[Gra][Bosman]Zniszczyć i stworzyć na nowo

[PrinceKeith]

Zegarek wskazywał dwudziestą drugą trzydzieści. Kiedy ponownie spojrzałeś na Shiro, ta już spała. Topaz zaśmiał się widząc to.

- Chciałem być kiedyś w wojsku, ale mi przeszło - stwierdził.

[Bosman]

David spojrzał na śpiącą dziewczynę i uśmiechnął się lekko. 

- Cóż samo wojsko nie jest takie złe. Ale faktycznie trzeba mieć do tego odpowiedni charakter. Bo w innym wypadku nie dasz rady - Powiedział ciszej. Nie chciał obudzić dziewczyny. - Ja od małego chciałem być żołnierzem. Więc można powiedzieć, że spełniłem jedno ze swoich marzeń - Dodał i popatrzył w niebo. Zamyślił się przez chwilę po czym znowu spojrzał na Topaza. - Może lepiej zabierz ją już do domu. Powinna się wyspać - David wolał, żeby Shiro wypoczęła. W końcu dużo się stało ostatnimi czasu. Poza tym nadal zastanawiał się jak będzie wyglądało jej życie od teraz, kiedy zaczęła się mechanizować. 

[PrinceKeith]

Po chwili doszliście do domu Shiro. Pożegnałeś się z Topazem. Dwudziesta trzecia. Niebo było pełne gwiazd, mogła ci się przypomnieć Naho. Ciekawe czy po śmierci była jedną z takich gwiazd na niebie. Bo jeśli tak, to widziała każdy twój krok.

[Bosman]

Chłopak uśmiechnął się lekko, patrząc w niebo. 

- Wiem, że tam jesteś Naho - Powiedział do siebie, kiedy już był sam. Powoli szedł w stronę swojego domu. - Skoro wcześniej mnie obserwowałaś to teraz też będziesz mogła. A może przyniesiesz mi szczęście - mówił do siebie. Fakt brzmiało to dziwnie. Ale jakoś to trochę uspokoiło chłopaka. Czuł się, jakby dziewczyna ciągle go pilnowała. Po chwili westchnął i wszedł do swojego domu. Chciał już położyć się i wyspać, W końcu jutro zaczynał ważną pracę. 

[PrinceKeith]

Obudziłeś się o piątej trzydzieści ponieważ na siódmą miałeś być już w centrali. Co dziwne, na twojej kołdrze znajdował się zwinięty w kulkę papier który wydawał się być z lekka przezroczysty, nierealny. Co zrobisz?

[Bosman]

Chłopak obudził się wyspany. Na szczęście w wojsku nauczył się, jak spać kilka godzin, żeby się wyspać. Przeciągnął się i zobaczył dziwną, papierową kulkę na łóżku. Zdziwił się bardzo mocno, bo  papier wydawał mu się dziwny. Bardzo ostrożnie wziął go w ręce i spróbował go rozłożyć, i zobaczyć, czy coś jest na niej napisane. 

- CO to jest? - Powiedział do siebie siadając na łóżku z kartką w rękach. Ciekawość aż go zżerała od środka. 

[PrinceKeith]

Prawie nic, tylko niewielki napis który z różu przechodził przez fiolet w granat. Pisało tam tylko "Zawsze kieruj się sercem". Był podpis, ale rozmazany. Udało ci się rozczytać tylko "Na".

[Bosman]

Chłopak przeczytał to i o mało się nie przewrócił. 
- Na... Naho? - Powiedział szeptem. Nie mógł uwierzyć, że to mogło należeć do dziewczyny. W końcu dziewczyna nie żyła. Nadal chłopak pamiętał, jak ona gasła w jego oczach i ramionach. Jednak nie wiedział co ma teraz o tym myśleć. Miał mętlik w głowie. Po pierwsze zastanawiał się kto wszedł do jego domu i zostawił mu kartkę... Po drugie czemu on się nie obudził i nic nie poczuł. Tyle pytań. A czas płynął powoli. A zaraz musiał iść do centrali. Chłopak postanowił, że będzie się później o tym zastanawiał. Karteczkę ostrożnie złożył i schował w kieszeni w mundurze, która była najbliżej serca. Następnie zaczął się powoli ubierać w mundur. Potem do kuchni, coś zjeść, zrobić sobie jakieś drugie śniadanie i do centrali. Nie mógł się spóźnić już pierwszego dnia nowych obowiązków. 

[PrinceKeith]

Po pół godzinie byłeś na miejscu. Byłeś kilka minut wcześniej. Pomimo tego pani gubernator już powinna być u siebie w biórze. Baza powoli budziła się do życia. Do budynku weszła Shiro jak zwykle z notesem pod pachą, a za nią kroczył Topaz z torbą w której zapewne miał laptop. Nie zauważyli cię. Co zrobisz?

Edytowano Styczeń 1, 2017 przez Clocky

[Bosman]

Chłopak na szczęście dotarł na miejsce przed czasem. Widząc Shiro i Topaza uśmiechnął się lekko. Podszedł spokojnie do nich i spojrzał na Shiro.

- Wyspana pani profesor? - Zapytał z lekkim uśmiechem. - Witajcie - Przywitał ich z lekkim uśmiechem. Cóż w końcu można powiedzieć, że wszyscy troje razem pracowali. Oni stworzyli maszynę, której chłopak jest pilotem. A co za tym idzie, skoro ma bronić księżniczki to chłopak będzie potrzebował też ich pomocy. 

[PrinceKeith]

Shiro westchnęła.

- Bywało lepiej... Tak myślę. Ale po dwóch kubkach kawy jestem gotowa na intensywną pracę. Ty też, nie Topaz? - zapytała jak zwykle wesoła. Trzeba było przyznać, że o ile po dziewczynie nie było widać zmęczenia, to gorzej było u jej brata.

[Bosman]

Chłopak skinął głową po czym popatrzył na Shiro.

- Myślę, że lepiej będzie, jeśli on odpocznie. Bo wygląda, jakby nie spał całą noc - Powiedział do dziewczyny po czym popatrzył na jej brata. - Topaz widzę, że nie do końca zgadzasz się z Shiro co? - Zapytał spokojnie, z lekkim uśmiechem. Był ciekawy czemu chłopak jest taki. Może faktycznie nie spał całą noc. Na szczęście David miał jeszcze kilka minut więc mógł z nimi porozmawiać. 

[PrinceKeith]

Spojrzał na ciebie.

- Nawet nic nie mów... Nie spałem całą noc - stwierdził po czym westchnął. - Miejmy tylko nadzieję, że nie zasnę przed komputerem.

[Bosman]

Chłopak uśmiechnął się lekko i poklepał chłopaka po ramieniem. 

- Też mam nadzieję, że ci się uda nie zasnąć. Dobrze ja muszę iść do księżniczki. W końcu dzisiaj oficjalnie jest pierwszy dzień z bycia jej rycerzem - Zaśmiał się słysząc samego siebie - Dobra to miłego dnia - Pożegnał się po czym poszedł do biura pani Gubernator. Podszedł do drzwi, poprawił się jeszcze po czym zapukał, a jeśli usłyszał, że może wchodzić to wszedł i skłonił się lekko. 

[PrinceKeith]

Uśmiechnęła się widząc go.

- Dzień dobry - powiedziała. W świetle słońca które padało przez okno znajdujące się za nią wydawać się mogło że jest istotą boską. Nieuchwytną dlato nikogo kroczącego po ziemi. Przewróciła stronę książki którą czytała a potem wzięła łyka herbaty. Wskazała na krzesło stojące nieopodal tego na którym ona siedziała.

[Bosman]

Chłopak wchodząc po raz kolejny zachwycił się Kalypso. Już za pierwszym razem uznał, że jest wyjątkową i piękną osobą. A teraz, widząc ją w takim świetle utwierdzał się w tym przekonaniu,

- Dziękuję ci księżniczko - Powiedział i usiadł we wskazanym miejscu. Popatrzył na nią. - Więc od teraz ja odpowiadam za twoje bezpieczeństwo. Spodziewa się pani gubernator jakiś niespodziewanych ataków czy czegoś podobnego? - Zapytał po czym zadał mniej wojskowe pytanie. - Oraz ciekawi mnie co tam pani czyta - Nadal zwracał się do niej per Pani. W końcu darzył ją szacunkiem i czymś, co można byłoby nazwać lekkim uwielbieniem. 

[PrinceKeith]

Dziewczyna spojrzała na ciebie tak, jakgdyby ktoś wyrwał ją z transu.

- Ataków? Raczej nie, nie wydaje mi się. Ale zawsze trzeba być gotowym. Książka? "Na skraju jutra", napisał ją Sakurazaka Hiroshi - powiedziała dalej czytając. Była niezwykle spokojna, opanowana, a także uśmiechnięta.

[Bosman]

Chłopak skinął głową i uśmiechnął się. 

- Rozumiem. Cóż nie znam tej książki. O czym to jest? Jeśli wolno spytać - Chłopak był trochę zmieszany. W końcu nigdy wcześniej nie przebywał w obecności kogoś tak ważnego, jak księżniczka i gubernator Japonii. Poza tym czuł się lekko onieśmielony jej bliskością. David starał się przynajmniej nie wiercić na krześle. Chociaż i to było też trudne. Ale widział, że musi się zachowywać przyzwoicie. Zwłaszcza, że był rycerzem Księżniczki. 

[PrinceKeith]

Spojrzała na niego.

- Rozwinięta rasa atakuje ziemię, wybija większość ludzi podczas bitw. Główny bohater dzięki tajemniczemu listowi dowiaduje się iż jest zapętlony w czasie. Oraz, że codziennie walczy w tej samej walce i ginie - powiedziała spokojnie.

[Bosman]

Chłopak skinął głową. 

- Ciekawa historia nie powiem. Ale to musi być straszne. Tak ciągle umierać i odradzać cię i walczyć cięgle i ciągle - Powiedział chłopak rozluźniając się lekko Starał się być spokojny, - A tak poza tym jak przedstawiają się plany na dzień dzisiejszy? Bo trochę wątpię, że będziemy mieli cały dzień ciszę i spokój - Powiedział z lekkim uśmiechem. Zastanawiał się, a raczej próbował sobie przypomnieć jak powinien się zachowywać w pewnych okolicznościach. 

[PrinceKeith]

Westchnęła cicho, musiała się chwilę zastanowić.

- Jak na razie mamy wolne. Potem będę miała spotkanie odnośnie wopnej strefy japońskiej. Potem szybka wizytacja w centrali. Potem mamy zadecydować o tym co zrobić z jednostką specjalną. Ale to tylko jeśli przejdzie pomyślnie testy i szczepienia - powiedziała. - Na świecie jest coraz więcej konfliktów David… Możemy spodziewać się ataku. Dlatego trzeba przywrócić do służby eksperyment 0203.

[Bosman]

Chłopak skinął głową. W końcu on cieszył się, że powstało coś takiego jak strefa wolnej Japonii. Słysząc o jednostce specjalnej zamyślił się. Następnie, kiedy księżniczka wspomniała o eksperymencie 0203 zamyślił się. 

- CO to za eksperyment? Pierwszy raz słyszę o czymś takim - Powiedział David patrząc na nią. Zastanawiał się o co mogło chodzić. Bo sporo mieli wrócić go do służby, jeśli to była osoba, To musiał być albo bardzo potrzebny, albo bardzo niebezpieczny, że nie był w czynnej służbie. 

[PrinceKeith]

Spojrzała na ciebie.

Eksperyment 0203 jest właśnie tą jednostką specjalną. Z tego co mi wiadomo ma imię ma Teo i obecnie znajduje się pod okiem Doktor Shiro - rzekła. Po chwili wyciągnęła z biórka plik kartek i zaczęła je przeglądać, zaś na niektórych pisać.

[Bosman]

Chłopak zdziwił się. A raczej zaniemówił. Teo był eksperymentem? Na dodatek wojskowym, który miał im pomóc? Chłopak miał lekki mętlik w głowie. Jednak nie okazał tego. 

- Teo? Spotkałem go u Doktor Shiro. Wydawał się być całkiem miły, kiedy z nim rozmawiałem - Powiedział do księżniczki. - Jakie są wyniki eksperymentu? Znaczy się co dzięki nim potrafi Teo? - Zapytał. Był ciekawy co może potrafić Teo. Bo zupełnie nie wyglądał, jakby miał być żołnierzem. Na dodatek bardzo dobrze wyszkolonym. Zastanawiał się o co tu chodziło. 

[PrinceKeith]

Spojrzała na ciebie.

- Wiem niewiele, raczej powinieneś porozmawiać z osobami które wykonały na nim zabieg dodania genu. Prawdopodobnie cechy typowe dla wilków... - mruknęła cicho. - Z tego co wiem kiedy zapanował większy pokój, nie było już bitew to Teo poprosił o nieco wolności. Chciał móc robić co innego niż być żołnierzem, specjalną jednostką.