoli sobą pomiatać jakiemuś półgadowi! Zmierzając do domu, zwróciła uwagę na kaplicę. Miała wrażenie, że widzi ją pierwszy raz w życiu. Cóż, wcześniej pewnie po prostu jej nie zauważyła. Zdziwiły ją otwarte drzwi od niewielkiego domku, ale zdecydowała się wejść. W żadnym wypadku nie spodziewała się ujrzeć nieprzytomnego wężowatego leżącego na schodach, a jednak to właśnie było to, co ujrzała. Ogarnęło nią przerażenie i pewien rodzaj bezsilności. Nawet nie wiedziała, co mu właściwie jest...

[Elizabeth Eden]

Aurora krzyknęła gdy zobaczyła ciało leżące na schodach, szybko podeszła z różdżką i trzęsącym się głosem powiedziała:

 - R...Rennervate

[Parabellum Edge]

Kain otworzył szeroko oczy, lecz niewyobrażalny ból eksplodował w całym jego ciele. Złapał się za głowę i rozwarł paszczę w niemym krzyku cierpienia, po czym znów zemdlał. Problemem nie był umysł, lecz zmaltretowane ciało.

Edytowano Grudzień 6, 2013 przez Parabellum Edge

[Elizabeth Eden]

Aurora ze strachem patrzyła na człowieka. Po chwili wzięła kilka głębokich oddechów. W końcu była znana ze swojego opanowania.

Powoli uniosła ciało Kaina i zabrała je do swojego pokoju. Tam miała w szufladzie kilka eliksirów.

Podała je ostrożnie Kainowi.

- Troszkę sobie poleżysz, do póki nie odkryję co ci jest... - szepnęła i złapała go za rękę sadowiąc się na brzegu łóżka.

Edytowano Grudzień 6, 2013 przez Elizabeth Eden

[Arcybiskup z Canterbury]

- Pomóc pani jakoś? Mam coś przynieść, zrobić? - zapytała topielica, która podążyła za Aurorą.

- Nie wiem, czy istnieje możliwość że zjadł coś, co mu zaszkodziło.

[Elizabeth Eden]

- Eee... nie, nie, na pewno nie. Gdyby zjadł to Zaklęcie by pomogło, a teraz.... nie wiem. Pobędę tu z nim, a ty jak chcesz to możesz sobie... pozwiedzać dom.

Uśmiechnęła się lekko i mocniej ścisnęła rękę mężczyzny.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Dziękuję, ale chyba lepiej będzie, jak wrócę do siebie... To... Do widzenia - rzekła i powoli wyszła na zewnątrz. Tam zatrzymała się na chwilę.

[Elizabeth Eden]

- Do widzenia - mruknęła Aurora.

Znowu dopadł ją nagły atak strasznego wyczerpania. Klapnęła na łóżko obok mężczyzny i zamknęła oczy a czarne, falowane oczy rozsypały się wokół jej głowy.

[Dead Radio Man]

Seraph który modlił się w kaplicy słyszał jak poza kaplicą zaczął się rozgrywać dramat. Wyszedł przez kaplice i poszedł zobaczyć co się dokładnie stało, a nuż może się przyda. Gdy wszedł do domu zobaczył jak pani tego domu Aurora lewituje całego mokrego Kaina. W ciele Kaina wyczuwał mroczną energie która pojawiła się od jego próby zjedzenia Zygfryda.

- Mmmm, może mógł bym jakoś pomóc? 

[Elizabeth Eden]

Aurora drgnęła i otworzyła oczy.

- Oh, nie nie. Ja sobię poradzę, mam tu specyfiki - wskazała na półkę z eliksirami - ewentualnie, mógłby pan zdiagnozować, dlaczego zemdlał, bo pewna nie jestem. Podałam mu Eliksir Słodkiego Snu, ale zaraz i tak pewnie się obudzi.

To powiedziwaszy znowu położyła się obok Kaina.

[Dead Radio Man]

- Czy mogła byś opowiedzieć mi jak się zachowywał - Powiedział Seraphiel - Wyczuwam w nim negatywną energie która mogła go zmusić do rzeczy których nigdy nie robił.

[Elizabeth Eden]

- No, on po prostu - Aurora zająknęła się - szedł i upadł na schodach, nie widziałam dokładnie, po prostu... zemdlał.