Cahan

Pierożki przedstawiam Wam nowy event, który trwa do sierpnia 2022 włącznie. Organizuję go razem z Zodiakiem, Sunem i RedMadem. Celem eventu jest odnalezienie radości z czytania, dyskusji i podzieleniem się ulubionymi ficzkami. Każdego miesiąca jedna osoba z jury wybierze ze zgłoszonych przez Was opowiadań (kucykowe, bez clopów i chamskiego gore dla gore) jedno anglojęzyczne i jedno polskojęzyczne (czyli w danym miesiącu zgłaszacie max 2 teksty - muszą być cudze). Wasze zdanie jest proste - jak chcecie, to czytacie i dzielicie się wrażeniami oraz dyskutujecie kanał niżej. Chodzi o zupełnie luźną rozmowę. Jak nie chcecie, to nie, przymusu nie ma. Za udział w dyskusji dostaniecie od 3-5 punktów za jeden fik. Oceniam ja. Dyskusja musi wykazać, że je przeczytaliście i tyle. Zgłaszać opowiadanie może każdy, ale nie liczcie na demokrację. Staramy się odsiać oczywiste raczki. Reszta zależy od gustu sędziego wybierającego - inny co miesiąc. Pierwsze miejsce/miejsca otrzyma ode mnie dowolny obrazek wykonany kredkami na max 2 postacie i z tłem. Drugie miejsce/miejsca dostanie portret/fullbody wykonany ołówkiem. Członkowie ekipy są punktowani, ale nie startują w walce o nagrody. Zgłoszone opowiadania muszą zawierać link i krótki opis (może być długi) czemu je polecacie. Członek ekipy, który wybiera w danym miesiącu (aktualnie ja), nie może zgłaszać swoich propozycji. Link do KKPF: https://discord.gg/JxZqt982rx

Hej, pierożki! Dawno nas nie było, a to dlatego, że pracowaliśmy nad nową szatą graficzną. Wracamy do Was jako czasopismo popkulturowe, więcej dowiecie się ze wstępniaka. Nie przedłużając - w środku znajdziecie recenzję "Cyberpunka 2077" i będziecie mogli się pośmiać z cierpienia M.C. Dla równowagi Solaris opowie o dobrej grze, wiem, bo słuchałam jak się nad nią rozpływał, a mowa o "Immortals: Fenyx Rising". Malvagio opowie Wam o "Blasphemous", a ja czemu się z nim nie zgadzam i czemu "Vigil: The Longest Night" to lepszy wybór. Odkryjecie co Gray myśli o "Simsach", a uwierzcie mi, jest specjalistką. Poznacie też taki cudowny serial jak "Przeznaczenie: Saga Winx" oraz co się wydarzyło w ostatnim sezonie "Sabriny". Dowiecie się też, czy możecie puszczać dzieciakom "Kumbę" i przy tym nie oszaleć. Ale nie samymi recenzjami człowiek żyje, prawda? Hefcio zdradzi Wam grzechy polskiej fantastyki, a Dex opowie o mikrofonach. To i dużo, dużo więcej, tylko u nas! Linki: numer issu: https://issuu.com/equestriatimes/docs/044-045 numer GD: https://drive.google.com/file/d/1scE2qTk3somUuLdSZrwh7R31ZNj8kpkX/view

Nawet nie wiem co mnie do tego skłoniło, ale postanowiłam przeczytać Past Sins 2.0. W oryginale, oczywiście. Nigdy jakoś szczególnie nie lubiłam tej historii, raczej uważałam ją za przereklamowanego średniaka, którego darzyłam mimo wszystko pewnym sentymentem. Nie odbierzcie mojego komentarza za atak, bo uważam, że Past Sins... było naprawdę dobre jak na czasy, kiedy powstało. A jak teraz? Pod względem językowym wersja angielska naprawdę daje radę. Pod każdym innym wydaje się być zmarnowanym potencjałem. Kiedy czytałam Past Sins w 2013 roku czułam, że coś mi nie gra, ale nie potrafiłam dokładnie wskazać co. Teraz dokładnie wiem co i powiem to prosto z mostu: Pen Stroke nie umie wiarygodnie sprzedać psychologii postaci, a logika w fabule kuleje. Do tego stosuje śpiączkę opkową przez sporą część rządów NMM - zamiast opisywać jak Nyx faktycznie zmaga się z trudnościami sprawowania władzy, to jest to pomijane, Nyx mówi, że jest zmęczona i idzie spać. I tak parę razy. Fabuła... Nie ukrywam, że mogłaby być lepsza, ale nie jest zła, nie licząc tej nieszczęsnej, idiotycznej inwazji potworów, która była zła od A do Z i miała dać Nyx rany, by ją mieszkańcy Ponyville docenili, bo bez tego by nie było odkupienia. Ale do odkupienia jeszcze przejdziemy. Miło, że uwzględniono istnienie Cadance i Shining Armora. Nie wiem, kiedy wdrażano poprawki i do którego sezonu Past Sins ma być kanoniczne, ale matka Diamond Tiary się nie zgadza. Ale mój główny zgrzyt dotyczy tu czegoś innego. Naiwności i serialowości. Nie dlatego, że są złe per se, tylko dlatego, że Past Sins stoi w rozkroku pomiędzy złą NMM, która morduje pucyki i jest zła, a "było dokładnie tak jak w serialu". No problem w tym, że serialowa Nightmare Moon nikogo nie zabiła - utrudnię sobie zadanie i ograniczę się dodatkowo do pierwszego sezonu serialu. Ani nawet nie próbowała zabić. Skłócić, przestraszyć, unieszkodliwić? Tak. Ale jakoś nie robiła tym niezadowolonym kucykom krzywdy, nawet Mane 6, a śmiem twierdzić, że jakby chciała, to by mogła, po prostu strzelając laserami z rogu. Pen Stroke próbuje nas przekonać, że Nyx nie zachowuje się jak Nightmare Moon i wszyscy oczekują od NMM zachowań... których ta nigdy nie miała. Podobnie wmawianie, że Koszmarna Luna miałaby wywalone na swoich poddanych, umierających z powodu głodu i zimna, bo wieczna noc. No nie sądzę. NMM chciała być doceniana i wielbiona. Ciężko być docenianym i wielbionym, kiedy wszyscy nie żyją. No wręcz się nie da. No i co z tym fantem zrobić? Nie można mieć ciastko i zjeść ciastko. Jeśli ktoś próbuje mi wmówić, że Nightmare Moon wysyłałaby kucyki na szafot i okrutnie karała, to niech nie twierdzi, że było jak w serialu, gdzie nic takiego nie miało miejsca. Do tego wcześniej wspomniana śpiączka opkowa. Wątek Nyx, która próbuje być królową jest wręcz streszczony. Nie pokazano procesu i prób. W sumie trudno powiedzieć jakie tam w ogóle prawa wprowadzili. Ot, jest królową, próbowała różnych rzeczy (tak 1 dzień, 1 nowa rzecz), stwierdzała, że to nie to. I tylko ją malowali, ubierali w zbroję, karmili, a ona chodziła spać. Super. Bardzo nie podobała mi się też przydługa końcówka z imprezą Pinkie Pie, na której Twilight kazała przeprosić Nyx za to, że ta podziękowała Diamond Tiarze i Silver Spoon za to, że te zrobiły jej pranka i przez to umożliwiły przemianę w NMM. Serio, Twilight, za co? Zdziwiło mnie też podejście tych dwóch do Nyx. Drwiące, bezczelne, nieprzyjemne. Bez grama strachu, że ta znowu urośnie i zrobi im krzywdę. Nie na zasadzie "nie lubimy cię, bo jesteś potworem", tylko jako "jesteś mała i słaba lol". Te sceny bolały w kontekście tego jak bardzo zabrakło rządów NMM. Zauważyliście, że w moich zarzutach cały czas przewija się wątek tego jak otoczenie odbiera Nyx? No właśnie, tu jest wampir pogrzebany. Nyx jest źle napisaną postacią pod tym względem. Zaczyna jako uroczy, naiwny, kujonkowany i płaczliwy dzieciak, który nigdy nie powie Twilight czegoś w stylu "nie jesteś moją matką" czy nie odwali akcji w sklepie, bo chce zabawkę. I uczy się chętnie etykiety od Rarity. To tani chwyt mający wzbudzić sympatię, ale małej poza tym brakuje charakteru. Brakuje pewnej prozy życia, problemów związanych z rodzicielstwem Twilight. Nie ukrywam, że pisanie postaci dziecięcych jest cholernie trudne i bardzo często ludzie piszą je właśnie w taki sposób jak zrobił to Pen Stroke. Szczególnie, że odbiorcą mają być ludzie dorośli, którzy mogliby nie polubić kaszojada, który zachowuje się jak prawdziwy kaszojad i doprowadza otoczenie do szewskiej pasji przynajmniej trzy razy w tygodniu. Albo robi coś tak niewiarygodnie głupiego, że ręce opadają. To nie wina kaszojada, my też tacy byliśmy . Ale no, Twilight zastanawia się, czy Nyx nie jest niebezpieczna - słusznie i postanawia ją ukryć przed księżniczkami, bo na pewno ją wywalą na Księżyc. Okej, serialowe księżniczki nigdy by tego nie zrobiły, ale to Twilight i to zachowanie in character. Nyx kumpluje się z CMC i Twist (bo wiadomo, że innych dzieci w Ponyville nie ma) i ma jakieś tam przygody. A potem Celestia odkrywa, że Nyx nie jest kuzynką Twilight. I w sumie muszę pochwalić tę Celestię. Ogółem póki co zachowanie postaci jest okej, choć ta Nyx nieco drażni. Celestia postanawia sprawdzić, czy Nyx jest groźna i idzie z tym do głównego sekciarza, bo nie ma podstaw by go podejrzewać (bo on sam z siebie naprawdę nigdy by nie zdradził). Ogółem podoba mi się to jak bardzo Celestia zepsuła, bo do tego momentu jest dobrze napisana - chce chronić siostrę i Twilight, nie chce pochopnie osądzać Nyx, ale wie, że ta jest potencjalnym zagrożeniem i że lepiej nie hodować sobie radośnie Nightmare Moon w Ponyville. Dobra, przewińmy do czasu aż Nyx zostaje Nightmare Moon. Wiem, co autor chciał osiągnąć, ale ciężko było to kupić i wyłapać. Nyx zaliczyła przeskok od źrebaka do dorosłości bez lat zdobywania doświadczenia pomiędzy. I z pakietem, tak naprawdę, cudzych wspomnień i emocji. I tu wbrew pozorom nasza bohaterka zaczęła bardziej przypominać dzieciaka niż jako dzieciak. Strzelając focha stulecia, wieczną noc i przejmując władzę. Nie radząc sobie z cudzymi emocjami, czując się zdradzoną i opuszczoną. A przynajmniej tak miało być. Ale nie jest. Naprawdę, ciężko zrozumieć, co się tu dzieje. Porównam Past Sins do Kruchości Obsydianu - w tym drugim opowiadaniu można jasno stwierdzić czemu bohater zachowuje się tak, a nie inaczej, co go motywuje i o co chodzi autorowi. Nie w prostacki sposób z wyjaśnieniem od A do Z, ale zgodnie z zasadą "nie mów, pokaż". W Past Sins są raczej przebłyski. Ba, Nyx aż za bardzo idzie czasami w tryb Nightmare Moon, co średnio tu pasuje do tego, co się dzieje później? Czy raczej dlatego, że brakuje procesu. Doceniam to, że Nyx okazała się zupełnym beztalenciem w kwestii bycia królową nocy. Tylko czemu ona w ogóle chciała robić wieczną noc? Bo jej Spell Nexus kazał? Czemu ona w ogóle go słuchała i wcześniej nie ustawiła do pionu? Makijaż i zbroja? Ale dlaczego? Nyx, jesteś królową, nie musisz. Fanfik próbuje nam powiedzieć, że Nyx jest Nightmare Moon. Rzecz w tym, że nie jest. Nie ma talentu Luny. I nawet woli dzień od nocy. Nie ma powodów by podążać za ambicjami Luny innych niż cudze wspomnienia i emocje. Ma wszelkie powody by ochłonąć parę dni po przebudzeniu i stwierdzić, że ona zrobi wszystko zupełnie po swojemu. Kucyki się jej boją i nie lubią - słusznie. Poza CMC, Twist, Twilight i Pinkie Pie. Szczerze? Średnio pasuje do fika, w którym NMM ma w zamku ustawiony szafot. Pewna sympatia i zaufanie przyszły jej za łatwo. Szczególnie patrząc na to, co robiła. CMC w lochach - luz. Twilight w lochu - też luz. Nie nienawidzili i nie bali się jej nawet w połowie tak jak by mogli. Brakowało pewnej niechęci czy odrzucenia od bliskich i byłych przyjaciół. Bo co oni mogliby pomyśleć? Pewnie, że to cały czas była NMM, która ich zwodziła i oszukiwała albo miała chwilową amnezję. No jakoś wątpię by wtedy CMC do niej biegły czy Twist chciała pocieszać w parku. Pokazania tego i tego, że Nyx to boli. To byłby dużo lepszy punkt zapalny do przemiany. Jakiś konflikt, niezrozumienie i odrzucenie nie tylko przez obce kucyki. Uważam, że Past Sins byłoby dużo lepsze jako dramat psychologiczny. Szczególnie, że tu są punkty zaczepienia, tylko co z tego, skoro potem pewne wydarzenia zdają się je przekreślać. Atak potworów istnieje tylko po to by Nyx mogła prawie zginąć, poświęcając się dla reszty. To typowy leniwy redmption arc. Najzabawniejsze, że to ona problem wywołała. Wiocha w ruinach, ale potwory pobite, można kochać NMM. Nie traktować raczej z pewnym respektem, jako może niezbyt lubianą, ale zwyczajnie potrzebną obrończynię i królową. Nie starać się ratować, bo kto bez niej zajmie się słońcem i księżycem? Nyx było przez to dużo łatwiej, a czemu, to za chwilę. Księżniczki wróciły, trzeba ustalić, co z Nyx. Karać, nie karać i może parę lat na księżycu. Tylko po co? Celestia nie wysłała NMM tam za karę, tylko dlatego, że nie potrafiła inaczej sprawić by ta przestała odwalać. Szczególnie, że nikt nie karał Luny po tym jak ta wróciła do normalności. A przypominam, że Luna nie ogarnęła się sama. I tu najlepsze - ale Luna zmieniła wygląd, więc spoko, Nyx wygląda jak NMM, więc ma problem, może na Księżyc... To było największe WHAT THE ACTUAL HAY?! w tym fanfiku. Pen Stroke bawi się w Norymbergę na Nyx, przyznając, że kanonicznie Luna się wymigała, ale wyglądała jak Luna, a nie NMM, więc spoko. Luna może, Nyx już nie. Kolejną kwestią jest to, że za złe zachowanie Nyx odpowiadały wspomnienia i emocje Luny, którymi została obdarzona, znajdując się na poziomie emocjonalnym dziecka. Nie rozumiejąc ich do końca, nie podzielając w gruncie rzeczy ambicji Luny, od której pochodziły. Każdy prawnik by ją wybronił. Nyx nie może też odpowiadać za działalność kultu. To on ją stworzył, a nie ona kult. Nie można czegoś stworzyć przed własnymi narodzinami. To po prostu jedna wielka dziura logiczna. Rzecz w tym, że problem co zrobić z Nyx nadal istnieje. Jest ciekawy, trudny, moralnie niejednoznaczny. I uważam, że końcowe rozwiązanie było dobre. Ba, uważam, że Luna w tym fanfiku jest bardzo dobra. Celestia przez większość czasu też (nie licząc tych paru fikołków mentalnych). Past Sins kręci się wokół tematu grzechów przeszłości i ponoszenia odpowiedzialności za własne czyny. I jednocześnie zapomina o tym, kiedy mu wygodnie - jak w przypadku Luny, która się wymigała i obarcza nią Nyx, jednocześnie pokazując, że ta nie może być NMM, bo nie ma talentu Luny, który był kluczowy dla całej sprawy z wieczną nocą. Ba, mam wrażenie, że Nyx była niekompletną NMM - nie miała części, która była w Spell Nexusie, dlatego się nie dogadywali. Dlaczego, więc ktoś próbuje wmówić mi, że to NMM, ale odmieniona przez matczyną miłość i przyjaźń? Mam wrażenie, że autor stał w rozkroku i nie do końca wiedział, co chce osiągnąć. I jest średnio. Polecam dla Celestii i Luny. I dla pokazania tego jak zepsuły. Ich grzechy są ciekawsze od grzechów Nyx. Szczególnie cały proces czemu Celestia zepsuła. I Luna, która bierze odpowiedzialność. Jest tu sporo ciekawych pomysłów oraz tematów do przemyślenia, ale nie szukałabym tu odpowiedzi. Nic tu nie jest szczególnie złe, ale niewiele rzeczy jest też szczególnie dobrych. To średniak. Mimo wszystko czyta się to przyjemnie. Po prostu jest naiwne, głupiutkie i mogłoby być lepsze.

Jakiś czas temu (w maju albo kwietniu) przeczytałam ponownie cały tom I "Wiedźmy" w ramach chęci odświeżenia sobie fabuły oraz ciekawości jak teraz odbiorę to opowiadanie. Czy powrót po latach będzie bolesny czy wprost przeciwnie? Bawiłam się lepiej niż za pierwszym razem, kiedy byłam jeszcze młoda i. Czemu? Wtedy irytowały mnie niektóre fragmenty, o których, łagodnie mówiąc, można powiedzieć, że są mocno zainspirowane twórczością pana Andrzeja. Podchodząc do lektury teraz wiedziałam, że one tam są, więc łatwiej było mi je znieść. Poza tym cała reszta... Cała reszta była zacna. Humor, dialogi, relacje między postaciami. Pomysły, foreshadowing pewnych spraw. Rzeczy, których nie wyłapałam lata temu lub uznałam podczas czytania za niezbyt ważne. Okej, stara "Wiedźma" nie jest idealna, ale spokojnie się broni w 2021 roku i dalej plasuje się w topce opowiadań na tym forum. Ba, uważam, że jakby przepuścić ją przez korektę i wyciąć niektóre elementy, które wyszły dziwnie lub niezręcznie, to w ogóle byłoby cudownie. To nie są duże rzeczy, to jest do zrobienia w max dwa tygodnie. Myślę, że to dużo mówi o tym, że tekst jest naprawdę dobrej jakości. I jasne, pewne wątki się urywają, inne się jeszcze do końca nie rozwinęły i pewnie nikt o nich nie pamiętał, kiedy wróciły w drugim tomie, a bohaterowie potrafią zmieniać wygląd między rozdziałami ( np. Erynia raz jest granatowa, a raz ciemnofioletowa), ale... To nic. Bo to po prostu dobrze się czyta. Przygody wciągają, dialogi i żarty bawią. To się liczy i można wybaczyć mniejsze i większe potknięcia. A czy coś mnie drażniło? Hmm... Zwróciłam uwagę na to, że świat momentami wydawał się aż zbyt przerysowany ze swoim okropieństwem. Wiecie, zbrodnie i syf na każdym kroku do tego stopnia, że jakaś lokacja nie przypomina miasta, tylko Sosnowiec. Domyślam się jednak z czego to wynika - z pewnej wiedźmińskości, choć niekoniecznie lubianej przeze mnie w tym kontekście. Bardziej growej niż książkowej. Polecam każdemu taki powrót i zwrócenie uwagi na szczegóły. Wiem też, że teraz będę w drugim tomie wypatrywać rzeczy, o których wcześniej zdążyłam zapomnieć. Cóż, czekam na ciąg dalszy. Solidne, uczciwe 8/10 dla pierwszego tomu. Doceniam liczne pomysły, zarysy wątków, problemów z potworami i wiedźmim fachem. Uważam, że tom II jest lepszy i widać lata doświadczenia, ale wciąż... Czytajcie.

Komisz na aukcję charytatywną, na której się wystawiłam jako "narysuję co chcecie". https://www.deviantart.com/cahandariella/art/Pinkamena-COMMISSION-883781884

Koto to już zupełnie limitowana drożyzna. Ale różne serie funko są dużo przystępniejsze - polecam obczaić, bo funko to nie tylko te popy. Tak samo Guardians of Harmony i Fan Series.

Bo fani nie robią zabawek, tylko gadżety kolekcjonerskie. Zabawki mają być tanie, produkowane masowo i nie zabić pięciolatki, która się będzie nimi bawić. Fanowska twórczość jest zdecydowanie za droga. Ale są i oficjalne gadżety bardziej robione pod bronies, tylko ceny też mają na ogół wyższe.

Hmm... To pierwsze jest nieco nudnawym średniakiem, nie jest złe, ale się po prostu brzydko zestarzało i tyłka nie urywa. "Smocze Łzy" są nierówne, czytałam je dawno, ale jak najbardziej polecam mimo wielu wad i dłużyzn. "Broken Bonds", to przykład opowiadania, które jest napisane dość słabo, wygląda jak własne streszczenie, ale daje taką frajdę i wciąga, że idzie mu to wszystko wybaczyć.

Akurat z pisarzy i tłumaczy wymienionych przez Kosmo fanfików tylko Malvagio tu zagląda i z komentarzy niechybnie by się ucieszył. Może jeszcze od święta Poulsen. Dokładnie, w Internecie nie ma kobiet. Liść Róży to ciekawy wybór. Klasyk polskiego fandomu, ale raczej zapomniany. Ale poza Abdykacja, to widzę same klasyki.

O ile nie jest to wylęgarnia gore i porno, ani serwis konkurencyjny dla MLPPolska, to nie ma problemu. Jeśli ten serwer ma partnerstwo z naszym forum, to już w ogóle nie ma problemu.

Witaj na forum! Dobrze widzieć kolejnego fanfikowca Jakie fanfiki przeczytałeś?

Kolejna aktualizacja: Hornet z gry Hollow Knight Sunny Starscout z G5 (rysowałam to, kiedy wyciekła tylko pościel i chciałam nieco zmienić jej design i nadać charakter) Kiriny grające w szachy, comission dla jednego gościa

@KLGDiamond tylko członkowie ekipy mogą korzystać z kolorów.

Dobrze zobaczyć kogoś nowego, ale chwileczkę, zaraz, drogi kolego... Co robisz tutaj, tu w mojej chacie? Tu mało kto jest, a wy się witacie? Czy drogi ty aby nie pomyliłeś i aż do Everfree zabłądziłeś? Pozwól, kochany, że cię pokieruję, bo dziwnie z imprezą powitalną się czuję. Miejsca raczej mam tutaj za mało, a jak Pinkie wbije, to będzie się działo! Kwiaty, mikstury i medal z kartofla! Ostatnim razem zginęła mi chochla... Ale jeśli w przyszłości poszukasz gościny, to czuj się u mnie jak u rodziny. Chętnie poznaję nowe twarze, ciekawe kto się tu jeszcze pokaże? Przenoszę temat do działu dobrego, ale i tu czasem wpadnij, kolego

Zacznę od tego, że pragnę podziękować @Hoffman i @Verlax za Wasze komentarze. Powiem Wam, że Wasze teorie mają sens i odkryły część prawdy, ale jednocześnie okazały się zupełnie niecelne w wielu innych miejscach. Cóż, pewne wątki będą dalej kontynuowane, więc może ktoś rozwiąże zagadkę, kiedy otrzyma po prostu więcej danych :D. Najciekawsze dla mnie, jako autorki, było poznawanie myśli czytelników, zarówno tu, jak i podczas czytania na Bronies Corner. Bo rzeczy, które wydawały mi się aż zbyt jawnie wyeksponowane... nie zostały odnalezione. Nie mówiąc o ich interpretacji. To interesująca informacja zwrotna, choć jeszcze nie wiem co z nią zrobię. Bo wiecie, czasami kusi mnie by kiedyś wyjaśnić całe lore, opowiedzieć wprost historię, ale... mam wrażenie, że to by ją zepsuło. Nie wiem ile ujawniać w rozmowach z czytelnikami, w postach na forum, w samym fanfiku oraz w jego spin offach. W sumie chętnie bym się dowiedziała jak Wy się na to zapatrujecie. I tak pewnie koniec końców zrobię, co zechcę, ale... Sama nie wiem. Tak samo jak nie wiedziałam, czy podejmuję dobre decyzje, pisząc ten rozdział. Dawno nie byłam aż tak niepewna tego, co robię, mimo że to czułam. @Verlax @Hoffman Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam^^

I kolejny rozdział za nami. Tym razem przyszło nam śledzić przygody Au oraz Erynii (NAJLEPSZA POSTAĆ!). Wróciło też trochę starych znajomych, a także poznaliśmy zupełnie nowych bohaterów i to jakich. Wątek Au zaczyna się od tego, że wiemy, że jest w gryfiej niewoli, ale przede wszystkim dowiadujemy się jak tam trafiła. I powiem, że to było mocne, emocjonalne, smutne, dramatyczne. Pełne napięcia i świetnie poprowadzone. I to pomimo tego, że przecież wiedziałam jak to się musi skończyć. To dobrze świadczy o kunszcie autora, że mimo wszystko nie patrzy się na serię wyborów między dżumą a cholerą obojętnie i cały czas podświadomie liczy, że może jednak dostaniemy dobre zakończenie. Mocne, bardzo mocne i emocjonalne. No i gryfy. Bardzo sympatyczne gryfy i nietypowy rozdział. Przyznaję, że chciałabym się dowiedzieć o nich więcej i o tym co zaszło w ich historii, że się przejmują. A także jak to wpłynie na cały świat "Wiedźmy". Bardzo ważny twist fabularny. Pytanie co dalej. Zarówno dla chimer, dla świata jak i dla Słowiczki. W wątku Erynii też mamy coś mocnego i bardzo ważnego, choć był on zdecydowanie spokojniejszym POV, ale wciąż czytało się to przyjemnie i wartko. Ogółem odnoszę wrażenie, że to jest ten moment, kiedy ścieżki poszczególnych bohaterów zaczną się znowu ze sobą łączyć. Dialogi i opisy były naprawdę przyjemne. Klimat się lał, podobnie jak nastrój i napięcie. Ogółem zazdroszczę tej umiejętności lekkiego, czasami nawet żartobliwego pisania bardzo poważnych momentów. Czuć taką swojskość, jak u Sapkowskiego, nawet kiedy dzieją się dramatyczne rzeczy, a czytelnikowi niekoniecznie jest do śmiechu. Ciekawa, dobrze wyważona mieszanka.

Przeczytane. Czemu dopiero teraz? Niechcący przegapiłam publikację opowiadania po jego korekcie, ale postanowiłam naprawić ten błąd. W ogóle dziwne, że nikt tego jeszcze nie skomentował (poza jury w plikach konkursowych) i to mi, po takim czasie, przyjdzie rozdziewiczyć "Willensvolk". Uprzedzam, że znajdziecie tu spoilery już od trzeciego akapitu mojego komentarza, więc jeśli nie czytaliście, to ostrzegam. Zacznę od tego, że mi się podobało. I że forma jest zła, niestety. Wytrąca z czytania, czasami wręcz irytuje. No i rujnuje klimat, bo czytając "Willensvolk" cały czas widziałam jak to opowiadanie mogło wyglądać. Klimat mógłby się z niego wprost wylewać. No, ale dość tego znęcania, bo mimo wszystko bawiłam się dobrze. Sama fabuła jest prosta, ale dobrze poprowadzona. Pozornie ma jeden wątek, faktycznie trzy. Niemal do samego końca nie wiadomo co się dzieje i jak potoczy się akcja. To duży plus, bo obawiałam się, że okaże się inaczej. To w końcu polowanie na smoka, nie? Zaletą jest już to, że nasi łowcy zakonni sami w tego gada nie wierzą, bo ganiają za nim od 5 lat i dowodów brak. Nie ma strachu, nie ma pogorzelisk, porwanych dziewic. Znikają krowy i świnie, tyle. Zagadka. Przyznaję, że spodziewałam się, że smoka nie ma, a gryf prowadzi ich w zasadzkę - o czym sami bohaterowie pomyśleli, bo cały opis smoczych zwyczajów brzmiał jak farmazony. Czemu? Smoki to wielkie, skrzydlate bestie, które zioną ogniem. Jak one czysto fizycznie miałyby się kryć w gęstych lasach i do tego w nich skradać? Takie coś mógłby wymyśleć tylko ktoś, kto opiera się na przekazach kogoś, kto nie wie o czym gada lub nigdy nie łaził po lesie, zwłaszcza gęstym. 1. Smok albo by się blokował. 2. Albo las bardzo szybko przestał być gęsty i zapewniać schronienie - powalone drzewa, zniszczona ściółka, zmiażdżone krzewy. 3. Nie mówiąc o hałasie. Kolejną kwestią są metody polowania na smoki - mam mieszane uczucia. Podoba mi się, że nie ma to nic wspólnego z rycerską fantazją o dzielnym smokobójcy, tylko raczej przypomina kaźnię nad przerażoną istotą, która chce żyć. To z szyją fajne i ciekawe, ale z sercem... Nieszczególnie - gruba warstwa łusek, klatka piersiowa i potężne mięśnie. No i samo ukrwienie serca i tego rejonu, o ile nie właduje się włócznią w samo serce, nie rozwali aorty, pnia płucnego, żył płucnych czy żyły głównej, to średnio to widzę. Bo tętnice wieńcowe odchodzą bezpośrednio od aorty, a ta wychodzi z lewej komory, więc wychodzi na to, że trzeba walnąć w samo serce, a nie okolicę. Ogólnie brzmi bardzo jak coś, co ma bardzo nikłe szanse na powodzenie - trzeba dobrze trafić - dużo trudniejszy dostęp niż u człowieka, przebić się i nie zablokować na żebrach. Jakbym miała polować na smoki, to skupiłabym się na oczach i błonach skrzydeł - z pociętymi gekon spadnie i się zabije. Swoją drogą, jak z inteligencją smoków w tym uniwersum? Bo z jednej strony są rozumną rasą i to do tego stopnia, że mogą być świetnymi, mądrymi władcami, a z drugiej Ira miał być przynętą, bo dostał maskę. Smok miałby pomylić źrebaka z dorosłym gryfem? Ogółem trochę żal mi jaszczura, bo na łamach "Willensvolk" nic złego nie zrobił, po prostu się bronił, a i pewnie czasem zeżarł jakąś krowę. Zakonników rozumiem, bo religia, ale motyw gryfa mnie intryguje. To wszystko sprawia, że zastanawiam się, czy to przeoczenie, czy kryje się za tym coś więcej. Wydaje mi się, że raczej to drugie. Dialogi czytało się świetnie, było trochę powagi i trochę humoru. Ogółem, dobrze pokazywały charaktery bohaterów (może poza rzekomym talentem do opowiadania Jeimsa - to nie wyszło), wypadały naturalnie. To one skradły mi serce, podobnie jak kreacja postaci. Dobrze znowu zobaczyć znanego nam z "Władców Wiatru" Irę, uwielbiam tego kucyka, jest cudowny, a jego występ to ZŁOTO. Dowcipny, wbrew pozorom całkiem bystry i przeuroczy. Chętnie poczytałabym o nim jeszcze więcej, bo zwyczajnie poprawia mi humor. Szczerze mówiąc, to nie spodziewałam się niektórych rzeczy, których się o nim dowiedziałam z tej części "Koła Historii" i podobały mi się te informacje. O opiekunie best boya powiem jedno - jego kij w rzyci, wyprodukowano w tej samej fabryce, co tej wrednej małpy z Ellenois i to na tej samej linii produkcyjnej :D. Nawet mi go jakoś specjalnie szkoda nie było. A co z resztą bohaterów? Jeims i Hugo nawet wzbudzili moją sympatię, ich zmagania ze smokiem, zwykłe, ludzkie zachowania. Powiedziałabym, że po prostu są w porządku. Gryf był intrygujący, tajemniczy i sympatyczny, ale ja w ogóle lubię tę rasę w Kole Historii, szczególnie, że nie przepadam za Kościołem Harmonii i całym tym Mandatoniebiosowaniem. Może nie jest on złem-złem, ale... Nie potrafię tego do końca wyrazić. W przypadku gryfów już poprzedni rozdział nam pokazał, że rządy Luny w sumie to poprawiły sytuację w Alemanii, jak bardzo kontrowersyjne i moralnie wątpliwe by one nie były. Myślę, że osoba czytająca "Willensvolk" musi najpierw zaznajomić się z "Grzechem" jeśli chce się orientować, o co tu w ogóle chodzi. Sama akcja i walka mnie nie urzekła, głównie dlatego, że to są chwile, kiedy brak pięknej formy potrafi odbić się najbardziej. Myślę, że trochę szpachli i to będzie inny fanfik. Lepszy, przyjemniejszy w odbiorze, wygładzony i ociekający klimatem. Czekam na kontynuację i życzę powodzenia

@Hoffman Odnośnie scen walki, to przyznaję, że też miałam wątpliwości czy nie są za długie zważywszy na to z jaką siłą mierzą się bohaterowie, ale prawda jest taka, że całe starcie Z ciekawości - czytałeś kwestie po łacinie? A także:

Po wielu nocach zmagań przedstawiam Wam remaster rozdziału 7. Pierwotna wersja miała jakieś 20-30 stron, ta liczy ich 65. Ostrzegam, że będzie mrocznie, krwawo i dość brutalnie. Rozdział VII Zaszły też inne zmiany - zdecydowałam się podzielić opowiadanie na części.