Alberich

Pewnie zastanawiacie się, jakie jest najbardziej niespodziewane wydarzenie tego roku. Niespodziewane kłopoty wielu Polaków na igrzyskach? Może nagłe zwycięstwo szczypiornistów? A może to, że na Światowych Dniach Młodzieży i Euro 2016 nic spektakularnie nie wybuchło? Otóż moi drodzy, mam coś większego kalibru – ktoś odpisuje na zapytajki! Wygląda na to, że jesteśmy jak święta Bożego Narodzenia. Może i raz do roku, ale... są. No i jest miło. Spółka Alberich&Fluttershy działa sprawnie nawet wtedy, gdy do jej bram buciorem puka komornik. Nie martwcie się, moi drodzy. Dopóki nie wyniosą nam komputera, warto mieć nadzieję, że jakieś odpowiedzi kiedyś będą. Dlatego kolejny raz chciałabym serdecznie podziękować Wam za cierpliwość i zaangażowanie. Niesamowicie cieszy mnie, że tak bardzo interesujecie się tym skromnym tematem, więc... no... chyba czas odpowiedzi. Yup. Do dzieła! 1 Był taki dzień kiedy nienawidziłaś Rainbow? Nienawiść to bardzo mocne słowo... Zdarzało się, że miałam do niej o coś żal, czasem nawet, że byłam na nią prawie wściekła, ale... Nie, aż tak to nie. Przyjaźń jest mocniejsza niż jakieś drobne niesnaski. Nawet jeśli Rainbow bywa nieznośna? Nie jest nieznośna. Fakt, momentami bywa... trudnawa w kontaktach, zwłaszcza, gdy zbytnio da się ponieść swojej pasji. To jednak nic takiego... 2 Lubisz pociągi? Hmm... chyba tak. Może nie w taki sposób, bym miała dołączyć do Sekretnego Bractwa Skrytych Miłośników Kolei, ale wystarczająco bardzo, by nie przeszkadzało mi poruszanie się nimi po Equestrii. Czasem to lepsze od latania, mniej męczy. 3 Chciałabyś mieć siostrę albo brata? To nie jest tak, że nie mam, więc... Pytanie uznam ze lekko przeterminowane. Oj, to jest trudna sytuacja. Minęło sporo czasu i pewnie ciężko wrócić do czegoś takiego, zwłaszcza, że to pytanie było bardziej... poważne. Powiem, że śmierć zwierząt nigdy nie jest łatwa, gdy się jest z nimi związanym. Też często dopadał mnie straszny dół, gdy... gdy to się stawało. Potem jednak trzeba iść do przodu. I po tak długim czasie na pewno już pogodziłeś się jakoś z tym wydarzeniem, choć na pewno nie zapomniałeś. Trzeba żyć... Tak czy inaczej dziękuję i ciepło pozdrawiam. Przepraszam, że tak późno... 1. Co myślisz na temat zazdrości Discorda? Zazdrość w przyjaźni jest o tyle trudna, że do pewnego stopnia uzasadniona... Wiecie, jeśli się z kimś przyjaźni, to naturalnie nam na kimś zależy, tym samym chcemy uwagi, czasu i życzliwości tej osoby. Gdy czujemy, że dostajemy jej mniej od kogoś innego, mamy prawo poczuć się odrobinkę źle... No, tylko... we wszystkim trzeba znać umiar i pamiętać, że prawdziwy przyjaciel ot tak nie zostawia. Ja Discorda nie miałam zamiaru porzucić i on o tym wiedział, także... Lepiej niech przemyśli swoje zachowanie, ja do niego już żalu nie mam, wyjaśniliśmy to sobie. 2. Czy często bywasz głosem rozsądku wyżej wymienionego? Za często, zupełnie, jakby brakowało mu własnego... 3. Czy Angel często sprawia Ci kłopoty? Angel? Nie, to bardzo kochany i miły królik, który pomimo swojej kapryśności, raczej jest... nieszkodliwym zwierzątkiem. Kolejny raz ośmielę się mieć inne zdanie. Wcale nie ma z nim więcej pracy niż z każdym innym królikiem... Nigdy nie próbowałam... Jakoś tak... chyba mi to nie pasuje. Rozumiem o czym mówisz, takie urocze kucyki mało pasują do metalu. Z drugiej strony taki interesujący fakt – wiedziałaś, że jest zespół, który za swojego wokalistę ma papugę? Nazywa się Hatebeak i owa papuga skrzeczy w tle. Pomysłowo... Widzisz, mogłabyś kiedyś wystąpić z nią w duecie! ... Dobra, nie było tematu. Są wielkie, potrafią ziać ogniem, mają potworne, ogromne szczęki, które jednym chapnięciem mogą zdekapitować kucyka... Ja bym raczej spytała co mnie w nich nie przeraża... Małe smoki są urocze. 1. Chciałabyś być alicornem, ale takim... eh... który nie zgrywa dużej roli w Equestrii? Ma to swoje zalety, magia jest bardzo użyteczna. Ale... nie, nie mam takiej potrzeby, zdecydowanie wolę pozostać prostym pegazem. Wielka moc, to wielka odpowiedzialność. 2. Jak tam Angel? Dziękuję, znakomicie. Zdrowie mu dopisuje, nastrój... nawet też, więc czego chcieć więcej. 3. Czy patrzysz na jakiegoś kucyka z WIĘKSZYM zainteresowaniem? Nie mówię tu o przyjaźni... Kucyka z większym zainteresowaniem? Masz na myśli życiową pasję albo wielkie, wielkie hobby? W sumie, to Rainbow się kwalifikuje, Rarity i Twilight trochę też. Jak się zastanowię, to Pinkie Pie i Applejack też zmieszczą się w tej definicji. Tylko o co chodzi, że przyjaźń nie. Przyjaźń może średnio nadaje się na pasję, ale... dziwne. Wiesz... chyba opacznie zrozumiałaś to pytanie. Jemu chodziło o twoje większe zainteresowanie... kimś... Moment... ach... czyli... Oł... No to, na razie nie... Mam wrażenie, że to pytanie jakoś próbują przemycić wszyscy... Trochę jak na pudelku czy innym plotkarskim portalu. Niby spoko, że kariera i wszystko, ale jakoś tak życie uczuciowe wszystkich interesuje najbardziej. Widzisz Fluttershy – jesteś celebrytką forum! Zaczynam się zastanawiać nad sobą i swoim losem... 4. Chciałabyś aby Cheese Sandwich i Pinkie Pie byli razem? Hmmm... chyba życie Pinkie Pie i Cheese'a zostawię im... Jak będą chcieli, to ja im nie będę w stanie (ani nie będę chciała) przeszkadzać. Jeśli nic z tego, to i tak nic nie zmienię... 5. Poznałaś może rodziców Scootaloo? Nigdy osobiście, ale z tego co wiem wcale nie jest sierotą. Musiałabym jednak popytać, najlepiej Rarity, bo jej siostra się przyjaźni ze Scootaloo. Serdecznie pozdrawiam Fluttershy i Albericha... Trzymaj się ciepło, gdziekolwiek jesteś. Też Cię pozdrawiamy! Jak w 5-10-15! Ale jestem stary i sentymentalny... Czy kiedykolwiek kogoś onieśmieliłaś? (Mam na myśli, że ty onieśmieliłaś kogoś, nie odwrotnie) Zdarzyło się, w taki dość... pocieszny sposób. Jakiś kucyk był kiedyś tak zdziwiony moją nieśmiałością, że chyba sam się tym... onieśmielił. Zarumienił się i mamrocząc coś niezrozumiałego wycofał. Och Celestio, jak mi było potem głupio... Jadłaś kiedyś kotlety sojowe? Tak, jadłam, nie wiem dlaczego tak wielu ludzi i kucyków ich nie lubi... Mnie smakowały. Hmmm... Coś nie w porządku, Fluttershy...? Jakoś tak boję się tego pytania... Zaraz ktoś wyskoczy i oskarży mnie o wegański terroryzm czy coś w tym rodzaju... Nie martw się, Fluttershy, nie u nas. Zresztą nawet nie jesteś weganką, po prostu nie jesz mięsa jak to kucyki. No tak, ale... dużo by tłumaczyć... Dlatego powiedzmy, że kwestie jedzenie omawiamy z daleka od ideologii. Z ciekawością, ale bez pochodni pod stołem... Yup. Przechodzimy do czwartego, bo trzecie to wariacja tego. Czytałaś "Harry`ego Pottera"? Nie, ale Alberich mi sporo opowiadał. No i widziałam filmy. Pewnie gdybym dorastała z serią miałabym do niej większy sentyment, a tak... chyba nie rozumiem wszystkich aspektów tego świata. Chciałabyś mieć inną płeć? Och... raczej nie. Nieśmiałą klacz jeszcze traktuje się... jakoś, bo rzekomo urok i te sprawy... a bycie nieśmiałym ogierem musi być koszmarne. Nie, żeby bycie ogierem było złe jako takie... lepiej po prostu zostawmy temat płci. Jakie zwierzę chciałabyś mieć? Pingwina, kangura, Arę... sporo ich, dużo by wymieniać. Obawiam się jednak, że nie zapewniłabym im odpowiednich warunków. Szkoda... Z kultury się pożegnam i nie z kultury daję huga. Dziękujemy serdecznie! Masz tu wirtualnego przytulasa zwrotnego: W kim się podkochujesz? To pytanie wraca do mnie jak bumerang... Albo jak niezapłacony weksel... Co sądzisz o człowiekach? Ludzie... są w porządku, fakt, popełniają błędy i jako osoby i jako cała rasa, ale kucyki wcale nie są lepsze. Znam paru wspaniałych ludzi, więc wydają mi się raczej dobrzy niż źli... Jakie książki ostatnio omawiałaś ze swoimi zwierzętami? Kiedyś czytałam specjalny poradnik dobrania szamponu dla zwierząt futerkowych. Czytałam go im, by dobrze wiedziały, czym się będę kierować podczas zakupów. Chyba nawet im się podobało, bo potem mniej niż zwykle unikały kąpieli... Zdarzało mi się słuchać SDM. Bardzo lekkie i przyjemne brzmienie, choć jakieś takie... smutne w swojej nostalgii. Tak czy inaczej dziękuję za polecenie. Ja dodam od siebie, że wielkim sukcesem Starego Dobrego Małżeństwa jest sprawienie, że poezja Stachury traci tę swoją pretensjonalną nutkę... A rock... lubię czasem posłuchać, ale boję się, że nigdy nie uda mi się nadrobić całej ludzkiej muzyki. Poproszę kiedyś Albericha, by mi to puścił. Z tych tu kojarzę tylko "November Rain" Gunsów i kilka piosenek AC/DC. Dobrze, że nie "Smells like ony Nirvana song you know". Ale fakt, trzeba sporo nadrobić, Fluttershy. Nie tylko ty musisz. 1. Co sądzisz o zergach? Są trochę zbyt... zachłanni jako rasa. W dodatku ich potrzeba przejęcia Protossów może być destrukcyjna dla całego kosmosu. Najlepiej byłoby, gdyby znaleźli sobie swoje miejsce we wszechświecie i tam si urządzili, nie przeszkadzając nikomu. Nie wzywam do eksterminacji Zergów, ale... inne rasy mają prawo się przed nimi bronić. 2. Jak zdobyć prawdziwego przyjaciela? Przydała by mi się ta wiedza a ty masz ich pięcioro. Przede wszystkim trzeba z nimi rozmawiać, dam im się poznać i samemu ich poznać. Potrzebna jest inicjatywa, żeby nie siedzieć tylko w domu... No i pamiętać, że nawet w czymś takim jak przyjaźń potknięcia się zdarzają. Nie mówię, że trzeba dawać sobie wbijać sztylety w plecy, ale... Nie być obrażonym na cały świat dlatego, że raz nie w pełni się udało. 3. Skąd bierzesz mięso dla mięsorzernych zwierząt? Mam swoich sprawdzonych dostawców, na przykład gryfy. Tyle czasu już zajmuję się moim zwierzyńcem, że mięso praktycznie nie wywołuje u mnie żadnych przykrych emocji, ale bawić się w rzeźnika... to za dużo dla mnie. Tak czy inaczej, zwierzęta muszą jeść... 4. 01010101 01101101 01101001 01100101 01110011 01111010 00100000 01101101 11000011 10110011 01110111 01101001 11000100 10000111 00100000 01110000 01101111 00100000 01100010 01101001 01101110 01100001 01110010 01101110 01100101 01101101 01110101 00111111 Hmm... "Zapasy w naszym magazynie konwerterów ascii kurczą się, panie". Spokojnie, damy se radę. Więc odpowiadam – rozumiem... ale mój konwerter jest na węgiel, więc w binarce odpowiedzi nie będzie... Przepraszam, jeśli na taką liczyłeś... 1. Czy przyjęłabyś propozycję zostania Księżniczką Natury? Och... to ogromna odpowiedzialność i wielki obowiązek, nie wiem, czy bym się nadawała... Wspaniale byłoby móc chwalić się takim ważnym tytułem... W dodatku, pewnie mogłabym poznać mnóstwo zwierząt i zwiedzić wiele pięknych miejsc... No ale niestety, obawiam się, że to dla mnie za dużo... 2. Co czułaś, gdy byłaś Flutterbat? Niewiele pamiętam, ale to raczej przykre doświadczenie... Dobrze, że przynajmniej nie krzywdziłam kucyków... A po tym wszystkim jakoś tak został mi apetyt na jabłka... 3. Czy mogę Cię shipować z Sombrą? ^^ Jeśli chcesz... Nie powiem, bym była jakąś wielką miłośniczką shippingów z moim udziałem, ale przecież nikomu nie będę zabraniać... Tylko proszę, rób to... ze smakiem... Ach, te tematy miłosne... Fluttershy, może nie powinnaś zostać Księżniczką Natury, tylko Księżniczką Miłości? Chyba nie... chyba na pewno nie... 4. Czy masz wrażenie, że Discord czuje do Ciebie coś więcej niż przyjaźń? Nie mam. Znaczy, wiem, że jest mi bardzo wdzięczny, że jako jedna z niewielu nie traktuję go jako bezgranicznego zła i chodzącego wulkanu zagłady... Ale to trudna sytuacja dla nas obojga. Licznik miłosnych pytań kręci się jak TVN24 po Światowych Dniach Młodzieży. 5. Chciałabyś, żeby Angel był samicą i miał małe króliczki? XD Może przecież zostać ojcem... Jakieś królicze samiczki mam... Małe króliki są bardzo słodkie, ale... nie jestem pewna, czym dam się radę wszystkimi zaopiekować... - Pomiędzy naszym wielo-osobowym towarzystwem zakradł się taki obraz... oczerniający twoją osobowość ... powiedzmy nie za miły. I moje pytanie - czy potrafiłabyś zabić z zimną krwią? Jestem prawie pewna, że nie dałabym rady... Naprawdę nie lubię krzywdzić innych, ani zwierząt, ani kucyków, ani pewnie ludzi... Chyba nie starczyłoby mi sił psychicznych, by skrzywdzić kogoś w obronie własnej, a co dopiero by kogoś po prostu zabić. -Jak sądzisz - Ile lat ma Celestia? Nie wiadomo dokładnie, choć na pewno sporo ponad tysiąc. Jakoś tak trzymają tę datę w tajemnicy... Może Celestia jest Reptilianinem? Wiesz, Discord mi kiedyś mówił, że alikorny przyleciały do Equestrii na komecie jako pasożyty kucykowej rasy. Raz na pięćset lat zwożą całe złoto na wielki statek-kometę, by wywieźć je w daleki kosmos. Popytaj go o jakieś inne. Sądzę, że pod tym względem jest ekspertem. Mówił mi też, że Celestia naprawdę nazywa się Hryallrbgr, czy jakoś tak... -Czy da się dogadać z podmieńcami i ich królową? Pewnie się da, gdyby tylko ktoś spróbował. Podmieńce myślą w kategorii inwazji, my o całkowitej obronie... Na wojnie nie ma czasu na rozmowy... A szkoda, bo wcale nie są aż tak niszczycielskie... Skoro Discord mógł się zmienić, to i z nimi można zawrzeć jakiś pokój. -Jakie jest twoje zdanie na temat lasu everfree (tak to się pisze?). W sensie jakie są plusy a jakie minusy? Minusem jest tylko to, że bywa tam niebezpiecznie. A plusy... prawie wszystko. To dom dla dziesiątek zwierząt, skarbnica natury, piękne miejsce... Raczej nie należy tam wędrować samemu, ale i tak cieszę się, że mamy w okolicach Ponyville taki wspaniały zakątek. (Mam nadzieję że nie uznają tego za gore, bo jeśli tak to przepraszam) Ale czy tęczę robi się z kucyków? Ty na pewno wiesz lepiej od applejack. Kto postuje gore, ten posprząta oborę, jak mawia stara maksyma. Jak dla mnie to nie było gore... Dlatego obora zostanie nieposprzątana. Kontynuujmy! Nie, to tylko propaganda "Rainbow Factory". Tęcza to produkt naturalny i nie trzeba do jej tworzenia zabijać żadnych kucyków. W dodatku, jak pisałam w innych odpowiedziach, ma wiele przydatnych zastosowań. Kosmetyki, kulinaria, energetyka, doping sportowców, maszyny ciężkie, hutnictwo... Zaraz, moment... doping? Legalny. Tęczą znacznie zwiększa szybkość i siłę. Wiele rzeczy się wyjaśniło w ten sposób. -Jak wy kuce umiecie tak z biegu śpiewać?????? Może mamy muzykę we krwi? Nie jestem pewna... To nie muzyka, tylko miusikalian sodu, straszliwy związek, którym zatruwają waszą populację. Niszczy on komórki nerwowe, zastępując zdrowy, rozsądny umysł piosenkami. Uhm... To niebezpieczne...? Nie wiem... mam obawy, że nie jest do końca prawdziwe... warto jednak to zbadać... Popytam... Nie umarła, żyje i ma się dobrze. To dobre kucyki, może trochę za łagodne momentami... ale ja też taka jestem. Mam dobre wspomnienia z rodzinnego domu. 1 Jak ci się żyje wiedząc że twój domek jest wypchany kamerami ? A jest...? 2 Lubisz rock/metal ? Nie jest to może mój ulubiony gatunek muzyki, ale... niektóre piosenki bywają świetne. Gdyby nie to, że jestem tutaj średnio raz do roku, moglibyśmy pogadać o muzyce w jakimś innym temacie... Widzę, że macie sporo do zaoferowania. 3 Znasz zespół Tenacious D ? Jeśli nie to przesłuchaj sobie utwór "Classico" ^^ O, ten akurat znam. Widziałam ten film... Może był dla mnie momentami zbyt... wulgarny, ale niektóre żarty były zabawne... A Classico jest świetne. "Check this riff it's fucking tasty!" 4 Masz ładny ogonek Przedłużasz go sobie ? Brrr... Nie, nigdy tego nie robiłam. Ktoś rozpowszechniał głupie plotki i teraz... teraz wszyscy myślą, że koloryzuję swoją urodę... Nie martw się, Fluttershy. To tylko jak sama stwierdziłaś głupie plotki. Zresztą rozpowszechniane nie bez powodu – może po prostu wiele kucyków ci zazdrości? Dziękuję... Tak czy inaczej nigdy nie przedłużałam sobie ogona. 5 Nie wiesz może jak się dostać do Equestrii ? Bo chciałem zjeść jabłko od Applejack. Przejście jest tylko dla kucyków, przykro mi... Ale popytaj Applejack pocztą, może zgodzi się wysłać Ci parę jabłek. Bardzo polecam, są naprawdę przepyszne. Zwłaszcza że jak sama mówiłaś, jakoś został ci apetyt na jabłka. Te od Applejack smakują najlepiej. 6 Nie wiedziałem że macie w Equestrii komputery.. chyba że jakoś inaczej się z nami porozumiewasz. Jeśli tak to jak ? Raz na jakiś czas jestem u Was, w Waszym świecie, wtedy dogaduję się z Alberichem i on publikuje moje odpowiedzi. Equestria ogólnie ma dość... chaotyczną technologię. Mało z tych rzeczy naprawdę potrzebujemy, więc są one traktowane raczej jako ciekawostki i gadżety niż niezbędne wyposażenie. 7 Szukam miłości .. przytulisz mnie ? Powodzenia w poszukiwaniach. A co do przytulenia, nie ma problemu: oto Twój wirtualny hug: Trzymaj się ciepło. No i... to na tyle... Jakoś tak... dziwnie... Czas leci, forum się zmienia, a odpowiedzi Fluttershy... są... czasami... Lepiej późno niż wcale... prawda? Tak, prawda... Tak czy inaczej – nie gwarantuję nigdy terminów odpowiedzi, nie obiecuję, że cokolwiek się uda. Ale, jakby co, zawsze jest jeszcze iskierka nadziei, że Fluttershy Wam odpowie, prawda Fluttershy? Tak długo, jak ktoś pyta... Dlatego pozdrawiamy Was najserdeczniej i zapraszamy następnym razem! Do miłego.

Ja tam należę do tych zgorzkniałych starofanów, co to narzekają jak to kiedyś było lepiej i w ogóle. Siedzi się z przyzwyczajenia, bo maszyna fandomowa nie jest tak łatwa do zatrzymania, a fanfików i dyskusji się trochę poczyniło, więc szkoda odchodzić. Serialu nie oglądam od połowy sezonu trzeciego, czyli w sumie więcej odcinków nie znam niż znam. Kiedyś po prostu stwierdziłem, może racjonalnie, może nie, że nie mam ochoty zmieniać sobie obrazu kucyków, jaki mi został. Od czasu do czasu rzucałem tylko okiem na wyrywki lub odcinki związane z Fluttershy (chociażby do działu). Teraz, jako siwy, cierpiący niczym Stara Werterowa emeryt, wyruszyłem obejrzeć Flutter Brutter. Cóż... popełniłem błąd. Odcinek wybitnie mi się nie podobał, nie wiem, na ile jest przekrojem obecnego stanu serialu, na ile ja sam jestem zrażony, po prostu mi się nie podobało. Wyobraźmy sobie teraz, że jesteśmy w filmie o kung-fu. Zamiast po ludzku powiedzieć, odejdziemy w dygresję i anegdoty, by potem sprać komuś ryj w imię dziejowej sprawiedliwości. Otóż zastanawiałem się nieraz, co właściwie było fenomenem tego serialu, który zapoczątkował cały fandom. Były to urocze, miłe postacie, które zwyczajnie przyjemnie się oglądało. Przerysowane co nieco charaktery pomagały, a nie przeszkadzały, wszystko to było jednak dopełnione lekkością i niekwestionowaną zaletą serialu – dojrzałymi problemami. Pisałem o tym kiedyś z Irwinem, zamiast szukać rozwiązań egzotycznych trudnych spraw (nomen omen), pokazywano, że przyjaźń w swojej prostocie rozwiąże większość trudności. Że trzeba być ze sobą szczerym, pogadać, dać se czasem siana, pomóc komuś, innym razem odpuścić i pozwolić mu żyć po swojemu... Elegancja Francja. Daleki jestem od idealizowania serialu, nie był anielskim dziełem, które w swoim miłosierdziu dały nam niebiosa, tylko solidną kreskówką dla dzieci, nadającą się i dla starszych. W dodatku zostawało mnóstwo miejsca na fanowskie prace, fanfiki, komiksy, arty, wolne rozwijanie świata. Wszystko działało i dało nam piękny, solidny fandom. Na nieszczęście twórcy najwyraźniej nie zrozumieli, skąd wziął się ich sukces. Gdzieś na wysokości trzeciego sezonu punkt ciężkości targetu niebezpiecznie przesunął się w stronę bronies. Według mnie ewolucja serialu była potrzebna, sam jednak nie byłem pewien, w jakim powinna iść kierunku. Dopiero obejrzenie "Avatara", który jako serial animowany jest znakomity, uświadomiło mi, która droga byłaby najwłaściwsza. Oczekiwałem stopniowego wprowadzania coraz trudniejszych i dojrzalszych problemów, spraw ciężkich i nietuzinkowych, które jednak nie są nierozwiązalne. Zobaczyć, jak kucyki toczą nierówną walkę z chandrami, które terroryzują niejednego człowieka, ale dzięki sile charakteru i swojej przyjaźni wychodzą z nich zwycięsko. Jakby jeszcze dodać do tego większą ciągłość fabularną, trochę retrospekcji i wewnętrznego dramatu, efekt mógłby być niewiarygodny. Niestety, poszli raczej w stronę zaspokajania fanów. Nie zawsze tragicznie, szło to raz lepiej raz gorzej, ale pojawił się problem – jak uniknąć robienia cały czas tego samego? Przecież postacie muszą chociaż trochę się zmieniać, uczyć się czegoś po kilotonach lekcji u Celestii. Może ktoś o tym nie pomyślał wcześniej? Nie wiem, jednak zaczęto to za późno, a Fluttershy stała się ofiarą tego zjawiska. Dobra, przydługi wstęp mam za sobą. Odcinek niestety niesie ze sobą bagaż błędów i wypaczeń, jak mówiłem, jeśli tak ma wyglądać cały sezon, to ja spasuję. Do rzeczy: – Fluttershy. Zmieniła się. Jak cholera. Znaczy, tak po prawdzie, to te pierwsze trzy sezony, które widziałem, już to pokazały. Z aspołecznej cichej myszki, którą była na początku, stała się dobrą, choć cichą i pozbawioną pewności siebie przyjaciółką, by powoli wyrabiać w sobie stanowczość, asertywność i przebojowość. Morały szły ogólnie takie, że w życiu trzeba napierdalać, ale nie trzeba być złym, że małe kroki też się liczą, że wyładowanie na kimś swojego gniewu to nie asertywność a agresja, a odwaga i tak przyjdzie w trudnych chwilach. I to, nawet pomimo takich potknięć jak out of character w "Putting Your Hooves Down" działało. Problem w tym, że Fluttershy w tym odcinku nie jest po prostu asertywna i pewna siebie, jest zwyczajnie wredna. Czochrana przez brata wygląda jak nabzdyczona osa, która ma ochotę zrobić małżonkowi aferę o dwa piwa z kumplami. Ostro i dobitnie pokazała swojemu nieporadnemu społecznie bratu, że ma się ogarnąć. Za ostro i za dobitnie, bo on sobie z tym nie radził. Gdy pod koniec mówiła mu, jaki to jest utalentowany i jak go będzie wspierać, wyglądało to raczej żenująco i nienaturalnie. Nie mogła od tego zacząć? Nie, musiała pokazać mu, kto tu rządzi, odciążyć swoich jeszcze bardziej nieogarniętych rodziców. Ogólnie – gruzy charakteru, z uroczej i dającej nadzieje dla nieśmiałych ludzi, zmieniła się w jędzę, która najpierw rani, a potem próbuje kogoś ogarnąć, po przecież nie siebie. – Rodzina Fluttershy. Jej rodzice są całkiem spoko (z wyjątkiem wyglądu, personalnie do gustu mi nie przypadł), niestety głównie z powodu ubogości charakteru. Zephyr natomiast... był po prostu wkurwiająco niefajny. Taki przekonany o własnej wspaniałości, żerujący na innych dupek. Znowu – rozumiem, że to mogło mieć związek z morałem, ale dało się to zrobić inaczej, moim zdaniem lepiej. Na dobrą sprawę nie wiem, komu tu kibicować, bo Fluttershy jest wredna, a jej brat drażniący. Już chyba najlepiej wyszła ta nieszkodliwa Dash w tle. – Konstrukcja odcinka i morał, który dobił odcinek. Pomysł był cholernie trudny i dojrzały, właśnie czegoś w tym rodzaju oczekiwałem po odcinkach (jak wyżej). Trochę nie dla dzieci, dla których jest zbyt odległy, ale trudno. Tak po prawdzie wielu ludzi naprawdę nie umie rozwiązać tego węzła gordyjskiego, bo przecież krewnemu przypał powiedzieć, że pasożytuje, zwłaszcza, jeśli jest taki bezradny. Z jego perspektywy wygląda to nawet gorzej, przecież niejeden z nas nieraz sądził, że nie radzi sobie z życiem, że nie znajdzie sobie miejsca i nie nadaje się do dorosłości. Nawet niekoniecznie dlatego, że jest się egocentrycznym kutaczem, życie po prostu bywa ciężkie i ma przykrą tendencję rzucania nas na głębokie wody... Dlatego można było tyle wycisnąć... Niestety, kolejny raz poszli... nawet nie na łatwiznę, tylko zwyczajnie dziwną i głupią drogą. Historia jest o tym, że nie należy się poddawać, doprowadzać rzeczy do końca, postarać się. Ok, ale dlaczego w taki sposób? To samo co na końcu, można było osiągnąć na początku. Gdyby Fluttershy rzuciła do niego "Słuchaj Zephyr, ja wiem, że jest ciężko dorosnąć i nauczyć się żyć na swoim, ale przecież dasz sobie radę, nie dość, że większość sobie z tym radzi, to ty jesteś utalentowany. Myślisz że ja miałam łatwo? Życie terroryzowało mnie jak kalifat Equestrię, ale dałam sobie radę, bo mam przyjaciół. Przecież nie zostawimy cię na lodzie, ogarnij się, a my ci w tym pomożemy. A teraz chodź, znajdziemy ci jakieś zajęcie, a w tle będziesz się uczył tego co lubisz." Odcinek wcale nie musiałby się tu skończyć, przecież nie jest aż tak łatwo. On by próbował, nie wychodziło by mu, dostawałby wsparcie. Jeśli tak bardzo chcieli asertywnej Fluttershy, to i na nią znalazłoby się miejsce, gdyby Zephyrem trzeba potrząsnąć albo faktycznie kazać poszukać sobie miejsca gdzie indziej. Wszystko jednak ze wsparciem, a nie wrednym "do roboty patafianie!" Spójrzcie, jak ze zmianą postaci i ogólnej konstrukcji zmienia się wydźwięk odcinka. Zamiast wyganiania nieudacznika i podśmiewania się z frajerów, mamy pomoc, starcie z grozą życia, lekcję o wytrwałości, nawet o stanowczości i asertywności by się znalazło. No i przyjaźń od początku do końca, a nie "Ale frajer, ale frajer", który nagle zmienia się "kochamy cię!". Tyle by wystarczyło. A jakby jeszcze rozszerzyć całość na parę odcinków, że Zephyr powoli zdobywa zaradność i umiejętności w zawodzie... "Ale cóż nam marzyć o tem". – Piosenka... jakaś taka zbędna. Nie mogę powiedzieć, czy dobrze zrealizowana czy nie, zwyczajnie mi tam nie pasowała. Rozwiązywanie spraw muzyką jest jakimś takim regresem... Czas na smutne pytanie – czy to mnie tak praktycznie pozafandomowa starość chłoszcze, czy zwyczajnie nie ma dokąd wracać? Wiecie, tak po prawdzie, to mam co czytać, w co grać, co oglądać... Ale jednak człowiek przesiedział z kucami w cholerę i trochę czasu... Jakoś tak tęskno. Starzejemy się, Panie i Panowie. Ja się starzeję. Może nie powinienem porównywać odcinka z tym, jaki moim zdaniem powinien być, może powinienem dać se siana z kreacją Fluttershy, jaką pamiętam z dawnych sezonów. Chyba jednak więcej nie będę już oglądał. Szkoda. Tak czy inaczej, odcinek mi się nie widział. Pozdrawiam wszystkich ciepło!

Ja pisałem (że się starzeje, nie umiera, ale mniej więcej wychodzi na to samo), a i owszem. Problem w tym, że i mnie ta przykra przypadłość dopadła, straciłem zapał i wcale nie jestem lepszy od reszty koła emerytów. A mówiąc "za późno" miałem raczej na myśli odgrzewanie naprawdę starych kotletów. Coś jakby na forum komputerowców odpowiedzieć komuś po dwóch latach, trochę przypał. Jednak, jak tak teraz mówisz, może i szkoda... Jak wrócę na weekend do domu to zobaczę, co się da zrobić.

@StyxD Tak nieco od końca: To: Może "determinacja w sercu" nie była nawiązaniem świadomym, a moją nadinterpretacją. Sam tak bym tego nie odbierał, głównie za sprawą kontekstu, chociaż analogia jest zabawna i niepozbawiona trafności. Jest różnica między wolnością rozumianą jako obraną ścieżką życia, a jako próbą wydostania się ze szponów zorganizowanego systemu. Trochę kwestia skali, trochę okoliczności. Zresztą "morał" "Szklanej Kuli" ma w moich oczach coś z szukania mniejszego zła, więc daleki jestem stawiania tego wyboru jako jednoznacznie pozytywnego. Przy okazji – zwlekałem z odpowiedzią na Twój dawny komentarz pod moim fikiem, trochę na zasadzie tradycyjnego "jutro się zrobi", trochę dlatego, że dobrze byłoby odpowiedzieć innym. A teraz minęło tyle czasu, że cytując pewną piosenkę: "Jest mi tak, jakby już było za późno". W sumie szkoda, bo materiał zarówno do polemiki, jak i podziękowań (parę uwag było kąśliwych, ale boleśnie celnych), miałem nadzwyczajny.

Spóźnione świętami i życiem recenzje: OCENY Ogólnie gratuluję wszystkim uczestnikom, poziom konkursu był bardzo przyzwoity. Postarałem się jak najwięcej powiedzieć w swoich mini recenzyjkach i jak najlepiej opisać, co mi się podobało (a co nie) w Waszych opowiadaniach. Przepraszam Was serdecznie, że publikuję to tak późno. Pozdrawiam ciepło uczestników i obserwatorów konkursu!

– Panie Admirale (wulgaryzmy wyciąłem), co pan sobie myśli, że ja nie mam życia prywatnego? – Alberich, ja wiem, że ty nie masz życia prywatnego. – Ale może chciałbym mieć! A tak poważnie, to mamy jedenastu uczestników, każdy dał trzy opowiadania, do razem daje trzydzieści trzy prace. Nawet jakbym pisał komcie tylko do samych uczestników, to byłoby to ciągle jedenaście elaboratów. Obawiam się, że będziecie musieli zadowolić się czymś drobniejszym... Nie martwcie się jednak, jakieś recenzyjki będą, zrobię tak, by nikt nie był zawiedziony.

Zdobywam się na jeszcze jednego posta, w którym rozpaczliwie będę wołał o opamiętanie się. Nietrudno zauważyć, w jaką stronę podąża temat, samo opowiadanie też jest jakie jest, a że nie mam ani prawa, ani możliwości interweniować, mogę tylko apelować. TalkativeCloud: Przeczytałem drugi rozdział (czy tam drugą stronę) Twojego opowiadania. Wiele więcej niż ostatnio do powiedzenia nie mam, rady są nadal aktualne, wciąż życzę powodzenia i zdobywania doświadczenia. Pozwolę sobie tylko zauważyć, że komentarze są wyłączone, a jak byk rzuca się w oczy błąd, pisze się "ósmy lutego" nie "ósmy luty". Pierwsza forma jest poprawna w języku polskim, druga sugeruje, że mamy do czynienia z jakimś ósmym z kolei lutym, a nie o to przecież chodzi. Ważniejsza sprawa – spójrz na to, co się tutaj dzieje. Dam Ci radę niezwiązaną z samym opowiadaniem, ale może nawet ważniejszą niż to co pisałem tam – lepiej dyskretnie się wycofać. Nie mówię, że masz przestać pisać, bo to już Twoja sprawa, ale ten temat wybitnie Ci nie służy. Owszem, dostałeś parę rad, owszem, ktoś czyta Twoje opowiadanie, tylko czy to jest tego warte? Opinie są skrajnie negatywne, nawet nie dlatego, że ludziom tak śpieszno do hejtu, po prostu Twoje opowiadanie jest, spójrzmy prawdzie w oczy, słabe. Wielu (bardzo wielu) przesadza tutaj z ostrością i szyderstwem swoich komentarzy, co może nie przynosi im specjalnie chwały, ale jestem w stanie ich zrozumieć. Stwierdzenie, że chcesz się wycofać, poćwiczyć w spokoju, trochę się podszkolić i następnym razem wypaść lepiej nie będzie oznaką słabości czy poddania się, wręcz przeciwnie, sugerowałoby, że nie tylko jesteś zdeterminowany do stworzenia czegoś, lecz również uczysz się na błędach i jesteś gotów się poprawić. Teraz tylko diabelski młyn niechęci i wzajemnych oskarżeń kręci się w najlepsze, zarówno Ty jak ludziska tracą niepotrzebnie czas i nerwy na starcia w komentarzach. A jeśli podoba Ci się popularność jaką zdobyłeś w ten sposób... Wtedy chyba nie mamy o czym rozmawiać. Applejuice: Podpisuję się pod Twoimi słowami i dziękuję za wymienienie mnie w merytorycznej grupie. Nawet jeśli (zresztą podobnie jak ja) zbyt łagodnie oceniasz TalkativeClouda, to przynajmniej słusznie podchodzisz do tematu. Pan Pisak: Jestem pod wielkim wrażeniem zapału, z jakim udzielasz się w tym temacie. Doświadczenie nauczyło mnie jednak, że niechęć i agresja automatu zabijają spór w internecie. Nie jestem przekonany, czy przyszedłeś tutaj cisnąć bekę z nieogarniętego początkującego, czy przedstawić się jako bezkompromisowego wroga chały, bo wątpię, byś kierował się troską o kogokolwiek. Podobnie jak nie mam prawa zabronić autorowi publikowania jego niezbyt górnolotnych tekstów, tak Tobie nie mogę zakazać krytykować. Mam jednak pełne prawo powiedzieć, że sposób w jaki to robisz jest co najmniej wątpliwy, w dodatku jadowity i niemiły. Twórcy do niczego w ten sposób ani nie przekonasz, ani nie zmotywujesz, a sobie wyrobisz jedynie etykietę krytykanta, malkontenta i nienawistnika. Wszyscy: Standardowy problem naszej fanfikowej sceny, który od czasu do czasu wraca – tyle czasu, uwagi i zaangażowania poświęcamy słabym fikom. Nadszedł czas, by się rozejść, co autor miał usłyszeć usłyszał, teraz pozostaje tylko czekać, że wyciągnie jakieś wnioski i spróbuje się poprawić. Zawsze będą pojawiać się ludzie z mniejszymi predyspozycjami, mniej doświadczeni, którym daleko do kunsztu, o ile jednak dobre rady mogą im się przydać, to nasza uwaga i aktywność w takiej a nie innej formie nie przyniesie im raczej pożytku, nam zresztą też nie, napsujemy sobie jedynie niepotrzebnie nerwów. Życzę wszystkim powodzenia i spokoju!

Przyszedłem tu przede wszystkim po to, by ponarzekać na niefortunny tytuł. Fik o tytule "The End of Ponies" już był, w dodatku dość poczytny i napisany przez Shortskirtsa, który karierę jako pisarz w fandomie zrobił nie małą. LINK Swego czasu ktoś bardzo mi zachwalał tamto opowiadanie, więc pamiętam. Prawdę mówiąc nie podejrzewam Cię o plagiat, po prostu niefortunnie trafiłeś z tytułem, co zwyczajnie czasami się zdarza. Niegrzecznie byłoby jednak komentować sam pechowy tytuł, gdy jest jeszcze fanfik. Nie ma go dużo, więc i ja nie będę miał dużo do powiedzenia. Za dobrze to nie wygląda, a jeśli chcesz, by Twoje następne opowiadania były trochę bardziej zdatne do czytania, musisz jeszcze sporo nad nimi popracować. Nie odmawiam Ci pomysłowości ani wyobraźni, bo nawet po takiej próbce sądzę, że masz na czym pracować, musisz jednak nauczyć się podstaw rzemiosła i nieco bardziej zadbać o poprawność tekstu. Sporo się tutaj nie udało, bardzo wiele z tego już wypunktował Sun. Byłoby raczej stratą czasu powtarzanie się z nim, dlatego ja rzucę po prostu kilka porad, które mogą Ci się przydać w przyszłości: – Klient kupuje oczami, stara marketingowa prawda. Profesjonalni czytelnicy redakcyjni, do których należy szukanie talentów w tekstach, najczęściej w ogóle rezygnują z czytania źle wykonanych tekstów, bo spodziewają się, że jeśli twórca nie zadał sobie trudu dopracowania formy wizualnej, to pewnie też nie postarał się zbytnio z jakością tekstu. Tutaj formatowanie nie jest jeszcze najgorsze, choć odstępy między wierszami nieco rażą. Pamiętaj jednak, by ewidentne błędy poprawiać jak najszybciej, gdy tylko masz okazję. – Dopada Cię jeden z częstszych problemów bardzo początkujących i młodych twórców – pisanie sprawozdawcze. Zauważ, że na półtorej strony zmieściłeś mnóstwo informacji: jak zginęła matka bohatera, brat/ojciec, jak doszło do końca świata, na jakich zasadach działa ta dziwna bomba, jak ciężko żyje się w tym świecie. Czasami to cenna umiejętność podać jak najwięcej informacji jak najszybciej, ale zadaniem opowiadania nie jest tylko dawanie konkretów, ale też przekazywanie ich w zdatnej formie. Dlatego dobrze radzę, za każdym razem, kiedy zobaczysz, że istotną informację przekazujesz tylko w kilku suchych zdaniach, zastanów się, jak należałoby ją rozpisać. – Wyciskaj ile się da z każdego pomysłu. Światu zostało tylko 18 lat życia, z tego można wyciągnąć tak wiele, jak bardzo zmienia się mentalność, gdy śmierć jest tuż za drzwiami, jak niektórzy oddają się w hedonizm, inni w ślepą wiarę, jeszcze inni próbują ratować świat. Przypadkowy napastnik wchodzi do domu? To mnóstwo nerwów, krzyków, strachu, a potem krótkie starcie, które ostatecznie przekreśla rodzinę. Między innymi ta zdolność wyciągania treści z prostych pomysłów, budowania dramatu i świata na krótkich wydarzeniach, jest jedną z umiejętności pisarza. Polecam pograć w coś dobrego, poczytać, pooglądać coś, ale dokładnie, z wnikliwym analizowaniem, co i jak tam robią, być może podłapiesz ciekawe rozwiązania. – Pokaż zamiast streszczać i ważne informacje zostaw na później. Jeśli wszystko dostaniemy teraz na tacy, nie będzie nas to specjalnie obchodziło. Najczęściej też większą siłę oddziaływania ma coś, co "zobaczymy" sami, a nie dowiemy się tego po prostu z krótkiego opisu. – Oglądaj pojedyncze zdania i akapity, zastanawiaj się, które można napisać lepiej i poprawiaj je w miarę możliwości. Czasami pewne przekazywane czytelnikowi rzeczy są zbędne, inne nie są rozpisane właściwie, a jeszcze innych brakuje. Poprawki po napisaniu są normalne i często konieczne, nawet u zawodowców. To chyba te najważniejsze rzeczy. Na multiku starego Starcrafta niektórzy wyjadacze, po pokonaniu słabszego od siebie gracza żegnali się z nim miłym: "Pozdro&Poćwicz". Cóż więc mogę dodać, po przeczytaniu tego fanfika i zostawieniu komentarza: Pozdro&Poćwicz. Powodzenia!

Powiem, że byłbym tego bardzo ciekaw. Wątpię, by na razie Hasbro miało planować coś takiego, ale jeśli miałoby dojść do podobnego przedsięwzięcia, to widzę trzy podstawowe scenariusze: Albo będą chcieli zrobić to samo tylko bardziej (w takim razie po co jednak zaczynać od nowa, czyżby formuła serialu do reszty się wyczerpała), w końcu wszystkim się podobało, więc wystarczy ponowić schemat. Sądzę jednak, że to może udać się tylko, jeśli minie naprawdę dużo czasu, bo najlepiej żeruje się na nostalgii. Więc... raczej mało prawdopodobne, będą doić dalej czwartą generację. Jest też możliwość, że po latach wrócą do swojego podstawowego targetu, czyli do pewniejszych i łatwiejszych w obsłudze dzieci. Prosta forma, ugrzeczniona i ładna, mało skomplikowana, taka, by spodobała się dziewczynkom. Część bronies pewnie na to poleci, ale że jeden do jednego mało co się powtarza, to i będzie to nieporównywalnie mniejsza fala. Trzeci wariant to bardziej myślenie życzeniowe, niż faktyczny wniosek – a nuż dojdą wreszcie do wniosku, że jeśli udało im się zrobić kokosy banany narodzie kochany na dobrej kreskówce, to trzeba pójść jeszcze dalej i zrobić lepszą. Taką dojrzalszą, z lepszymi morałami, podobnym poziomem postaci, ale jakąś historią tła, a wszystko ze spójniejszą i ciekawszą fabułą, wciąż niby pod dzieci, a jednak na tyle dorośle, by świadomy odbiorca mógł bić brawo. Byłbym nieziemsko rad, gdyby tak się to potoczyło, jednak za bardzo w to nie wierzę. A czy oglądałbym nowe kucyki? Raczej tak, skoro i tak oglądam sporo kreskówek, to dałbym szansę i tej, zwłaszcza przez sentyment. Jeśli jednak zobaczyłbym, że to droga donikąd, to raczej dałbym sobie spokój, tak jak z nowymi sezonami, które oglądam tylko na wyrywki. Przy okazji – uważam, że obecnie poziom spadł w stosunku do pierwszych sezonów (a że jeszcze dochodzi zmęczenie i przetrawienie starych emocji, to już w ogóle kicha), co więcej, nie wierzę, by miał się jeszcze podnieść. Możecie sądzić, że narzekam lub wieszczę złe, ale w moim mniemaniu lepiej krytykować Hasbro, że głupio robi, niż bezkrytycznie pożerać wszystko co zapodają, jak to co poniektórzy robią. To wszystko tylko gdybanie. Czas pokaże.

Hoł, hoł, hoł, k***a Twoja w tę i nazad, obiecałem skomentować tego fika, to i jestem. Nie, wcale się nie spóźniłem o rok. Zresztą szczęśliwi czasu nie liczą. Do dzieła! Hmmm... Co by nie mówić, aprobuję tego fika jako całość. Pewnie, że jedne rzeczy podobają mi się bardziej, inne mniej, jeszcze inne wcale, ale cóż poradzić? Jak do końca na poważnie ocenić fika o tytule "Plasterek Życia", z tytułem dokumentu "eat shit and die", opowiadającego o przygodach kompletnie nieprzystającej do kanonu Octavii? Dlatego porozbijam go na części składowe i ocenię sobie elementy. Nie wiem na ile na miejscu jest dawanie Ci rad, Poulsen, bo jak dla mnie, to większość z tego, co chciałbym Ci powiedzieć i tak wiesz. Jak łamać reguły, to świadomie, a jak! Strona techniczna ok, nie rzucały mi się w oczy błędy, zresztą, przy takiej treści ciężko było się na nich skupić. Ale styl to Ty masz bogaty. Potrafisz kreślić eleganckie opisy, pełne ironii, ciętego humoru, prymitywnego, jednak niezwykle śmiesznego dowcipu, a wszystko w taki sposób, by sklecić ten zbiór różnorakich pierdół do kupy i utrzymać go w ryzach. Szacun! Tak naprawdę chyba dlatego Plasterek w ogóle się broni, bo jest zabawny i napisany z polotem. Sądzę, że potrafiłbyś nawet opisać wrzucanie węgla do piwnicy w taki sposób, by było kąśliwe, nieludzko zabawne i nieprzyzwoite. Czapki z głów! Tak naprawdę to przede wszystkim za to mogę chwalić, bo rzadko kiedy widzę kogoś, kto tak nadawałby się do "House'owania" jak Ty. Zanim przejdę do fabuły... hmmm... świat przedstawiony. Nie powiem, żeby była to jakaś bardzo niesamowita lub innowacyjna wizja, ot tak, kucyki zachowują się najczęściej dość serialowo, przy jednoczesnym dodaniu im wredności, ironii i różnorakich sfer, których nie powinny mieć. Mało tego tekstu, nie za bardzo mam co oceniać Twoją rzeczywistość, jednak zdaje ona egzamin. Wydaje mi się, że to raczej kwestia tego, że dobre opisanie broni tej wizji, a nie dobra wizja daje powód, by ją ładnie opisać. Bohaterki, tu jest, jakby to ująć, nietypowo. Octavia nie ma nic wspólnego z fanowską wizją eleganckiej klaczy, jest gnuśna, obleśna, cyniczna, hedonistyczna, wredna, po prostu zatruwa świat swoją obecnością. Jednak da się ją mimo wszystko lubić, głównie za sprawą jej humoru i ciętych uwag. Jeśli ktoś jest wielkim fanem Octavii, to raczej mu się Twoja wizja nie spodoba, ponieważ jednak ja traktuję ją neutralnie, to wydaje mi się raczej zabawnym pomysłem, niż bezduszną profanacją. Vinyl też uderzył trochę kontrast, fajnie było zobaczyć ją jako dziecko muzycznej rodziny, utalentowane i wykształcone, które po prostu poszło inną drogą. Zresztą pod względem zachowania w mieszkaniu przypomina mi (tylko odrobinę) jedną znaną mi osobę. Ale z tymi bateriami to przesadziłeś. Zresztą, jak Octavia mogła nie zauważyć kolejki elektrycznej w pokoju swojej lokatorki? Lyra, Bon Bon, Celestia i inne postacie tła wypadły ok, choć do teraz nie wiem, czym jest ten wątek z podmieńcowymi płomieniami. To właśnie kolejna rzecz, której nie rozumiem, i którą akurat będę krytykował. Teoretycznie te fragmenty z Lyrą wskazują na istnienie jakiejś poważniejszej fabuły, zastanawiam się jednak, czy ma ona tu sens. W tych czterech rozdzialikach nie tylko jej jeszcze nie ma, ale chyba nie czuję potrzeby, by w ogóle jej szukać. Drobne przygody Octavii, Vinyl i sporadycznie innych kucyków spokojnie wystarczają. Jakbym miał podsumować co sądzę, to zamiast "Plasterek Życia" powiedziałbym "Plasterki Życia". Ot krótkie opowiastki, nie do końca komediowe, nie do końca dramatyczne, wcale nie przygodowe, tzw. "Okruchy Życia" kucyków. Lekkostrawne, szybkie i zajmujące, przyjemnie się je czyta, głównie dla dowcipu i stylu. Nie widzę (i prawdę mówiąc nie wierzę, że to w ogóle istnieje) drogi, w którą zmierza fik, prawdę mówiąc jednak nie obchodzi mnie to specjalnie. Fajna rzecz i tyle. A że chędożą się na potęgę, rzucają niewybredne żarty i ogólnie są dość rozwiązłe te Twoje kuce? Nie moje klimaty kompletnie, ale z drugiej strony, przy takiej dawce dystansu i absurdu, traktuję je raczej jako szyderę z tych wszystkich fików, gdzie przedstawia się je tak na poważnie. Nie ukrywam, że gdyby to wrażenie obśmiania miało ulecieć (a czasem fik zbliżał się do tej granicy), to wiele by na tym stracił. Nawet polecam, bo solidnie. A Ty Poulsen powinieneś rozwijać swoje zdolności stylistyczne, bo już jesteś na niesamowitym poziomie, a ja chciałbym zobaczyć pełnię Twojej mocy. Pozdrawiam serdecznie! Drink piss and live!

Minęło sporo czasu, dwa miesiące, a ja mając wiele na głowie trochę zapomniałem szczegółów tego fanfika. Czytając nowy rozdział miałem wrażenie, że wiem w jaką stronę on zmierza, nadążam za nim, ale ulatują mi pewne niuanse. Bywa i tak, niestety, a nie miałem ani czasu, ani sił, by czytać wszystko od początku. Komentarz nie będzie tak długi jak poprzedni, zwyczajnie musiałbym powtarzać sam siebie. Dodam jednak parę nowości, może uda mi się naprowadzić Cię na coś konkretnego. A i jeszcze jedno – pokornie ostrzegam, będę bezczelnie krytykował. Jak się nad tym zastanawiam, to dochodzę do wniosku, że rozdział I podobał mi się bardziej niż ten. Tam miałem wrażenie, że może i nie jest idealnie, ale wszystko zmierza w dobrą stronę, że mamy do czynienia z porządną historią, przemyślaną fabułą, nieco zgrzytającym momentami, ale jednak niezłym stylem. Teraz.... teraz to już sam nie wiem co myśleć. Dlatego po prostu rzucę parę luźnych uwag: – Jak poprzednim razem narzekałem na "udziwniane" opisy, tak tym razem będę miotał klątwy na coś zupełnie przeciwnego. Z jednej strony to mnie posądzano czasem o łopatologię, więc niby nie mam co wytykać jej innym, ale... No kurcze, nie robię tego po to, by Cię poniżać, tylko chcę zwrócić uwagę na pewne sprawy. Zaznaczyłem jedno zdanie, które jest sztandarowym tego przykładem: "Lazurowa klacz aż się wzruszyła." Poważnie? Cholera, naprawdę? Po ciężkiej scenie, gdzie po raz pierwszy od początku opowiadania ktoś ze szczerego serca pomógł Trixie w czymkolwiek, jednocześnie jej nie poniżając lub obgadując, na pewno jest to wspaniałe podsumowanie. Nawet nie chodzi mi o to, że masz nie podsumowywać takich scen, nie, moim zdaniem spokojnie można to robić, a czasem nawet należy, ale nie takim banałem! Dalej było też podobne: "Jej obietnica nie była tylko pustymi słowami. Naprawdę chciała porozmawiać z Trixie i z całego serca życzyła jej szybkiego powrotu do zdrowia." To nie bolało aż tak jak wcześniej, ale tez wypadło blado. Naprawdę czytelnik może się tego domyślić, a jeśli chcesz to podsumować, zrób to z elegancją. Wiem, że potrafisz, bo sporadycznie trafiały się celne przemyślenia i kozackie fragmenty. Niestety, te słabsze bardziej zapadają w pamięć. – Jeszcze bardziej boli mnie ta znieczulica kucyków. We wcześniejszym rozdziale sądziłem, że tylko Trixie ma jakieś pozytywne intencje, teraz niby doszły Fluttershy i nieszkodliwa Pinkie, ale dostaliśmy jeszcze więcej niechęci. Twilight nie ma, Applejack zachowuje się boleśnie podejrzliwie (z jednej strony to zgodne z jej naturą, z drugiej jednak jest elementem szczerości, może zauważyłaby, że Trixie nie udaja. A może udaje?), służba jeszcze gorzej niż wcześniej. Ja rozumiem, co mogłeś chcieć tym pokazać i jaki efekt chciałeś wywrzeć na czytelnikach, tylko że obraz przestaje się domykać. Chciałem powiedzieć, że aż tak złych ludzi (lub kuców) nie ma, ale niestety, chyba są... Tak czy inaczej wolałbym, byś poszedł inną drogą. Chłodną obojętnością, najgorszym rodzajem współczucia, odrazą, a nie ciągłą manifestacją pogardy i nienawiści. – Mało z tego rozdziału wynikało. Fluttershy pomogła Trixie, były sceny z przeszłości, Trixie wylądowała w szpitalu, Trixie została zwyzywana przez służbę i poniżona przez inne kucyki, a wszystko na dwudziestu paru stronach. Nawet nie chodzi mi o to, że akcja wolno biegnie, bo idzie szybko, ale jak mało nowości się dowiadujemy. Pewnie będę czytał następne rozdziały, ale z rosnącym niepokojem o całokształt. Co bym nie mówił, jednak moją ciekawość zdobyłeś. Pozdrawiam ciepławo!