Sun

Wreszcie znalazłem czas by przeczytać Koło Historii. I nie żałuję żadnej, spędzonej z tym fikiem minuty. On jest conajmniej świetny. Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy, po lekturze, to fakt, że Koło to fanfik, który jest w zasadzie samym światotworzeniem. Nigdy nawet nie myślałem, że coś takiego da się zrobić, a tu proszę. I to jeszcze tak dobrze wykonane. Brawo. Pomijając prolog, fik składa się chyba wyłącznie z wykładów na uczelni (a w zasadzie, z nagrań z wykładów), starych ksiąg i wywiadów w radiu. Nie wiem jak dla innych, ale dla mnie, to nowa i odkrywcza forma, która dodatkowo wspaniale współgra z pomysłem na fik. Sam fik zaś prezentuje nam kolejne fragmenty historii świata, ras, wojen, sojuszy, tworzenia się miast i ich upadku. W każdym rozdziale przedstawiona jest inna perspektywa, prezentująca nieco inny fragment Terry, na którym toczą się wydarzenia. W jednym rozdziale dowiemy się o plemionach gigantów, żyjących na archipelagu wysp, a w innym o arabskich koniach, czy o kryształowych kucach. Nie będzie tu jednak rozległych opisów bitew, czy intryg na dworze. One zostaną tylko wspomniane i szczątkowo opisane, jako element podręcznika historii. I... to się o dziwo sprawdza. Każdy rozdział jest inny i ciekawie dopełniający świata. Jednocześnie, żaden nie wyczerpuje tematu, dzięki czemu jest sporo miejsca na domysły i przyszłe wydarzenia. (Rozdziały nie trwają od ,,początku" do ,,teraz" tylko obejmują znacznie węższy wycinek historii). Jedyny wyjątek od tego (pomijając spinoffy, których ten komentarz nie będzie dotyczył), to prolog. Prolog to jedyna część, gdzie akcja dzieje się ,,teraz" a nie jest ,,historią". Co więcej, to jedyny fragment, w którym mamy bezpośrednią perspektywę Nieśmiertelnych. Dzięki temu można zobaczyć co nieco z ich sposobu myślenia, który różni się od analiz i wykładów z reszty tekstu. Niestety, przy tych wszystkich plusach, prolog może dawać mylne wrażenie o tym, jak skonstruowany jest cały ten fanfik. Bo na przestrzeni 7 rozdziałów, Nieśmiertelni nie odzywają się bezpośrednio ani razu. Dostajemy tylko interpretacje ich działań oraz oczywiście spory kawał historii plemienia, czy obszaru. Z drugiej jednak strony, taka konstrukcja prologu jest dla mnie raczej na plus, nie minus. Bo gdyby prolog i cały fik składały się z tekstów historycznych i wywiadów poprzecinanych fabularnymi relacjami Nieśmiertelnych, nie byłoby takiego efektu prezentacji świata. Ponadto, autor (choć w przypadku Verlaxa bym wątpił), mógłby popaść w przesadne prezentowanie Nieśmiertelnych jako zdegenerowanych i cynicznych władców, w bardzo silnym kontraście z boskim wręcz ich obrazem w społeczeństwie. Więc jak dla mnie, konstrukcja prologu fajna. Nawet mimo, że może trochę ,,oszukiwać" czytelnika. Wracając do tematu, fik pokazuje z różnych perspektyw, pewien okres historyczny. Od jakiegoś momentu, przez zstąpienie Nieśmiertelnego, aż do przejęcia przez neigo władzy, zaprowadzenia pokoju i podbicia maksymalnej ilości ziemi. Pojawiają się też sceny z dużo później, gdzie autor pkazuje co nieco z tego, jak rządy nieśmiertelnych wpłynęły na ten świat. I tu w sumie już mamy ciekawy koncept, który autor zręcznie realizuje. Mianowicie Nieśmiertelni. Cieleśni bogowie, którzy podporządkowali sobie świat (wojną, religią, lub intrygą), by zaprowadzić na nim pokój i wdrożyć Wielki Plan (czymkolwiek on jest). Władza ich pochodzi z Mandatu Niebios (czymkolwiek on jest) i jest ugruntowana przez ich działania, oraz decyzje (jak pokonanie smoków z pomocą Rimstuara, czy kościół Solarny, w przypadku Celestii). Co więcej, Nieśmiertelni nie walczą ze sobą, tylko współpracują, bo tego podobno wymaga Wielki Plan (Czymkolwiek on jest). Tu od razu narzuca się sporo pytań, jak chociażby: skąd się wzięli? i jakie są konsekwencje złamania Planu? Zwłaszcza to drugie jest ciekawe, bo z serialu pamiętamy Nightmare Moon i jej ,,rebelię". Bo, patrząc jak autor bardzo kreatywnie rozprawia się z głupotami serialowego świata (na przykład Stanowiciele, którzy odkrywają prawdziwe imię kuca, któremu wyjdzie znaczek) i jak korzysta z tego co dał serial, zastanawiam się, nie CZY, ale JAK wykorzysta i uargumentuje Nightmare Moon. Zwłaszcza, że fik mówi wprost, że pokój ustanowiony przez nieśmiertelnych nie trwa wiecznie. A skoro mowa o samych Nieśmiertelnych, to ich kreacja jest różna. Mają różne poglądy i podejście do realizacji Planu, co bardzo fajnie wypada w praktyce i daje spore możliwości. Jak chociażby turbodiscordyzm, w odniesieniu do Kairosa. Świetny pomysł, który ma nawet trochę sensu i jakieś logiczne argumenty. Może się w kolejnych rozdziałach dowiemy czegoś więcej? Może jakiś spinoff o turbodiscordystach? W zasadzie, Kairos stał się moim ulubionym z bohaterów już po prologu. W przeciwieństwie do stawiającego na siłę i wiarę Rimstuara, oraz nieco spokojniejszego Saoshyanta, woli chyba stawiać na przebiegłość, chaos i dobrą zabawę. Nic więc dziwnego, że jego przyjście i zapowiedzi pojawienia (z uciskanymi kozami, plagami i tak dalej) wywołało u mnie pewien przyjemny dreszczyk. A kolejne punkty dostał za sczurołaki. Bomba Rimstuar też jest spoko. Prosty i silny. Bez kombinowania. Zdecydowanie materiał na wodza i ciekawy oponent do gry politycznej. Bo z jednej strony wygląda na takiego, który da się podpuścić, a z drugiej, swą przewidywalną prostotą może zaskoczyć oponenta. Do tego został wodzem kraju niedźwiedzi. Bardzo klimatyczne. Szkoda tylko, że nie wszyscy nieśmiertelni wypadają tak fajnie. Dobra, w zasadzie jeden nie wypada. Celestia. Gdyby nie prolog, powiedziałbym, że jest nudna i niemrawa jako władczyni i Nieśmiertelna. Nie tak fajna i złośliwa jak Kairos, ani nie czuć u niej potęgi, jak w przypadku Saoshyanta. Z drugiej jednak strony, prolog pozwala liczyć, że Celestia sie pokaże z lepszej strony. Może jako intrygantka? Albo bardziej charakterystyczny niż obecnie budowniczy? W zasadzie, Luna też wypada dość blado bez Prologu, choć nie aż tak jak Celestia. Z jednej strony, jest pokazana jako taki wódz, który tylko bije spiskowców, ale widać też jej wpływ na archipelag wysp oraz zagładę Thuan De (czy jak im tam było). Niby to dalej mało (nawet mniej niż Celestia), ale mam wrażenie jakby to lepiej prezentowało samą postać, oraz pokazywało już, w jakim kierunku będzie budowana. Aczkolwiek jestem dobrej myśli o siostrach. Liczę, że po prostu potrzebują okazji by podbić moje serce czytelnika. Tyle o dobrze zrealizowanej koncepcji nieśmiertelnych, którzy stanowią świetny materiał nawet na drugi, równoległy fik, tylko fabularny. Pora na istoty śmiertelne. Verlax dodał sporo od siebie i grubo pomodyfikował istniejące rasy Equestrii. Można by o tym długo pisać, ale lepiej zwyczajnie przeczytać koło. Ja wspomnę tylko o dwóch rasach, o których najchętniej bym czytał jeszcze. Szczurołaki i kosmiczne Gryfy. Te pierwsze jawią się niby jako barbarzyńcy, ale widać też, że są kreatywne (kopanie miasta w głąb ziemi). Z pewnością mogą mieć sporo ciekawych wynalazków i kulturę techniczną przywodzącą na myśl gobliny, albo orki. Czytałbym. Zdecydowanie bym czytał. Tam drzemie chyba większy potencjał niż w samych Nieśmiertelnych. Z kolei Gryfy, które przybyły z gwiazd rodzą wiele pytań i wiele materiałów. Bo zarówno można to rozwinąć jak Danikena piszącego o starożytnych kosmitach, czy też wybrać opcję magicznego portalu, lub też potraktować całość jako legendę, mit rasowy, czy element wiary (jak adam i ewa). Jest tyle opcji, a każda daje szerokie pole do dyskusji. Poza tym, gryfia kultura jest tak ,,inna", że tym bardziej wygląda interesująco i stanowi materiał dla fabularnego spinofu. Podsumowując treść, Koło Historii to niecodzienny i interesująco napisany fanfik, który nie nuży i zmusza do myślenia. Co więcej, jest tak zaprezentowany, że do czerpania z niego przyjemności nie potrzeba mapy, notesu, czy zapału do historii. On wymaga tylko otwarcia dokumentu, by wsiąknąć w lekturę. Myślę, że każdy znajdzie tu coś dla siebie. Myślę też, że taki pomysł i wykonanie działają dzięki temu, że pisze to właśnie Verlax. Mam wrażenie jakby miał naturalny dryg do konstruowania historii w ten sposób, oraz prezentuje, jak dla mnie, dbałość o naprawdę drobne szczegóły, łącznie z nazwami własnymi (a może przede wszystkim). Na sam koniec pozostawiłem sobie kwestię techniczną tego fika. I biorąc pod uwagę, jak wyglądała konkursowa wersja Władców Wiatru, oraz TkS, muszę jak najbardziej pochwalić korektę. Zadbała by ten pełen ciekawych pomysłów fik był nie tylko zdatny do czytania, ale tez by prawie nic nie odrywało człowieka od naprawdę przyjemnej i wciagającej lektury. Owszem, zdarza się trochę ,,kreatywnego" pisania, ale nie ma tego aż tak dużo. Podsumowując, polecam ten fik gorąco. Nie tylko fanom historii i światotworzenia. To świetne i inspirujące dzieło, które czyta się przyjemnie. Ponadto, skłonny jestem oddać głos na Epic, za ogrom pracy przy tworzeniu świata, historii, oraz kultury, a także za, przynajmniej dla mnie, niespotykaną wcześniej formę napisania fanfika (jako zbiór wykładów, starych ksiąg i wywiadów radiowych). Co więcej, uważam, ze całość jest przystępna nawet dla ludzi, którzy nie pasjonują się historią świata i ras. A na samo zakończenie mam jeszcze kilka pytań, które nie dawały mi spokoju, a odpowiedzi na nie nie widziałem w tekście: Wiem, że mój komentarz nie oddaje w pełni tego fika i nie wyczerpuje w pełni, ale mam nadzieję, że kogoś zachęci.

I lektura za mną. Jeśli chodzi o formę, to moim zdaniem, jest bez żadnych zastrzeżeń. Nie zauważyłem ani jednej literówki, czy błędu. Samo tłumaczenie też zdaje sie być na wysokim poziomie. Wprawdzie nie czytałem oryginału, ale w samym tekście nie było żadnej, dziwnej konstrukcji, która poddawałaby w wątpliwość jakość przekładu. Słowem, tekst nie brzmi jak tłumaczenie, tylko jak normalny tekst po polsku. Brawo. Co zaś się tyczy treści, to zacznę od bohaterów. Bardzo dobrze wypadają Sunset i Twilight, oraz relacje miedzy tą dwójką. Mała klaczka jest ciekawska, irytująca i wycofana społecznie. Trochę jak ta, znana nam z serialu. W pierwszych odcinkach ma problemy z budową relacji i częściowo nawet nie chce się w to angażować (czyżby wpływ Sunset?), a poza tym olewa imprezę u Moondancer by się uczyć. Tylko tu, Twi jest jeszcze dzieckiem i dochodzi dobrze, jak dla mnie, opisany sposób myślenia i działania dziecka. Nawet jej wypowiedzi brzmią dziecięco. Z kolei Sunset jest molem książkowym, który nie chce się angażować, bo uważa, że przyjaciele to strata czasu, który można poświecić na samodoskonalenie, oraz ogranicznik, który nie pozwoli osiągnąć pełni swej mocy. Teoretycznie serial pokazał, że to podejście nie jest poprawne (ale to serial), ale autor tego dzieła powstrzymał się od faworyzowania jakiegokolwiek podejścia do przyjaźni (i dobrze). Tak czy inaczej, Sunset też jest tu dobrze zbudowana i przyjemnie się czyta o jej poglądach, czy powodach, dla których zgadza się zaopiekować małą Twilight. A jak przy postaciach jesteśmy, to jeszcze słówko O Cadance, która pojawia się tylko na początku, gdy prosi Sunset o przysługę, bo musi za potrzebą oraz na końcu, gdy wraca po dłuższej nieobecności. Ciężko o niej powiedzieć coś, poza tym, ze jest i jest uprzejma, oraz miła. Więcej raczej o niej można powiedzieć, na podstawie zachowania Twilight i jej poglądów. Jak chociażby to, że Cadance nakłania małą do szukania przyjaciół. Zgodnie z wizją Celestii i pasujące do opiekunki, jaka półsłówkami wykreował serial i podchwycił fandom. Jeśli chodzi o fabułę, to jest ona prosta. Cadance prosi Sunset o pomoc, ta się w końcu zgadza, licząc, że coś na tym ugra, a robota będzie szybka i prosta. Oczywiście okazuje się, że nie jest. Najpierw mała klaczka jest zdecydowanie irytująca i namolna dla Sunset. Ale to przez to, że zachowuje się jak normalne dziecko, w obecności starszego, nowopoznanego ,,kolegi". Zapewne nastolatka. Takiego, który jest większy, silniejszy, mądrzejszy i zna dużo odpowiedzi na pytania. Może też na takie, na które rodzice nie odpowiadają Następnie, chcąc się pozbyć małej, Sunset musi zademonstrować Twilight swoje podejście do rozwiazywania problemów z dzieciakami, które dokuczają małej Iskierce. Zamiana dzieciaków w prosiaczki, choć urocza i zabawna, jest szokiem dla małej Twi, która uważa takie coś za złe i nawet wstawia sie za dręczycielami. To bardzo dobrze pokazuje też różnicę w poglądach obu klaczy. Tą samą, którą widzimy w pierwszym filmie. I przedostatnia scena na huśtawce, kiedy Sunset mówi, co myśli o przyjaźni. Jak dla mnie najważniejsza i świetnie dopełniająca fik. Odniosłem też wrażenie, że, choć Sunset się do tego nie przyzna, to pojawiła się pewna wieź miedzy nią, a małą Twilight. Nikła i delikatna, ale gdyby dać jej szansę się ukorzenić, mogłyby jednak zostać w pewnym sensie koleżankami. Może nie przyjaciółkami w rozumieniu serialu, ale koleżankami, które mogą się wspólnie uczyć i rywalizować ze sobą w dziedzinie magii. Czytałbym. Poza tym, Sunset mogłaby mieć wtedy duży wpływ na psychikę Twilight. Ostatnia scena, gdy Cadance wraca i Sunset odchodzi, doskonale podsumowuje to dzieło. Ponadto, odniosłem po niej wrażenie, że Twilight otrzymała tu niezwykle cenną lekcję, z której mała częściowo zdaje sobie sprawę. Czyniąc długą historię krótką, fabuła jest prosta, ale od początku do końca dobrze napisana. Zdecydowanie mocna strona fika. Podsumowując, to przyjemny i dobrze przetłumaczony SoL, który, przy okazji, współgra z trylogią Sunsetkowa (i tamtą wizją Sunset), oraz z pewnie wieloma innymi fikami. Całość moze nie jest wybitna, ale to napewno miła i odprężajaca lektura, składajaca się z samych, dobrze zrealizowanych elementów. Polecam, jako przyjemne odprężenie. Nie tylko fanom Sunset.

I kolejny rozdział przeczytany. Wojna skończyła się już dawno temu, trwają powroty, zamykanie wątków (oraz tworzenie kolejnych) i ogólnie taki nawet całkiem przyjemny i jeszcze nie nurzący spokój. Ogólnie, mamy tu do czynienia z trzema, albo czterema głównymi elementami, z których większość kręci się wokół mane six. I muszę przyznać że te elementy zostały dobrze zrealizowane. Bardzo podobało mi się, jak zniszczone wojną M6 idą jak na ścięcie, by otrzymać kolejną, bezwartościową błyskotkę. Stają przed bandą oficjeli, złonierzy i ich małżonków, przybierając maski stoicyzmu i dumy. Jedne lepiej, inne gorzej. I wszystko mogłoby się skończyć normalnie, gdyby nie fakt, że się nie skończy. W zasadzie, to co się stanie nie jest zaskoczeniem (a przynajmniej dla mnie nie było), ale i tak czytało się świetnie. Naprawdę się śmiałem, gdy te wspomniane maski opadły, prezentując zniszczone psychicznie klacze. Brawo. Ale już ,,leczenie" mane six budzi we mnie mieszane uczucia. Znaczy, tak: napisane to było nieźle i przyjemnie, pomysł był znośny, a i efekt uśmiechniętej i zdrowej, serialowej szóstki bydzi pewne ciepełko w serduszku. Nawet mi sie to podobało. Ale mała cząstka w mej głowie mówi, że mogłoby być lepiej, gdyby nie zostały wyleczone, tylko skończyły, pogrążajac się we własnych problemach, kiwając się w szpitalach dla umysłowo chorych, czy przytułkach. Odtrącone społecznie i tak dalej. W końcu są rany, których uleczyć się nie da. No ale dobra, taka była wizja autora (by je wyleczyć, bez większych kłopotów, czy strat). I zrealizowana jest conajmniej poczytnie. Nie można też nie wspomnieć o wizycie na grobie Scootaloo, która zamyka ten rozdział. Również jest dobrze napisana i zawiera dobre opisy emocji. Ale są też rzeczy, które mi się w tym rozdziale kompletnie nie podobały. Aczkolwiek to tylko detale. Jednym z nich jest odmowa Sweetie odnośnie leczenia wzroku. Kompletnie się z tą wizją nie zgadzam i uważam tłumaczenie Sweetie Belle za bezsensowne. Wiem, że nawet pasuje do postaci, ale dalej mi sie nie podoba. Poza tym, Rarity i Apple Bloom powinny ją przekonać do tego. Bo po co marnować życie, które ma przed sobą, w imię jakiejś dziwnej idee fixe. Mam jeszcze mieszane uczucia odnośnie spotkania tej kucoperzycy (uciekło mi imię), z Luną. Niby fajnie, że księżniczka wrobiła ją w jakieś badania, które pochłoną większość jej życia (w sumie to by pewnie był motyw dla conajmniej osobnego fika), ale samo spotkanie tej dwójki było jakieś takie nijakie. Owszem, księżniczka powinna być wyrozumiała, zwłaszcza, że kucoperzyca sporo zrobiła i zasłużyła na wybaczenie, ale moim zdaniem, nie zaszkodziłaby jakaś dodatkowa kara. Taka bardzoej symboliczna, ale dotkliwa, która ustawi ją w szeregu. Co do strony technicznej rozdziału, to nie zauważyłem chyba żadnego błędu. Więc powiem, że jakość jest ponadprzeciętna. Dzięki temu mamy bardzo fajny i poczytny rozdział. I na koniec jeszcze odniosę się do komentarza autora, bo wcześniej zapomniałem. W zasadzie, rakieta do katiuszy i Ił-2 to prawie to samo. Znaczy, to jest identyczna obudowa. Różni się tylko silnikiem, oraz rozmiarem głowicy (katiusze miały większe głowice i silniki, co jednak przekładało się na wzrost masy, a to jest ważne dla samolotu). Tak czy inaczej, troszkę mnie zaskoczył fakt, ze Equestria (bazująca jakby nie patrzeć na niemcach) w ogóle nie rozwija technologii rakietowej. Znaczy ja wiem, że w razie czego, to Celestia wyśle misję załogową na księżyc szybciej niż jakakolwiek rakieta, ale nadal. Poza tym, skoro już jesteśmy przy temacie, to serialowa Equestria posiada rozwiniętą technologię produkcji rakiet ziemia-powietrze.

Spróbuj tutaj

Ale Blackpool nie pasuje do wojennego fika. Tyle, że to nie jest zwykły, wojenny fik. Tu w zasadzie każda postać włada mniejszą, lub większą magią, a szlachta wywodzi się od raczej większych magów. Do tego, przecież wielokrotnie spotykamy się z mitami, ,,magią", przepowiedniami i masą innego mojo. Wiec postać o tak dziwnej przeszłości i takim dziedzictwie nie jest niczym niezwykłym. Znaczy, sama w sobie jest i stanowi świetny materiał na ważnego bohatera w takim fiku, ale jej istnienie w kontekście tego dzieła nie jest wybitnie szczególne. Ekhem, Nebelwelfer, Katiusza i kilka innych wyrzutni rakiet ziemia-ziemia (wydaje mi się, ze w fiku były, ale moge się mylić) Ale pozwolę sobie przejść do pozbijania argumentów odnośnie pancerników: Fakt, pancernik przypadałby na większą grupę kuców niż u nas na ludzi. ale z drugiej strony, większy odsetek narodu służyłby na nim. Wiec ich śmierć byłaby tym dotkliwsza. Nie mówiąc o tym, że marynarz, (i w zasadzie żołnierz), nie generuje bezpośredniego zysku, z punktu widzenia gospodarki, a wręcz stratę. Bo jest przeciez na utrzymaniu narodu. Więc, czy Equestrię na to stać? Pancernik miałby teoretycznie być tez przeciwnikiem gryfów, czyli narodu, gdzie dobre 99% populacji może latać, wiec może zostać pilotami. Cóż, bez dobrych radarów i obrony p-lot, taki pancernik pójdzie na dno przed obiadem. Huty (i wiele innego rpzemysłu), można mimo wszystko, przestawić na produkcję cywilną. Kolej żelazna, przemysł motoryzacyjny, maszyny rolnicze, statki handlowe, sprzęt kopalniany... Tak czy inaczej, widzę argumenty i je rozumiem, ale kompletnie się z nimi nie zgadzam. Choć z drugiej strony (tak, jest tu druga strona), takie księżniczki jak te, skłonne byłyby podjąć taką, a nie inną decyzję.

Kolejne zderzenie z nostalgią. Dawno, dawno temu (2015, albo oś koło tego), czytałem już ten fanfik, a kilka dni temu go sobie odświeżyłem, by zobaczyć, czy jest tak dobry, jak go pamiętam i jak zniósł próbę czasu. No i musze przyznać, że mam mieszane uczucia. Ale po kolei. Zacznę od tego, ze ten fanfik się odrobinę zestarzał. widac po nim, że był pisany w ,,innych czasach". Takich, kiedy Sweet Apple Acres było na porządku dziennym, Pinkie była wprost randomowo szalona a Discord jeszcze był wielkim złem (obok NMM i Sombry). Jest to jednak starzenie z godnością, bo ani trochę nie przeszkadza to w odbiorze dzieła. Powiem więcej. Nawet jakoś fajnie pasuje. Jeśli chodzi o formę dzieła, to tu mam mieszane uczucia. Z jednej strony mamy bardzo dobry poziom, praktycznie niewiele błędów i schludny tekst. Ba, autor nawet zadbał o półpauzy i numeracje stron, co w tamtych czasach nie było takie częste. Brawo. Ale z drugiej strony, mamy ostatni rozdział (albo i dwa), gdzie dostrzegłem dość dużo powtórzeń i błędów. Nie wiem, czy to wynika ze zmiany korekty, nieuwagi, czy też może fabuła przestała tak wciągać, że człowiek zaczął zwyczajnie więcej dostrzegać. Tak czy inaczej, forma raczej na plus. Dobrze współgra z mięsistą fabułą. No właśnie, fabuła. Zdawałoby się prosty, popularny motyw o podróży w celu zniszczenia artefaktu (jak to robił pewien bosonogi karzeł), ale przyrządzona bardzo dobrze, z naprawdę niezłymi zwrotami akcji. Szkoda tylko, że już na samym początku człowiek wie, że takie zwroty akcji będą. Ogólnie, nie są to złe zwroty akcji, ale możnaby je napisać nieco lepiej. Jest jednak pewien, który mnie w pewnym sensie, niezmiernie zaskoczył i wielce mi się spodobał. Jak dla mnie, to bardzo dobry i odkrywczy pomysł, który sporo w tym fiku zmienia. Wróćmy jednak do samej podróży. Czytało mi się ją bardzo przyjemnie. Stosunek walki do łażenia był odpowiedni, by nie przytłoczyć nadmiarem emocji i nie znużyć czytelnika opisami. Pozwalał też nienajgorzej zbudowac klimat. Choć nie obraziłbym się, gdyby było więcej scen w tym, leśnym miasteczku, gdzie przytargano rannych gwardzistów. Tak samo, możnaby się pokusić o dłuższe opisanie niewoli u gryfów. Aczkolwiek w obecnej formie nie jest to złe. Nie będę też narzekał na dwa ratunki w ostatniej chwili. Pierwszy jak dla mnie, może być. Może się zdarzyć, zwłaszcza, że ktoś taki jak Ortik kręci się w okolicy. Z kolei drugi jest ukartowany, więc nie można się do niego przyczepić. Pochwalić mogę opisy. Może nie były idealne, ale pozwalały mi wyobrazić sobie tereny, po jakich wędrują bohaterki. I jeszcze kwestia magicznych artefaktów, które trzeba zniszczyć (i księgi). Bardzo fajne, bardzo staroszkolne motywy, które świetnie tu zagrały. Podoba mi się nawet droga księgi. Wprawdzie początkowo może się zdawać taka z plota, ale pod koniec, kiedy mamy wszystkie wyjaśnienia, przypuszczenia o ważności księgi się potwierdzają. Dobrze też napisano wpływ księgi na cały fanfik. Z pozornego bibelotu, przekuto go w czwarty element, który dopełnia pozostałe trzy. Może nie tak dokładnie i wprost, ale wyjaśnienie wszystkiego byłoby spoilerem. No właśnie, postacie. Tu bywa różnie. Na plus, Rainbow, Applejack i Fluttershy. Wypadają bardzo serialowo. Rainbow jest irytująca, uparta i agresywna, jak w serialu. Applejack szczera i twarda, a Fluttershy dość strachliwa i wycofana. Jednak potrafi się wznieść ponad to. I tu na sekundę przystanę, by nie zgodzić się z Cahan. To, że Shy uciekła od tych kości to jak dla mnie bardzo naturalny dla niej atak paniki. Sam zapewne napisałbym ją podobnie, w takiej sytuacji. W końcu, to góra kości jest bezpośrednim powodem strachu, który ma przed oczyma. Nie, jakaś bestia, która może siedzieć w jakimś tunelu (albo nie, bo dawno odleciała, albo zdechła). Więc dla mnie, logicznym jest, że ucieka od tego ,,zagrożenia" Gorzej niestety wypada Rarity. Owszem, jej zachowanie możnaby zrzucić na trudy wędrówki, czy fakt jej ,,odmiennego stanu", ale to marne wytłumazenia i pozostałe bohaterki powinny coś zauważyć. Najgorzej z szóstki wypada Twilight, która wysyła do czytelnika sprzzeczne sygnały. Z jednej strony, rusza ze strażnikami, nawet nie pytajac Celestii, czemu to tak nagle i czemu nie dostała listu Spike'iem. Z drugiej, szybko zaczyna wątpić w swą mentorkę. Jest przeciwna trasie proponowanej przez Guarda, ale i tak się zgadza, bo nie chce postawić na swoim. Niezbyt też podoba mi się, ze postanawia odpuścic wędrówkę w pewnym momencie. Niby ma logiczne argumenty i w ogóle, ale i tak mi się to nie podoba. Nie pasuje mi też do niej to, ze zgodziła się na podział drużyny. Choć sam motyw podziału jest bardzo spoko. No a Pinkie to Pinkie. Jakims cudem nie była tu irytująca i męcząca. Z pozostałych postaci, warto jeszcze wspomnieć o paladynie, który jest bardzo interesujący i dobrze odgrywa swoją rolę. Podoba mi się jego motywacja do działania i to, jaką drogę wybiera. nie jest to droga optymalna, moim zdaniem, co tylko jeszcze bardziej polepsza tą postać. No i Ortik. Mały, śmiesznie mówiący dzikus, który zna się na polowaniu, amuletach i wierzy w bóstwa. Wspaniały towarzysz dla twardo stąpającej po ziemi Twilight. Choć musze przyznać, że za mało miałem dyskusji miedzy ta dwójką. Mogłyby być ciekawe. Tu było sporo miejsca na dyskusję o podejściu nawet do tak prostej rzeczy jak deszcz. Tak więc postacie są lepsze lub gorsze, ale ogólnie trzymają raczej wysoki poziom. Nie było takiej, którą śledziło mi się wybitnie ciężko, albo nieprzyjemnie. Podsumowując ten ewidentnie za skąpy komentarz, Relikt to dobry fik. Nie idealny, a le dobry i poczytny. Poza tym, jest chyba jednym z niewielu tego typu fików na tym forum. Zdecydowanie polecam miłośnikom fantasy i kuców. Powiem nawet, że rozważyłbym wydanie go jako książki. Bo ma swój urok i klimat. Oddaję też głos na Epic, bo ten fik na to zasługuje

Dawno, dawno temu (zapewne przed 2012), gdzieś w internecie znalazłem taką, biznesową przypowieść, anegdotę, żart (w sumie nie wiem co dokładnie), o dwóch ludziach, którzy przyjechali do małego miasteczka i kupowali małpy. Była bardzo fajna i zabawna. Spodobała mi się. Miałe ją w pamięci i raz, czy dwa ją opowiedziałem kolegom. Jakiś tydzień temu, obudziłem się rano, mając ją przed oczyma, z wielkim, czerwonym dopiskiem, by to skucykować. Pomysł wydał mi się tak absurdalny i bezsensowny, że początkowo go odrzuciłem. Ale, gdy w miejsce dwóch biznesmenów podstawiłem braci Flim i Flam to sam pomysł zmienił się z absurdu w cudowny absurd. Wiec też tego dokonałem. Małpi biznes Prosta, niezobowiązująca komedia na jedno, króciutkie posiedzenie. Być może wywoła u kogoś uśmiech na pyszczku, albo jakieś przemyślenia, bo ja się dobrze bawiłem przy pisaniu. Na życzenie czytelniczki, tytuł poprawiony

I kolejna aktualizacja z kolejnym rozdziałem. Wiem, ze długo to trwało, ale miałem drobne problemy z motywacją, oraz z ubraniem pomysłu w słowa. Bo całość fika zaczęła się od tego. Po prostu tak mi się spodobała ta idea, że postanowiłem ją wdrożyć. A kto inny nadawałby się na posiadacza takiego futerału, jeśli nie Octavia? Zacząłem więc pisać o Octavii, jako łowczyni nagród. Ale w trakcie przypomniałem sobie Za kilka dolarów więcej i relacje Blondasa z Pułkownikiem. Wtedy postanowwiłem dodać Vinyl i dać jej coś równie epickiego jak futerał z bronią. Padło na kartaczownicę w gramofonie. Zapożyczyłem nawet jedną, słynną scenę z tego filmu, ale nie wiem na ile się udała. Tak samo mam wątpliwości co do relacji postaci. Jednak dalsze analizy i poprawki (byłby to już czwarty raz), zapewne skończyłyby się długim zwlekaniem i większymi watpliwościami. Więc prezentuję to, co mam i mam nadzieję, że się spodoba. Vinyl i Octavia na dzikim zachodzie (Bez Mrreksykanskiego) [Anthro][Steampunk][Western] Vinyl i Octavia na dzikim zachodzie (Z Mrreksykańskim) [Anthro][Steampunk][Western] Dwie kobiety. Dwie artystki tworzące muzykę. Tak podobne, a tak inne. Obie mają też nietypowe zainteresowanie: polowanie na bandytów. Co się stanie, gdy się spotkają? W małym, Mrreksykańskim miasteczku na kompletnym wygwiozdowie, gdzie władzę sprawuje Colt, oraz groźny bandyta? Przekonajcie się Dla mnie pora na przerwę w pisaniu, bo ten fik mnie trochę zmęczył. Z kolejnym ruszę w przyszłym roku, jak zbiorę pomysły i materiał. Może tym razem krócej i w formie bardziej komediowej

Bardzo się cieszę, że kolejne osoby otrzymują paczuszki. Dziś wyruszyła ostatnia partia, paczkomatem, więc są szanse, że w tym tygodniu podochodzą. Jak mi się uda zdobyć, to stosuję pudełka z odzysku. Są bardzo solidne i wygodne, ale nie tak łatwo je dostać, więc większość paczek idzie w kartonach składanych. Myślę, że nie tylko to cię skusi. . Mam kilka ciekawych tytułów w zanadrzu, ale ich los wciąż nie jest pewien (niektóre wciąż są ,,niekompletne"). Może bedzie tam coś, co cię przyciągnie.

Lektura tego fika wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Być może wynikało to z mojego nastawienia do dzieła, a być może ono po prostu ma swoje wady. Zacznę od tego, że sam fanfik jest krótki. Powiedziałbym, że bardzo krótki. Nie ma tu kilkukrotnego przesłuchiwania podejrzanych, nie ma snucia wniosków, nie ma wyciągania brudów i brudków... Jest krótki do tego stopnia, że nie przesłuchano nawet całej szóstki, pardon, piątki. Czy to jednak źle? Nie do końca. Znaczy, fajnie by było zobaczyć ten motyw w stylu kryminału Agaty Christie, ale to wykonanie się na swój sposób sprawdza i ma swój urok. Przynajmniej do momentu, kiedy dowiadujemy się, kto jest mordercą. Bo wtedy wszystko leci na księżyc. Sam pomysł na to, kto zabił jest co najwyżej średni. Motyw też wywołał u mnie efekt: WAT? Aczkolwiek, finałowa walka z mordercą była jak najbardziej na plus. Czuło się hollywoodzki klimat i czytało z zapartym tchem. Przejdźmy jednak do fabuły. Pinkie zostaje zamordowana i to dość brutalnie. Sprawą zajmuje się miejscowa policja i miejscowy detektyw, z bardzo interesującą przeszłością. Swoją drogą, świetna, bardzo klimatyczna postać, której losy śledzi się bardzo przyjemnie. I choć jej przeszłość jest bardzo w stylu hollywood, to doskonale tu pasuje. Nie wyobrażam sobie tu innego bohatera Nasz detektyw ogląda miejsce zbrodni, notując sobie wszystkie dziwności. Wyprasza u nielubianych księżniczek pozwolenie do prowadzenia śledztwa i zabiera się do dzieła. Przesłuchuje rodzinę, najbliższe przyjaciółki, spotyka się z lekarzem, który przeprowadzał oględziny zwłok... Aż wreszcie trafia na ierwszą podejrzaną, u której znajduje narzędzie zbrodni (na wierzchu). Dowody są z jednej strony obciążające (ale aż tak ordynarnie oczywiste, że od razu nasuwa się wniosek, że podejrzana jest niewinna), a z drugiej, okazują się niewystarczające do skazania, czy nawet do zamknięcia na kilka dni. Oczywiscie detektyw zostaje odesłany do domu, gdzie pije (fajna realizacja. Może trochę sztampowa, ale robi robotę). We śnie odwiedza go Luna i poznajemy spory wycinek przeszłości bohatera. Myślę nawet, że najważniejszy, bo to on tłumaczy, czemu się znalazł w kucowsi i czemu tak mu zależało na tym, by zająć się tym śledztwem. Samo spotkanie z luną też jest tu fajnie zrealizowane. Zwłaszcza w kontekście ich poprzedniego spotkania w realu. Gdy się wreszcie obudzi, skacowany przegląda notatki i dochodzi do wniosku, kto jest mordercą i kto będzie następną ofiarą. Błyskotliwie biegnie na pomoc, zdąża w ostatniej chwili i cudem przeżywa epicką walkę z mordercą. No i na końcu mamy scenę z pogrzebu Pinkie, która wspaniale zamyka ten fanfik. Jak dla mnie majstersztyk. Słowem, jeśli chodzi o treść, to budzi ona moje mieszane uczucia. Pomysł jest świetny. Relacje detektywa z podejrzanymi i z księżniczkami, jak najbardziej na plus. Wprawdzie można by tu naprawdę sporo dopowiedzieć, ale w tej formie też jest dobrze. Klimat w tym fiku jest zatankowany po korek i aż się wylewa. Postać głównego bohatera pasuje wprost idealnie. Niestety morderca jest bez sensu, pojawia się tak z plota, a jego motyw też się nie kalkuluje. Poa na postacie. Już pochwaliłem nieco zapitego, palącego detektywa, który nie lubi władzy i ma przeszłość, która budzi go po nocy. Pora więc pochwalić pozostałych. Flutershy wyszła wspaniale. Dokładnie tak, jakbym się po niej spodziewał. tak smutna, ze nie jest już w stanie płakać. Tak przybita, że spokojna... tak bym ją widział, gdybym sam pisał tego fika. Twilight próbująca znaleźć rozwiązanie w postaci nekromancji też wypada śietnie. Zwłaszcza w połączeniu z jej dość oschłym stosunkiem do detektywa i wiarą we własne kompetencje (skoro elementy rozwiązują wszystkie problemy, to znajdą i mordercę). Rainbow przebijająca się przez kordon do pokoju Pinkie również pasuje do tej postaci. Wprawdzie wskazuje na silny shipping PieDash, ale to mi jakoś tu pasuje. Same księżniczki też wypadają dobrze, postawione przed faktem mordu na jednej ze strategicznych dla kraju person. Słowem, poza mordercą, w tym fiku nie ma złych postaci. Wszystkie zachowują się naturalnie i trzymają poziom. Trochę szkoda, że nie dostaliśmy więcej interakcji między nimi, a detektywem, ale to jest do przeżycia. Tyle z treści, pora na formę. Tu nie mam w zasadzie nic do zarzucenia. W końcu to tłumaczenie aTOMa. Wybitnego tlumacza, dysponującego swym, zaufanym sztabem. Żadnych błędów nie widać, tekst jest schludny i czytelny. sama przyjemność. Podsumowując, to nie jest zły fik. Nawet mimo mordercy z plota i bardzo niewielkiej długosci, to dalej jest przyjemne i klimatyczne opowiadanie, które zdecydowanie warto przeczytać. Polecam.

No i ostatni fik z trylogii sunsetkowej za mną. Dalej uważam, że trylogia powinna być opublikowana w jednym wątku, z tagiem: Seria. Przejdźmy jednak do samego dzieła. Tym razem fik rozgrywa się po pierwszej części Equestria girls. Konkretnie w chwili, kiedy Sunset odbudowuje szkołę. Wtedy rozmyśla o tym co zrobiła, a czego zrobić tak naprawdę nie chciała. Później uzyskujemy sporo informacji na temat tego, jakim cudem Sunset się udało przeżyć w świecie ludzi. I tu muszę, z jednej strony, pochwalić pomysł, z drugiej, ponarzekać na niego. Bo dobra, fajnie, że Sunset była przezorna i do świata, o którym nic nie wie (chyba) wzięła plecak pełen kamieni szlachetnych. Chwali się świadomość, że waluta w innym świecie może być zupełnie inna. Ale skąd pewność, że kamienie szlachetne, które walają się po ulicach Equestrii jak śmieci, a zwykła krawcowa ze wsi używa ich jak cekinów, są cokolwiek warte w innym świecie? Przecież równie dobrze wartościowe mogłyby być rolki papieru, albo liście. Nie mówiąc o tym, że sypnięcie takiej ilości klejnotów w relatywnie krótkim czasie z pewnością ściągnie na nią uwagę. Aczkolwiek to i tak niewiele przy logice superhakersunset, która ogarnęła kompa na tyle, by zhakować serwery i dopisać swoją tożsamość do już istniejących. To uproszczenie i to bardzo wielkie. Już bardziej logiczny byłby zakup tożsamości na czarnym rynku (albo zlecenie stworzenia sobie tożsamości). W końcu Sunset była dziana. Lepiej wypadają fragmenty o tym, jak Sunset zaczęła ogarniać świat (pobyty w bibliotece), czy dba o pozory (zapisanie się do szkoły). Tak samo dobrze wypadło to, jak Sunset zaczęła w szkole od budowy pozycji, a dopiero potem przeszła do dzielenia uczniów. Bardzo fajny pomysł. Szkoda jednak, ze jet to tylko wspomniane na etapie jednego, dwóch akapitów. Ogólnie, cały fik cierpi na to, co pozostałe części Trylogii. Raz, że sporo traci, jako osobna część (choć chyba najmniej, w stosunku do poprzednich). Dwa, że zwyczajnie jest za krótki. Samego życia Sunset, od chwili przybycia z Equestrii do kradzieży korony starczyłoby na wielorozdziałowy fanfik. Nawet pomijając szkołę (czyli samo urządzanie się Sunset na ziemi), to jest tam materiał na przynajmniej dwa, trzy razy tyle. Ba, nawet samą naprawę ściany można opisać dłużej. Trzy. Zakończenie jest niefajne. Ten ostatni akapit o syrenach jest dla mnie bez sensu. Śmiało można by go było usunąć i fik nic by nie stracił,a wbrew pozorom, nawet zyskał. Jeśli chodzi o stronę techniczną, to tu nie mam zastrzeżeń. Nie widziałem żadnych błędów, literówek czy coś. Tekst ładny, wyjustowany... forma trzyma wysoki poziom i ani trochę nie przeszkadza w czytaniu. Podsumowując, nowe początki są raczej średnim fikiem (może średnim plus). Zdecydowanie za krótkim i zbyt uproszczonym. Z drugiej jednak strony, w kontekście trylogii wypadają już znacznie lepiej. Czy więc je polecam? W zasadzie tak. Ale niestety z podejściem do trylogii jak do serii (a nie osobnych fików) i zaznaczam jednocześnie, że dałoby sie to zrobić lepiej. Gdybym zaś miał wymienić swoją, ulubioną część z trylogii, to chyba by to była część pierwsza. Bo choć ma takie same problemy jak wszystkie, tam chyba najmniej mnie męczyły.

Cieszę się, że wszystko doszło sprawnie i bez uszkodzeń. Polecam się na przyszłość. Kolejne wydanie zapewne w połowie wiosny. Jeśli oczywiście świat pozwoli. A co to będzie? Nie mam jeszcze pojęcia, jaka nowość się pojawi, ale mam kilku dobrych kandydatów na to miejsce. A z dodruków NAJPRAWDOPODOBNIEJ past sins oraz opowiadania. Bo, co zaskakujące, ten fandom dalej się tym nie nasycił

Zbudujmy sobie dom publiczny Ciuralla ciuralla la Będzie bardzo sympatyczny Ciuralla ciuralla la Ogólnie, zamysł randomowej komedii, rozgrywającej się w domie publicznym (prowadzonym przez muchy), to zamysł wielce ciekawy i niezwykle odkrywczy. Aż się dziwię, że sam na to nie wpadłem, bo w tym pomyśle kryją się tony potencjału. Ten konkretny fik to w zasadzie zbiór krótkich opowiadań, rozgrywajacych się w domu publicznym, prowadzonym przez podmieńce (płci żeńskiej). A to przyjdzie kobieta, szukać męża, a to, jakiś klient zajdzie, a to dzień wolny i nie ma sałaty.... Słowem, typowe problemy pracownic domu taniego tulenia. Oczywiście ubrane w odrobinę złośliwości, braku logiki i prostego, niewymagajacego humoru. Wypada to całkiem dobrze, choć pewnie dałoby się z tematu wycisnąć więcej. Co do randomowości, to jest to randomowość dość prosta i niewyszukana (jak w sweetie brick, chociażby), ale lmajaca odrobinę sensu. Jak w przypadku klaczy, która wpada zapytać o męża i jest ogólnie niekulturalna. Awanturuje się, rzuca pieniądze z żądaniem informacji o tym, kiedy mąż się pojawi. Jednak nie powiedziała ani jak się nazywa, ani jak wygląda jej ogier. Z kolei, gdy brakuje sałaty i podmieńczynie są głodne, (bo nie ma miłości i sałaty), podejmują decyzję, że pójdą do sklepu, a konkretnie Cicha pójdzie. Cicha mdleje z wrażenia, a pozostałe siedzą i na nią patrzą. A sałaty nikt nie kupił. Taki prosty random, bazujący na kilku sąsiednich zdaniach. Ale wypada całkiem fajnie. Przynajmniej w kontekście tego dzieła. Z postaci, podoba mi się postać Cichej, które nie mówi w normalnym języku ( W zasadzie niewiele mówi w jakimkolwiek). Przy normalnym fiku, pewnie zainteresowałbym się jej przeszłością i powodem, dla którego nie mówi normalnie, ale tu pewnie musiałbym się zadowolić faktem, że tak jest i tyle. Tak czy inaczej, to postać, która powinna się często pojawiać. Pozostałe pracownice też zdają się być bardzo spoko, ale mało o nich wiadomo, bo i tekstu mało. Niestety, ten niezgorszy tekst, bazujący na wspaniałym pomyśle i mający całkiem zabawny, prosty humor, ma słabą formę. Są błędy składniowe, chyba kilka literówek i jakieś, dziwne dwa myślniki zamiast półpauz. Szkoda, wielka szkoda. Aczkolwiek nie moge się zgodzić ze swym przedmówcą, co do tego, że praktycznie nieobecne opisy to błąd. Owszem, można by było rozwinąć je i jakoś pokazać, jak wygląda ten dom, ale przy tej strukturze i takim prowadzeniu fika (krótkie opowiadania, a w zasadzie coś drablowatego), jak najbardziej można sie pokusić o poskąpienie opisów. Bawi tu prosty absurd. Tak czy inaczej, to nie jest zły fik. Aczkolwiek dobry też nie jest. Poleciłbym go co najwyżej jako jedno, krótkie i trochę odmóżdżające posiedzenie. No i jako kopalnie pomysłów

Przeczytane. Pora więc na komentarz Wyjątkowo zacznę go od formy i samego tłumaczenia. Otwieram dokument i widzę ładnie spreparowany tekst. Są półpauzy, justowanie, akapity... Nawet tłumacze dali tak niespotykane coś, jak dzielenie wyrazów. Rzecz, której w tekstach nie widzi. Trochę przy tym dziwi, że odstęp miedzy akapitami jest wykonany dodatkowym enterem, zamiast odpowiedniej funkcji, ale dobra. Tekst jest ładny, schludny i może świecić przykładem. dla innych tekstów. Czytam. Tekst przetłumaczony dobrze, nieźle oddaje klimat opowiadania. Człowiek bardzo szybko się wciąga, z zapartym tchem śledzi losy bohaterów w niesławnej fabryce tęczy. I... … i trafia się tego typu kfiatek. Dobra, nie ma tego dużo na szczęście. Tak raz na powiedzmy 15 stron trafia się tego typu cudo (głównie wyłupione oczy). Zupełnie jakby ktoś zbyt dosłownie wziął sobie do serca podpowiedź google tłumacza. Żeby nie było, nie jestem prceiwny jego stosowaniu, a nawet polecam, tylko trzeba uważać. Na całe szczęście, są to tylko jednostkowe przypadki w dobrym tłumaczeniu. Warto by włączyć komentarze w dokumencie, by kolejni czytelnicy przy okazji wypunktowali wszystkie takie drobiazgi. Całkiem niezłą formę mamy za sobą, wiec pora na treść. Ta jest niezwykle miodna. Od wydarzeń z Rainbow Factory minęło wiele lat. Fabryka dalej stoi, dalej przetwarza źrebaki i ma się świetnie. Jest więcej personelu, większa wydajność, więcej maszyn i nawet zatrudniają nową pracownicę na początku fika. Swoją drogą, Gentle to bardzo fajna postać. Porządny, oddany pracy inżynier, który wie co robi, lubi to co robi i w ogóle. Może trochę dziwić, że szybko akceptuje swój los i to, co spotyka źrebaki, które nie zdadzą testu z latania, ale to, moim zdaniem, jak najbardziej dobrze napisane podejście. Bo z czasem się dowiadujemy, że Gentle jest logiczna do bólu i ma zmysł optymalizacyjny. Poza tym, lata wpajania pegazom pewnego sposobu myślenia robią swoje. Tak czy inaczej, losy Gentle śledzi się bardzo przyjemnie, póki jej nie odbija. To akurat, moim zdaniem, słabe. Zdecydowanie za szybko jej umysł się poddaje szaleństwu. Owszem, ma tos ens, bo przecież w fabryce tęczy każdy oszaleje, ale nie powinna wariować tak szybko. I tak gwałtownie. Mogę mieć tylko nadzieję, że to tymczasowe i w kolejnej części powróci normalna, logiczna Gentle. Oczywiście, całego fanfika by nie było, gdyby nie kolejna ucieczka porażek (do tego wrócę jeszcze). I to mimo nowoczesnego systemu, który miał zapobiec temu, co wydarzyło się w Rainbow Factory. Tymczasem dwa źrebaki, trochę przypadkiem, a trochę szczęściem, uciekają do dolnej fabryki, gdzie rozgrywa się prawie cała akcja tegoż fika. Wymanewrowywują swych prześladowców, błąkając się w poszukiwaniu wyjścia i jednocześnie serwując czytelnikowi sporo opisów tego, co się wyprawia za zamknietymi drzwiami fabryki. A tam wiele jest mrocznych sekretów, ponad samo przerabianie źrebaków na tęczę. Poznajemy też naprawdę fajnie napisanych bohaterów. Świetny jest tu śmiejący się wiecznie i szalony Contrail. Bo pod tym płaszczykiem szaleństwa (które czeka każdego w fabryce tęczy), kryje się naprawdę inteligentny i trzeźwo myślący ogier. Rainbow Dash z kolei jest taką samą, zimna i lojalną klaczą. Lojalną wobec korporacji i całej, pegaziej rasy. W imię tejże lojalności stanęła na czele fabryki i w imię tejże lojalności robi to, co robi. By jej pegazi rodacy mieli należny im status. Pozostali pracownicy fabryki są spoko. Może nie jacyś wybitnie warci zapamiętania, ale ich losy śledziło się całkiem przyjemnie. Doskonale pasowali do ról, które im przypisano. Jednak najlepszy w tym wszystkim jest doktor Atmosphere. To on jest tu mistrzem i reżyserem całego tego spektaklu. I choć jest pod Rainbow, to on tak naprawdę organizuje życie fabryki i to on ukuł może trochę kliszowy, ale wspaniały plan, który ma za zadanie pchnąć pegazy w nową epokę. Ich epokę. Przyznam, że choć szybko poczułem, ze on może odegrać większą rolę niż się wydaje, to do samego końca nie miałem pewności, że to takie podkowy. Warto jeszcze zwrócić uwagę na bardzo dobry i bardzo życiowy pomysł, który doskonale buduje świat, klimat i tłumaczy, czemu to wszystko się tak dzieje. Czyli logika pegazów odnośnie tych, którzy oblali test i depegazyfikacja tychże. Bo przecież znacznie łatwiej jest skazywać na śmierć porażkę, a nie pegaza. Znacznie łatwiej obrażać porażkę, a nie pegaza. Znacznie łatwiej wrzucić porażkę, a nie pegaza, do maszyny, która odzyska z tego nic niewartego ciała resztki magii, spektrum i co się tam jeszcze przyda. I znacznie łatwiej żyć ze świadomością, że utylizacja porażek służy dobru całej rasy i dobru kraju. Bo przecież jeśli świat zobaczy, ze pegazy są słabe, to z pewnością je zaatakuje. Prawda? Słowem, Pegasus Device to bardzo fajny, bardzo klimatyczny fik, który przyjemnie mnie zaskoczył. Jest zdecydowanie lepszy niż materiał na którym bazuje. Samo tłumaczenie też jest przyzwoite, choć z drobnymi mankamentami. Polecam i zdecydowanie będę śledził, co jeszcze przełożysz.

Dziś, z niewielkim poślizgiem, odebrałem książki i musze przyznać, że smocze łzy wyszły świetnie (zasługa autora okładki i drukarni) Już jutro pierwsza partia książek ruszy w świat. Zaś do połowy przyszłego tygodnia, wszystkie już powinny znaleźć się w rączkach kurierów. Porządnie zapakowane i wymoszczone.

Przeczytałem i musze przyznać, że mam problem z tym fikiem. Niewielki, może nieistotny problem, który towarzyszył mi przez cały fik i nie odpuszczał w żadnym akapicie. Ale po kolei. I uwaga na spoilery Box to jest w zasadzie bardzo interesujacy fik, napisany w niecodziennie spotykany sposób. Otóż całą historię poznajemy poprzez kolejne wpisy w dzienniku bohaterki. To bardzo dobry zabieg, który świetnie tworzy klimat tego dzieła i pozwala się lepiej zapoznać z tym, jak zmienia się sposób myślenia postaci. Przy okazji jest to bardzo ciekawa odmiana od klasycznie opisywanych fików. Sama historia prezentowana w fiku jest dość prosta. Do Rarity przychodzi ogier i pozostawia jej tajemnicze pudełko, którego ma nie otwierać, oraz klucz do niego. Potem widzimy osiem stron o tym, jak Rarity coraz intensywniej myśli o pudełku i jak zmienia się jej podejście do misji ,,ochrony" zawartości. I muszę przyznać, że to jest w tym fiku bardzo dobrze opisane. Autor postarał się, oddając kolejne, małe kroczki Rarity na drodze do szaleństwa. Zadbał nawet o to, by dodać fragment z pewnym ,,ozdrowieniem" bohaterki, oraz jej wspomnienie o ruchu w interesie (przynajmniej na początku). Jest nawet wpis, w którym Rarity uświadamia sobie swoje szaleństwo i postanawia pozbyć się pudełka. Zaś dwa ostatnie wpisy stanowią wprost perfekcyjne ukoronowanie tego fika i doskonale wyważone zakończenie klimatycznej historii. I choć cała ta opowieść jest zbudowana bardzo dobrze i niezwykle klimatycznie, to jedna jej cecha stanowiła dla mnie problem. Ta historia jest przewidywalna. Przewidywalna do tego stopnia, że byłem w stanie przewidzieć, co mniej więcej będzie w każdym, kolejnym wpisie Rarity i jak sie będzie ta historia toczyć. Zupełnie jakby ktoś po prostu odrobił zadanie domowe. To jednak nie znaczy, że uważam ten fik za zły. Wprost przeciwnie. To dalej jest bardzo dobry i bardzo przyjem,nie napisany fik, w którym autor odrobił zadanie z kreowania bohatera, budowania napięcia i klimatu. Choć z drugiej strony, można by rzec, że najprawdopodobniej przepisał i przerobił creepypastę Podsumowujac, choć to dzieło jest przewidywalne, to dalej jest kawałem naprawdę dobrego tekstu, który można czytać z przyjemnością. Zwłaszcza, że pod względem strony technicznej nie ma tu żadnych uchybień, ani jakichkolwiek problemów. Ale to akurat nic dziwnego, w końcu to tłumaczenie Dolara. Tak więc, raczej mogę polecić to dzieło, choć nie bedę ukrywał, widziałem lepsze fiki, spod tłumaczenia Dolara

Przeczytane. I jeśli miałbym jednym słowem określić ten fanfik, to powiedziałbym: AHA. Przyciągnięty tytułem, liczyłem na coś długiego, z ciężkim klimatem i niepewnością, co czai się w mroku. A dostałem coś, co strasznie śmierdzi creepypastą. Fanfik jest zwyczajnie za krótki, zbyt ubogi w opisy i pozbawiony napięcia. Dobra, jest se nawiedzony dom w środku lasu. Dom, o którym nie wiemy nic (Skąd się wziął, kto tam mieszkał, czy działy się wokół jakieś, dziwne rzeczy? Żadnego backstory domu, jak dla mnie). W tym domu rozegrają se takie wydarzenia jak ucieczka przed morderczymi sobowtórami, które biorą się z jakiejś ,,klatki". Tak po prostu. Żadnego Backstory klatki nie uświadczymy. żadnych opisów, notatek, starych dzienników, czy coś. Po prostu klatka tak robi, a Rainbow to wyczytała na ścianie. Prawdziwa Rainbow? Tak, bo niestety zabrakło też chociaż odrobiny niepewności, czy czasem dobra Rainbow nie jest tak naprawdę tym, złym sobowtórem. Z resztą, tego nie widziałem też przy żadnej z CMC. Oczywiście nie da się wiecznie uciekać przed samym sobą, w związku z tym, szybko dochodzi do walki. Moim zdaniem za szybko. Zabrakło mi tu grozy związanej z ucieczką przed nieuniknionym, czy szukania jakiegokolwiek wyjścia. Owszem, wynikało to trochę z pojawienia się Rainbow, ale to oznacza tylko tyle, że Rainbow pojawia się za szybko. poza tym, CMC nawet nie próbują jej przekonać by uciekać, albo coś. Sama walka też jest mało przekonująca i nie czułem w niej napięcia, oraz prawdopodobieństwa śmierci, wieńczącego każdą decyzję. Aczkolwiek gryzienie, wyrywanie mięsa, smakowanie krwi i miażdżenie karków, to dostateczny gore jak na tak krótki fik. Gdyby jednak materiału było więcej, można by śmiało pokusić się o jakieś, krwawe napisy na ścianach, resztki poprzednich chojraków i może młodzieży, która chciała się przypodobać białogłowym. Mówiąc wprost, fanfik to dla mnie niewykorzystany potencjał. Ani nie straszny, ani nie goruje, ani nie pozostawia w czytelniku niepewności. Zwłaszcza, że i tak na końcu dom zostaje zniszczony (a nie znika w niewyjaśnionych okolicznościach). Jednak oprócz narzekania, będę też chwalił. Na tych kilku stronach udało się całkiem dobrze oddać postacie. Z rezsztą, sam ich dobór jest bardzo dobry. CMC pasują na kogoś, kto by się zapuścił do takiej chałupy. Tak samo Rainbow jest kimś, kto mógłby się w takim domu znaleźć. Jako ktoś, kto poszedłby tam szukać jakichś artefaktów (jak Daring Do). Samo zachowanie postaci również pasuje mi do ich charakterów. Mogę też pochwalić za pomysł tej, magicznej klatki, która blokuje wyjście i tworzy sobowtóra. Może nie został on wykorzystany, ale był dobry. Sama forma też zasługuję na pochwałę. Nie zauważyłem żadnego błędu, ani niczego, co oderwałoby mnie od lektury. Sam tekst jest wyjustowany i schludny. Nie obraziłbym się wprawdzie za odstępy między akapitami (wygodniej się czyta), ale tak ostatecznie też może być. Lecz mimo, że fik mi się nie podobał, to nie mogę go nazwać złym, owszem, może i ma, w moim odczuciu, niewykorzystany potencjał i jest za krótki, ale nie jest zły. To dobra pozycja dla miłośników creepypast i jakichś ich pochodnych. Inni... cóż, muszą się przekonać sami, bo po komentarzach widzę, że fik się wielu ludziom podobał.

Przeczytane. Zanim jednak powiem, co myślę o fiku, zwróce uwagę na kilka rzeczy związanych z samym tematem. Po pierwsze, tagi nie są źle. Owszem, jest ich dużo i jest tag autorski, ale tu nie ma żadnego błędu. Nawet jeśli dany tag się nie odnosi do rozdziału, to jego umieszczenie nie jest błędem. Przynajmniej moim zdaniem. Raczej jest zapowiedzią tego, co nas czeka. Po drugie, w jednym ze zdań tego, dość skąpego, opisu jest nielogiczność I wymaga to jakiejś poprawki. Pomarudziłem na temat, to teraz pora na fika. Zacznę od formy, która jest całkiem niezła. Tekst jest ładny, schludny, wyjustowany. Nie zauważyłem też błędów, czy literówek, tylko jedną, przypadkową spację przed przecinkiem. Poprawiłbym ją, ale dokument ma wyłączone sugestie. Proponowałbym je włączyć, bo to, moim zdaniem, pomaga czynić tekst lepszym i czasami daje pewien drobny feedback (czasem ludzie coś komentują na boku). Mam niestety wrażenie, że w przypisie jest błąd, ale tu lepiej jakby ktoś potwierdził moje słowa. Otóż, jeśli dobrze myślę, Peculiarities to są osobliwości, a nie osobliwość. Liczba mnoga, a nie pojedyncza. Pojedyncza byłaby chyba Peculiarity Poza tym, mógłbym się jeszcze przyczepić, że odstępy miedzy akapitami są robione enterem, a nie funkcją (odstęp przed lub po akapicie), ale to nie jest jakaś wielka tragedia (poza tym, że raz jest podwójny enter). Ogólnie, forma bardzo spoko. A teraz treść. Mamy tu jedną, krótką cenę tworzenia świata. Opisaną dość powoli i klasycznie. Najpierw jest nic i energia (czyli jednak coś jest), potem z energii tworzy się osobliwość, a z niej dziewięć pierwiastków wszechświata i jakiś Bóg. Jeszcze nie wiadomo jaki i jak bardzo istotny. On zaś tworzy przestrzeń składającą się z sześciu kierunków. Potem bóg tworzy czas, a następnie wypełnia cały swój ,,świat" materiałem (a nie materią?). I na końcu nadał wszystkiemu ruch, wzięty z siebie. Ciekawa wizja ,,początku", nie powiem. Z jednej strony wygląda dość klasycznie, ale z drugiej, widać, że autor próbuje to zrobić po swojemu. I nawet mu to wychodzi. Poza tym, opisy brzmiały tu płynnie i dawały obraz całości, bez bycia naprawdę rozbudowanymi. Potem następuje opis stwórcy (prawdopodobnie tego samego, ale można domniemywać, że nie ma pewności), który jest czymś w rodzaju boga astronauty, z głową wypełnioną firmamentem (pewnie chodziło o głowę i całe ciało, zrobione z firmamentu, jak u małej niedźwiedzicy). Siedzi sobie na fotelu i ogląda świat, jak facio w kinie. Zabrakło mi tu trochę wspomnienia o kubełku popcornu, który, dobrze użyty, mógłby wprowadzić ten element komediowy. Tak czy siak, bóg wstaje, zakłada hełm, z wizjerem, z amorficznego szkła (spoiler: inny rodzaj szkła nie istnieje), po czym staje przed kamerą i wypowiada kilka słów na temat prawdopodobieństwa i działania wszechświata. Ogólnie, te sceny są ciekawe i fajnie napisane, a do tego stanowią całkiem fajny wstęp dla czegoś dużego i z polotem. Mam tez wrażenie, że widzę tu odrobinę inspiracji światem dysku. Tam też w każdym tomie jest wspomniany wielki żółw i cztery słonie. Jestem ciekaw, jak to bedzie się odnosić do dalszego ciągu fika. Bo w tej chwili, z takiego otwarcia można zrobić naprawdę wszystko. Zarówno jakieś post apo, jak i czytani przez Czubównę fik o ewolucji wszechświata. Jedynie obawę może budzić kilka elementów, kłócących się nieco z fizyką (jak szkło amorficzne, wskazujace na istnienie jakiegoś innego, czy zamiana ciemnej masy w materiał). Podsumowując, jestem zaciekawiony. Z pewnością będę śledził ten fik (jeśli czas pozwoli), bo tu może kryć się coś fajnego. Zwłaszcza, że tekst wygląda ładnie. A to już plus, jak na debiut.

Kaszel. Słynny (podobno) fanfik, który mnie osobiście nie kupił. Choć wiele osób nie podziela mojego zdania. Tym niemniej, gdy zobaczyłem, że powstała druga część, postanowiłem dać jej szansę. Zwłaszcza, że tym razem to nie tłumaczenie, lecz dzieło rodzime. Stąd ciekawość jak zadziałała inspiracja. Wprawdzie trochę trwało, zanim znalazłem czas, ale wreszcie się udało. Już po otwarciu dokumentu widać różnice. Niestety nie całkiem pozytywne. Bo owszem, mamy tu nasz polski zapis dialogowy, ale niestety tekst jest niewyjustowany i pozbawiony odstępów między akapitami. Samych wcięć tekstu też brakuje, przez co wszystko wygląda jak jeden wielki i szpetny akapit. Dalej jest niewiele lepiej. Dialogi są pomieszane z narracją, a do tego błędy w zapisie dialogowym. Do tego dostrzegłem kilka błędów interpunkcyjnych i chyba jedną literówkę. A to oznacza, że forma zdecydowanie jest słaba. Powiedziałbym, że słabsza niż w kaszlu jeden. Ale, może pod tą nieestetyczną powłoką kryje się piękne wnętrze? No niestety nie. Ten fik to bezpośrednia kontynuacja poprzednika. Kontynuacja, która nie tylko zdradza kto kaszlnął, ale też inaczej rozwija konsekwencje tego. Zanim jednak do tego dochodzi, mamy dość dobrze opisane emocje i przemyślenia Rainbow związane z tym, że zabiła przyciółkę i że ciągle czuje jej krew. Ogólnie, bardzo fajny pomysł, który świetnie pasuje, do konwencji. Jest to też coś, czego mi brakowało w poprzednim fiku, czyli przemyślenia bohaterów. Tak czy inaczej, Rainbow myśli i drapie ją w gardle. A gdy z tego powodu odkasłuje, odpowiada jej przeszywająca cisza. Wszyscy zastanawiają się, czy zabili niewinną Shy, czy moze Rainbow też jest chora. Bo przecież natychmaistowe wyjaśnienie Rainbow, co do przyczyny kaszlnięcia może być kłamstwem. Zaraz jednak następuje kolejne kaszlnięcie, którego sprawca się przyznaje. Zaraz też obnaża się jego szaleństwo związane z izolacją i czychającą śmiercią. Sytuacja staje się napięta, a w powietrzu zaczyna latać młotek. Milimetry dzielą życie od śmierci. A gdzieś w kącie dlaej leży ciało niewinnej Fluttershy, która zginęła, bo poprzednim razem sprawczyni się nie przyznała, a teraz owszem. W końcu jednak kaszląca klacz dostaje możliwość wyjścia i powolnej śmierci w samotności (no i okazję na pochowanie Fluttershy). Tam zaś spotyka bliską sobie osobę i mamy otwarte zakończenie, gdzie nie wiemy, czy ktoś umiera. I tu przechodzę do jednej, jedynej kwestii, którą kaszel dwa robi lepiej od pierwowzoru. Opisy i emocje. (dobra, to dwie kwestie) Oczywiście dalej można to zrobić lepiej, ale tu wyszło przyzwoicie i znacznie lepiej niż w pierwowzorze. Początkowy opis emocji Rainbow jest bardzo dobry. Tak samo scena szaleństwa chorej, oraz reakcja pozostałych na napiętą sytuację. To jedna z tych rzeczy, których mogło brakować w poprzedniej części. To lepiej buduje klaustrofobiczny klimat fika, gdzie przecież sześć osób siedzi w ciasnym pomieszczeniu (bez kibelka?). Komuś wreszcie musi odwalić. No i jest jeszcze to otwarte zakończenie. Wprawdzie po wyjściu z ,,bunkra” dzieje się niewiele, ale w każdym słowie zawarto jest dość dużo informacji. Informacji, które można czytać na różne sposoby. Ale, ale. Zapomniałem o najważniejszym. To jest bezpośrednia kontynuacja kaszlu, lecz wymagająca znajomości poprzedniego fanfika. Bez tego jest w zasadzie sceną bez początku (i przez to dziurawą) i raczej nie nadaje się do czytania bez znajomości części pierwszej. A dałoby się to tak napisać, by ten fik się sprawdzał jako samodzielny. Tylko musiałby być dłuższy i nieco inaczej napisany. No i nie zaszkodziłby inny materiał źródłowy, ale cóż... Podsumowując, Cough 2 to dalej nie jest dobry fik, moim zdaniem. Wprawdzie naprawia sporo ,,błędów” pierwowzoru, ale popełnia też swoje własne (głównie forma). Mimo to skłonny jestem go polecić, ale tylko tym, którym podobał się pierwszy ,,kaszel”. Dla nich, pod tą formą, kryje się dobra kontynuacja. Pozostali mogą go sobie darować.

Nie tak dawno temu, trafiłem na ,,Zostań moją przyjaciółką", które przeczytałem i skomentowałem. I choć tamten fik nie przypadł mi do gustu, obiecałem, że sięgnę po resztę trylogii sunsetkowej. Co też właśnie zrobiłem. Zanim jednak przejdę do właściwej recenzji, pomarudzę odrobinę na fakt, że to jest Oneshot. Moim zdaniem (z reszta chyba nie tylko moim), trylogia powinna być w jednym temacie, oznaczonym jako seria, a nie w trzech osobnych (choć podlinkowanych w treści). Byłoby to wygodniejsze dla czytelnika. A co do fika, to musze przyznać, że mam mieszane uczucia. Sam pomysł, by tak zbudować młodość Sunset, jest dobry i logiczny względem Equestriagirlsowej postaci. Śmiało może tłumaczyć zachowanie dziewczyny tym, że dokuczali jej w dzieciństwie, a jej samotna matka mówiła, że przyjaźń jest przereklamowana i liczy się tylko siła, spryt i to, co się samemu umie. Dobrze wypadły tez lekcje, których Scarlet udziela córce. Zarówno te mówiące jak przechytrzyć dokuczające jej dzieciaki, jak i sceny nauki magii. Zwłaszcza te ostatnie są opisane niezwykle kreatywnie i przystępnie. Wprawdzie scenę malowania obrazu magia można by rozwinąć do całej strony, ale nie jest to niezbędne by cieszyć się fikiem. Na plus jest też postać Scarlet, czyli matki Sunset. Szybko da się zauważyć, ze jest ona obdarzona nieprzeciętną mocą, a ponadto posiada wiedzę jak jej używać żeby osiągnąć jeszcze więcej. Stanowi idealny przykład i świetnego nauczyciela magii dla kogoś takiego jak Sunset. Z drugiej jednak strony jest tez skrzywdzoną matką i żoną, której małżonek sobie poszedł (nie znamy niestety szczegółów, a szkoda, bo mogłyby być ciekawe), a ona przelewa część swej frustracji z tym związanej i swego stosunku do męża na córkę. To tłumaczy, czemu Scarlet ma taką, a nie inną opinię o przyjaźni i o Celestii. To też buduje tą postać i bardzo dobrze tłumaczy, czemu Sunset jest jaka jest i czemu kończy tak jak kończy. Przyznam jednak, ze chętnie bym poznał znacznie więcej szczegółów z przeszłości Scarlet, bo to mogłoby rzucić bardzo dużo światła na to, czemu wpaja Sunset takie, a nie inne wartości (nawet nieświadomie). Myslę, ze wielu czytelników mogłoby się ze mną zgodzić w tej amterii. Sama Sunset jest zbudowana trochę kliszowo, ale to nic złego. W zasadzie, mały, słaby kujon zdecydowanie pasuje do siedmioletniej Sunset. Tak samo jak jej nieudolność magiczna, która przez pryzmat matki jest jeszcze boleśniejsza dla małej klaczki. Wycofana, niepewna, niechętna do zawierania przyjaźni, z boku grupy... No i oczywiście musi jej ktoś dokuczać. Niby do bólu klasyczne, ale pasuje. Jest też dobrym tłumaczeniem, czemu Sunset jest jaka jest. Nawet jeśli nie zawsze to przyznaje, ona chce się zemścić. Ona nie tylko pragnie tej mocy (takiej jak u matki), by mieć szacunek (ale nie taki jak ktoś, kto niesie pomoc i jest dobry, tylko jak ktoś, kto jest potężny, a wiec groźny), ale też pragnie mieć potęgę by się zemścić. By dzieciaki poczuły dokładnie to samo jak ona się czuła, kiedy jej dokuczali. Albo gorzej. Może to kliszowe, ale bardzo dobre i bardzo prawdziwe. Poza tym, pasuje do jej matki (która jest jedynym wzorem, dla Sunset). Do tego fik ma bardzo fajną i klimatyczną piosenkę. Przyznam, że początkowo nie skojarzyłem jej z Open up your eyes. Póki nie spojrzałem na przypis, wyglądała dla mnie jak coś na miarę starego disneya, z ust jakiegoś Villiana, do głównego bohatera. Coś jak zły, który śpiewa głównemu bohaterowi, kiedy ten jeszcze nie wiek, kto jest zły. Nie znaczy to, że Scarlet jest zła (to kwestia dyskusyjna, o której można by sporo napisać). Po prostu sama piosenka jest fajna i nadaje całości serialowy sznyt. I tu w zasadzie mam pewien problem z tym fikiem. Otóż w swej serialowości ma on pewną cechę, która mi się nie podobała w niekórych odcinkach kuców. Jest krótki. Część wątków jest potraktowana dość luźno i nierozwinięta. Tak wiem, wspominałem, że to nie jest niezbędne, rozmiar nie ma znaczenia i tego typu sprawy, ale z drugiej strony, tu jest dość materiału na miarę naprawdę długiego dzieła, gdzie każda postać jest wielowymiarowa i nie jest czarno-biała (tu niestety kilka postaci nie ma głębi. Chociażby dzieciaki, które dokuczają Sunset.). Bazując na tym, można by śmiało opisać życie Sunset w szkole, jej lekcje, jej relacje z matka, przeszłość (jej i matki), oraz samą aplikację do szkoły Celestii. Tu mamy tylko część tego i to potraktowane dość luźno, by nie rzec nawet, po łebkach. I choć nie mogę tego jednoznacznie nazwać złym, a sam fanfik czyta się przyjemnie, to jednak pozostaje niedosyt i część postaci trzeba sobie dobudować w głowie. A materiał pozwalałby stworzyć cos w stylu Dnia w którym Trixie powiedziała prawdę. Rozbudować emocje, dodać opisy i więcej fabuły. Jednak wiekszy problem mam już z zakończeniem. Niby jest logiczne, ale takie dość uproszczone i za szybkie, moim zdaniem. Myślę, że lepiej by było gdyby fik kończył się sceną zemsty na dzieciakach, którzy jej dokuczali. Takiej zemsty, gdzie ona jest dla nich taka, jak oni byli dla niej. I takiej, która nie wychodzi na jaw, bo Celestii się to nie podoba (to akurat fajne i pasuje do Ceśki). Poza tym, zakończenie w świecie ludzi kłóci się nieco z dalszym ciągiem trylogii, gdzie widzimy Sunset pod okiem Ceśki. Tak, wiem, że to osobny fik, ale nawet jako osobny fik, ma nieciekawe, moim zdaniem, zakończenie, które można by napisać lepiej (i zupełnie inaczej). Jeśli chodzi o formie, to jest przyzwoicie. Nie zauważyłem błędów, literówek, czy jakichkolwiek problemów. Słowem, nic w formie nie odrywa czytelnika od tekstu. Podsumowując, to nie jest zły fik. Tekst jest lekki, przyjemny i przystępny. Może ma pewne braki, wynikające głównie z długości (a raczej jej braku), ale mimo to, tworzy spójną całość. Raczej polecam ten fik, bo, choć nie trafił w mój gust, to nie jest złym fikiem.

Wiedziony zewem nostalgii, powróciłem o Pokrytego Czerwienią, które to w mych wspomnieniach żyło jako bardzo fajny i niestety porzucony fanfik. Pamiętam też, że pod fikiem (kiedy jeszcze miał osobny temat) było dużo komentarzy. Często pozytywnych i zachęcających. Wydaje mi się, ze trafił się nawet jeden, w którym ktoś żałował, że dzieło nie jest kontynuowane. A jak wypadło moje zderzenie ze wspomnieniami? O dziwo, bardzo dobrze. Zacznę od samego pomysłu. O ile wrzucenie ludzkiej wojny do Equestrii specjalnie odkrywcze nie jest, o tyle pójście w realia zimnowojenne i próba ,,wykorzystania" Equestrii przez obie strony (Nato i ZSRR), do przełamania impasu już jest ciekawe. Naturalnym jest, że kuce muszą w jakiś sposób na ten konflikt wpłynąć, skoro toczy się na ich ziemiach. Zapewne Equestria stanęłaby po jednej ze stron, aby zakończyć wojnę, by zginęło jak najmniej kucy (i może ludzi) i może przy okazji nawiązałaby współpracę gospodarczą. Ale nie tu. Tutaj kuce stają po obu stronach. Celestia postanawia ukręcić swoje lody, współpracując z amerykanami, a Lunie się to nie podoba (zwłaszcza po tym, jak ruscy jej powiedzieli, że Ceśka nie chciała pokoju, który jej oferowali) i postanawia obalić swa siostrę we współpracy z ZSRR. W czymś takim drzemał naprawdę spory potencjał i na chwilę obecną nie było żadnych śladów by to mogło być źle, lub zbyt chaotycznie prowadzone. Do tego jest jeszcze przewaga technologii nad magią. Nie ma rzucania czołgami, czy magicznej tarczy, która chroni całą armię przed kulami i ostrzałem artyleryjskim. Było wprost przeciwnie. dzielna, Equestriańska armia została zdziesiątkowana przez kilka czołgów i samolotów. Zdecydowanie dobry pomysł, pod warunkiem, że poszłoby za nim coś, co pokazałoby, że Equestria nie jest tylko kucami do bicia, ale ma jakiegoś asa w rękawie. Niestety nie sposób się dowiedzieć, czy autor coś w tej materii planował. Z samego tekstu też nie wynika, czy kuce mają jakiegoś asa w grzywie (czego nie można uważać za wadę). Oczywiście te pomysły (i jeszcze kilka innych) są całkiem dobrze zrealizowane i nieźle opisane, a całość ubrana jest w całkiem niezłą fabułę, przypominającą odrobinę ksiażki F. Forsytha. Sam fik zaczyna się dość szerokim i dokładnym opisaniem konfliktu między ZSRR, a NATO. Zaczynamy od spojrzenia z perspektywy ZSRR, lecz w kolejnych rozdziałach dowiemy się, że od drugiej strony wygląda to zupełnie inaczej. Tak czy inaczej, rozwiązaniem impasu wojennego miałoby być przedostanie się do innego wymiaru, przejechanie kilkudziesięciu kilometrów i wyjście na tyłach wroga. ZSRR posyła sporo wojska, które okopuje się, szykuje lotnisko i przy okazji zapoznaje miejscowych. Ratują ich nawet przed smokami. I tu wychodzi coś, co można uznać za wadę, albo za głupotę ruskich, ale moim zdaniem jest to jak najbardziej normalne. Otóż, oficer polityczny stwierdza, że należy nawrócić rojalistyczne kucyki na komunizm (a Ceśka nie macha słońcem). Jest więc werbowanie wieśniaków, są komunikaty propagandowe, jest formowanie komitetów i w ogóle. A gdy zachodzi taka potrzeba (a raczej decyzja o spacyfikowaniu miejscowych) rosjanie nie wahają się przed ostrzelaniem wojsk Equestrii (i cywilów we wiosce) z katiusz, czy przed zbombardowaniem Canterlotu. Zaś podczas spotkania z Luną nie wahają się nagiąć odrobinę prawdy (a raczej przedstawić jej wybiórczo), by zjednać sobie panią nocy i wywołać tarcia w kuczym narodzie (tarcia, które mają swoje podłoże tysiące lat temu). Podczas gdy ruscy mają pierwsze kontakty z tubylcami i pacyfikują armię Celestii, Amerykanie dopiero wysyłają swych opalonych chłopców przez portal, by przeciwdziałać rosjanom. Bo niestety nie od razu dowiedzieli się, co robią sowieci i jak. Hamburgery przybywają w chwale i zaraz dostają w mordę od czerwonych, którzy już się zadomowili. Szybko jednak otrzymują pomoc od miejscowych, a zaraz potem spotykają Lunę. Jednak Amerykanie nie robią na niej dobrego wrażenia, ale nie robią też złego. Nawet mimo dobrego (moim zdaniem) żartu o koninie, oraz pewnej szorstkości. Ogólnie, amerykańce wypadają naturalnie, a nie lukrowanie jak w jakimś Call of Duty. Robią błędy, niekoniecznie chcą się bratać z miejscowymi i uważają Celestię za idiotkę z przerostem ambicji, z którą niestety trzeba współpracować (zwłaszcza, że wykazuje chęć i robi mobilizację mięsa armatniego). Mimo to zgadzają sie na sojusz i dają kucom broń, byle tylko poprawić swoją marną pozycję. Stacjonują też w Canterlocie, co miałoby spory wpływ na konflikty u władzy. Tymczasem wplątane w wojnę księżniczki starają się coś na tym ugrać, poza wolnością. A przynajmniej Celestia zamierza, poprzez przejecie władzy absolutnej. Autor dość ciekawie potraktował politykę Equestrii. Zaczął od stanu, gdzie Celestia była ograniczana przez przekupny rząd. Następnie, sprawił, że, korzystając z najazdu, postanowiła go obalić i zostać królową, z władzą absolutną. Dobry plan i całkiem znośnie zrealizowane szaleństwo księżniczki. Lunie się to nie podoba, więc razem z ZSRR postanawia obalić siostrę. Formuje nocną gwardię i odbija rząd, który Celestyna zamknęła, licząc na pomoc przy przyciąganiu kucy (Bo wszak Nightmare Moon nie ma takiego posłuchu jak Królowa Celestia). Przy okazji, podbudowałaby swoją pozycję w oczach narodu i być może zyskała nowego sojusznika w innym świecie. Bo Luna ma inne podejście do ludzi niż Ceśka. Warto też wspomnieć, że mamy tu nie najgorzej opisane sceny batalistyczne. A w zasadzie sceny masakrowania kuców bronią. Widać potegę broni pancernej, oraz nowoczesnego lotnictwa, w starciu z prymitywnym ludem. Czuć też strach i załamanie kucy. A jednocześnie nie ma nadmiaru opisów. Autor zadbał też o pewne, istotne detale. Jak chociażby to, czemu nie należy stawać za lufą Gustafa (pisownia właściwa). Choć mam wrażenie, że ten pechowiec powinien zginąć, ale może się mylę. Wspominana wojna z podmieńcami, choć dość pobieżnie wspominana, brzmiała również bardzo dobrze. Zabrakło mi trochę opisów sprzętu (chociażby z punktu widzenia kuców). Mimo, że mam ten komfort, że wiem, jak ten sprzęt wygląda, bez szukania w goglach. Może jednak by się taka scena pojawiła, albo dwie, gdyby fik był kontynuowany. W końcu scena oglądania i opisywania T-80 przez poniaczy, mógłby być ciekawy (i niepozbawiony opisu długiej i pękatej lufy). Nie jest to jednak fik bez wad. Nie podobała mi się kompletnie kwestia, że Celestia wie o ludziach, ale nikomu nie mówi, bo tak. Ani też to, że skoro wie, to nie podpatruje tego, co oni wymyślają. Odpowiedniki kałasznikowów z pewnością by nie zaszkodziły. Tak samo, nie podobały mi się błędy, które popełniała Ceśka. Rozliczne i bardzo głupie błędy. Znaczy tak, błędy budują postać, ale tu Celestia jest idiotką do kwadratu. Mimo, że przegrała pierwsze starcie, to ona doprowadza do eskalacji konfliktu i anihilacji swej armii. A potem, głodna sukcesu, wysyła mały oddział z ludzką bronią, której nie umieją jeszcze używać, przeciw przeważajacym siłom wroga. Zdecydowanie rozsądne. Taka Celestia wypada jeszcze gorzej, kiedy się ją zestawi z dobrą i ukrzywdzoną przez propagandę Luną (Bo oczywiście Nightmare Moon chciała dobrze, ale przegrała, wiec została tymi złymi). Bo ksieżniczka nocy tak naprawdę zawsze dbała o poddanych, a nie to co jej przyspawana do tronu siostra. Nie za bardzo podobają mi się też sceny z przeszłości księżniczek. Znaczy, one są poprawnie napisane i w zasadzie logiczne (na ile logiczne może być mieszkanie dwóch księżniczek w małej chatce i karmienie kotów), ale zwyczajnie nie podoba mi się ta koncepcja. Dało się bez trudu zrobić w pałacowych progach i, moim zdaniem, wypadłoby to lepiej niż to co mamy. No i oczywiście mam zastrzeżenia do zakończenia. A w zasadzie do miejsca, w którym fik się kończy. To tak wielki i wredny cliffhanger, że aż boli. I do tego boli podwójnie, bo fik został porzucony w takim miejscu. I na koniec strona techniczna. Mówiąc szczerze, wygląda tu bardzo dobrze. Może nie idealnie, ale bardzo dobrze. Jedynie w kilku miejscach miałem wrażenie, że warto by było przebudować zdanie, ale tragedii zdecydowanie nie ma. Podsumowując, może i Pokryte nie jest fanfikiem idealnym, ale zdecydowanie jest dobrym i wartym uwagi. Ma sporo dobrych pomysłów i całkiem nieźle prowadzoną fabułę, która wciąga czytelnika. Sami bohaterowie tez są przyzwoicie zbudowani i konsekwentni, dzięki czemu świetnie współgrają z opowieścią. Kto wie, może gdyby był kontynuowany, dorobiłby się pewnego grona fanów, miłośników, rysowników. Ale niestety nie jest. I nigdy się zapewne nie dowiemy, czy Equestria stała się czerwona od komunizmu, czy od Coca Coli. A może pogoniła jednych i drugich? Albo już nie ma Equestrii, tylko radioaktywna pustynia? Tak czy inaczej, myślę, że warto po to sięgnąć, nawet jak się tak urywa. Może kogoś to zaintersuje, albo zainspiruje.

Nie wiedze powodu, by tego nie zdradzać. Aczkolwiek szału nie ma. Powstanie około 36 kompletów.

Przeczytane. Nie takie 15 stron straszne, jak się wydaje. A to za sprawą użytej czcionki. I właśnie od czcionki, oraz od formy zacznę. Czcionka: Arial 16. Serio? Znaczy, Arial to nic złego (choć personalnie go nie lubię), ale 16? strasznie wielkie te literki. Śmiało można zejść do 11-12. Do tego jest strasznie dużo dodatkowych odstępów w postaci nadprogramowego entera. Przez to (oraz przez automatyczny odstęp między akapitami) całość jest strasznie rozstrzelona i nieco ponad 1700 słów mieści się na 15 stronach. Ponadto, do wad należy zaliczyć brak justowania, oraz brak wcięć pierwszego wiersza. Ale od czego są sugestie ;) Poza tym pojawiły się błędy w zapisie dialogowym. Jeśli narracja po wypowiedzi zaczyna się słowem odnoszącym się do wypowiedzi (powiedział, spytał, mruknął, krzyknął, warknął, rzucił i tak dalej), to piszemy z małej litery, a po wspomnianej wypowiedzi nie ma kropki (wykrzyknik i znak zapytania, jak najbardziej są, jeśli występują). Niepotrzebnym też była kursywa przy każdym dialogu. Kursywę stosujemy, gdy chcemy zwrócić na coś uwagę w tekście. Na przykład, używamy jej na jakimś, jednym słowie w całym zdaniu, co wskazuje, że postać wypowiedziała je nieco inaczej. Co może nadawać dwuznaczności wypowiedzi. Spotkałem się też z tym, że używa się jej do przemyśleń postaci. Sam zaś stosuję w swoim fanfiku, by wydzielić część, w której narrator naprzykład opowiada o tym, co ma zamiar opowiedzieć (czyli o fiku), albo do jego wtrąceń, gdzie na przykład przyznaje, że ta część może obfitować w niedopowiedzenia, bo nie mógł znaleźć informacji (albo po prostu podkoloryzował). Można jej też użyć kiedy mamy w fanfiku list. Na przykład list Twilight do Celestii. Wtedy ładnie go odkreślamy dodatkową, pustą linijką i dajemy go kursywą (można też inną czcionką, wyglądającą jak odręczne pismo, albo coś). Nie mówiąc o tym, że odpowiednio użyta kursywa może nadać zdaniu podtekst. Tak wiec kursywa ma wiele pożytecznych zastosowań. Jednak pisanie dialogów nie jest jednym z nich. Od dialogów jest półpauza. I tu dochodzę do punktu, w którym będę chwalił. Nie zauważyłem w tekście żadnych literówek. Może to niewiele, ale zawsze to jakiś pozytyw. A jeśli chodzi o samo tłumaczenie, to tutaj też trochę ponarzekam. Niestety widać na każdym kroku, że to tłumaczenie. Wprawdzie jest ono poprawne (w niektórych miejscach do bólu poprawne, ale o tym za moment), ale widać tu angielską składnię i raz czy dwa zdarzył się angielski styl? dialogowy (Angielski dopuszcza by akapit zaczynał się od narracji, a wypowiedź postaci była później. U nas, jeśli jest wypowiedź w akapicie, to automatycznie musi go zaczynać). Do tego część zdań brzmi sztucznie i ma jakby złą kolejność wyrazów. Poza tym, że fik powinien być poprawny, powinien też być płynny. I choć czasami można odnieść wrażenie, ze to się wyklucza, to jest to jak najbardziej wykonalne (tu polecam zerknąć na tłumaczenia aTOMa i Doalra 84 i poddac je drobnej analizie, bo to jak dla mnie, najlepsze przykłady dobrego tłumaczenia). Jest jeszcze ta nadmierna poprawność, o której wspomniałem. Owszem, to zdanie jest ,,poprawne", ale też trochę bez sensu. Powinno być raczej przysypiajacą, albo drzemiącą, albo pogrążoną w półśnie. Senny, moim zdaniem, nie pasuje do kontekstu. Ogólnie, tłumaczenie wymaga sporo poprawek, ale nie powiedziałbym żeby było jakoś bardzo złe (dobrym tez niestety bym go nie nazwał). Zwłaszcza, że samo tłumaczenie (jako proces) to trudna sztuka, która wymaga nie tylko znajomości słówek, ale też znajomości samego języka (a w zasadzie nawet dwóch). Myślę jednak, ze warto by autor (tłumaczenia) podjął się pracy w tej materii, bo pierwszy krok jaki uczynił tym fanfikiem, nie był taki zły i w autorze drzemie potencjał. Skoro już pogadałem o formie, to pora na treść tego dzieła. Na wstępie powiem, że treść fika wywołała we mnie uczucie takiego trochę Meh. Z jednej strony, tam jest pewien potencjał i kilka ciekawych informacji zapisanych miedzy wierszami. Widzimy tu gryfie cesarstwo z młodym, nieletnim cesarzem, za którego rządzi ciotka. Widać też, że są gry polityczne, w których może uczestniczyć główny bohater (król, co ciekawe). Widać też pewną niechęć bohatera do rodu panującego, po czym można by wnioskować, że mógłby się pojawić w spisku. No i sam bankiet wypada znośnie i ma potencjał fabuło i światotwórczy. Z drugiej jednak strony, ten fik jest krótki i szybki. Stanowczo za krótki i za szybki. Brakło mi opisów, rozmów pozornie o niczym (to bankiet), czy więcej przemyśleń. w tych 1700 słowach (około), autor zawarł audiencję, bankiet, taniec, małe spotkanie z małym cesarzem i scenę jak cesarzowa ciotka dostaje żyletkę do golenia, dla małego. To bardzo dużo, jak na takie krótkie dzieło. Zabrakło też informacji o świecie, czy o stronnictwach. Zupełnie jakby ten fik był fragmentem czegoś większego. I chyba jest, sądząc po tagach. Tyle, że jako czytelnik, nie znam uniwersum, nie znam postaci (i w zasadzie nie bardzo poznaję to w tym fiku). Odnoszę wiec wrażenie, jakby dzieło było niekompletne. Podsumowując, samo dzieło nie powala i nie nazwałbym go fortunnym wyborem na pierwsze tłumaczenie. Tym niemniej cieszę się, że pojawił się tu ktoś jeszcze, kto jest zainteresowany tworzeniem fanfikcji. zapraszam do klubu konesera polskiego fanfika, gdzie z chęcią służymy pomocą, dobrą radą i staramy się trzymać fajną atmosferę by można było pogadać o wszystkim (nie tylko o fikach). Polecam też autorowi tego tłumaczenia poczytać trochę tłumaczeń od aTOM i Dolar84. Postaram się też śledzić fanfikowe poczynania nowego tłumacza, bo fajnie widzieć kogoś nowego, kto chce spróbować i ma potencjał (tak, widzę tu potencjał na nowego tłumacza fików, choć będzie mu potrzeba trochę pracy. Duże trochę.). A sam bankiet? Może i mi się nie podobał, ale może kogoś zainteresuje samym uniwersum.

Musze przyznać, ze zebrało się całkiem sporo zamówień, mimo nieciekawych czasów. Jutro jadę zamówić (bo dziś niestety nie zdążyłem), w związku z czym, w ciągu 2 tygodni powinienem mieć je w domu i zaczynać wysyłkę Tymczasem mam dla was niespodziankę. Okładkę. Niestety dostałem ją na ostatnią chwilę, więc nie miałem jak jej wcześniej zademonstrować Myślę jednak, że warto było czekać. Wyjątkowo bez tekstu z tyłu, ale umówmy się, nie jest on niezbędny

Musze przyznać, że lektura Somnambulizmu była niezwykle przyjemnym doświadczeniem. Nie dziwią mnie też oceny jakie ten fik dostał w konkursie, bo to naprawdę dobre dzieło (które oczywiście mogłoby być dobre 10 razy dłuższe). Zacznę od tego, ze podoba mi się sam koncept somnambulizmu u Twilight. To by w sumie mogło pasować do tej postaci. Niestety musze się jednak częściowo zgodzić z Arkane, że ten problem Twilight powinien być Spike'owi znany. po pierwsze, mieszkają razem od dawna, a po drugie, rodzice Twilight raczej zgłosiliby ten problem Celestii, kiedy posyłali córkę do szkoły. Aczkolwiek istnieje logiczne wyjaśnienie dla takiego rozwiązania w fiku i wcale nie brzmi ono: limit słów. Możliwe, że Midnight Sparkle narodziła się względnie niedawno (być może w chwili pojawienia się Midnight w świecie ludzi), lub tez względnie niedawno się ,,obudziła" (co w sumie na jedno wychodzi). To by też mogło wyjaśniać dlaczego nikt nie wie o somnambulizmie Twilight (nawet sama Twilight). Podobał mi się również koncept samej Midnight, która kieruje lunatykującą Twilight, prowadząc do jej ostatecznego ,,końca". Kojarzy się trochę z NMM, a też tak nie do końca. Bo Midnight to nie jest demon zrodzony z negatywnych uczuć, tylko coś chyba trochę innego. Bardziej zło, które czai się w każdym z nas. Tak czy inaczej, bardzo dobry pomysł i świetnie wbudowany w postać. Dobrze też wyszło ,,ukrywanie" tożsamości głównej postaci. Znaczy, teoretycznie szybko się można domyślić, że chodzi o Twilight, a raczej kogoś, kto siedzi w Twilight, ale człowiek zdaje sobie z tego sprawę dopiero pod koniec fika, kiedy wszystkie klocki wskakują na swoje miejsce. Bardzo fajnie to wyszło. Poza tym, mamy tu całkiem spory kawał fabuły i klimatu, zbudowany w niewielkiej objętości. Z początku dowiadujemy się dość sporo o samej alchemii (i tym jak może działać), oraz o samej Twilight. O tym, że prawie nie ma przyjaciół, że nie całkiem wie, jakie skarby trzyma w bibliotec i o tym, jak zbrukać jej duszę. I tu w sumie jest też pierwszy i chyba najważniejszy hint, że to Twilight. Widzimy też kto zginął, by uzyskać niezbędny składnik i dlaczego. A wszystko to podane bardzo logicznie i rozsądnie, z odrobiną szaleństwa u głównej bohaterki. Dalej mamy walkę z hydrą. Krótką i treściwą, obfitującą w niewiele przemyśleń i opisów. Ale pod tym kryje się bardzo interesująca informacja na temat głównego bohatera. Otóż jest on potężny i nie boi się skorzystać ze swej potęgi. Nie boi się też tryumfować i zabierać trofeum, w postaci głowy hydry. W trzecim fragmencie wreszcie dwszystko staje się oczywiste (o ile nikt się nie domyślił). Przebiegły plan zostaje sfinalizowany. Mamy moment sporządzenia eliksiru, oraz pełen napięcia moment tryumfu zła. Bardzo fajnie opisna, z odpowiednią dynamiką. Bez rozbuchanych przemówień i tryumfów, które by w tym fiku się, moim zdaniem, nie sprawdziły. Jeden akapit, w którym mamy też wypicie elisiru i opisanie jego efektów. Potem zdradza się Midnight już definitywnie i mamy scenę jak Midnight wchodzi do lóżka Twilight, gotowa ją ostatecznie posiąść No i finał. Krótkie i treściwe przedstawienie końca niczego niespodziewającej się księżniczki. Jak dla mnie, majstersztyk. Wspaniałe zakończenie bardzo dobrej historii. Mamy tu świetny i bardzo dobrze zrealizowany pomysł, który dodatkowo broni się formą na wysokim poziomie. Nie zauważyłem żadnych błędów czy literówek. Przecinki tez wydają się być we właściwych miejscach. Całość zaś wygląda bardzo estetycznie, z odpowiednimi odstępami między akapitami. Podsumowując, Somnambulizm to bardzo fajny i świetnie napisany fik, którego jedyna wadą jest zbyt mała objętość. O ile to w ogóle można uznać za wadę, bo w tej formie fik się dalej świetnie broni. Oczywiście sam motyw można by świetnie rozpisać na 40-60 stron, gdzie znalazłoby się miejsce na przemyślenia, knucie, dylematy, przebłyski świadomości Twilight o problemie, błędy Midnight i spore światotworzenie. Ale jak mówiłem, w tej 4 stronnicowej formie fik spisuje się świetnie i jest jak najbardziej kompletny. Zdecydowanie polecam jak ktoś szuka czegoś krótkiego, gdzie klimat upchany jest w każdym akapicie.