Życie w środku lasu, czyli dołącz do wielkiej rodziny [Human] [Fantasty]

[Arcybiskup z Canterbury]

- Za moich czasów wampiry były inne. Nie wierzyłam że istnieją. Ale wiesz? Teraz jestem w stanie uwierzyć we wszystko.

[Gość]

-Tak?Czemu?

-Wsumie nieważne .Zaczyna się ściemnać a ja muszę załatwić pewne sprawy.Do zobaczenia!

Alic zniknęła.Rozpłynęła się.Poszła załatwić pewne sprawy.....

[D'yer'ailt]

Dalej spacerował po odległych regionach, czerpiąc radość z każdej chwili. Uwielbiał samotność i właśnie się nią delektował. Kiedy jest się samemu ma się dużo czasu na przemyślenia i rozrywkę. Poszukaniem tej ostatniej akurat postanowił się zająć.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie ważne. Dla nikogo to nie jest ważne... - mówiła do pustki.

- Bo widzisz, kiedy obudzisz się i stwierdzisz że umarłaś, świat zaczyna wyglądać inaczej i trudno jest ci nie uwierzyć w rzeczy wcześniej niemożliwe...

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie pamiętam nikogo o takim wyglądzie. Niech mi pani przypomni tamte czasy, proszę. Przyznam że dopiero teraz wszystko sobie przypominam. A i chciałam zwrócić uwagę na to, iż sama się nie utopiłam. Pływać potrafiłam zadowalająco - odrzekła. Nie spodziewała się czegoś takiego. W jej umyśle nie pojawiła się nawet sugestia znajomości tej kobiety.

[A drugi wąpierz jest daleko od domu]

[Arcybiskup z Canterbury]

- Pani musiała się pomylić. Ja żyłam na wiele lat przed tymi wydarzeniami... Tak sądzę. Czym jest WF? I o czym pani w ogóle mówi? Nie sądzę żebym aż tyle zapomniała i nie zabrałam pani syna... Ja nie miałam dzieci i dalej jestem zaginiona, z tą różnicą że nikt mnie nie szuka. Podejrzewam że moja dawna rodzina nie żyje... - powiedziała topielica. Nawet jej strój był świadectwem tego, że nie żyła w ostatnich czasach...

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nic nie wiesz, moja droga. Mogę przedstawić ci cały mój życiorys. Nie było tam szkoły, nie było żadnych chłopców. Był narzeczony. I nie znałam cię, musisz się mylić. Jeśli chcesz abym Ci uwierzyła, przybliżysz mi wszystko, co o mnie wiesz.

[Arcybiskup z Canterbury]

- A więc sądziła pani, że utopiłam się mimo wykrwawienia, tak? Cóż. Ciekawa teoria. Niemniej jednak dobrze poznać jednego z wampirów znanych mi z opowieści... - powiedziała. "Choć dziwnego i zbyt kontrowersyjnego nawet jak na nie"

[Arcybiskup z Canterbury]

- Ponieważ moja osoba przebywała wtedy na dnie jeziora, prawdopodobnie od kilku dziesiątek lat. Dziś jest pierwszy dzień. Pierwszy dzień świadomości i dzień, w którym opuściłam muliste dno jeziora. Słoneczna pogoda? Cóż. Może i tak, ale raczej nad chmurami. Dość dużo się ich dzisiaj zrobiło... Choć nie pamiętam jak bywało wcześniej. Dużo rzeczy dopiero do mnie wraca... To dość krępujące - przyznała.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Mokro. Wiecznie mokro. I na początku przeraźliwie zimno, z odrobiną smutku, złości i rozczarowania. Poza tym, odetchnęcie wodą nie jest przyjemne. Przynajmniej ja to tak zapamiętałam. Na pewno nie jest najgorzej, ale wolałabym obudzić się we własnym grobie, na własnym cmentarzu. Nie mam nawet nagrobka... Nikt o mnie nie pamięta.

[Arcybiskup z Canterbury]

Liza podeszła bliżej, po czym z wahaniem i niezdecydowanie poklepała towarzyszkę rozmowy po ramieniu.

- Ja za to zostałam zabita przez członka rodziny. I to kogoś, kto był ostatnią osobą po której spodziewałabym się zamachu na moje życie. Doprawdy, bardzo nieprzyjemne doświadczenie...

[Arcybiskup z Canterbury]

- Mój mąż. Tego samego dnia, w którym odbył się ślub. Stwierdzam że to było bardzo niekulturalne, takie bezceremonialne wepchnięcie mi głowy pod powierzchnę wody. I nie wiem dlaczego to zrobił. Podejrzewam jednak, że to miało związek z pieniędzmi... A mnie bardzo nie lubił pan ojciec... Chociaż nie wiem czy posunąłby się do czegoś tak plugawego...

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie ma źle, daję radę. Już dawno mi przeszło. Nie ma co się martwić. Naprawdę. Co się stało, to się nie odstanie, nie jest mi już aż tak przykro jak kiedyś! - odpowiedziała szybko. Miała nadzieję, że w żaden sposób nie uraziła rozmówczyni.

[Gość]

Alic spacerowała teraz po lesie.

Może natrafi na jakiegoś jelonka ?

Była by zupa i zapasy na dwa dni...

[Elizabeth Eden]

Ok....  uznajmy że osoby kóre nie napisały są w MIEŚCIE!!! W hotelu, na imprezie. Gdziekolwiek.

 

Night Time!!!

 

Aurora popatrzyła na krajobraz za oknem. Ściemniało się. Powoli zeszła do kuchni. Zrobiła sobie lekką kolację i poszła do łóżka. 

Liczyła na kolorowe sny....

 

 

DZIEŃ BĘDZIE GDY WSZYSCY OPISZĄ JAK POSZLI SPAĆ... INNYMI SŁOWY, DZIEŃ NASTĄPI JAK WSZYSCY ZASNĄ BĄDŹ DADZĄ DŁUGI OPIS SWOJEGO NOCNEGO ŻYCIA [WAMPIRY LUB INNE]

[Pawlex]

Imię: Victor

Nazwisko: Hush

Rola: Lokaj

Wiek: 20 lat

Rasa: Człowiek

Wygląd: Łysy, noszący śnieżnobiałą opaskę na oczy (cierpi na ślepotę), ubrany w liberię. 

Charakter: Spokojny i opanowany. Brak wzroku wcale nie przeszkadza mu w codziennym życiu. Jest obojętny w stosunku do reszty.

(A pokój wybierz mi sama ^^ ) 

[Fikus]

Gdzie my jesteśmy? - zapytałam się dziewczyny. To ''jej miejsce'' było naprawdę pięknie. Tyle tu pięknych róż. Perfekcyjne miejsce na kryjówkę. 

[MewTwo]

-To jest miejsce, gdzie uciekam od wszystkich- powiedziała dziewczyna i położyła się na macie w namiocie. Zamknęła oczy i odpłynęła w marzenia.- Podoba ci się tu ?

[Mrs.Octavia]

Katariina właśnie dochodziła do "domu" u pani Aurory,była trochę zmęczona po powrocie z rodzinnego kraju jednak czuła się dość na siłach żeby dotrwać do końce tego dnia.

Stanęła przed drzwiami,chwilę się zawahała jednak otworzyła drzwi,nie było nikogo w pomieszczeniu,rozejrzała się i weszła do swojego pokoju.Wypakowała się powoli i rozejrzała się po domu,zauważyła jedynie zapalone światło w pokoju Pani Aurory,prawdopodobnie była tylko ona,dodatkowo jeszcze spała.Zeszła do kuchni i zaparzyła sobie kawę,chwilę posiedziała wpatrując się w niebo i wyszła na altankę.Księżyc pięknie świecił w tą noc,a gwiazdy dodawały mu uroku i magii.Jako że była noc jej oczy błyszczały na kolor czerwony a kły wyszły na wierzch.Poczuła pragnienie polowania jednak powstrzymywała się od tego.

-Trudno jest być wampirzycą

Dodała wpatrując się na swoje ukochane róże.

[Elizabeth Eden]

Pawlex już jesteś XD Nie chciałam tracić na ciebie metrów kwadratowych XD

 

 

Edit:

 

Dobra zlitowałam się XD

Edytowano Sierpień 25, 2013 przez Elizabeth Pegasis

[Arcybiskup z Canterbury]

A więc zostałam pożywką dla silniejszego...

- Niezmiernie miło się rozmawiało, ale jak zapewne się domyślasz, czasami potrzebuję snu. Ten przez ostatnie lata nie dał mi zbyt wiele wypoczynku, będę musiała stopniowo nadrabiać. Nie chciałabym cię wyganiać, możesz tu sobie zostać, ale ja już cię opuszczę. Dobrej nocy - powiedziała liza i powoli oddaliła się w stronę jeziora.

Kolejna noc w chłodzie i mroku. Będę musiała wymyślić jakieś inne miejsce na sen... Ale czy topielcowi przystoi spać poza jego jeziorem?

[Pawlex]

- Ekhm, dobry wieczór Panno Katariino - Powiedział cichym głosem pan z opaską na oczach, ubrany w zadbaną liberię. 

- Przepraszam że przeszkadzam Pani w odpoczynku, ale ośmieliłem się zapytać czy jest coś w czym mógłbym Pani pomóc.

[Mrs.Octavia]

-Nie dziękuje-odpowiedziała pogodnie dziewczyna do lokaja.

-Wróciłam niedawno z Finlandii i nie mogę spać-dodała biorąc kolejny łyk.

[Fikus]

Tak. Podoba mi się. I to bardzo - mruknęłam do Lisy i położyłam się na trawie koło róż. 

[Pawlex]

- Rozumiem Panno Katariino - Odparł łagodnie Victor. - Jeżeli będzie pani czegoś potrzebowała będę w pobliżu

Nie mając jak na razie żadnych zadań do zrobienia lokaj zaczął spacerować po domu.