[Gra] Star Wars: Powrót

[Arcybiskup z Canterbury]

Syd gwałtownie zwrócił twarz w lewą stronę i zamarł. Podniósł dłoń, dając znak Arfowi, żeby zatrzymał się i był cicho. Niedaleko na wysokości koron drzew siedziało kilka średniej wielkości form życia - zapewne stado płaszczek. Jedi zrobił dwa ostrożne kroki w tamtą stronę, po czym równie szybko jak wcześniej, podczas pojedynku, poderwał się w powietrze i zanikł między roślinami. Kilka sekund później słychać było wściekłe wrzaski stadka, które wzleciało w powietrze, ratując się ucieczką. Dźwiękom tym towarzyszyło łamanie gałęzi ich uderzenia o ziemię.

Chwilę później spomiędzy drzew wyszedł Syd, niosąc dwie, martwe płaszczki. Jedną z nich rzucił Arfowi.

- Teraz już tylko nocleg.

[Serox Vonxatian]

Sith wysilił się, gdy stadko się poderwało i postarał się złapać mocą jedną sztukę i przyciągnąć do siebie. Mimo swoich zdolności, to nie powinno być trudne, wszak wystarczy tylko połamać kość i to samoczynnie opadnie. Nie wiedział, czy Jedi pomyśli o nim, czy będzie chciał znowu zobaczyć, co on potrafi, więc spróbować się opłacało. Chwycił również rzuconą mu przez Syda.

- Rozpalmy ogień i je upieczmy, bo najlepiej się śpi na drzewach, jest najbezpieczniej. Lecz tam nie rozpalimy ognia. Pozbierajmy chrust, a ja je rozpalę.

[Arcybiskup z Canterbury]

Arfowi nie udało się złapać płaszczki, ale skoro i tak dwie były do dyspozycji, nie stanowiło to problemu.

- Jeśli chodzi o ogień, to nienajlepsze wyjście. Tydzień temu też rozpaliłem ogień. Tym samym wysłałem zaproszenie rankorowi. Naiwnie wydawało mi się, że go zabiję.

[Serox Vonxatian]

Kage wzruszył ramionami i powiedział spokojnie:

- Mogę też podsmażyć to w rękach, ale to nie będzie tak dobre jak ognisko. Choć lepsze to niż surowizna.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Dla mnie surowe mięso problemem nie jest. Dla ciebie natomiast nie będzie problemem podsmażenie mięsa Mocą, jeśli chcesz przetrwać. A chcesz przetrwać, tego jestem pewien - dodał.

- Bez miecza i tak niewiele zdziałasz w starciu z tym czymś.

[Serox Vonxatian]

Kage uśmiechnął się trochę szaleńczo i powiedział starczym głosem:

- Za moich czasów chodziły słuchy, że Jedi, którzy trenowali się w kontroli umysłów ćwiczyli uspokajanie na rancorach - następnie chwycił w dłonie płaszczkę tak, by pokryć dłońmi jak największą powierzchnie i zaczął podgrzewać swój pokarm. - I już mówiłem, że brak miecza jest częścią mojego cholernego treningu. Mam sobie poradzić bez niego.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie wszyscy Jedi ćwiczą kontrolę umysłów. Nie wszystkie rankory są chętne do współpracy. Nie zawsze ma się dobry dzień - odparł Syd.

- Tego konkretnego dnia nie miałem dobrego humoru i mój przeciwnik to wykorzystał. Też bym tak zrobił na jego miejscu.

Podwinął lekko kawałek bezrękawnika, odsłaniając głęboką ranę powyżej prawego biodra i trochę poniżej nerek.

- Bardzo lubią machać łapami. Mają ciężkie łapy. I długie pazury.

[Serox Vonxatian]

- Tak, tak, wiem o tym. Rancory znam. Zanim zostałem akolitą, byłem niewolnikiem i wystawiono mnie do jakiejś porąbanej zabawy Hutów. Wydali sporo kredytów, by przenieść niewolników, w tym mnie oraz rancora na Tatooine. Zrobili z tego całkiem niezłe Show. Puścili nas wolno, a za nami kamerki, a za nami puścili dwa rancory. Jeden się na mnie uwziął i zgubiłem go dopiero, gdy okazało się, że wbiegłem w zasięg sarlacca. Miałem farta, że wolał zjeść najpierw większe mięsko i nie sięgnął mnie. Potem jak szedłem przez pustynie, to wpadłem w zasadzkę tamtejszych ludów. Poraniony udało mi się ich ubić, miażdżąc jednemu czaszkę, a resztę zabijając jego bronią. Ranny wsiadłem na speeder i chciałem polecieć, do jakiegoś miasta, by jakoś przetrwać. I wtedy na pustyni zobaczyłem go. W szatach szedł przez pustynie, nie robiąc sobie nic ze słońca i żaru. Jednym ruchem zgniótł mój speeder zatrzymując mnie oraz rozwalił kamerkę. Kazał iść za nim, więc nie odmówiłem mu. I tak zostałem jego uczniem, szkoda, że duch, który mnie pozbawił świadomości i zamknął w swoim grobowcu na kilka tysięcy lat wymazał mi pamięć o jego osobie. Ale tak mniej więcej wyglądało moje życie. Ciekawie nie? - Opowiadał Sith, kończąc smażyć płaszczkę i ogryzł kawałek. Fakt lepsze niż surowizna.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Dobrze się tego słucha - skomentował i po rozcięciu skóry płaszczki na jej grzbiecie zaczął wgryzać się w mięso.

- Taki brak pamięci musi być przykry. Podobnie bycie żywą skamieliną i przebudzenie ze snu w czasie największych i najbardziej gwałtownych zmian w galaktyce... - na twarz Jedi wrócił złośliwy uśmiech.

[Serox Vonxatian]

- A tam, najgorsze było wrócić do życia. Mięśnie były zmumifikowane i czułem jak wracają do życia, no i nie jeść, pić, czy lać przez tysiące lat dało o sobie nagle odczuć. A teraz czas nauczyć się tego życia, ale to akurat coś co lubię, uczyć się - Mówił idąc za Sydem w bliżej nieokreślone miejsce.

[Arcybiskup z Canterbury]

Jedi skręcił i wszedł do niewielkiego zagajnika. Rosły tam trzy potężne drzewa, z czego jedno o bardzo rozgałęzionej koronie.

- To dobre miejsce. Nic dużego tu nie przychodzi - wyjaśnił i wspiął się na jeden z grubszych konarów.

- Myślę, że niedługo dość sporo się nauczysz. Durnie z twojego Zakonu napsują dość sporo krwi i nic na tym nie zyskają. Bezużyteczni nosiciele midichlorianów, oto czym jest twoja Rada - mówił dalej, kiedy już usadowił się wygodnie.

[Serox Vonxatian]

- Bla, bla, bla prawo Sithów mówi "Nie podoba się? Zabij gościa i zajmij jego stanowisko." Czy jakoś tak. Fakt, mogliby się jakoś podzielić obowiązkami i zakresami, ale to silne osobniki, które są podstępne, strategiczne i wiedzą jak przetrwać. Choć nasza siła zależy od Ciemnej Strony, a ona może doprowadzić do szaleństwa, więc dlatego jest ten problem. Niezły ten ciapciak, choć dodałbym jeszcze ziół - Mówił i kończył jeść, następnie zaczął się wspinać na drzewo i usiadł na nim opierając się sam pion. Nie musiał spać, wystarczyła mu medytacja. Ale na razie był zajęty rozmową.

[Arcybiskup z Canterbury]

- To nie było starcze ględzenie. Tak będzie - odpowiedział Jedi całkiem poważnie. Podobnie jak oczy kage, jego również świeciły w ciemności, tworząc dwa, niebieskie kręgi wybijające się z czerni wokół.

-Nie widzę przyszłości, ale znam takich którzy potrafią. Niedługo któryś z was będzie znowu chciał zgładzić Jedi i inni pójdą za nim na śmierć.

[Serox Vonxatian]

- Bo nienawiść daje nam siłę, tym Ciemna Strona się żywi i każdy kto przechodzi na tę stronę staje się bardziej agresywny. I dlatego nasz pokój zawsze jest kruchy. Najgorsze jest to, że z każdym zabitym użytkownikiem Mocy ona słabnie i wraz z nią wszyscy słabną. Tylko grey knight jest w stanie utrzymać pokój między stronami, a to niełatwa ścieżka - kage zachichotał krótko. - Najpierw walka na miecze, a teraz na słowa. Ciekawy z ciebie Jedi.

[Arcybiskup z Canterbury]

- To nie była walka na miecze - zauważył z odrobiną złośliwości. Gdzieś w oddali było słychać gniewny ryk czegoś dużego, zagłuszający normalne dźwięki nocy złożone z szelestów, pisków i pohukiwań.

[Serox Vonxatian]

- Walka to walka. Oboje chcieliśmy pokonać tego drugie - zamilkł, gdy usłyszał ryk. - O rancor. Dobrze, że jesteśmy na drzewie - odpowiedział, po czym usadowił się wygodniej i zaczął lekko medytować, tak by zachować świadomość, tego że Syd by do niego coś mówił.

[Arcybiskup z Canterbury]

Jedi jednak więcej się nie odezwał. Sam udał się na spoczynek.

Noc przebiegła spokojnie i żadne stworzenie nie zakłócało medytacji Arfa. W końcu jednak nadszedł świt. Niewielka, niebieska dioda przy komunikatorze rozbłysła jaskrawym światłem.

[Serox Vonxatian]

Arf przeciągnął się trochę zmarznięty i spytał się Syda:

- Chcesz coś jeszcze ode mnie chcesz, czy teraz się rozstaniemy? - Miał w rękach nadajnik i bawił się nim.

[Arcybiskup z Canterbury]

Syda już jednak nie było w pobliżu. Zdołał się szybko i cicho ulotnić, zostawiając Arfa samego na drzewie.

Cóż, pozostało już tylko skontaktować się z pilotem i wracać na Korriban.

[Serox Vonxatian]

Kage wzruszył ramionami i odpalił nadajnik.

- Tutaj Arf mam holocron, oczekuje podjęcia.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Przyjąłem. Czy istnieje możliwość lądowania gdzieś w pobliżu twojej pozycji? - zapytał pilot po chwili.

Na szczęście dla Sitha, niedaleko znajdowała się polana która była wystarczająca, by pomieścić kanonierkę. Przechodził tamtędy poprzedniego wieczora.

[Serox Vonxatian]

- Potwierdzam, choć w pobliżu może siedzieć gdzieś rancor - odpowiedział spokojnie.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Rankory to problem. Znajdź jakiś wysoki punkt, nad którym kanonierka zawiśnie i wciągnę cię na pokład -odrzekł pilot i rozłączył się.

[Serox Vonxatian]

 Kage zeskoczył z drzewa i mocą zamortyzował upadek. Szedł dość szybko na tę polanę i mówił:

- Jeśli macie mój sygnał, to ta polana, na której mnie odbierzecie jest w kierunku, w który zmierzam, tam mnie podejmiecie, jeśli zobaczę Rancora, pomyślimy nad innym miejscem. Być może nawet tam gdzie mnie wyrzuciliście.

[Arcybiskup z Canterbury]

Kanonierka po upływie kilkudziesięciu minut wylądowała na polanie, po uprzednim upewnieniu się kilka razy, że w pobliżu na pewno nie ma rankora.

Sith mógł teraz wrócić na Korriban z satysfakcją i towarami, które z Felucji zabrał pilot.

Na Korribanie był środek dnia. Statek wylądował na metalowej tarczy lądowiska nad przepaścią. Od niej do płaskich budynków portu lotniczego prowadziła prosta, wąska ścieżka.