[Gra] Star Wars: Powrót

[Arcybiskup z Canterbury]

Minął kanion i po przelocie nad pustynią trafił do kolejnego kanionu. Z ziemi zewsząd wystawały skalne ostańce, igły i niewielkie wyspy. Wiatr i piach nie oszczędzały tu skał.

W pamięci Sitha linia dobiegła końca w miejscu, nad którym teraz przelatywał. Miejsce to było niewielką doliną osłoniętą ostrymi zębami skalnymi. Tu także znajdowały się grobowce, a w każdym razie wejścia do nich. Popękane, kilkudziesięciometrowe figury - wierni stróże - wciąż stały na swoich miejscach, walcząc z warunkami pogodowymi.

[Serox Vonxatian]

Sith zniżył lot i wylądował na kamiennej wysepce. Następnie jeszcze w kabinie skupił się i wysłał badawczą falę Mocy, która miała sprawdzić, czy pod nim nie ma jakiś korytarzy, czy pomieszczeń, na wszelki wypadek zrobi to ponownie, gdy wyjdzie.

[Arcybiskup z Canterbury]

Korytarzy i pomieszczeń było mnóstwo, ale część była zawalona. Kilka wejść do grobowców, otoczonych prostokątnymi, kamiennymi ramami było otwartych. Dwa były zawalone, jeden zakryty rzeźbionym kamieniem, a jeden, o okrągłym wejściu, zamknięty był metalowymi, czarnymi drzwiami i do połowy zasypany piaskiem.

[Serox Vonxatian]

To zapewne było to czego szukał. W wizji były okręgi i koniec jego drogi, miał nadzieję, że wizja pokazała mu, że może je otworzyć, a nie że to koniec jego wędrówki do tego grobowca. Zaczął Mocą odgarniać piasek na Boki, by odsłonić wejście.

[Arcybiskup z Canterbury]

Drzwi były zwykłym kawałem metalu, bez ukrytych symboli, bez zagadek, bez niczego - gładka powierzchnia, lekko tylko zarysowana od uderzeń ziarenka piasku.

[Serox Vonxatian]

Sith chodził przez chwilę w kółko myśląc co powinien zrobić, czego szukać, czego użyć, co powiedzieć. w końcu stwierdził, że od przebudzenia wreszcie porządnie użyje swojej specjalności. Alchemia. Arf począł wykreślać krąg na metalu, by w późniejszym etapie zamienić ten obszar w coś łatwiejszego do penetracji.

[Arcybiskup z Canterbury]

Pod wpływem działań Sitha struktura metalu zmieniła się. Połączenia między cząsteczkami osłabły, stając się podatnymi na działanie niekorzystnych czynników. Miecz świetlny mógł teraz bez problemu przeciąć drzwi, torując tym samym drogę do wnętrza.

[Serox Vonxatian]

Arf odczekał aż stęchłe grobowe powietrze ustąpi miejsca świeższemu powiewowi nowego świta po tym jak zrobił sobie drzwi i wszedł do środka. Było ciemno i jedyne światło docierało tu z jego otworu, ale to mu nie przeszkadzało, on był przystosowany do podziemi. Rasa, trzysta lat w grobowców ogólnie sypiał w dzień, chodził nocą, tylko zacząć pić krew. Ale Kage ruszył w głąb korytarzy, szukając sam w sumie nawet nie wiedząc. Rozwiązania zagadki?

[Arcybiskup z Canterbury]

Tunel miał mnóstwo odgałęzień, a na jego końcu mieściła się duża komnata, zabudowana kamienną kopułą z lekkiego materiału. Były na niej zamazane freski, a pod ścianami ustawione były półki wypełnione starymi księgami i zwojami.

Pośrodku stał sarkofag.

[Serox Vonxatian]

To nie był zwykły grobowiec, to musiał być ktoś potężny. A więc Sith nie chciał tego ducha drażnić jak poprzednio. Średnio mu się widziało spać od takich czasów przez kolejne tysiąclecia. Ukląkł przed sarkofagiem i zaczął medytować Ciemną stroną Mocy, by otworzyć wieko. Niech duch wie, że nie jest zwykłym rabusiem, tylko prawdziwym Sithem.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Wiele tam nie zobaczysz, zostaw.

Głos odbijał się echem od kopuły pomieszczenia. Był lekko ochrypły.

Tuż za grobowcem pojawiła się świecąca, półprzezroczysta postać zygerriańskiej Lady Sithów. Przeszła naokoło sarkofagu, by stanąć obok gościa i spojrzeć na niego z góry.

- Dobrze cię znowu widzieć żywego, Arf. Ostatnio wydawałeś się być nieco mniej chudy. Cóż, ostatnio było trochę ponad trzy tysiące lat temu, może mi się wydawało. Pamiętasz mnie? Nada Darr'et, twoja była mistrzyni.

Lekko skrzywiła się, wypowiadając słowo "była".

[Serox Vonxatian]

Na początku Arf zmarszczył brwi, gdyż nie zrozumiał tego "znowu", ale z każdym słowem wypowiadanym przez mistrzynie, ten zdziwiony wyraz ustępował zrozumieniu i lekkiej grozie. Siedział z otwartymi oczami i wlepiał w nią wzrok. Nie poznawał jej, choć z całych sił starał się przypomnieć. Tamten duch nie zablokował ich, tylko rzeczywiście zabrał. Wypuścił głośno powietrze i powiedział:

- M-mistrzyni? W grobowcu poszły wiele rzeczy nie tak. Duch nie chciał współpracować i zamknął mnie w swoim grobowcu, Mocą przytrzymując w stanie nieżycia i niebytu. Nie dał mi ciebie zapamiętać. Potrafię wszystko czego mnie nauczyłaś, ale nie pamiętam ani ciebie, ani treningów i rozmów. Nieźle się trzymasz.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Chyba nie aż tak dobrze jak się wydaje. Nie jestem pewna, czy po tych kilku tysiącach lat trochę nie oszalałam. Żeby widzieć co się dzieje w Galaktyce często musiałam korzystać z Mocy, a kiedy już widziałam co chciałam... Cóż, świat oszalał razem ze mną.

Duch usiadł na podwyższeniu obok Arfa i oparł się o grobowiec.

- Z tym grobowcem faktycznie nie poszło zbyt szczęśliwie, ale uwierz mi, ja też nie bawiłam się potem zbyt dobrze. Zwłaszcza, że tamten truposz pochłonął twoją energię i dzięki niej blokował wejście do grobowca, jakby ta kupa kamieni była cokolwiek warta - prychnęła.

[Serox Vonxatian]

- A więc wiesz co w świecie trwa. To wiesz w co mnie los wrzucił. Żyje od kilku dni i wszystko chcę się zabić. Rzeź na użytkownikach Mocy. Wojna każdy na każdego - mówił, wstając i uważnie się jej przyglądając. Będzie się musiał odwdzięczyć Flawii za tę wizję. - A ja w samym środku tego wszystkiego. Czemu? Dlaczego ja? Wiele pytań mamo wiedzy.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie przesadzaj, przynajmniej Jedi nie mają z kim walczyć. Ci, którzy żyją, oczywiście. Domyślasz się pewnie, że jesteś jedynym żywym Sithem? Ci durnie uciekli stąd, kiedy tylko usłyszeli o klęsce na Coruscant. Myśleli, że przylecą tu po nich wojska. Selekcja naturalna jest zawsze bezbłędna, bo gdyby zostali w Akademii, nic by się nie stało. Głupia sytuacja, co?

[Serox Vonxatian]

- Wiedziałem o tym że mój mistrz i Mroczny Lord chcieli wybić wszystkich i zostawić dwóch. Rozumiem, że tylko ja się ostałem, ale wiem mniej więcej jak to rozwiązać. Znam pewną Mroczną Jedi, która może mi w tym pomóc, o ile jeszcze żyje, bo znowu musiałbym ją wskrzeszać. Problem polega na tym, że Republika i klony polują na mnie i na Jedi. Boją się mocy i wykorzystali okazję. Teraz wszyscy muszą współpracować, by przetrwać, a potem się pewnie rozejdziemy - odpowiedział, tłumacząc swoje przemyślenia. - Ale jednak jedna padawanka pokazała mi wizję jak tu dojść. Zastanawiam się dlaczego.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Muszę przyznać, że trudno było ją przekonać, żeby pozwoliła ci to pokazać. Niesamowicie uparte stworzono. No, ale do rzeczy. Wzywając cię do siebie nie miałam na celu rozmowy samej w sobie. Miło się gawędzi, i owszem, ale przesiedziałam tu zbyt dużo czasu, nie mogąc ruszyć ani w jedną, ani w drugą stronę. W obliczu sytuacji panującej w Galaktyce doszłam do wniosku, że przyda się pomoc w zaprowadzeniu porządku. Wiesz chyba, co mam na myśli.

[Serox Vonxatian]

- Jej charakter jest ciekawy, strasznie buntownicza, to fakt - odpowiedział lekko się uśmiechając. - Ale wiem mistrzyni co chcesz zrobić. Chcesz wrócić do życia. A ja mam ci w tym jakoś pomóc. Potrzebujesz nowego ciała, czy tylko rytuału?

[Arcybiskup z Canterbury]

- Gdzieś tutaj powinno być źródło...

Duch wstał i podszedł do regału z książkami. Mistrzyni zaczęła szukać jakiejś książki. Ocierała ich grzbiety z pyłu i wyjmowała obszerne tomy, kartkowała i chowała z powrotem, ale w końcu udało jej się znaleźć pozycję, której szukała.

- Z ciała chyba nie zostało zbyt wiele. Mógłbyś...?

Wskazała pokrywę grobu.

[Serox Vonxatian]

- Ja też byłem zamknięty Przez trzy tysiące lat i zmumifikowany. To nieprzyjemne, ale da się przeżyć - odpowiedział i skupił się na zdjęciu pokrywy sarkofagu.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Ale ciebie do życia przywróciła energia uwolniona przez rozpad na cząstki upierdliwego ducha. Nie masz takiej ilości do dyspozycji. Co innego ożywić kogoś, kto umarł kilka minut wcześniej i kogoś, kto nie żyje od setek lat. Potrzebne jest żywe ciało. Jesteś w stanie coś upolować i przyprowadzić tutaj? - zapytała.

[Serox Vonxatian]

- Nie wiem czy jest ktoś w okolicy, ale znam sposób na wydostanie cię stąd. Zamknąłem duszę w krysztale, więc mogę przenieść ciebie w sobie. Oboje będziemy świadomi i będziemy mogli się komunikować, będę korzystał z części twojej mocy, a ty będziesz mogła trochę na mnie wpływać. To tymczasowe, ale ciało będzie najświeższe i wybrane przez ciebie. Co ty na taką możliwość? - Zaproponował jej odsuwając do końca wieko.

[Arcybiskup z Canterbury]

- W okolicy są zwierzęta. Tuk'ata by się nadał... Wtedy musiałbyś zamieniać jego tkanki na takie, które będą współgrały z moimi, ale w tym mogę pomagać i nakierowywać Moc, aby odpowiednio działała.

Mistrzyni spojrzała na szkielet z resztkami suchej skóry i skrzywiła się.

[Serox Vonxatian]

- Jeśli taka jest twoja wola i życzenie Pani, to nie mogę się sprzeciwić, jednak lepiej byś na razie skorzystała z mego ciała, póki nie znajdziemy dla ciebie tej Tuk'aty - odpowiedział, kłaniając się, gotów.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Możesz się sprzeciwić, to po pierwsze. Jesteś cholernym Lordem, nie akolitą. Z tego samego powodu nie jestem Twoją panią, a ty od dawna nie jesteś niewolnikiem. Ale podoba mi się twoja propozycja.