[GRA][Arcybiskup z Canterbury] Nawiedzony Dwór

[Bosman]

Liandra patrzyła uważnie, jak dziewczyna zbliżała dłoń do jej policzka. Nawet zaczęła lekko drżeć. Nie wiedziała bowiem co dziewczyna chce zrobić. Po słowach Saskii młoda służka pociągnęła nosem i popatrzyła jej w oczy. Było w nich widać trochę strachu i coś, co można było odebrać jako zrezygnowanie. 

- Ale ja nie mam innej możliwości. Praca tutaj to jedyne co mam - Powiedziała a łzy napłynęły jej do oczu. Pośpiesznie wstała i pobiegła do części sypialnej. Po chwili do Saskii podszedł Patrick. Położył dłoń na ramieniu.

- Liandra straciła rodziców w wypadku. Bandyci napadli na wóz a jej rodzice nie chcieli oddać złota ani kosztowności. Zostawili 5 letnią wtedy dziewczynkę samą. Na szczęście przejeżdżał tamtędy Pan Loren. Zabrał dziewczynkę do siebie. Jego żona nie pozwoliła, żeby mała wychowywała się wraz z jej dziećmi, więc zatrudnił ją jako służkę. Od tego czasu my się nią opiekujemy - Powiedział mężczyzna cicho. Widać było, że dla niego to też jest trudne. Oraz pokazywało, że pani Felicja faktycznie mogła nie mieć serca, skoro nie chciała się zająć pięcioletnią sierotą. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Zawsze jest inna opcja - odparła, nie patrząc na Patricka. Nie byli przecież niewolnikami i zawsze były możliwości. Nikt ze służby w mniemaniu Saskii nie musiał do końca życia tkwić w ponurym zamczysku równie ponurych właścicieli, bogatych pijawek jakich było pełno wszędzie. Żałowała komplementu, który powiedziała Felicji. Miała wrażenie, że język ją aż pali i wzbierała w niej złość, która póki co nie mogła znaleźć ujścia. Felicja musiała być osobą albo nieszczęśliwą, albo z zerową pewnością siebie, albo z takimi kompleksami, że... Że aż musiała akcentować swój autorytet przemocą. Saskia czuła obrzydzenie. 

- Ale rozumiem. Cóż, każdy podejmuje decyzje - dodała po chwili. 

[Bosman]

Patrick nadal patrzył na dziewczynę. Zabrał dłoń z jej ramienia. 

- Wierzę, że możesz być zła na panią Felicję za to co zrobiła. Ale popatrz na to inaczej. Gdyby nie oni to dziewczyna mogłaby nie dożyć następnych dni, zwłaszcza, że jej rodzina była w środku lasu. Poza tym Liandra wcale nie ma tutaj źle. Ma lekką pracę, normalne posiłki i wiele osób, które się nią opiekują. Tak więc koniec końców nie ma tutaj tak źle. A gdy dorośnie to będzie mogła się stąd wynieść i znaleźć inną pracę, założyć własną rodzinę. Cóż czas pokaże - Powiedział po czym napił się z kubka, który trzymał w drugiej ręce. Po chwili Saskia zobaczyła, że Weronika jest trochę zakłopotana. Jakby się czymś martwiła. Właśnie przechodziła przez drzwi do części sypialnej. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Dziękuję za troskę, Patricku. Ale to nie moja sprawa i nie mam pani Felicji nic do zarzucenia. Nie wiem czy uderzyła tę dziewczynę, czy nie. Jak powiedziałam, każdy ma wybór i to od Liandry zależy co wybierze. Nie mnie oceniać kto jest kim i w jaki sposób - odpowiedziała i dla potwierdzenia słów odwróciła się do niego i lekko się uśmiechnęła. Jej oczom nie umknęło zakłopotanie Weroniki, ale wydawało się, że Weronika jest cały czas albo spięta, albo lekko nadąsana, albo właśnie zakłopotana i Saskia nie widziała sensu drążenia tematu - i tak by jej nie odpowiedziała, a wścibstwo bywało niebezpieczne. Przynajmniej to otwarte, niedyskretne wścibstwo. To sprytne lubiła praktykować. 

[Bosman]

Patrick słysząc słowa Saskii nieco się zmieszał, ale jej uśmiech sprawił, że i on sam się uśmiechnął. 

- Wiem. Cóż zobaczymy co się będzie działo - Powiedział po czym uśmiechnął się szerzej. - Saskia a może chcesz spróbować ciasta? Mam jutro upiec ciasto czekoladowe więc postanowiłem dzisiaj spróbować. Właśnie się studzi i liczę, że ktoś mógłby je spróbować i powiedzieć mi czy wszystko w nim dobrze. Co ty na to? - Zapytał. Cóż propozycja kucharza wydawała się kusząca. Zwłaszcza, że nie na co dzień można spróbować ciasta, które jest robione dla bogatych mieszkańców tego zamku. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Jak ty to robisz, że potrafisz tak zainteresować człowieka? - zapytała z prawie autentycznym zdziwieniem.

- Pewnie, jak najbardziej! - I radośnie poszła do kuchni za Patrickiem.

[Bosman]

Patrick uśmiechnął się i poszedł przodem. 
Saskia pierwszy raz była w kuchni. Mogła się dokładnie przyjrzeć całemu pomieszczeniu. W sumie to nie było ono jakoś bardzo wyjątkowe. Jedna część pomieszczenia była zajęta przez dwa ogromne paleniska, na których teraz nic się nie gotowało. Obok tego stało kilka garnków i patelni, przygotowanych do użycia. Na środku kuchni stał ogromy stół podzielony na 2 części, Widać tutaj przygotowywano potrawy lub krojono warzywa i mięso. Po lewej stronie od wejścia był nieduży blat, na którym to stała obecnie duża blacha z czarnym ciastem. Kucharz sięgnął po nieduży talerz, przeznaczony na pewno dla służby i ukroił kawałek. Ciasto czekoladowe było pokryte brązową polewą oraz pokryty kawałkami truskawek. Następnie podał dziewczynie talerz. 

- Proszę spróbuj. I powiedz mi co sądzisz. Tylko szczerze  - Powiedział z lekkim uśmiechem i puścił jej oko. Kiedy Saskia spróbowała ciasto musiała być pod niezłym wrażeniem. Ciasto bowiem smakowało fantastycznie. Dało się dokładnie wyczuć zarówno czekoladę jak i truskawki. Widać było, że Patrick to faktycznie kucharz z powołania. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Bogowie, ciasto mojej ciotki nigdy nie było nawet w połowie tak dobre jak to! Niesamowite, Patrick - stwierdziła całkiem szczerze, rozkoszując się kolejnym kawałkiem ciasta. - Właśnie po raz pierwszy w życiu nabrałam ochoty na bycie szlachcianką. Niedoczekanie moje - mruknęła bez żalu i wróciła do konsumpcji. 

[Bosman]

Patrick zaśmiał się słysząc słowa dziewczyny, po czym ukroił kolejne dwa kawałki ciasta. Jeden położył na talerzu dziewczyny a drugi na swoim po czym spróbował. Uśmiechnął się szeroko. 

- Faktycznie wyszło mi bardzo dobrze. Jak zwykle tego nie robię to teraz muszę się pochwalić za to - Powiedział po czym zaczął powoli jeść. Kiedy skończył, nalał wody do dwóch kubków i postawił jeden przed dziewczyną. - Cieszę się, że ci smakuje. Mam nadzieję, że jutro państwo Lensterów powiedzą to samo. Będzie bardzo usatysfakcjonowany - Powiedział zadowolony. Usiadł na krześle przy stole i patrzył na Saskię, jak ta jadła ciasto. Po chwili dodał - A może weź kawałek dla Liandry? Może to jej trochę poprawi humor? - Zaproponował z lekkim uśmiechem. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- No pewnie. A gdzie ona mieszka? - zapytała, kończąc swoje ciasto. Rzeczywiście, ciasto byłoby miłym gestem i dziewczyna mogła poczuć się chociaz trochę lepiej. 

- Dzięki, Patrick. Jesteś niesamowicie miły. Jak ja ci się odwdzięczę? - zapytała, gotowa do drogi i o wiele bardziej entuzjastyczna niż wcześniej. 

[Bosman]

Patrick uśmiechnął się lekko. 

- Oj no nie przesadzaj. Jakie odwdzięczyć się? Skoro pracujemy razem to czasami warto zrobić coś miłego dla innych prawda? - Zapytał i puścił jej oko. Następnie uciął dwa większe kawałki i położył je na jednym talerzu wraz z dwoma widelczykami. Taki talerz podał Saskii. 

- Proszę bardzo. Jej pokój jest ostatni po prawej. Mieszka tam z inną młodą dziewczyną. Klara, bo tak chyba miała na imię. Jednak ona wraca za dwa dni, bo dostała kilka dni temu informację, że jej dziadek zmarł i musiała pojechać do rodziny na pogrzeb - Wyjaśnił kucharz po czym zebrał resztę ciasta i chował do chłodni. - Ale myślę, że na pewno poprawisz jej humor - Uśmiechnął się do niej po czym zaczął sprzątać okruchy ze stolika. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- W takim razie mów tylko, gdybyś potrzebował pomocy. Potrafię gotować. Na pewno nie tak mistrzowsko jak ty, ale gdyby kiedyś brakowało ci rąk do pracy, chętnie pomogę - odpowiedziała, zabrała talerzyki i ruszyła we wskazane miejsce. - Powiem jej, że to od ciebie - powiedziała jeszcze, odwracając się do kucharza. 

Szła szybkim tempem, energicznie, ale i ostrożnie, by nie zrzucić ciasta z talerza. Gdy znalazła odpowiednie drzwi, zapukała do nich.

- Liandro? Mam coś dla ciebie - odezwała się Saskia do drzwi. Cicho, ale na tyle głośno by usłyszała. 

 

 

[Bosman]

Przez chwilę było cicho. Po chwili Saskia usłyszała ciche kroki oraz szczęk klamki. Po chwili w drzwiach stała młoda dziewczyna, nadal w stroju sprzątaczki. Po jej twarzy było widać, że płakała. 

- Hej - Powiedziała cicho. Podniosła głowę na dziewczynę. Widząc ciasto zawahała się, jednak odsunęła się kawałek. - Proszę wejdź. Klary nie ma. Wróci za dwa dni. Więc myślę, ze się nie obrazi, jeśli przyjdziesz - Mówiła cicho. Widać było, że była lekko zmęczona przez płacz. Jej pokój wyglądał identycznie jak Saskii. Z takim wyjątkiem, że na łóżku dziewczyny leżał nieduży, pluszowy miś. Kiedy już obie dziewczyny były w środku Liandra usiadła na łóżku i popatrzyła na ręce dziewczyny. - Co to? - Zapytała niepewnie. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- No... to jest ciasto - odpowiedziała Saskia, uśmiechając się głupkowato. Czuła się dziwnie mówiąc rzeczy oczywiste, ale może Liandrze było to potrzebne? Saskia nie była dobrą pocieszycielką. - Patrick stwierdził, że ciasto poprawi ci humor. Więc je przyniosłam. Jest naprawdę świetne, musisz chociaż spróbować. A najlepiej zjeść całe, bo Patrick się obrazi jak przyniosę je z powrotem - odparła i postąpiła do przodu. Czuła się wyjątkowo niezręcznie, co kiepsko starała się maskować uśmiechem. - No i ten... fajnie, że mnie wpuściłaś, um... tak sądzę. 

[Bosman]

Dziewczyna skinęła lekko głową po czym popatrzyła na ciasto. Wzięła widelczyk z talerza po czym spróbowała ciasta. Saskia mogła zobaczyć, że dziewczyna trochę się zmieszała. Jednak po chwili wzięła drugi kawałek. Widać było, że chyba czekoladowe cudo Patricka również jej zasmakowało.

- To... To jest naprawdę dobre - Przyznała Liandra. Na jej twarzy widać było, jak smutek zmienia się w lekki uśmiech. - Wiesz? Chyba Patrick znowu miał rację - Powiedziała spokojniej. Po chwili spojrzała na dziewczynę. Widać było w jej oczach, że smutek zostaje powoli zastąpiony przez spokój. - Słuchaj Saskia. Ja... Mam takie dziwne pytanie. Ale... Mogłabym dzisiaj spać z tobą w pokoju? Normalnie śpię z Klarą. Ale jej dzisiaj nie ma. A ja - Widać było, że trochę się krępowała w czasie pytania - A ja się trochę boję ciemności. I jak śpię sama... To mam takie wrażenie, że ktoś zaraz wpadnie do mojego pokoju - Był widać, ze trochę jest zestresowana. W końcu pytała się obcej dziewczyny, którą dopiero co poznała. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- No dobrze - odpowiedziała. Było jej właściwie obojętne czy śpi w pokoju sama czy z lokatorką, tak długo jak tylko ta nie zacznie chrapać, gadać przez sen, lunatykować, albo robić inne dziwne rzeczy. Ale sama przed sobą przyznała, że ją to zdziwiło. Ile ona miała lat? - A nie wiem... Nie jest to problem, nie zrozum mnie źle, ale nie możesz na przykład... zamknąć drzwi na klucz, żeby nikt nie wszedł? - zapytała. 

[Bosman]

Dziewczyna popatrzyła na Saskię.

- Bardzo bym chciała. Ale te drzwi nie mają przecież otworu na klucz - Powiedziała i pokazała na drzwi. Faktycznie w drzwiach była tylko klamka. Nie było dziurki na klucz ani jakieś zasuwki. Kiedy dziewczyna chwilę pomyślała, to przypomniała sobie, że w jej pokoju też nie było możliwości zamknięcia drzwi na klucz. Wydało się to trochę dziwne. Ciekawe jaki był tego powód? Liandra westchnęła po czym dokończyła ciasto. Popatrzyła na drugi kawałek. - Czemu nie jesz? - Zapytała lekko zdziwiona. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Spojrzała na drzwi. Jak mogla wcześniej nie zauważyć? Ciekawe... Może na wypadek, gdyby służba kradła? Albo...

...Albo na wypadek, gdyby rodzina panów kontynuowała tradycję bycia żądnymi krwi tyranami i sadystami bez uczuć, którzy czerpią radość z krzywdy innych, w tym przypadku służby? Którzy włamują się nocą do pokojów, zabierają służących do komnaty tortur, a potem...

...Zamknij się, romantyczna Saskio. 

Zamrugała. Spojrzała na koleżankę, potem na ciasto i zarechotała. 

- wybacz, zamyśliłam się. W kazdym razie tak, możesz spać u mnie. Chcesz jeszcze ciasta? - zapytała, przeżuwając kawałek. 

[Bosman]

Dziewczyna patrzyła na Saskię lekko zmieszana. Nie do końca wiedziała co ma zrobić. Jednak słysząc jej słowa delikatnie skinęła głową. 

- Tak... J-Jeśli to nie jest problem Saskio - Powiedziała cicho Liandra, czekając czy ona poda jej talerz. Po chwili dodała - Mogę cię o coś zapytać? Czy... Czy pani Felicja mówiła coś o mnie? Wtedy, kiedy wyszłam z jej garderoby - Widać było, że bardzo była ciekawa tej informacji. Może chciała się dowiedzieć, czy czasem pani nie zaczęła jej obrażać przy innej służącej. 

W salonie dało się słyszeć śmiech i głośne rozmowy. Widać część pracowników skończyli jeść i mogli się zająć rozmową z resztą w pokoju wspólnym. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- To dobrze - rzekła, oddając talerz. - Ja już dzisiaj kawałek zjadłam. 

A potem usłyszała pytanie. Co to, jakieś podchody? Najpierw "Co sądzisz o tej służącej", a potem "czy pani Felicja mówiła coś o mnie"? Saskia zmarszczyła brwi. 

- Nie, dlaczego pytasz? Spytała o opinię, a ja odpowiedziałam, że nie wiem, bo widzę cię po raz pierwszy w życiu. I że dobrze rozczesałaś włosy. Nie wiem, co więcej mogłam rzec. Czy coś się... stało? - zapytała. 

[Bosman]

Młoda służka wzięła talerz na kolana i zaczęła powoli jeść ciasto. Widząc zmarszczone brwi Saskii zatrzymała widelec w pół drogi. Wysłuchała w milczeniu jej słów po czym pokręciła głową. 

- Nie nic się nie stało. Po prostu... Byłam ciekawa. Ostatnio kiedy Ona... znaczy pani Felicja mnie odesłała poprosiła Klarę, żeby pomogła jej ułożyć włosy na kolację. Wtedy to powiedział o mnie wiele niemiłych słów. Klara o wszystkim mi powiedziała - Głos dziewczyny załamał się. Po chwili wzięła kolejny kawałek ciasta do ust. Saskia mogła zobaczyć, że ręce dziewczyny zaczęły lekko drżeć. Chyba wspomnienia słów Felicji tak na nią zadziałały. 

W salonie nadal panowała radosna atmosfera. Dało się słyszeć śpiew i muzykę oraz głośne śmiechy innych służących. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Kto powiedział o tobie parę niemiłych słów? - zapytała. - Mówisz strasznie pokrętnie. Jestem w tym domu pierwszy dzień, więc musisz być trochę... wyrozumiała, no wiesz. I na bogów, przestań się tak trząść, weź się w garść! Nie jesteś galaretą! - Ton dziewczyny stał się nieco ostrzejszy, żeby przywrócić Liandrę do pionu. Chciała, żeby dziewczyna zaczęła mówić wprost i żeby mogła więcej z jej bełkotu zrozumieć. Póki co Saskia była niesamowicie ciekawa, czy Liandra była z natury nerwowa, czy też może skłoniły ją do tego okoliczności, to znaczy...

... Tradycyjnie sadystyczna szlachecka rodzina z wpływami, która za nic ma życie służących i ze względu na uwarunkowania genetyczne, to znaczy setki lat płodzenia się między sobą każdemu z jej członków odbija. 

[Bosman]

Liandra popatrzyła na Saskię. Przełknęła kęs ciasta zanim, zaczęła mówić. 

- Wybacz. Jestem trochę... zmęczona - Przyznała patrząc na dziewczynę. Nie widać było po niej, żeby kłamała. - Kilka dni temu pomagałam pani Felicji przygotować się na kolację. Kiedy skończyłam pani mnie odesłała a Klarze kazała ją uczesać. Kiedy Klara wróciła do pokoju powiedziała mi, że pani Felicja powiedziała jej wiele złych rzeczy o mnie. Klara powtórzyła mi jej słowa - Na dłoń dziewczyny spadła pojedyncza łza - Powiedziała mi, że mam się nie przejmować, ale to nie było miłe. Przecież nic złego jej nie zrobiłam - Dziewczyna mówiła cicho. Zbierało jej się na płacz. Widać było, że te słowa bardzo mocną ją dotknęły. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Myślę, że dobrze ci zrobi jak się prześpisz. Zbierz rzeczy, a ja będę czekać w pokoju - wyjaśniła. Kiedy dziewczyna zjadła ciasto, Saskia zabrała talerze z myślą o zaniesieniu ich do kuchni. Wyjaśniła jej jeszcze, gdzie ma pokój i poszła je odnieść i jeszcze raz podziękować Patrickowi. 

Wychodzi na to, że jednak Liandra była nerwowa. Albo wrażliwa. Może to i lepiej, że prześpi się u niej? Cokolwiek Felicja sobie wymyśliła, z niewiadomych przyczyn było bardzo ważne dla Liandry.

Saskia poczuła się trochę zmęczona i sama miała nadzieję na to, że szybko położy się spać. Właściwie poza rewelacjami z nerwową służką praca w zamku wydawała się być całkiem... przyjemna. 

Edytowano Maj 27, 2017 przez Arcybiskup z Canterbury

[Bosman]

Liandra skinęła głową  i zaczęła powoli zbierać potrzebne rzeczy.

Patrick był wielce zadowolony, słysząc, że jego ciasto smakowało dziewczynie. Pokazał, gdzie jest schowana reszta ciasta i powiedział, żeby Saskia nie krępowała się i przychodziła tutaj po nie kiedy tylko chce. Wracając do pokoju dziewczyna mogła zobaczyć, że w salonie nadal jest masa osób. Ale byli już podzieleni na mniejsze grupy, w których rozmawiali, śmiali się lub śpiewali. Ogólnie wyglądało to tak, jakby dopiero teraz mieli czas wolny i starali się go dobrze wykorzystać. Po powrocie do pokoju Saskia zobaczyła, że młodsza służąca już jest w jej pokoju. W ręce miała swojego pluszowego misia. Była ubrana w koszulę nocną i siedziała na łóżku. 

- Dziękuję ci Saskia. I wybacz, że kłopoczę cię tym wszystkim. Ale za dwa dni wraca Klara. Ona zawsze mi pomagał w trudnych chwilach. Mam nadzieję, że wróci bezpiecznie - Powiedziała dziewczyna z lekkim uśmiechem. Widać było, że jest już troszkę spokojniejsza. Po chwili ziewnęła. Chyba była już bardzo zmęczona.