Twarzą ku Słońcu [Epic][Oneshot][Dark][Political][Crystal Siege]

Verlax · Kwiecień 21, 2018

Coldwind · Kwiecień 22, 2018

Przypada mi w zaszczycie napisanie pierwszego komentarza.

Zacznę od tego, że już dawno przeczytałem wersję konkursową, która spodobała mi się pomimo niedostatków formy. A jak wypada rozszerzenie?

Muszę przyznać, że poziom został utrzymany. Jeżeli szukacie odpowiedzi na pytanie, jak wyglądałoby Kryształowe Oblężenie, gdyby było bardziej zgodne z logiką, to odpowiedzią jest właśnie opowiadanie Verlaxa. W realistyczny sposób przedstawione zostały zarówno kolejne wycinki historii stojącej na progu wojny Equestrii, jak i rozterki szarych obywateli, którym przyszło żyć w dość ciężkich czasach.

"Twarzą ku Słońcu" czytało mi się lekko i przyjemnie pomimo niewesołej jednak tematyki. Być może było to możliwe za sprawą narracji z perspektywy zagranicznego korespondenta, która to ułatwiała wczucie się we wszystko to, co ukazane zostało w fanfiku; sprawiała, że całe te wydarzenia, bohaterowie, ogólnie świat przedstawiony w pełnej okazałości stał się mi bliższy jako czytelnikowi.

Jeżeli miałbym się do czegoś doczepić... niby jeszcze jakieś błędy pozostały w chwili, gdy piszę ten komentarz, lecz widzę, że autor zabrał się za poprawianie, więc tu już chyba nie powinno wystąpić nic drażniącego.

Ocena: dobra, niech będzie 11/10

Poza tym tu i teraz ogłaszam, że "Twarzą ku Słońcu" otrzymuje ode mnie głos na Epic. Wołam też @Dolar84, który miał uczynić to samo po opublikowaniu poprawionej wersji opowiadania.

Pozdrawiam i czekam na kolejne fanfiki od szanownego Autora.

Edytowano Kwiecień 22, 2018 przez Coldwind

Sun · Kwiecień 23, 2018

Twarzą ku słońcu po raz pierwszy przeczytałem, gdy było fikiem konkursowym. Znając KRwawe Słońce, byłem świadom stylu jaki mnie czeka. Nie zawiodłem się, bo Verlax zaprezentował fanfik, który mógłby bez wysiłku zgarnąć pierwsze miejsce i wdeptać konkurencję w błoto. Mo właśnie. Mógłby. Otóż w konkursie Verlax zmasakrował bezlitośnie formę.

Na całe szczęście, to nie jest konkurs, gdzie ograniczał go limit słów i brak korektora. Rozszerzona i poprawiona wersja jest prawdziwym majstersztykiem, z genialną fabułą, świetnym pomysłem i mistrzowskim wykonaniem, które ubrano (z pomocą korekty) w świetną,w zasadzie pozbawioną błędów formę. Teraz ten tekst czyta się przyjemnie i pochłania wręcz jednym tchem. Sama fabuła, pisana z perspektywy dziennikarza z obcego kraju, który jest obserwatorem zmian i ich następstw, które nastąpiły w czasie przygotowań do wojny jest ciekawa i dodaje smaczku fanfikowi. Sam research historyczny, oraz smaczki poukrywane w fiku również są wartością dodaną. Fabuły szerzej nie omówię, by nie uronić ani jednej kropelki i nie zepsuć nikomu lektury. Powiem więc jedno, co już wcześniej z resztą obiecałem.

Oddaję głos na EPIC. Bo ten fanfik naprawdę na to zasługuje i polecam go każdemu.

Ghatorr · Kwiecień 24, 2018

Już oryginalna wersja konkursowa stała na bardzo wysokim poziomie, a po sporych poprawkach jest tylko lepiej. Pięknie oddana industrializacja Equestrii, narastające problemy związane z próbą stworzenia "społeczeństwa zaangażowanego", coraz mocniej oddziałująca na psychikę narodu psychoza wojenna... aż się chce czytać. Tekst jest dość długi, ale łyka się to w dosłownie kilka chwil, bez odrywania się od ekranu.

Verlax po raz kolejny udowadnia jak głęboka jest jego wiedza odnośnie militariów oraz sekretów polityki. Gwałtowny rozwój Equestrii nie wygląda tu jak w grach - gdzie, pyk, klika się jeden przycisk, traci się 400 golda i nagle w całym kraju wyrastają piękne fabryki. Nie, tutaj każda, nawet najdrobniejsza zmiana wymaga chirurgii na duszy narodu i ciężkiej rekonwalescencji, która będzie bolesna zarówno dla zwykłych kucy jak i dla miłościwie im panujących. Wszystko zaś obserwujemy z punktu widzenia zagranicznego dziennikarza, który dzięki swojej pozycji i kontaktom może "podziwiać" cały proces, zbierając relacje i opinie wielu innych fascynujących postaci.

Z mojej strony szczery głos na EPIC.

Ps - pisz dalej.

Edytowano Kwiecień 24, 2018 przez Ghatorr

Rarity · Kwiecień 27, 2018

Po wielu obietnicach podjęcia się lektury KSa w końcu przeczytałam opowiadanie Verlaxa. Tylko nie to, które powinnam… ;P Było to chyba pierwsze moje spotkanie z jego twórczością i po usłyszeniu rozmaitych recenzji byłam bardzo ciekawa, jak mi się spodoba. Pierwsze wrażenie to niestety pozostała nawet po korekcie duża liczba błędów, w tym mnóstwo powtórzeń. Jeśli chodzi o treść, to powiedziałabym, że jestem ukontentowana, ale też nieco skonfundowana. Spodobała mi się, a nawet zaimponowała mi znajomość tematu, jaką wykazał się autor. Widać, że wie on, o czym pisze, a zachodzące w społeczeństwie przemiany i rodzące się ruchy nie zostały całkiem wyssane z palca, podobnie jak porażki Meremachtu. Właśnie motyw braku przygotowania do prawdziwiej walki mi się spodobał – chrzest bojowy pastelowych kucyków rzeczywiście powinien być dla nich ciężki, a brak doświadczenia dowództwa widoczny w wydawanych rozkazach. Wątek polityczny również jest ciekawy, choć przyznam, że rozmaitość ruchów, partii i poglądów może wprawić czasem w konsternację. Z jednej strony pokazuje to, jak złożonym tworem jest społeczeństwo i że przedstawienie go jako w pełni zgodnego w obliczu przemian jest nierealistyczne, ale z drugiej strony trochę powoduje, że sama nie wiem, co się właściwie dzieje. Autor zaofiarował się wyjaśnić wszelkie wątpliwości, więc zadam może swoje (zapewne naiwne) pytania.

Rolnictwo zostało zredukowane, by pracujące w nim dotychczas kucyki przeniosły się do fabryk. Jest powiedziane, że robotnicy otrzymują niezłe wynagrodzenie, skąd więc wspomnienia o pogłębiającej się biedzie i złych warunkach życia społeczeństwa?

Crimson Steel. W całym kraju kucyki mają dość reform, wybuchają bunty i strajki, tłumione przez pegazią panią generał. Równocześnie pojawia się ryzyko, iż Crimson mogłaby przy poparciu społeczeństwa przejąć władzę nad krajem. Czy mi się wydaje, czy równoczesne organizowanie powstania i uwielbienie do tłumiącej je dowódczyni są jednak nieco sprzeczne? No dobrze, pojmuję, że to nie jest ta sama grupa kucyków. Jednak czytając o jakimś kolejnym ruchu, zazwyczaj miałam wrażenie, że jest on popierany przez większość społeczeństwa. A potem pojawiał się inny, zupełnie z nim sprzeczny i także zdobywał wielką popularność.

Podobna wątpliwość: pod koniec jest napisane, że obywatele tracą wiarę w realność zagrożenia ze strony Sombry, nie podobają im się reformy, rodzą się nowe ruchy polityczne, bazujące nawet na ustroju Sombrii. Jak to ma się do faktu, że na wygraną w wyborach ma szansę partia, która silnie popiera reformy i dalsze uzbrajanie kraju?

Dziwi mnie także nieco zachowanie Celestii: nie popiera właściwie reform w obecnej formie, ale też ich nie wstrzymuje, swoim biernym oporem powodując, że kucyki tracą wiarę w sens działań Rady oraz Luny. Mam wrażenie, że pełne poparcie księżniczki mogłoby zmienić nastawienie społeczeństwa, które pragnie jej powrotu do władzy. Władzy, której w sumie nie straciła. No cóż, pod tym względem logika powstańców z Ellenois chyba nieco mi umyka.

Zastanawiająca jest też nieco różnica w podejściu do przelewania krwi przez Maremacht oraz powstańców/strajkujących. Teoretycznie zostało to wyjaśnione miłością do małych ojczyzn i brakiem chęci do walczenia z dala od domu, ale mimo wszystko wydaje mi się, że skoro żołnierze nie potrafili zmusić się do strzelania do przeciwników, to także walczący po przeciwnej stronie mieszczanie czy chłopi powinni mieć większe opory i nie rzucać się radośnie z kosami. Mimo chęci obrony swojej prowincji powinni moim zdaniem wykazywać nieco mniejszy entuzjazm czy więcej litości i nie zarzynać próbujących się poddać żołnierzy – podobnie jak ich przeciwnicy, wiedli dotychczas spokojne życie i ta bojowość jest nieco nienaturalna, gdy mówimy o kolorowych kucykach.

Sam pomysł, by napisać opowiadanie z punktu widzenia znającego kraj gryfa wydaje mi się bardzo dobry, dłuższa nieobecność dobrze tłumaczy jego brak zrozumienia dla pewnych spraw i pozwala autorowi tłumaczyć je czytelnikowi w naturalny sposób. Podobają mi się jego rozmowy zarówno z cywilami, jak i żołnierzami oraz ich instruktorem. Ładnie ukazują różne poglądy i tłumaczą, czemu Equestria wygląda obecnie tak, a nie inaczej.

Spodziewam się, że w odpowiedzi dostanę dłuższy esej, dlatego też wstrzymam się jeszcze z ostatecznym podsumowaniem opowiadania.

Verlax · Kwiecień 27, 2018

Rarity · Kwiecień 27, 2018

Dziękuję bardzo za tak wyczerpującą odpowiedź. Nie będę już odnosić się szczegółowo do poszczególnych kwestii, jednak podsumowując – moje wątpliwości zostały rozwiane. Część moich pytań wynikała z nieuważnej lektury/ błędnej interpretacji (poparcie dla różnych opcji w różnych rejonach czy klasach społecznych faktycznie jest bardzo sensowne), część zaś z braku należytej wiedzy historycznej. Wyjaśnienie dla nienawiści buntowników i nastawienia Maremachtu także jest przekonujące. W związku z tym, że moje zarzuty zostały odparte, z przyjemnością mogę oddać głos na Epic. Moje uzasadnienie znajduje się w moim poprzednim komentarzu (gdyby było trzeba, mogę je jeszcze rozwinąć, ponieważ jak zwykle skupiłam się na domniemanych wadach), chciałabym też jeszcze raz podkreślić, że autor zaimponował mi swoją wiedzą i zdolnością do wykorzystania jej w opowiadaniu o kucykach.

Gandzia · Maj 2, 2018

Przeczytane.

Opowiadanie jest tym, czym mogły być pierwsze rozdziały KO, gdyby trochę posiedzieć nad opisem transformacji Equestrii z pseudośredniowiecznej monarchii do nowoczesnego państwa z I połowy XX wieku, zrobić odpowiedni "risercz" i tak dalej. Z zainteresowaniem czytałem, jak to przygotowania do wojny wpływają na życie kucyków, a narastająca psychoza wojenna i związany ze zbrojeniami opór społeczny wpływają na rozwój niebezpiecznych ideologii. Do tego dodać należy masę smaczków dla miłośników historii, świetne opisy i stosunkowo mroczną atmosferę.

Głosuję na [Epic].

Zodiak · Maj 6, 2018

Verlax jaki jest każdy widzi. To człowiek posiadający ogromną widzę o historii i polityce, co świetnie widać na załączonym ~~obrazku~~ fanfiku. Zaznaczam już w tym momencie, że owy komentarz opisuje opinię kompletnego laika, jeśli chodzi o tematy okołopolitycznoustrojowodrugowojenne. tl;dr gówno się na tym znam.

Od samego początku do samego końca widać, że autor wie o czym pisze i wie, co chce osiagnąć. Na początku wspomnę o bardzo sprawnie przeprowadzonym zabiegu pozbawienia głównego bohatera imienia. Nie rzuciło mi się to w oczy ani przez chwilę, dopiero jakiś czas po przeczytaniu uświadomiłem sobie, że nie mam pojęcia jak nazywa się narrator. Well played. Jeżeli chodzi o samą treść... czytałem z zainteresowaniem i pochłonąłem te 50 stron w zaskakująco krótkim dla mnie czasie. I chociaż czasem nie wiedziałem o czym mówi główny bohater albo postacie, z którymi rozmawiał to i tak lektura sprawiała nie lada przyjemność. Szczgólnie, że wprowadzało do KOversum coś, czego mu brakowało: logikę i przede wszystkim konsekwencję. Verlax zrobił co mógł, żeby opisać błyskawiczne uprzemysłowienie Equestrii i jego skutki. Jedno wynikało z drugiego i było podparte sporą dawką wiedzy o rzeczywistych wydarzeniach. Nie mogę też nie wpsomnieć o po prostu dobrym warsztacie autora jeśli chodzi o uzyskiwanie pewnych efektów. Osobiście brzydzę się politykę, propaganda i manipulacją, a te były opisane na tyle dobrze, żeby wzbudzić u mnie niechęć. A każde wzbudzenie emocji u czytelnika jest sukcesem pisarza.

Za to forma, no to juest gorzej... Powtórzenia robią sobie rękawiczki z ludzkiej skóry, i bryloczki z wątroby, anglicyzmy wyciskają ofierze białko z oczu... Generalnie tu jest kiepsko .Szczególnie z powtórzeniami, których są całe roje niemal w każdym akapicie. Pewne osoby, których imion nie będę wymieniał uczuliły mnie na to i teraz nie mogę przejść obojętnie obok takich rzeczy. Zaś wspomniane anglizycmy? Chodzi mi tu w szczególności o przeklęte Cutie Marki. Abolutnie nie rozumiem, co kierowało autorem kiedy zdecydował się tego nie tłumaczyć. Że urocze znaczki brzmią infantylnie? Mam wrażenie, że wszyscy piszący fanfiki powinni przypiąć sobie obok monitorów karteczki z napisame "piszę fanfika o My Little Pony: Friendship is Magic".

Na koniec wspomnę jeszcze o nawiązanaich, których ponoć jest dużo, ale ja wyłapałem tylko 2, z czego oba są tak oczywsite, że aż za bardzo. Mam na myśli scenę skopiowaną z "Ostatniego Samuraja" i "Jutro należy do nas". Nie chłodno.

Mimo wszystko liczę, że ten komentarz wystarczy żeby podeprzeć mój głos na EPIC.

Pozdrawiam serdecznie.

Hoffman · Maj 11, 2018

Nie wiem jakim cudem wciąż powracam do opowiadań drugowojennych, skoro za nimi generalnie nie przepadam i z w którymi mam bez przerwy problemy. Najprawdopodobniej skusiły mnie trzy rzeczy.

Pierwsza to oczywiście fakt, iż jest to opowiadanie tematycznie wpisane w świat „Kryształowego Oblężenia”, z którym jestem już bardzo prawie na bieżąco. Ilekroć myślę o sformułowaniu swojej opinii o wspomnianym tytule, w głowie pojawia się kłębowisko myśli, najróżniejszych skojarzeń, poruszony zostaje co się dyplomatycznie nazywa szeroki wachlarz problemów. Zebranie w jedno wszystkich moich wrażeń jest zatem bardzo trudne.

Dwa, tag [Political], do którego od lat nie mogę jednoznacznie się przekonać. Nie ma w nim nic złego, jednak przyłapywałem się na tym, że bardzo często za jego sprawą kucykowy świat nagle stawał się ludzki, a treść bardzo łatwo zamieniała się w wykład lub też debatę polityczną, która jest niezła do oglądania czy słuchania, ale żeby czytać całego fanfika napisanego wokół niej? Czy ja wiem? W każdym razie, jest we mnie chęć do sprawdzania opowiadań opatrzonych tychże tagiem, przekonywania się.

No i trzy, sprawa najważniejsza, gdyż najważniejsi są po prostu ludzie, a więc osoba autora, który odpowiada między innymi za „Krwawe Słońce”, które to „Krwawe Słońce” akurat wszelakie smaczki polityczne, kulturowe miało w mojej ocenie zrealizowane bezbłędnie. Chociaż nie było ono opatrzone tagiem [Political], ale [Wojenny].

Że nie wspomnę już o zapleczu w postaci materiałów źródłowych oraz różnych odniesień, które ubogacały opowiadanie. Jednocześnie zdążyłem się zorientować, tym razem bez pomyłek, że w „Kryształowym Oblężeniu” pełno było rzeczy, które autora niniejszej historii, mówiąc potocznie, wpieniało niemiłosiernie i byłem ciekaw jak się z tym rozprawił w ramach „Twarzą ku Słońcu”.

W takiej oto postaci, zabrałem się za lekturę najnowszego opowiadania Verlaxa.

Znaczenie opowiadania jako spin-offa

Będzie to najdłuższy i najobszerniejszy akapit z tego względu, że ta właśnie kwestia wydaje mi się kluczowa, nadrzędna. Co zdecydował się poprawić autor, co wyjaśnić po swojemu, co dodać i jak dużą stworzyć nadbudowę dla siebie, na wypadek przyszłych pomysłów osadzonych w niniejszym uniwersum. Zaufajcie mi, tego jest mnóstwo i każdy z tych elementów zasługuje na uwagę, z pełną odpowiedzialnością mogę powiedzieć, że Verlax nie próżnował i postarał się zrealizować wszystkie te punkty w sposób wyczerpujący, satysfakcjonujący.

„Kryształowe Oblężenie”, w jakimś sensie zrodzone bezpośrednio z „Żelaznego Księżyca”, według moich obserwacji, było pisane ze zdecydowanie innym przeświadczeniem na temat tego jak może wyglądać kucykowa powieść wojenna oraz o czym pisać w ramach realiów silnie opartych o czasy II wojny światowej, począwszy od kwestii wizualnych, poprzez technologię, na zagrywkach strategicznych kończąc.

Takie oto podejście doprowadziło do powstania historii, która choć jest wielowątkowa, nastawiona na akcję (często w stylu hollywoodzkim, nie szczędząc pewnych jaskrawych przerysowań), skupia w sobie mnóstwo różnych, nawet i skrajnie różnych akcentów wynikających z mnogości przyjętych tagów, nie jest pozbawiona różnych bolączek, z których największą może wydawać się pójście na skróty w materii skoku technologicznego, wyścigu zbrojeń, a także bardzo proste, zakrawające jakoś o bajkową naiwność wyjaśnienie skąd tak właściwie wzięła się tam broń, wojna totalna itd.

Oczywiście była to autorska wizja autora „Kryształowego Oblężenia” i wszystko to, jakkolwiek naiwne, godzące w elementarną logikę/ ciąg przyczynowo skutkowy, czy uproszczone by się nam nie wydawało, było konieczne do jej zrealizowania. Jednocześnie, przytoczę cytat z oficjalnej strony opowiadania:

„Natomiast najbardziej znam się na wojskowości III Rzeszy, interesuję się też poszczególnymi militariami. Dlatego to ją wybrałem jako główną bohaterkę. Nie ma w tym żadnego ukrytego propagowania zakazanych ideologii lub wyrażania dla nich poparcia.”

Znamy zatem prawdziwą główną bohaterkę „Kryształowego Oblężenia” oraz wiemy na co położył on największy nacisk, realizując swoją wizję.

Tak jak militaria, wojskowość grały pierwsze skrzypce w „Oblężeniu”, tak w „Twarzą ku Słońcu” takimi prawdziwymi, głównymi bohaterkami są polityka, socjologia. I znów, nie da się ukryć, że ich kreacje oraz wszystkie zagadnienia z nimi związane, opisane w ramach opowiadania, zostały poparte materiałami źródłowymi oraz literaturą, dzięki czemu w tym sensie jest to historia realistyczna, czy wręcz zgodna ze stanem historii.

A teraz – jak przywołane „Kryształowe Oblężenie” podchodziło do logiki z przymrużeniem oka, stawiając bardziej na odwzorowanie militariów, naiwną epickość, czy wręcz kreskówkową kucykowość, tak „Twarzą ku Słońcu” bynajmniej nie odrzuca sztywnych zasad logiki i realizmu, bazując na dziurawym pod tym względem „Oblężeniu”, stara się wszelkie dziury w logice wypełniać i, co cieszy niezmiernie, czyni to kompetentnie. Oczywiście nie jest idealnie, ale wynika to z fabuły „Oblężenia” i tego ile sztywno czasu miała Equestria na reformy oraz skok technologiczny. Słowem, tyle ile było tam, tyle samo musiało być tutaj, kropka. Ale wciąż, udało się mnóstwo rzeczy wyjaśnić, wytłumaczyć, naprostować.

Przede wszystkim, widzimy tutaj genezę reform oraz jak to wszystko działa „w praniu”, poprzez wdrażanie w życie machiny propagandowej, obserwację z pierwszej ręki (a raczej, szponów ) jej działania w praktyce, poprzez różnice nie tylko w nastrojach społecznych, ale także między poszczególnymi nacjami, ogólnie, kończąc na powstaniu w Ellenois, które zostało tutaj potraktowane jako swoisty sprawdzian dla sił Maremachtu, test weryfikujący wyobrażenia Twilight oraz podejście strony Equestriańskiej - z czym chcą startować, a czym bronić się przed Sombrią.

Szczególnie te późniejsze części tekstu, kiedy mamy nieco więcej akcji oraz walki w Ellenois wraz ze wszystkimi, mniej lub bardziej pośrednimi jej następstwami. Widzimy tam zderzenie propagandy i pobożnych życzeń z rzeczywistością oraz przedstawienie w najjaskrawszy z możliwych sposób dowodu na słuszność słów Iron Clawa, że ci rekruci może i umieją obsługiwać sprzęt, ale nie potrafią zabijać, nie mają morale, a ostatecznie to właśnie to zadecyduje o tym czy odniosą jakiś sukces, czy pogrążą się w niesławie. Jest to również satysfakcjonujące w tym sensie, że zadaje to, w sposób srogi, kłam słowom oraz postawie Twiligt Sparkle. Jak wiemy doskonale, ona w roli generała (jak w „Kryształowym Oblężeniu”) to pomysł mocno kontrowersyjny, ale także prowokacyjny, gdyż jasno daje do zrozumienia, że można mieć doświadczenie, można mieć predyspozycje, można mieć lata ciężkich szkoleń i morderczych walk, ale można też być ulubienicą księżniczki i o tym po prostu przeczytać (!) by znaleźć się na tym samym poziomie. Albo i wyżej.

Mogę to porównać do oryginalnej historii Son Goku, który musiał namęczyć się ostro (Vegeta zresztą też), żeby w ogóle osiągnąć pierwszy poziom SSJ, a Saiyanie z Wszechświata Szóstego głównie się wyzywajo się i jest w pięć minut SSJ i parę kolejnych.

Na dosyć podobnej zasadzie w "Oblężeniu" odczułem degradację poziomu generała, w ogóle, wyższych stopni oficerskich, skoro można o tym czytać albo, po prostu, być Elementem Harmonii, cała reszta przychodzi sama. To co uczyniono w „Twarzą ku Słońcu” rozpatruję dwojako. Po pierwsze, jest to przede wszystkim sprowadzenie na ziemię nie tylko Twilight, ale również pewnych wyobrażeń odnośnie tego jak wiele i czy w ogóle trzeba wysiłku aby wspiąć się wysoko w hierarchii (czyli długie lata ciężkiej pracy i narażania życia versus naiwne, kreskówkowe wyobrażenie o pojawieniu się niezbędnej wiedzy i umiejętności *pstryk* od tak), a także oddanie pewnym funkcjom ich pierwotnej, wysokiej rangi. To zostało osiągnięte we wspaniałym stylu głównie dzięki postaci Iron Clawa oraz krótkim przybliżeniu na czym polegają różnice między szeregami armii Gryfonii, a Maremachtu – wygrywa ten, kto ma morale i umie zabijać. Po drugie, widzę to jako sprytnie wpleciony w opowiadanie komentarz, czy wręcz polemikę do oryginalnego „Kryształowego Oblężenia”, na zasadzie przyłożenia tamtych rozwiązań i zabiegów do własnej, twardo stąpającej po ziemi miary i zdekonstruowaniu naiwnej epickości po którą idzie oryginalny tekst.

Wczytując się dokładniej, można doszukać się jeszcze paru innych komentarzy, również zaadresowanych do innych dzieł, np. „Przewodnika Stada”. Przyznam, że momentami brzmi to jak próby przebicia się przez czwartą ścianę, ale w samym tekście nie dzieje się nic co przekraczałoby pewne granice, toteż nie można mówić o niesmaku, czy zepsuciu ogólnego klimatu.

Dekonstrukcja różnych kontrowersyjnych motywów z „Kryształowego Oblężenia” oraz wypełnianie dziur niesie ze sobą jeszcze jedną, szalenie ważną funkcję, która w ostatecznym rozrachunku doskonale uzupełnia oryginał. Mianowicie, podczas kiedy w oryginale wyraźnie brakowało tej warstwy ideologicznej, odrobiny historii, genezy co dlaczego tak się nazywa albo co jak wygląda, tutaj otrzymujemy staranne, wyczerpujące wyjaśnienia, odnośnie ugrupowań politycznych i ideologii, autor nie poskąpił dodatkowych wytłumaczeń co się z czego wzięło oraz dlaczego poszczególne partie świata wyglądają tak a nie inaczej. Szczególnie spodobało mi się zdroworozsądkowe podkreślenie warunków terenowych obszarów Ellenois, a także opis uzbrojenia tamtejszych sił oraz analogie do doświadczeń sił Gryfonii, które to swego czasu prowadził działania w Zebrice.

O, jedna rzecz, która mi zgrzytnęła – przedstawienie zebr jako prymitywnych plemion z dzidami i skórami. Jasne, komuś musiała przypaść ta rola, ale czemu zebrom? Powiało nieco sztampą, spodziewałbym się, że autor porwie się na obsadzenie w tej roli innego gatunku, czegokolwiek na co trochę trudniej wpaść za pierwszym razem. No, ale nie przesądza to zbytnio o jakości tekstu, gdyż z tych scen należy wynieść ich znaczenie i przyłożyć je do tego co się dzieje w Ellenois.

No, ale tak czy owak, późniejsze fragmenty przynoszą nam rewolucję w Equestrii, zostaje nam silnie zasugerowane, że Sombria zainstalowała swoją agenturę i po cichu finansuje rożne bojówki, przez co autorytet oraz stabilność władzy w Equestrii zaczyna się chybotać. Było to bardzo ciekawe, chociaż postać Crimson Steel wydała mnie się wepchnięta nieco na siłę, aczkolwiek bardzo chętnie widziałbym kolejne teksty, w których miałaby nieco więcej do odegrania, czy powiedzenia, skoro została ukazano jako „Wódz”, za którym mogłyby pójść kucyki, a Celestię zostawić.

Ilość tych elementów ubogaca „Kryształowe Oblężenie”, czyniąc ten świat po prostu żywszym, obszerniejszym, czujemy już, że faktycznie rzeczy zależą od siebie i że poszczególne zdarzenia w jednym miejscu na świecie nakręcają wydarzenia w drugim. Co mnie cieszy, teraz będę o tym pamiętał, będę miał przeświadczenie, że te elementy są, istnieją, wywierają wpływ, ponieważ dla siebie przyjmę „Twarzą ku Słońcu” za kanon, a więc lektura „Oblężenia”, każdy ewentualny powrót do niego będzie doświadczeniem bogatszym.

Wniosek zatem nasuwa się jeden – jako spin-off, jako rozszerzenie do „Kryształowego Oblężenia”, niniejsze opowiadanie jest bardzo cenne, co w sumie nakręca mnie na przeczytanie pozostałych opowiadań konkursowych innych autorów. No, ale jeszcze zobaczę, jak wspominałem, nie przepadam zbytnio za opowiadaniami drugowojennymi, po prostu „Twarzą ku Słońcu” odbiło się szerszym echem. Ale wszystko jest jeszcze możliwe.

Podobnie jak kolejny akapit mojej wypowiedzi.

Bohater, którego imienia nie pamiętam, to Verlax

Co mnie nieco smuci, nie wyłapałem z tekstu zbyt wielu wyraźnych kreacji, poza Iron Clawem. No, może jeszcze Twilight jako tako zapadła mi w pamięć, ale głównie poprzez swoją pewność siebie, zadzieranie nosa oraz bezgraniczne przekonanie, że wszystko się musi udać bo mają lepszy sprzęt. Niecierpliwie czekałem aż rzeczywistość zweryfikuje jej stanowisko.

Natomiast nie cierpię mówić o osobie mówiącej w tekście jak o oryginalnej postaci, po prostu nazywam gościa Verlaxem Wydaje mi się to za interesujące podejście, ponieważ nie tylko umożliwia mi zagłębienie się w treść z większą doza ciekawości i cierpliwości, ale także poszerza pole interpretacji, gdyż autor nie występuje już wyłącznie jako... Cóż, autor, ale także jakże jako autor, który świadomie, w oparciu o pewną wiedzę i źródła kreuje swoją wizję, wypełnia luki w logice, wyjaśnia to i owo, a następnie, jako on sam, tylko w nieco innej postaci, wchodzi w tę historię, opowiada o tym co widzi, recenzuje, komentuje dla nas.

Jest to o tyle istotne, gdyż opowiadanie ma tag [Political]. No i od czasu do czasu występują w nim momenty, w którym mamy wykładane typowo polityczne rzeczy, począwszy od rozmaitych ideologii, poprzez przemiany społeczne (czyli skrócona wersja historii najnowszej tegoż kucykowego świata), po pewne mechanizmy rządzące gospodarką i rynkiem, aż do wieców partyjnych, czy też komunikatów radiowych. Jest tego sporo i choć przez większość tekstu poszczególne porcje wiedzy są umiejętne przeplatane z dialogami, czy jakąś akcją, to jednak często zaczynałem odczuwać znużenie, gdyż z historii robił się troszkę taki wykład. Najlepiej mi się to trawiło kiedy przybierało to formę dialogów, jednakże kiedy opis zaczynał ciągnąć się zbyt długo rzeczywiście, bardzo chciałem po prostu przejść do dalszego punktu, chciałem wiedzieć co będzie dalej i jak się to skończy.

Myślę, że nie miałbym tyle cierpliwości i nie wysiedziałbym przy tych fragmentach wciąż zachowując pełną uwagę, gdybym nie myślał o osobie mówiącej jak o samym autorze, którzy wysłał samego siebie na karty swojego opowiadania, by jeszcze skomentować co nieco dzieło oryginalne, oraz swoje, osobiście zwracając uwagę na to co najważniejsze. Uczciwie przyznam, że wrażenia pewnych dłużyzn są bardzo nierówne, bo np. o takiej teorii podkowy czytało mi się bardzo dobrze, natomiast kiedy wymieniane były kolejne „izmy” czułem już trochę jakby autor starał się za bardzo, momentami historia właśnie stawała się dziwnie „ludzka”. Ale ma to sens – w końcu jest oparta na prawdziwych wydarzeniach z historii.

Ale generalnie, już nie identyfikując głównego bohatera z osobą autora, a oceniając go jako po prostu pewną postać w opowiadaniu, wypada on dosyć... Blado. Przez większość czasu jego wizerunek oraz manieryzm są budowane głównie jego interakcjami z innymi postaciami oraz poprzez odwiedzanie poszczególnych miejsc. Dopiero pod koniec następuje znaczący przeskok w jego rozwoju, jako bohatera, kiedy zdaje sobie sprawę, że obecna Equestria to już nie to samo państwo, nie ten kraj, który tak polubił i z którym się w jakimś sensie związał. Ale poza tym po prostu Iron Claw kradnie mu show, tyle.

Co do innych postaci... Nie wiem. Jakoś nikt nie zapadł mi w pamięć. Jeśli jest jeszcze coś co mógłbym powiedzieć o głównym bohaterze to jego profesja. No i decyzja o narracji pierwszoosobowej, śledzeniu akcji z jego perspektywy, jako dziennikarza, to był strzał w dziesiątkę. W ogóle, styl jest z lekka publicystyczny co bardzo pasuje do zawodu osoby mówiącej oraz przyjętej konwencji. Mimo wszystko, rekomenduję tę oto interpretację, że to samego siebie autor wysłał do tekstu, aby samodzielnie nam to i owo wyłożyć, pokazać, wytłumaczyć, a może nawet tu i ówdzie troszkę polemizować z utworem macierzystym.

O klimacie słów kilka

Opowiadanie jest opatrzone tagiem [Dark], ale przyznam szczerze, że nie potrafiłem się w nim doszukać jakichś intensywniejszych fragmentów, bardziej był to taki [Slice of Life] z domieszką akcji. Z drugiej strony, co pokazało „Krwawe Słońce”, ja nie mam odcieni szarości, po prostu dopóki pewne granice nie zostają przekroczone, to wszystko jest białe, zatem również w „Twarzą ku Słońcu”, jeżeli jest tam jakieś stopniowanie, to znów nie jestem w stanie tego wyłapać. Chyba najbliżej rozpoznania tego aspektu byłem podczas wędrówki z początkowych fragmentów o wizycie w szkole i komentarza odnośnie indoktrynacji najmłodszych w ramach zreformowanego systemu szkolnictwa, poprzez scenę w barze i ukazanie poszczególnych postaci jako zatroskanych rodziców zdolnych zrobić wszystko byle tylko „wykupić” swoje pociechy i oszczędzić im wojska, by po jakimś czasie trafić w wir akcji, gdzie nowoczesny sprzęt i teoria przegrywają z morale oraz hartem ducha, gotowością poniesienia śmierci za swoją małą ojczyznę, a za moment wybuchają bunty w kraju. Po prostu, jeden biegun to relatywnie spokojna rzeczywistość, pewność swojej wyższości na polu walki, stabilność władzy, a drugi biegun to brutalne zderzenie z rzeczywistością, chaos, destabilizacja.

Niemniej klimat jest budowany dosyć starannie, a ponieważ miałem pewną styczność z wersją konkursową tegoż opowiadania, powiem bez ogródek – Gandzia oraz Rarity po raz kolejny spisali się na medal i bez nich opowiadanie to z całą pewnością nie rozwinęłoby skrzydeł, ucierpiałaby na tym i atmosfera historii.

Ogółem jest to bardzo solidny, poważny klimat, sprzyjający opowiadaniu wojennemu o zabarwieniu polityczno-społecznym. Tak jak „Kryształowe Oblężenie” jest w znacznej mierze naiwnie epickie, niekiedy troszkę przerysowane, a niekiedy bardzo zorientowane na akcję oraz militaria, tak „Twarzą ku Słońcu” przybliża nam rozmaite aspekty gospodarczo-społeczne tego świata, ukazuje różnice w poszczególnych nacjach, uwypuklając jakie cechy winni mieć żołnierze, a czym nigdy nie osiągnie się prawdziwej siły rażenia. A przynajmniej, nie w zadowalającym tempie.

Co cieszy niezmiernie, podczas kiedy w „Kryształowym Oblężeniu”, z uwagi na przyjęte tagi, mieszały się akcenty romantyczne z makabrą, wojenny dramat z takim koszarowym nieco humorkiem, prowadzono wiele, wiele wątków, czy też zdarzały się przeintelektualizowane opisy (autor po prostu starał się trochę za bardzo, za mocno chciał nadać swemu dziełu artystyczny, kunsztowny wydźwięk), tak tutaj mamy pełną konsekwencję, klimat od początku do końca poważny, momentami melancholijny, a momentami dramatyczny. Tekst traktuje wyłącznie o rzeczach kluczowych, ba, otrzymujemy nawet wyjaśnienie skąd Equestria wzięła pewne minimum doświadczenia w stosowaniu nowo wynalezionego sprzętu wojskowego oraz kierowaniu formacjami. Poszczególne segmenty opowiadania znakomicie się uzupełniają i współgrają ze sobą. Zdecydowanie nie można powiedzieć niczego złego o tym elemencie fanfika.

Podsumowanie

Wydaje mi się, że nie mam nic więcej do dodania. W ogóle, mam wrażenie, że wiele rzeczy zostało już wymienionych przez moich przedmówców, toteż skupiłem się na przeanalizowaniu tekstu maksymalnie ze swojej stopy.

Czy tekst polecam? Pewnie. Co może wielu osobom wydać się kontrowersyjne, ale przy „Krwawym Słońcu” finalnie miałem mieszane wrażenia, zaś przy „Twarzą ku Słońcu” są one, pomimo pewnych zgrzytów, pozytywne, zatem w tym sensie stawiam najnowszy utwór Verlaxa ponad „Krwawym Słońcem”, a co stanowi dla mnie bezsprzecznie dobry omen – wedle tej logiki opowiadania te stają się coraz lepsze i lepsze.

Jest to cenne uzupełnienie „Kryształowego Oblężenia”, nadanie mu pełnoprawnej warstwy ideologicznej, przez co zyskuje ono na jakości, toteż pewne rzeczy przestają tylko wyglądać jak tylko stylizowane na III Rzeszę oraz CCCP, ale de facto nabiera to rumieńców historii, pewnych ideologii. To żelazna konsekwencja w tym o czym i jak chce się opowiadać, podparcie tekstu źródłami historycznymi, a także wyselekcjonowanie tego co najważniejsze i zadbanie o szczegóły, wszystko to uczyniło „Twarzą ku Słońcu” tak dobrym opowiadaniem. Polecam Państwu serdecznie.

Pozdrawiam serdecznie!

Verlax · Maj 24, 2018

Johnny · Listopad 14, 2018

Trudno mi stwierdzić dlaczego w ogóle wziąłem się za lekturę, choć muszę tu zaznaczyć, że absolutnie nie można za to winić ani tekstu ani autora – o jednym i drugim nasłuchałem się sporo dobrego i nie miałem żadnych podstaw by się z takimi opiniami nie zgadzać. Problem tkwił raczej w mojej, nazwijmy to kulturalnie, niechęci do „Kryształowego Oblężenia”, miernej znajomości historii drugiej wojny światowej oraz wciąż nieodpartym przekonaniu, że mimo wszystko są rzeczy, których łączyć się ze sobą nie powinno. To wszystko, a także tag [Political] budziły we mnie nieliche wątpliwości ale też przeczucie, że nie daje autorowi szansy nie mając ku temu właściwie żadnego powodu.

Zacząłem więc czytać, a to to co rzuciło się w oczy jako pierwsze to imponujący, jeśli można by to tak nazwać, research. Pewnych rzeczy o zainteresowaniach Verlaxa domyśliłem się już wcześniej głównie na podstawie tematyki publikowanych przez niego opowiadań i z tych bardzo nielicznych słów, jakie zdarzyło nam się zamienić na Discordzie. „Twarzą ku Słońcu” od pierwszych słów ukazuje jak bardzo autor interesuje się polityką, ile wie o historii, jak łatwo przychodzi mu nadawanie sensu wątkom, które w „Kryształowym Oblężeniu” wypadły tak blado. W tak ukazanej transformacji Equestrii jest logiczny ciąg przyczynowo-skutkowy, a opisano go w sposób rzeczywiście przywodzący na myśl styl dziennikarski – nie jest to może gazeta, ale swoista kronika już chyba tak.

Opowiadanie czyta się szybko. Pióro autor ma lekkie, język dość prosty, ale nie banalny. Całość okraszona jest niewielką ilością dialogów, a te które są także nie odbiegają od reszty tekstu i zamiast poznaniu osób mówiących, bardziej służą opisom krainy zmierzającej ku wojnie. Powiedziałbym nawet, że to właśnie Equestria jest tu głównym, a może nawet jedynym, bohaterem. Bo cóż można powiedzieć o postaciach przewijających się przez karty opowiadania? Ot, są wspomniane ich imiona, czasami szczypta słów o wyglądzie, ale jest to tylko ilość symboliczna, czego jednak nie należy uznawać jako wady. Zagłębianie się w postaci i bardziej szczegółowe ich przedstawianie tylko zaszkodziłoby opowiadaniu jako całości. To co o niektórych postaciach można się dowiedzieć wystarczy w zupełności aby zbudować sobie obraz najważniejszych z nich, obraz kuców zahartowanych bądź złamanych przez trudne czasy, który absolutnie nie wywołuje, jak to się czasami w takich sytuacjach zdarza, zażenowania, a wręcz autentyczną w wiarę. „Oni istnieli!” można by pomyśleć, ale tylko przez chwilę bo dużo częściej myśli się: „To się wydarzyło!”

Bo autor, słowami anonimowego, gryfiego narratora, opisuje tutaj samą krainę kucyków, całą resztę odsuwając jakby na bok i to wychodzi znakomicie. Opowiadanie to jakby umiejętnie połączone kilka historii – polityczne zmiany, pierwsze starcie, chaos, narodziny bohatera narodowego, a wszystko, powtórzę to bo to ważne, ma sens.

Nie mogę jednakowoż oprzeć się wrażeniu, że bijąca od takich opisów przygnębiająca atmosfera kłóci się z kolorowym światem MLP w zbyt dużym stopniu. Doskonale zdaję sobie sprawę, że takie a nie inne jest założenie całego uniwersum, ale znowu, moim zdaniem pewne rzeczy zwyczajnie do siebie nie pasują. Z drugiej strony, właśnie dzięki opowiadaniu Verlaxa spojrzałem na istotę wojny od wcześniej nieznanej mi strony i to w olbrzymim stopniu wynagradza mi niechęć jaką darzę całe uniwersum KO.

Co jednak niezwykle istotne, przedstawiona tutaj transformacja Equestrii rzeczywiście boli. Nie wywołuje, tak jak w „Kryształowym Oblężeniu”, siarczystego facepalma. Jest logiczna w sposób iście brutalny, szczegółowy, sensowny i przerażający. Czytelnik podobnie jak narrator, zadaje sobie pytanie „Gdzie się podziała tamta kraina?” U mnie na przykład, opowiadanie wywołało jeszcze większe poczucie odrazy do świata polityki. Czytając, nie potrafiłem się zgodzić z tym co się dzieje, nie umiałem w pełni zrozumieć decyzji, jakie podejmowali poniektórzy z bohaterów. A może raczej rozumiałem je choć bardzo tego nie chciałem i sam nie potrafiłbym takich decyzji podjąć? Sam nie wiem… Fakt faktem, choć gryfi narrator, jak na dziennikarza przystało, przedstawia prawdę i to co za prawdę sam uznaje, niemal całkowicie pozbawiając ją osobistych odczuć, to jednak nie sposób czytać jego relacji nie odczuwając współczucia – zarówno do niego jak i to wielu przewijających się przez opowiadanie postaci. Paradoks tkwi w tym, że opisy, rzecz jasna w naprawdę bardzo wielkim uproszczeniu, mówią „zabił” a nie „zabił, zgwałcił, posiekał, zjadł”. Okrucieństwo wojna nie jest tu ubarwiane na siłę. Nie ma tu groteskowych wręcz potworności, a jedynie zło takim jakie jest. Bo wojna jest tutaj złem – po prostu, tylko tyle i aż tyle i ta specyficzna, zimna wręcz, prostota chyba jeszcze bardziej potęguje bijącą z opowiadania atmosferę przygnębienia. Będąc całkiem szczerym, nie podobało mi się to uczucie, ale bądźmy fair – to także nie jest wada opowiadania, a wręcz zaleta, że autor potrafi w tak przekonywujący sposób oddać klimat wojny.

Niestety, dostrzegam też w opowiadaniu pewną wadę… nie, to złe słowo… Oj, trudno będzie mi się tu wyrazić precyzyjnie.

Otóż, obok poczucia przytłaczającego przygnębienia pojawiło się u mnie jeszcze jedno uczucie i od razu mówię, że nie oskarżam autora o nic niegodziwego, jednakże scena jawnie inspirowana „Ostatnim Samurajem” wywołała u mnie uczucie nieprzyjemne w innym znaczeniu. Scena owa jest wręcz żywcem przekopiowana i to moim zdaniem jest przesada, której najmniejszą bolączką jest brak u czytelnika odpowiednich emocji – w tak klimatycznej przecież scenie pojawia się tylko rozczarowujące nieco uczucie, że gdzieś to już widziałem i doskonale wiem jak to się dalej potoczy. Wraz z tym wrażeniem poczułem też jakby impuls by zacząć się zastanawiać ile z przedstawionych w fiku wydarzeń to odbicie wydarzeń autentycznych. Zastanawia mnie jak dużo z przebiegu prawdziwych wydarzeń autor zaczerpnął z historii a jak dużo zaprojektował sam. Oczywiście, laik, taki jak ja w ogóle się w tej kwestii nie zorientuje. Jest też bardzo prawdopodobnym, że moje wątpliwości są bezpodstawne, ale nie ukrywam, że byłbym rozczarowany gdyby okazało się, iż Verlax w swoim opowiadaniu tylko umiejętnie połączył motywy „nieswojego autorstwa”. Rzecz jasna, pewne nawiązania do historii i innych dzieł są jak najbardziej wskazane i mile widziane, ale, przynajmniej we wspomnianej, żywcem przekopiowanej scenie, moim zdaniem autor pozwolił sobie na zbyt wiele. Ja osobiście nie tak wyobrażam sobie dobre nawiązanie i mam naprawdę wielką nadzieję, że jest to tylko jedna, jedyna wpadka tego typu w całym opowiadaniu. Bo jeśli jest ich więcej, a ja w swojej niewiedzy po prostu ich nie dostrzegam, opowiadanie dużo straciłoby w moich oczach. Autor dużo bardziej imponowałby mi swoją umiejętnością tworzenia sytuacji politycznej niż samą wiedzą jak połączyć ze sobą puzzle historii w coś, co prawda odmiennego od oryginału, ale jednak bardzo, bardzo dobrze znanego.

Podkreślam jednak, to nie jest oskarżenie, a jedynie wyrażenie pewnych wątpliwości. Jedyne za co mogę się do autora w tym względzie z czystym sumieniem przyczepić to skopiowanie zbyt jednak powszechnie kojarzonego motywu. Bo mimo, że pasuje, został ładnie wpleciony i wyjaśniony to osobiście nie potrafiłem pozbyć się odczucia, że to pewne pójcie na łatwiznę.

Ale to tylko jedna, naciągana chyba zresztą bolączka, jakiej się dopatrzyłem. Opowiadanie zdecydowanie warto przeczytać, ale absolutnie nie dla samej przyjemności czytania. Verlax nie prezentuje tu ani czytadła ani opowiadania historycznego w ścisłym tego słowa znaczeniu. „Twarzą ku Słońcu” to trudna do sklasyfikowania opowieść, która potrafi zmienić sposób patrzenia na niektóre rzeczy. Nie powiedziałbym, że posiada coś tak banalnego jak morał. Uświadamia raczej czytelnika co do spraw z których niekoniecznie musi sobie zdawać sprawę. Zostawia go z masą pytań, na które sam musi sobie odpowiedzieć.

„Twarzą ku Słońcu” to jedno z najlepszych opowiadań, jakie czytałem. Z pewnością wrócę do niego nie jeden raz i zachęcam każdego by także poświęcił mu chwilę uwagi ale też żeby przygotował się nie na chwilę rozrywki ale na coś co trudno mi konkretnie nazwać – może to starcie ze smutną ale jednak rzeczywistością, które w jakiś sposób wpływa na światopogląd.

Oddaje głos na [Epic] bo tym opowiadaniem Verlax zasłużył sobie na niego bez dwóch zdań.

Verlax · Grudzień 9, 2018

**Dolar84** · Grudzień 16, 2018

W końcu doczytałem poprawioną wersję TkS.

Dlaczego to nie mogło od razu tak wyglądać, ja się pytam? Gdyby tekst został podany na konkursie w takiej formie to dostałby 11/10/Instant Win! A tak trzeba było krzyczeć...

Komentarz nie będzie specjalnie długi, zacznę więc od tego co było złe:

Jedyna wada (poza formą) jaka była kiedyś pozostała i teraz. Za dużo Verlaxa w Verlaxie. Czego dotyczy ten dziwny zarzut? Przeładowania informacjami związanymi z polityką, partiami, ruchami społecznymi etc. czyli ogólnie pojętą wiedzą specjalistyczną. Należy albo upraszczać albo dodawać stosowne wyjaśnienia, wtedy czytelnik będzie czerpał z lektury zdecydowanie większą przyjemność. Pamiętaj że nie piszesz dla ekspertów.

A co było dobre? Również wymieniona w wadach wiedza specjalistyczna - widać, że autor wie o czym pisze. Budowa świata - "Twarzą ku Słońcu" to fundament światotworzenia jakiego bardzo brakowało w fanfiku-matce. Tam ledwie wzmiankowane pięć lat przyspieszonego rozwoju tutaj zostało opisane, w swoich blaskach i cieniach. Widać niepowodzenia, widać galopującą niekompetencję, widać próby, no i widać też podwaliny przyszłego sukcesu. Wszystko po prostu jest na swoim miejscu.

Opis kampanii przeciwko buntownikom jest dobry, chociaż mniej skupia się na technicznych aspektach walk, a na szerokim obrazie - to zdecydowanie nie jest typowe ordere de battalie, ale raczej... panorama wydarzeń, które zresztą są tylko podstawą do opisu dużo poważniejszych problemów społecznych gnębiących przedwojenną Equestrię.

Na osobną, pozytywną oczywiście uwagę zasługuje masa nawiązań tak do historii, jak i do wielu filmów - te smaczki zostały zgrabnie wplecione w tekst.

Na koniec wspomnę jeszcze o samej końcówce, czyli o scenie stadionowej - tego nie da się należycie opisać, to po prostu trzeba przeczytać. Tommorow belongs to TkS!

Naturalnie głos na Epic.

Xelacient · Marzec 3, 2019

Spin-off Kryształowego Oblężenia lepszy niż samo Kryształowe Oblężenie? Trudne to nie było. xD

Oryginał, a przynajmniej jego początek zatytułowany "Czerwona Uwertura" znam, dlatego też z wielką przyjemnością przeczytałem tego fanfika, bo w udany sposób rozprawia się z głupotami oryginału, jak choćby tym, że Celestia sfinsowała zbrojenia złotem ze swojego skarbca. Nie dość, że wyjaśnia czemu to był zły pomysł to jeszcze zgrabnie demaskuje to jako "propagandę" i od razu wyjaśnia skąd naprawdę wzięto "zasoby walutowe".

Toteż tak, jest zdecydowanie lepiej, jednak żeby zrozumieć kunszt światoworzenia w tej historii to trzeba mieć jakieś blade pojęcie o przemianach społecznych spowodowanych industrializacją oraz urbanizacją, ekonomii oraz kulturze. Dlatego, choć mimo bycia jakościowo lepszym to fanfik jest trudniejszy w odbiorze niż samo "Kryształowe Oblężenie". Co prawda na obronę bazowej opowieści działa to, że w MLP:FiM mimo niskiej industrializacji to jest sporo technologicznych nowinek, toteż "wojenny przemysł dieselpunkowy w 5 lat" (według mnie) byłby wykonalny. Jednak pozostaje kwestia przemian społecznych, i to na nich skupia się ta historia.

Jednak na pewno na plus jest to, że Verlax temu wszystkiemu próbuje nadać w miarę lekką formę poprzez samą konstrukcję fanfika, gryfi reporter, który łazi tu i tam, przeprowadza wywiady z różnymi osobami, dzięki czemu wielką przemianę pacyfistycznego społeczeństwa w zdolny do obrony naród poznajemy z perspektywy przeciętnego obywatela Equestrii. Czyli mamy dokładnie to czego brakuje w "Kryształowym Oblężeniu".

Spoiler

Szczególnie podoba mi się scena z tym gryfim weteranem oraz ziemniaczanym rekrutem. Niby ta scena jest zerżnięta z "Ostatniego Samuraja", jednak tak naprawdę ma zupełnie inny wydźwięk. W filmie, cała akcja miała pokazać, że podkomendni głównego bohatera "nie są gotowi", i rzeczywiście, później w czasie bitwy przez brak dyscypliny salwa idzie zbyt wcześnie. Tutaj przesłaniem całej sceny jest to, że świeżo zwerbowani żołnierze zwyczajnie nie są w stanie strzelać do innych istot. Przez co później w czasie bitwy nawet nie strzelali do "wroga".

A wróg? No cóż, po pierwsze "bronił swojego domu", a po drugie: gdy "Equestriański najeźdzca" zbombardował główne miasto "rewolucjonistów" to wielu buntowników musiało poczuć zwyczajną chęć odwetu za zniszczenie "rodzinnego domu" oraz (prawdopodobne) zabicie ich krewnych i przyjaciół. Dlatego mieli powód by mordować wroga na miejscu.

Jedyne co mi nie pasowało to tylko wzmianka o tym, że w czasie odwrotu za bardzo nie przejmowano się osuwającymi się z osłabienia towarzyszami. Według mnie to zostało bezmyślnie zerżnięte z historii ludzkości. Skoro kuce nie mogły znieść psychicznie zadania innym cierpienia, to dlaczego miałyby być obojętne na cierpienie towarzyszy? Owszem byli pobiciu w boju, owszem stracili organizację, ale nie byli wygłodzeni, ani wyczerpani. No i jako czworonożne stworzenia kuce mają większy udźwig. xD

Jednak jedno jest pewne, finałowa scena jest piękna.

Głos na [Epic], bo jeśli ten fanfik na to nie zasługuje to żaden fanfik na to nie zasługuje.

Po prostu Tomek · Wrzesień 15, 2020

No, Twarz przeczytana, zatem najwyższy czas, póki wrażenia są jeszcze w miarę świeże, zabrać się za skomentowanie dzieła Verlaxa. Na całe szczęście, czytanie Kryształowego Oblężenia, które podobno jest dość długie a mi po samych wstępnych oględzinach po prostu nie przypadło do gustu, nie jest wymagane przy wypowiadaniu się na temat TkS. Inaczej byłoby mi dość ciężko, przegryźć się przez fik, którego nie lubię, by wyrazić swoje zdanie na temat fika, który, choć trudniejszy w odbiorze niż rzeczy jakie czytałem do tej pory, zyskał moje uznanie. Nie miałem też okazji czytać wersji konkursowej, dlatego będę odnosił się tylko do już skorygowanej i poprawionej edycji reżyserskiej. Jest to też pierwszy fik jaki czytam od Verlaxa, jak i pierwszy z tagiem political, który dla mnie jest terra incognita. Dziewiczym, niezbadanym polem.

Po pierwsze, one-shot nie należy do krótkich. 54 - 55 napisanych stron to imponujący wynik, i choć być może znajdą się dłuższe fanfiki, ja nie miałem z takimi do czynienia. Tekst nie jest jednak rozbuchanym na chama laniem wody, tylko po to by dobić do pewnego limitu lub po prostu zapełnić strony. Wręcz przeciwnie. Mamy tutaj do czynienia z solidnymi, wypełnionymi treścią, która robi sens i ma swój cel kartami powieści, która nadaje ciała i głębi opisywanemu światu i rzeczywistości, w jakiej żyją bohaterowie. Każda strona historii o przemianach w Equestrii, o jej nagłym niczym solidny kopniak w nieprzygotowany plot skoku technologicznym i obyczajowym, o odejściu od utopijnej wizji grzeczniutkiej pacyfistycznej monarchii na rzecz czegoś wręcz odwrotnego, o tym co z tym fantem zrobią i jak zareagują kuce z różnych warstw społecznych, jest miejscem na bardzo solidne, pełne detali światotworzenie,

Wspomniane światotworzenie jest rzeczą, którą cenię sobie znacznie bardziej niż prostą, choć jeśli chce się mieć ją zrobioną dobrze, także wymagającą pewnej znajomości pióra ponyfikację. Tutaj widać obie te rzeczy. Ponyfikacja pewnego okresu, który na historii nigdy mnie specjalnie nie przyciągnął i z którym głębiej zapoznaję się dopiero teraz, ubogaconego różnymi terminami i słownictwem z epoki, połączona, niejako spleciona z faktycznym tworzeniem, malowaniem wręcz świata przedstawionego wychodzi na zdecydowany, mocny plus w Twarzy. Opowiadanie wyjaśnia, lub wręcz dopiero co rozrysowuje pewne różne kwestie, jakich o ile byłem w stanie się zorientować nie poruszono w tekście, do którego TkS ma być spinoffem. Które w oryginalnym KO były wręcz potraktowane po macoszemu, zaniedbane. Dodatkowo, rozpisanie wszystkiego z perspektywy głównego bohatera, gryfiego reportera wędrującego po całym zmieniającym się aż nazbyt gwałtownie państwie nadaje tekstowi dodatkowej lotności. Mimo, że dla mnie nie był to fanfik lekki w odbiorze, widać tutaj być może pewne braki w mojej wiedzy z dziedzin, o jakie opierał się imć Verlax, zastosowanie takiego zabiegu wpłynęło na całość zdecydowanie i niezaprzeczalnie dobrze. O odbiorze będzie więcej napisane dalej. Obawiam się, że nawet nie skończyłbym Twarzy, gdyby była napisana bardziej suchym i ograniczonym stylem narracji trzecioosobowej, czy wręcz poniekąd kronikarskim, jak miało to miejsce w jednym z najlepszych czytanych przeze mnie fików, o ile nie tym najlepszym, Aleo he Polis Dolara.

Spoiler

Bardzo przypadł mi do gustu także fakt, że ów reporter nie opisuje wszystkiego z próżni. Jest to jego druga już wizyta w Equestrii, kraju, który niegdyś pokochał za pewne jego specyficzne cechy, których nagłej, gwałtownej śmierci jesteśmy świadkami na przestrzeni historii. Dobrym smaczkiem są rozmowy z przyjaciółmi, kucykami, które niewątpliwie poznał jeszcze w czasach, gdy wszystko było wesołą sielanką. Ich zachowania oraz dialogi stanowią dobre porównanie między kiedyś i dziś, tak samo jak na przykład ogromne problemy z morale Maremachtu, jakich możemy być świadkami w czasie rozmowy z instruktorem, ćwiczeń strzeleckich oraz scen z powstaniem w Ellinois. Sam opis przemian społecznych, które nieuchronnie podążają za przemianami gospodarczymi, a przy gwałtowności tych ostatnich w fiku nawarstwiają się wręcz, jest poniekąd moją odpowiedzią na to, na czym tak zależało mi w Aleo. Wyjaśnienia i pokazania od podszefki tej bardziej "życiowej", codziennej strony tego, co dzieje się w opowiadaniu. Jak widać jednak, miast do wspaniałej historii skuczonego Bizancjum, coś tak dobrego spotkało opowiastkę o II WŚ z perspektywy skuczonych i nieco stępionych by nie było nieporozumień Nazistowskich Niemiec. Cóż, życie nikomu nie szczędzi rozczarowań, jak rzekłby Wędrowycz.

Sam rozdział z powstaniem bardzo mi się podobał, stanowi organiczną, logiczną, dość realistyczną a przez to na miejscu reakcję mieszkańców na godzące często bezpośrednio w nich zmiany w Equestrii. Tym bardziej, że z tego co zrozumiałem z fika, prowincja od początku miała z macierzą kontakt dość luźny, a urzędników centralnych nigdy nie było wielu. Właśnie, reakcję. Co ciekawe, to chyba pierwsze powstanie o podłożu rojalistycznym i konserwatywnym, jakie wzbudziło moją sympatię, ba, poparcie. Cieszyłem się wręcz, gdy czytałem o sukcesach rojalistów z Ellinois nad budzącymi w mojej głowie bardzo niepozytywne skojarzenia Maremachtem. Tak, jestem stronniczy, ale sprawiało mi dużą satysfakcję czytanie o tym, jak nowoczesna i rzekomo świetnie wyszkolona armia dość jednoznacznie kojarząca mi się, jak zresztą cała Equestria na końcu opowiadania, z pewnym bardzo negatywnie przeze mnie traktowanym reżymem, dostaje sążnisty wpiórdol. Jak pierzcha niczym banda dzieciaków przed bohaterskimi chłopami idącymi na nich z kosami i szablami. Nawet, jeśli pod wodzą szlachty. I chociaż wiem, że zapewne powstanie prędzej czy później jednak upadło, to jednak wciąż gdzieś tam w głowie pobrzmiewa szczęk żelaza i dumne pieśni walczących o swoje kucyków. Do boju, Ellinois!

Dalej, warstwa techniczna. Nie mam opowiadaniu nic do zarzucenia. Twarzą ku Słońcu to solidny fanfik, dobrze napisany, nie wyłapałem żadnych błędów, powtórzeń, problemów z interpunkcją czy innych wesołych kwiatków, jakie nie raz wkradają się w pisma różnych autorów. W tym moje, bo i pewnie w tym poście kilka takich niespodzianek się znajdzie. Język jest bogaty i zapewne odpowiada on rozległej wiedzy autora na temat poruszonych dziedzin. Jest wiele terminów historycznych i słówek, które stanowią dodatkowy smaczek doprawiający już i tak naprawdę dobre danie dla umysłu, jakim jest opowiadanie Verlaxa. Niestety, z tym wiąże się też pewna zasadnicza wada, która w mojej subiektywnej opinii wychodzi na minus. Coś, co sprawiło, że nie byłem w stanie przeczytać tego fanfika, jak niektórzy komentujący, jednym tchem, nie odrywając się od monitora. Jak wskazywałem poprzednio, gdyby nie styl i perspektywa, być może nie skończyłbym opowiadania. Wskazuje to na moją niewiedzę w pewnych dziedzinach, jednak wielokrotnie musiałem odrywać się od lektury by jakieś słowo przetłumaczyć, zajrzeć do słownika czy otworzyć albo wikipedię, albo fizyczną encyklopedię czy słownik, by następnie z głębszym zrozumieniem wrócić do lektury.

Bardzo brakuje mi tu pewnego zabiegu, zastosowanego już w poprzednio przeze mnie przywoływanym opowiadaniu Dolara, które także stanowi gratkę dla miłośników historii, tak jak Twarzą ku Słońcu. Mianowicie objaśnień wewnątrz tekstu. Tych gwiazdek, numerków przy obcych słowach, które jasno kierują czytelnika do krótkiej notatki objaśniającej od autora znajdującej się pod tekstem, na samym dole strony. Albo do listy słówek na końcu książki. Zabieg, z jakim pierwszy raz spotkałem się w wydanych papierowych tomach różnych autorów. Niby taka mała rzecz, a cieszy i wpływa na odbiór dzieła jako całości. I jest to jedyny minus, o jakim wspominam na końcu, całości historii pięknie nam opisanej przez Verlaxa.

Ogólna ocena fanfika to mocne i porządne 9,5/10. Byłaby pełna dyszka, no ale ten brak objaśnień, o które albo musiałem pytać albo szukać na własną rękę nieco tutaj przeszkadza w płynnym odbiorze fika. Poza tym jest dobrze, zajebiście wręcz. Może skuszę się na jeszcze jakieś opowiadanie od autora, który z pewnością mnie zaskoczy i zapewni przyjemną lekturę. Ostatnia ważna rzecz, chciałbym także oddać 10 i finalny głos na EPIC dla Twarzą ku Słońcu. W moim mniemaniu naprawdę na niego zasłużył, poza tym aż smutno się robi gdy widzi się dobry kawał historii wiszący sobie jak szynka w rzeźni o krok od nagrody wyznaczającej pewne standardy w fanfikowym światku. Dziękuję, dobranoc.

@Dolar84 @Cahan
dwójka, bo nie wiem, kto teraz odpowiada za podliczanie głosów.

Edytowano Wrzesień 15, 2020 przez Po prostu Tomek

Twarzą ku Słońcu [Epic][Oneshot][Dark][Political][Crystal Siege]

Recommended Posts

Link do komentarza

Udostępnij na innych stronach

Link do komentarza

Udostępnij na innych stronach

Link do komentarza

Udostępnij na innych stronach

Link do komentarza

Udostępnij na innych stronach

Link do komentarza

Udostępnij na innych stronach

Link do komentarza

Udostępnij na innych stronach

Link do komentarza

Udostępnij na innych stronach

Link do komentarza

Udostępnij na innych stronach

Link do komentarza

Udostępnij na innych stronach

Link do komentarza

Udostępnij na innych stronach

Link do komentarza

Udostępnij na innych stronach

Link do komentarza

Udostępnij na innych stronach

Link do komentarza

Udostępnij na innych stronach

Link do komentarza

Udostępnij na innych stronach

Link do komentarza

Udostępnij na innych stronach

Link do komentarza

Udostępnij na innych stronach

Chcesz dodać odpowiedź ? Zaloguj się lub zarejestruj nowe konto.

Utwórz konto

Zaloguj się