Życie w środku lasu, czyli dołącz do wielkiej rodziny [Human] [Fantasty]

[Arcybiskup z Canterbury]

Liza wzruszyła ramionami. Nie była co prawda zdziwiona - po postaciach takich jak ona można było spodziewać się wszystkiego, trochę jednak trapił ją fakt, że nie do końca rozumiała o co chodzi. Cóż. I tak w nieżyciu bywa.

Po kilku próbach nawiązania interakcji (które, cóż za zdziwienie - zakończyły się porażką) topielica stwierdziła, że w zasadzie mogłaby kontynuować urządzanie sobie jeziora. Miała nadzieję że kiedyś jej spanikowana przyjaciółka odzyska świadomość. Gdyby była żywa, byłaby pewna że diagnozą jest schizofrenia...

Tyle, że nie była.

Przez  chwilę czekała na atak, albo coś w tym rodzaju, ale się nie doczekała. Wróciła zatem do jeziora i przystąpiła do całkowicie bezsensownych zajęć, takich jak sprzątanie dna. Nie obchoziło jej, że powinna zabrać się za to inaczej - to odkryje dopiero później. Na razie było jej wesoło, że może się czymś zająć.

[Parabellum Edge]

Kain wypełzł na brzeg by zbadać ślady. Zbadał wymiary, kształt, fakturę... Lecz nagle prze brzegu pojawiła sie mała... smakowita... rybka... Instynkt zwyciężył. W mgnieniu oka wyciągnął się i pochwycił w paszczę rybę wyciagajać ją spad tafli wody. i wówczas dotarło do niego co zrobił. Wypuścił rybę i szybko wskoczył w najbliższe kszaki kładąc się na ziemi. Brrrrrrrr... Odezwał się głośnym burczeniem żołądek. Mam nadzieję, że tego nie zauwazyła.

[Arcybiskup z Canterbury]

Ktoś nieznajomy wlazł na teren jeziora. Jej wredny teren. Należało zbadać tego kogoś i jego zamiary.

Liza znalazła się tuż pod powierzchnią, wywołując lekki wiatr, żeby fale uniemożliwiły jej zlokalizowanie.

Może to tego przestraszyła się Alic?

Powoli topielica zbliżyła się do brzegu i wyszła niezauważenie kryjąc się w trzcinach. Dostrzegła go, a jakże. Szybko okrążyła go i stała teraz kilka metrów za nim, kompletnie nie wiedząc co robić.

Ktoś nieznajomy wlazł na teren jeziora. Jej wredny teren. Należało zbadać tego kogoś i jego zamiary.

Liza znalazła się tuż pod powierzchnią, wywołując lekki wiatr, żeby fale uniemożliwiły jej zlokalizowanie.

Może to tego przestraszyła się Alic?

Powoli topielica zbliżyła się do brzegu i wyszła niezauważenie kryjąc się w trzcinach. Dostrzegła go, a jakże. Szybko okrążyła go i stała teraz kilka metrów za nim, kompletnie nie wiedząc co robić. Lepiej nie atakować, nie znając jego zamiarów. Może przestraszyć? Była w końcu przerażająca! Blado-sina skóra, zwisające, ciemne włosy... Tylko nie gniła, szkoda. Wtedy efekt byłby lepszy. I była chyba niższa. Oj. Podsumowując, zdecydowała się zwiać, zanim ją zauważy. I kiedy zamierzała to zrobić, potknęła się o kawałek swojej mokrej sukienki i zaległa na ziemi.

- Ty cholerny pechu - mruknęła pod nosem.

[Parabellum Edge]

Nigdy się nie naucze... Przynajmniej mogę się przyjżeć jej z bliska. Kain wycofał się za gęsty krzak, przewęził źrenice i wystawił zza rośliny jedynie głowę.

-Witam. - Rozpoczął lustrując ciepło, które bardzo nikło wydzielało ciało. - Zwę się Neal Grossinker-Hurzt, lecz wystarczy Kain. Przepraszam za niepookojenie, lecz pierwszy raz widzę... samicę twego gatunku. Przynaję jako naukowiec, że stanowisz ciekawy materiał badawczy. - Jego źrenice wróciły do normalnych rozmiarów, na oczach kobiety. Mimo to nie wiedział, czy jest niebezpieczna, czy nie, więc skulił się nieco i powoli zdjął kitel, aby nie przeszkadzał w razie ataku. Brrrrrr.... Żołądek znów dał o sobie znać, a ryba z niewielkimi ranami na bokach wciąz wiła się na brzegu zachęcająco, co rozpraszało jego uwagę. Nieumarły... Zatem jad nie zadziała... Trzeba będzie zabawić się w dusiciela... - Rozmyślał czekając na reakcję.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Materiał... Badawczy? Nie dam sobie zrobić lobotomii, ostrzegam. Witam rownież, nazywam się Liza Hempstock i nie żyję, ale to już pan wie. Czyli pański cel to obserwacja? Dobrze zrozumiałam? - Poczuła się bardzo niekomfortowo. Nie żeby miała coś do jaszczurek, ale jakim prawem pakowały się na jej własny teren, żeby ją inwigilować?

[Parabellum Edge]

-Obserwacja... owszem. nauka jednak czasem wymaga ofiar. -  Kain widział jak napina mięśnie co świadczyło, że czuje się nie pewnie. Zrobiło mu się trochę głupio. - Zapewniam, że nie zamierzam nikogo ciąć, a przynajmniej narazie. - Znów błąd. - Chodziło mi o to, ze... Przepraszam. Nie miałem zamiaru wystraszyć Pani. - Wypełzł całym 5 metrowym cielskiem zzz krzaka i skłonił się bardzo nisko. - Proszę o wybaczenie za tak niegodne zachowanie.

Edytowano Listopad 29, 2013 przez Parabellum Edge

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie pierwszy raz, ale niech Jaśniepan ma świadomość, że mam go na oku. A oko moje sięga daleko. Cóż. Więc... Jeśli jest jeszcze jakaś sprawa, proszę mówić. W miarę możliwości postaram się zawsze pomóc. Gdzie Waćpan zamieszkuje?

[Parabellum Edge]

Kain podpełzł do ledwie żywej ryby, kłapnięciem zakończył jej cierpienia i połknął w całości. Następnie podniósł kitel i założył na siebie.

-Zamieszkuję w domu Pani Aurory, która zgodziła się wynająć pokój. Wraz ze mną mieszkają Shira i Kor. Moim pomocnicy. - Poprawił mankiety, kołnierz i zdjął okulary przeciwsłoneczne ukazując tęczówki. -Widziałem wielu niebezpiecznych nieumarłych - banshee, ghule... - jednak widzę, że Pani do nich nie należy. - Zbliżył się i schylił podając dłoń, by pomóc wstać kobiecie, a spod fartucha wyślizgneły się z brzękiem dwie srebrzyste blaszki. Ciekawość naukowca została zaspokojona i zastąpiona kulturą dżentelmena.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Wolałabym określenie "niewprawiona". Pracuję nad  byciem groźną. Potrzebuję odrobiny czasu. Po prostu.  - Wstała przy pomocy Kaina o otrzepała się z liści. - Pańscy pomocnicy... Ludzie?

[Parabellum Edge]

Kain zmrużył oczy z irytacji, syknął, a z krzaków, w których przed chwilą był on szybko ucieły węźowe bliźnięta.

-Oto i moi pomocnicy... Szkoda, że tacy młodzi, bo bywają denerwujący. Niestety ludzie z racji mego wyglądu boją się ze mną pracować. - Rzekła chowając nieśmiertelniki. - Skąd ta suknia u topielicy? Zgaduję, że jest to związane z przeszłością za życia?

[Arcybiskup z Canterbury]

- Węże... Nie sądziłam, że mogą być pomocnikami. Z drugiej strony, nie sądziłam że nie umrę. A suknia... Tak. Z końcówką życia. Nie umarłam z przyczyn naturalnych - wzruszyła ramionami. - Może być trochę niedzisiejsza... Nie wiem, jak wyglądają dzisiejsze, mówiąc szczerze.

[Parabellum Edge]

-Rozumiem. Badać można na różne sposoby. Nie tylko w sposób ingerencyjny. Pytania są jednym z nich, jednak nie ypadami tego robić. Z pewnością i Pani ma wiele wątpliwości co do mojej osoby. - Bruuuurrruuurrruuu... Przerwał mu wypowiedź żołądek.

[Arcybiskup z Canterbury]

- To prawda. Mam. Ukrywać tego nie będę. A pytania... Proszę zadawać, jeśli pan musi i coś panu dadzą - odpowiedziała.

[Parabellum Edge]

Brurururuuuu... Zaprotestował żołądek. -Przepraszam, ale z powodów, które słychać ciężko jest mi się skupić. Czy mogę zanurkować i coś zjeść na szybko? Wówczas będziemy mogli porozmawiać bezprzeszkód. - Kain czuł sie głupio, ale gadzi brzuch jest nieubłagany i nie da spokoju, gdy jest pusty. NIGDY. - Zdaję sobię sprawę, że to Pani dom dlatego nie chciałbym niczego zepsuć, bądź zjeść kogoś znajomego.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Taa... Przyjaciół... Cóż, proszę bardzo. Ryb jest tutaj raczej sporo, jedna czy dwie mniej... Proszę się nie krępować. Nie będę przeszkadzać.

[Parabellum Edge]

-Bardzo dziękuję. Za chwilę wróce by dokończyć rozmowę. Obiecuję. - Nie czekając dłużej, zdjął kitel, powiesił na gałęzi i wpełzł do jeziora uspokajając puls. mogł spowolnić bicie serca do nawet sześciu uderzeń na minutę. Położył się na dnie zakopując w piasku i czekał na nieostrożne ofiary.

Bliżej, bliżej... - Kłapnięcie szczękami i posiłek gotowy. Wypłynął na powierzchnię i zaczerpnął poietrza, po chwili wracając po kolejną zdobycz. Proces powtarzał przez się kilka minut, aż Kain najadł się do syta. Leniwie wypełzł zjeziora i rozłóżył na piasku obok Lizy, by wyschnąć.

-Lubi Pani dobre wino? - Zapytał od niechcenia.

Edytowano Grudzień 1, 2013 przez Parabellum Edge

[Arcybiskup z Canterbury]

- A czy tacy jak ja się żywią? Mówiąc szczerze, nie mam pojęcia o moich nowych zwyczajach. Proszę mi powiedzieć, co pan wie o... - szukała odpowiedniego słowa. Martwych? Prawie martwych? Nie-do-końca martwych? Prawie żywych? Ponownie martwych? - ... O nieumarłych? Nie orientuję się co powinnam robić, a zależałoby mi na tej wiedzy. Och, i czy kiedykolwiek umieramy? Nie jestem przekonana, czy chciałabym nieżyć wiecznie...

[Parabellum Edge]

Kain był nieco zaskoczony. Ona się pyta mnie co ma robić?! Dopiero po chwili dotarło do niego, że stosunkowo niedawno przeszła na "drugą stronę", lub raczej do "świata pomiędzy". Wyschnąłwszy wstał i założył kitel śmiejąc się. Był to śmiech zaskoczenia, prawdziwie... szczery. Założył okulary i rzekł:

-Jest Pani znacznie mniej niebezpieczna niż założyłem. Pozwolę sobie zatem zaprosić Panią na kieliszek wina i opowiem przy okazji nieco więcej o Pani obecnej rodzinie. Oczywiście równierz z tego skorzystam mogąc zapisać szczegóły u siebie w notatniku. - Uśmiechnął się serdecznie spoglądając pytająco i wskazując kierunek.

Edytowano Grudzień 1, 2013 przez Parabellum Edge

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie wiem, czy mam przyjąć informację o tym, że jestem mniej niebezpieczna jako komplement, czy wprost przeciwnie. Choćmy więc - rzekła i ruszyła za nietypowym towarzyszem. Zastanawiała się nad jego gatunkiem i pochodzeniem, chociaż  - co oczywiste - nie odważyłaby się o to zapytać. Kiedyś chyba nawet bała się węży. Niezbyt mocno co prawa, ale chyba odczuwała przed nimi pewien rodzaj lęku... A może tylko jej się wydawało?

[Parabellum Edge]

Oboje szybko dotarli domu i udali się do pokoju, który Kain wynajmował. Pomocnicy rozstawili wszystko na swoichmiejscach. Biurko zostało zatawione lekturami naukowymi, szafka przy łózku gościła leżącą do dołu zdjęciem ramkę, na ścianie wisiał obraz rodowy, a zasłony były przysłonięte tworząc delikatny półmrok, w którym gadzie oczy mogły odpocząć. Kor wylegiwał się na parpecie pod oknem, a Shira w rogu pod łózkiem. Wskazał gościowi miejsce na fotelu, a po chwili podał jeden z kieliszków z różowym winem. Sam zaś usiadł naprzeciw, przez chwilę delektował się smakiem trunku i powiedział:

-Prosze się cieszyć, póki woda nie zmieniła struktury kubków smakowych. Jeśli będzie mieć Pani jakiekolwiek pytania, a widzę, że są takowe ,to prosze się ne krępować. Zapewniam, że nie ma dla mnie nadzwyczajnych rzeczy. Co do Pani "niebezpieczności", to cieszę się, że nie musiałem się bronić. Jednakże są bardziej niebezpieczne stworzenia, które w mniej przyjzany sposób, mogą obwieścić swe przybycie. - Wziął notatnik do ręki i długopis. Nakreślił linię tabeli i kontynuował. -  Jak dobrze to zostało ujęte z nieumarłych najbliższą Pani rodziną są... Trytoni. A także dużo bardziej niebezpieczne siren'y. - Zrobił przerwę i wziął łyk wina, zaczynając się nim cieszyć.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Ile będzie trwać moje drugie życie i dlaczego w ogóle żyję? - zapytała, i wzięła łyk wina. Może w końcu ktoś odpowie przynajmniej na część pytań. Nawet z tej niewielkiej odległości, jaką jest dystans między domem, a jeziorem, czuła się niespokojnie. Tak jakby tylko tam mogła czuć się bezpiecznie. Głupota. Przecież tutaj na dobrą sprawę też nic nie może się stać...

[Parabellum Edge]

-Cóż... to zależy od warunków nieżycia. Ponieważ już raz Pani umarła, więc drugi raz to nie może się stać. Jest to tak zwana "nieśmiertelność względna". Takową dysponują równierz wampiry. Oznacza to, że póki ciało, ądź ważny organ nie zostanie poważnie uszkodzone, to może się Pani cieszyć życie po śmierci. - Ponownie napił się wina, które paswowało do poprzedniego posiłku jakim były ryby. Schował okulary do kieszeni, a kitel odwiesił na haczyk. Usiadł przyglądając się dekoracji na jego szerokiej klatce, którą były nieśmiertelniki.

[Arcybiskup z Canterbury]

Cieszyć życiem, do cholery. Nie ma się czym cieszyć. Niby chciała kiedyś żyć długo, ale wtedy miała pomysł na siebie. Inspiracje. Nawet chęć była, i wszystko to się zmarnowało. Liza poczuła złość. Ach, gdyby teraz spotkała tego wrednego... No, człowieka, nie wahałaby się i chyba nawet potrafiłaby uderzyć go w twarz. Mocno. Co do zabicia, nie była pewna... Chyba jeszcze nie ta pora. Od razu skarciła się w myślach za takie marzenia. To było wysoce niemoralne i nie przystało damie, nawet martwej. Złość zastąpiona została przez zadumę.

- Dlaczego inni ludzie, czy tam nieumarli są groźni?

[Parabellum Edge]

-Jak to dlaczego? - To było dość zaskakujące pytanie. Kain sądził, że to oczywista kwestia, lecz... - No dobrze... Weźmy taką Banshee.  - Mówił bawiąc się blaszkami. - Jest to kobieta, która zginęła z rąk ukochanego, który ją zdradził. Jej miłość była tak wielka, że nie pozwoliła jej odejść, lecz nie mogła też z miłością, żyć, więc przekształciła ją w nienawiść. Od tej pory chce się zemścić, a że o to najłatwiej poprzez zabicie kogoś... Problem polega na tym, że zabija wszystkich mężczyzn, gdyż, jak to tłumaczą legendy "z płaczu rozpuszczają się jej oczy" przez co jest kompletnie ślepa, lecz wyczuwa feromony. No a Ghule? Odczuwają niebywały głód. Są za wolne, by upolować coś samodzielnie, więc żywią się innymi trupami. Nierzadko swymi braćmi. Ale jeśli znajdzie się jakieś... Świerze... Nieostrożne stworzenie to nim nie pogardzą... Ot cała filozofia. Niebezpiecznymi nieumarłymi targa jeden z siedmiu grzechów głównych.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Z jakimi miał Pan styczność? - to pytanie padło z czystej, niczym nieuzasadnionej ciekawości. Nie miało związku z Lizą Hempstock. - I czy pamiętają swoje życie?