[Zapisy][Gra]A w przyszłości chcę zostać czarnym charakterem.

[Mephisto The Undying]

- Nie ma tu nic dobrego na postój, ale chyba możemy po prostu zdrzemnąć się pod drzewem. - stwierdził smok podchodząc do jednego, grubszego i bardziej rozłożystego. W miarę okej jak na miejsce do spania. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Jasne - odpowiedziała smętnie dziewczyna i rozłożyła się pod drzewem, na brzuchu, po kilku minutach przewracania się z boku na bok i szeleszczenia liśćmi ostatecznie zwinęła się w kłębek. Zapadła cisza, którą przerywało jedynie gruchanie gołębia, który to samotny siedział kilka metrów dalej i wpatrywał się w Doxana swoimi małymi, czerwonymi oczkami.

[Pawlex]

Stwór wciągnął człowieka do środka szaty. Stał odwrócony, aby Widle nie dowiedział się co skrywa to ubranie. Nikt nie wie. Nikt się nie dowie.

- Cóż. Jaszczuroludzie są w pewnych punktach całkiem podobni do dawnych indian. Słyszał pan kiedyś o indianach? Zapytał, odwracając się do niego po skończonej konsumpcji. 

[Lucjan]

Wejśc. Obserwuję cię od pewnego czasu. Piękna jesteś. - stwierdził z uśmiechem. Mogła nie ogarnąć ale ten uśmiech był sarkasttyczny. Po chwili jednak stwierdził że kobieta naprawde mu się podoba. 

[Mephisto The Undying]

Doxan nie odzywał się tylko spojrzał na gołębia, zastanawiało go czemu ptak się na niego gapi. Jaki miał cel, czemu tu siedział. Ot taki tam przemyślenia.

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nigdy nie słyszałem o Indianach. Gdzie żyją? To ludzie? Może gdzieś na równinach Sto? - zapytał, spokojnym krokiem wlokąc się przed siebie. 

 

Niewiasta zmrużyła oczy. Starała się pokazać opanowanie, ale widać było, że całe to włamanie trochę ją przerasta. 

- Gospodarz ma pełne prawo zamordować nieproszonego gościa, bo nie wchodzi się do domu obcego w nocy i to niezależnie od wyglądu tego obcego! Nic tego nie usprawiedliwia! - Zacisnęła dłoń na kołku jeszcze mocniej. Spojrzała na niego, a potem na wampira. 

- Pewnie się zastanawiasz, czy mam na tyle siły i czy jestem w stanie aby wbić ten kołek w twoją klatkę piersiową. Otóż nawet ja tego nie wiem. Pomysł tylko, jak świetnie możemy się bawić sprawdzając to! 

 

- Co tak patrzysz? - zapytał gołąb, mówiąc niezwykle wyraźnie jak na budowę anatomiczną potencjalnego organu mowy. 

[Pawlex]

- Tak to ludzie. Powiem więcej, w świecie gdzie żyli są tylko i wyłącznie ludzie. - Mówił, podążając za głosem Wilde.

- Ten wymiar jest ulubionym punktem żywieniowym mojej rasy. Słyszałem opowieści niektórych stworów o tym świecie. Wyobraża pan sobie że mimo iż żyją tam tylko i wyłącznie ludzie, to i tak ze sobą walczą. Są poróżnieni przez kolor skóry oraz religię, których to mają przynajmniej z pięć. Dziwna to rasa, naprawdę. 

[Mephisto The Undying]

Oczy Doxana rozszerzyły się w wyrazie zaskoczenia, nie wiedział czy to przez zmęczenie, czy ten gołąb naprawdę właśnie się do niego odezwał.
- Co? - powiedział niemalże niesłyszalnie. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie taka dziwna. Zawsze znajdzie się coś, o co będą chcieli walczyć... Nie ma znaczenia, kto jest jakiej rasy - stwierdził wesoło Widle. Zawsze był wesoły. To było niepokojące.

- No, to jaki mamy złowrogi plan w głowie? - zapytał, zwracając swoją twarz bez wyglądu w stronę mackowatego.

 

- Nic. Ignogrruaancie - odparł, napuszył się i odleciał na najbliższe drzewo. Mimo to Doxana dręczyło uczucie, że ktoś go obserwuje. Ktoś, kto nie był gołębiem ani innym ptakiem. Uczucie pojawiło się, kiedy odleciał gołąb i stawało się coraz bardziej wyraźne. Jakby niewidoczny obserwator krążył i coraz bardziej te kręgi zacieśniał.

[Mephisto The Undying]

Smok rozejrzał się, to uczucie było dość nieprzyjemne, w sumie cały dzień zdawało mu się że coś jest nie tak. Najpierw te gołębie, teraz to. Nie umiał przez to oka zmrużyć. 

[Lucjan]

Przemyślałem. I myślę że prędzej wylądujesz w łóżku jęcząc z przyjemności nim zdążyłabyś wbić mi ten kołek w serce.- powiedział Vlad z uśmiechem.

[Arcybiskup z Canterbury]

Gdzieś między drzewami błysnęły dwa żółte ślepia. Coś zasyczało. Dzięki fenomenalnemu słuchowi Doxan usłyszał, jak po drzewach przesuwają się drobne łuski, a szpony odpychają się od kory. Coś co im towarzyszyło było bardzo duże i było gadem. 

 

-Aha! Gwałciciel! - syknęła niewiasta. Z kółkiem w kierunku Vlada zaczęła się powoli i ostrożnie wycofywać w kierunku drzwi, uważnie obserwując wampira. Zaczęła sięgać w kierunku klamki, a więc musiał działać szybko. Problem stanowił czosnek i kołek, choć mało prawdopodobne że ten drugi trafiłby między żebra Vlada. 

- Nie rusz się, bo zacznę krzyczeć i wepchnę ci ten czosnek do gardła! Jestem uzbrojona i radzę o tym pamiętać, więc lepiej stąd wyjdź! 

[Pawlex]

- W mojej głowie? Czemu nie zrobimy czegoś złowrogiego, co siedzi w pana głowie? - Zapytał, chcąc nieco urozmaicić ten dzień.

- Chyba szkolenie mnie nie jest pana jedynym pragnieniem, celem do osiągnięcia, życiowym pragnieniem. Zapewne jest coś, co pan chciałby bardzo zrobić. Więc zróbmy to!

[Lucjan]

Vlad z zadziwiającą prędkością podbiegł do dziewczyny i wyrwał jej kołek z rąk a następnie rzucił go tak,  że wbił czosnek w ścianę. Po chwili ręce kobiety świeciły pustkami a mężczyzna stał między nią a jej,, bronią''. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Jestem -jakby to powiedzieć... Jestem całkowicie spełniony zawodowo. Dlatego też szkolę teraz rekrutów. Ale w zasadzie... W zasadzie jest taki jeden hrabia, mieszka na obrzeżach miasta. Wydaje mi się, że moglibyśmy zapewnić ci wygodny lokal - zastanowił się. - Co ty na to? 

 

Dziewczyna krzyknęła. Jej reakcja była trochę tylko szybsza od reakcji Vlada, ale równie niespodziewana. Zza materiału sukni wyjęła sztylet i z całej siły wepchnęła go między żebra, prosto w serce. Vlad odczuł ostry ból w klatce piersiowej. Byłoby to dla niego niebezpieczne, gdyby tylko sztylet był chociażby powleczony srebrem. Ale nie był, a więc tkanka wkrótce się zrośnie. Na koszuli pojawiła się maleńka plama krwi. Niedoszła ofiara szarpnęła klamkę, ale ta się zacięła, w związku z czym niewiasta pomknęła w kierunku okna. 

 

[Lucjan]

Vlad syknął. Po chwili jednak zauważył że sztylet jest z metalu. Odetchnął z ulgą. Podbiegł do dziewczyny, złapał ją w biodrach i rzucił na łóżko. Podbiegł i zablokował jej ręce tak, że nie mogła go atakować. Wyciągnął sztylet z rany i się uśmiechnął. - Nie atakuj to się dogadamy. -  stwierdził i zatkał jej usta szmatą. 

[Arcybiskup z Canterbury]

Trudno powiedzieć jak, ale niewieście udało się wypluć szmatę na podłogę, poza zasięg wampira. Miała jeszcze kolana i jednym z nich ochoczo i zgrabnie przywaliła Vladowi w brzuch. Zabolało. 

- Czego chcesz? - zapytała. - Ostrzegam cię, nie zmuszaj mnie do ostateczności, bo... Bo nie chciałabym musieć wykorzystać ostatecznego środka obrony! 

[Lucjan]

Spotkać się z Tobą i iść na spacer po parku. Porozmawiamy i bliżej się poznamy. -  zaproponował wampir z uśmiechem. Nie miał jakoś zamiaru jei wyssać krwi. 

(czy tutaj jest to zryte że światło dnia zabija wampiry?) 

[Arcybiskup z Canterbury]

(Na dłuższą metę tak, ale raczej parzy)

 

Dziewczyna była zbita z tropu. Próby obrony przynajmniej na razie ustały. 

-Po to włamałeś mi się do domu? Żeby poprosić o wyjście na spacer? Nie brzmi to trochę absurdalnie? Kim ty w ogóle jesteś? 

[Lucjan]

Jestem hrabia Vlad. Pochodzę z Rumunii. Przyjechałem tu aby pozwiedzać to wspaniałe miasto. -  powiedział z uśmiechem. Kłamał jak z nut. Ale ona raczej tego nie zauważyła. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- Nie znam takiego miasta. To w Überwaldzie? Puść mnie z łaski swojej, mości hrabio - odpowiedziała. - Dlaczego hrabia włamuje się w środku nocy do domu prostej szlachcianki z Ankh Morpork, co?

[Mephisto The Undying]

Doxan podniósł się z miejsca. Spojrzał w kierunku istoty która się zbliżała, jego palce powoli zaczęły obrastać łuskami, podobnie zresztą jak inne części jego ciała, przygotował się do ataku. 

[Lucjan]

Ponieważ ta prosta szlachcianka sprawiła że hrabia się zakochał. Pierwszy raz o 25 lat. -  powiedział z uśmiechem. Serio poczuł jakieś dziwne uczucie w swoim nieumarłym sercu. 

[Arcybiskup z Canterbury]

- To jest własność prywatna żmija. Czy Żmij ma wyciągnąć konsekwencje z wtargnięcia dwóch nieznajomych na jego posesję? - zapytał stwór. Wysunął się z cienia. Był długi, na pewno dłuższy niż Doxan. Miał dwie przednie, krótkie łapy i bardzo długich placach i szponach. Na grzbiecie znajdowały się szczątkowe skrzydła. Pysk był krótszy niż u smoka i ostro zakończony. Złośliwe oczy wpatrywały się w intruza uważnie, a trójkątne uszy nasłuchiwały. Wzdłuż kręgosłupa znajdował się kolczasty grzebień. 

Hana obudziła się nagle. 

- z kim walczymy i dlaczego? 

 

- Proszę mnie zatem puścić - zażądała, wpatrując się nieustępliwie w intruza. Stopą natomiast starała się przyciągnąć do siebie nóż. 

- Nie przejmuj się, to tak na wszelki wypadek, gdybyś zmienił zdanie i gdybym ja poczuła się zbyt pewnie. Niech możliwość zatrzymania noża będzie dowodem twojej dobrej woli, dobrze? 

[Lucjan]

Vlad zamyślił się. Jednak po chwili puścił dziewczynę, podał jej nóż i usiadł na krześle. Rozsiadł jak prawdziwy szlachcic. wpatrywał się w blondi znad dłoni które zakrywały usta. - Można tu zapalić?- zapytał z lekkim uśmiechem wstając i wchodząc na balkon.