[Gra][Fantasy][Human] Na początku był Eru...

[Arcybiskup z Canterbury]

- W takim razie wybacz mi mój nietakt. Nie chciałem cię obrazić i mam nadzieję, że nie będziesz chował urazy - powiedział do niego. W międzyczasie jakiś chłopiec z drewnianym mieczem podbiegł i zrównał się z koniem Valthara, po czym sięgnął krótkim ramieniem do jego pyska, dając mu trawę. Zwierzę przyjęło dar, a dziecko odbiegło, rozradowane.

[Jaenr Linnre]

-Nie będę, drogi elfie. Jednak twa towarzyszka obudziła mych braci z wiecznego snu i śledziła mnie. Nie podoba mi się to. -Odpowiedział poklepując konie po szyi, zerknął również gdzie odbiegło dziecko jednak zaraz wrócił wzrokiem na drogę i raz jeszcze zwrócił się do elfa. -Nie zostało mi wiele lat i nie chciałbym by ktoś dodatkowo sprawiał by ciążyły one na moich barkach. Jeśli nie będziecie mnie chcieli w drużynie odejdę wraz z pierwszą możliwością odbudowy mego domu, Numenoru.

[Magus]

Przyglądałem się całej wiosce z wielkim zaciekawieniem. Nigdy w życiu czegoś takiego nie widziałem. Było tu tak spokojnie i cicho. Nie sądziłem, że jeszcze istnieją takie miejsca. Miałem jednak nadzieje, że nie zrobię swoją osobą paniki wśród mieszkańców. Słyszałem, że moi bracia też tym istotom zrobili wiele krzywd podczas walk o pierścień.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Cel twój jest ambitny, ale środki pozostawiają wiele do życzenia. Mimo tego, że Numenor nie znalazł się całkowicie pod wodą, wbrew plotkom i opowieściom, to jak Valtharze zamierzasz odbudować całą wyspę, z której zostały same szczątki? Jak? Wiem, co czujesz pragnąc powrócić swoją ojczyznę do życia. Wiem, jaką tęsknotę. Ale zdradź mi, czy masz plan? Czy znasz kogoś wystarczająco potężnego? - zapytał.

[Jaenr Linnre]

-Wiem że nikt nie wyłowi mego domu z pod fal mórz, a przynajmniej nikt nie ma zamiaru tego zrobić, jednak chcę zebrać wszystkich pozostałych mi braci. -Tu na chwilę zaprzestał mówić jednak nie przypadkowo. -Jestem gotów błagać potomka Isildura o zebranie mych braci. Jestem gotów samemu ruszyć na Morię by ją oddać w ręce krasnoludów, aby ci pomogli ciosać skały na nowe mury miasta. -Teraz było ciężej wypuścić mu słowa z ust jakby się im brzydził jednak i tu się przemógł. -Jestem nawet gotów oddać najskrytsze z mych tajemnic panu Mrocznej puszczy, aby użyczył mi statków byśmy mogli płynąć w stronę domu. Jednak to wciąż mało, a nie ma istot na tyle potężnych i chętnych mi pomóc bym mógł zrobić coś więcej. Jednak obiecałem zmorom kurhanów iż kamień z ich grobowca zostanie wmurowany w ściany nowego pałacu i na wszelkie zarazy i przeklęte duchy dopełnię mej obietnicy.

Wszystkie wypowiadane słowa były pewne i prawdziwe, a przynajmniej tak się wydawało. Lecz mężczyzna i tym razem mówił cicho obawiając się bystrego słuchu elfki.

 

-Nie znam nikogo kto mógłby mi pomóc, bowiem wszyscy moi przyjaciele zmarli przed laty. Teraz jednak wy ruszacie by wybić plugastwo tych krain i to może pomóc mi w dokonaniu mej ostatniej drogi przed śmiercią. Ja bowiem nie mogę odejść ku krainom nieśmiertelnych, nawet jeśli sam półelf Elrond by mnie tam zapraszał

[Arcybiskup z Canterbury]

Elf nie odpowiadał przez chwilę, dokładnie analizując słowa Valthara. Zastanawiał się usilnie nad sensem jego słów.

- Sami Valarowie musieliby mieć udział w tym przedsięwzięciu. Zatopienie całego lądu jest proste, jeśli patrzeć z perspektywy przywrócenia go nad fale... - przerwał. Ponownie zaczął myśleć i dopiero po kilku minutach znów zabrał głos.

- Valarowie jednakże są w samym Amanie, a stamtąd niełatwo jest wrócić i znaleźć chęci, aby powrócić do Śródziemia. Wciąż jednak pozostają Majarowie. Wiadomym jest, że Mithrandir opuścił ten ląd. Curumo zaś stracił życie. Aiwendil przywiązany jest zbyt mocno do lasów i ich owoców, ale nie wiemy nic o Alatarze i Pallando, Błękitnych.

[Jaenr Linnre]

-Ci zaś służą Valarom którzy nienawidzą mego ludu. -Odrzekł stanowczo. -Raz już zaufałem Majarowi, a Numenor dalej jest ruiną. Jeśli samemu tego nie zrobimy, nikt nam nie pomoże drogi elfie.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie są niesprawiedliwi. Jeśli Manwe zobaczy zmianę i chęć naprawiania, nie niszczenia... Kto wie. Może rozkaże falom morskim oddać twoją wyspę. I ja włożę wszelkie starania, aby tylko Numenor mógł powrócić. Doriathu nie da się ożywić, więc włożę swoje  siły w pomoc tobie, jesli tylko żyć będę. Nie spieszy mi się do Valinoru, a mówiąc szczerze, dobrze jest mieć jakiś cel w życiu, które od pewnego czasu straszliwie mi się dłuży i stało się po prostu nużące. Może ci się wydać, że to bezpodstawne narzekanie na dar, który mnie spotkał. Ale to nie jest tak. Zazdroszczę wam, ludziom, że możecie umierać. - Gwydril nabrał nostalgicznego nastroju.

[Jaenr Linnre]

-I ja znam bul przemijania, żyję bowiem dłużej niźli najstarsi z ludzi. Nie mam przyjaciół, nie mogę miłować. A teraz gdy znalazłem cel, życie okazuję się być za krótkie. -Odpowiedział jakby w rozpaczy, jednak starał się tego nie zdradzać.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Valtharze, nurtuje mnie jedna rzecz. Jak udało ci się dożyć tak sędziwego wieku? - zapytał Gwydril wprost, schylając się jednocześnie do jakiegoś małego hobbita, który z zaciekawieniem wpatrywał się w konia elfa. Dziecko widocznie otrzymało jakiś podarek, bo patrzyło w swoje dłonie i odbiegło po chwili radosne. Możliwe też, że nic nie dostało. Małe niziołki z zasady były radosne.

[Jaenr Linnre]

Valthar drgnął z lekka słysząc pytanie. Najwyraźniej nie spodobało mu się ono. Widać był to jeden z sekretów które poświęciłby jedynie by odbudowa Numenor i takim go pozostawił odpowiadając.

 

-Jest to wiedza która nie powinny parać się elfy, ni też o niej słuchać. Nie chcę zdradzać wszystek mej wiedzy, pozwól więc iż zatrzymam to dla siepię.

[PlagueOverlord]

Jadząc za nimi słyszałam całą rozmowę, lecz postanowiłam się nie odzywać.

- Może się jednak pomyliłam co do Niego. Lecz na wszelki będę go obserwować, ponieważ może udawać - pomyślałam analizując słowa Valthara.

[Arcybiskup z Canterbury]

- "Małe elfy nie powinny się interesować takimi sprawami, bo przyjdzie Morgoth i zamieni je w orki". Dzieckiem już nie jestem, magu. Ale dobrze. Jeśli życzysz sobie zatrzymania sekretów, niech i pozostaną one sekretami. Lioso, jesli już podsłuchujesz, to zrób to następnym razem taktowniej, proszę - powiedział nieco głośniej.

[Magus]

Opowieści elfa i człowieka nic mi nie mówiły. Nie znałem dobrze konfliktów między ludźmi i elfami. A krainy, o których wspominali obiły mi się tylko o uszy. Jednak było mi szkoda człowieka. Wiedziałem, co znaczy długa samotność. Na każdym potrafi odcisnąć swoje piętno. A jego samotna podróż musiała trwać już naprawdę długo.

[Mephisto The Undying]

Aaron przysłuchiwał się rozmowie maga i elfa przy okazji rozglądając się po wiosce niziołków. Hobbici były niezwykle radośni. - Wesoła nacja... - szepnął pod nosem. - Tak właściwie... Jak można wyciągnąć coś z dna oceanu? I jak można rozkazywać falom? - spytał wreszcie Gwydrila 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Można, jeśli się jest Valarem - wyjaśnił krótko elf. - My nie mamy takich mocy, ale ci, którzy stworzeni zostali jako pierwsi i śpiewali wedle zamysłu Iluvatara potrafią wiele, naprawdę wiele. To im podporządkowane są siły natury. Cała Arda.

[Mephisto The Undying]

- Ci to muszą mieć o sobie mniemanie. - powiedział Aaron i westchnął. - Jak dla mnie natura nie jest naturą jeżeli komuś służy... 

[Jaenr Linnre]

-Gwydrill mówi o istotach które powstały przed wszystkimi rasami, a nawet przed smokami, Balrogami czy nawet Magami takimi jak Gandalf.One to stworzyły całe Śródziemie. -Uzupełnił odpowidź elfa mając nadzieję iż człowiek zrozumie nawet bez jego objaśnień. -Strwożyli oni wszystko nawet naturę. Ale i temu nadejdzie kres.

Muwiąc ostatnie słowo, jakby wyuczoną regułkę w oku maga coś błysnęło. Jakby dziwna niechęć do elfów, która rozpłynęła się nagle.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Komuś, kto ukształtował Ardę i dał jej życie? Valarowie są ojcami i matkami wszystkiego wokół. Manwe, władca nieba. Varda, pani gwiazd i nocy... Elementy te zostały stworzone według zamysłu Eru, ale to Valarowie nadali im kształt.

[Mephisto The Undying]

Aaron wzruszył ramionami. - Nie wiem czegoś co i tak działo się nim nawet byłem błyskiem w oku pradziadka. Wolę poznawać teraźniejszość. Historia mnie nie interesuje do tego stopnia. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Zostawili Hobbiton za sobą i podążyli na północ, w stronę jeziora. Wędrowali wzdłuż rzeki, jej zachodnim brzegiem. Teren tutaj również był pofałdowany i niezwykle zielony, ponieważ i tutaj większość krajobrazu stanowił las.

Po kilku godzinach zaczął zapadać zmierzch, toteż należało rozejrzeć się za miejscem do przenocowania. Nad rzeką grupa natrafiła na małą polanę.

- Co sądzicie o spędzeniu tutaj nocy? - zapytał Gwydril.

[Jaenr Linnre]

-Czemu nie. Można i tu. -Odpowiedział mag.

[Spirlny byt Atlantis]

-Skoro tak mówisz, choć nie czuję pełnej satysfakcji z tego miejsca-

[PlagueOverlord]

- Możemy tu spędzić noc, bardzo lubię spać pod gołym niebem - rzekłam uśmiechem i spokojem do towarzyszy.

[Magus]

Popatrzyłem na okolice wyglądała całkiem spokojnie.

-Nie mam nic przeciwko. Jeśli jednak pozwolicie rozejrzę się po okolicy na wszelki wypadek.